اخبار و کتاب های ریاضی

🧑‍🎓👩‍🎓 آسیب‌شناسی تحصیلات تکمیلی در ایران

در ایران عملا به جز تعداد معدودی که از دانشگاه‌های خوب (از جمله تهران و شریف) فارغ‌التحصیل می‌شوند، جذب هیئت علمی می‌شوند، بقیه اکثرا بیکار هستند مگر اینکه رابطه‌ی خاصی داشته باشند. البته استثنا هم زیاد دارد. ما الان مورد داریم دکترا پیام نور ،یا دکترا تبریز که هیات علمی تهران و یا شهرهای مهم شدند.

میزان پذیرش دانشجوی دکتری بیش از حد نیاز در کشور هست و این میزان به درستی سنجیده نمی‌شود. سالانه بیش از ۱۰ دانشجوی دکتری نه نیاز است و نه ظرفیت تربیت آن در کشور در رشنه ریاضی وجود دارد.

باید با استادی کار کنیم که وجه بین‌المللی دارد و مقالات خوبی چاپ کرده است و دانشجویانش الان در دانشگاه های خوبی اپلای کرده‌اند یا اگر دانشجو دکتری ایشان بوده‌اند الان در دانشگاهی استخدام شده‌اند.

بهتر است با اساتیدی که همزمان بیش از ۳ دانشجوی ارشد و بیش از ۲ دانشجوی دکترا دارند اصلا کار نکنیم. چون اکثرا به شما به چشم منبع درآمد نگاه می‌کنند نه دانشجو. ولی متاسفانه این هم هست که الان در ایران، اکثر اساتید دانشیار به بالا چندین دانشجوی ارشد و حداقل ۵ دکترا دارند در نتیجه انتخاب دیگری برای دانشجویان باقی نمی‌ماند.

اما این هم دوباره از اجازه هایی است که وزارت علوم به آنها می‌دهد و غیر‌استاندارد است. شبیه همان تعداد مقالات که ریاضی را شبیه بقیه رشته ها می‌بینند. در رشته‌هایی که حالت آزمایشگاهی دارد چندین دانشجوی دکترا بخش‌های مختلفی از آزمایش را انجام می‌دهند ولی در ریاضی این کار شدنی نیست. لذا تعداد دانشجو برای استاد نباید شبیه رشته‌هایی مثل شیمی و فیزیک باشد و این خیانت به آینده دانشجو هست.

اما بحث اشتباه بودن هم یک چیز است و بحث واقعیت چیز دیگریست. دانشجو هم چاره‌ای ندارد بین اساتید خوب پر دانشجو یکی را برگزیند.

اکثر دانشجو‌ها واقعیت و حق خود را نمی‌دانند که حق‌طلبی کنند. ترم اول ارشد که در جو قبولی ارشد خوش هستند. ترم دوم و سوم هم درگیر پاس کردن و بعد تازه به این فکر می‌افتند باید موضوعی پژوهشی کار کنند. آن هم سرشان کلاه می‌رود و یک مقاله می‌دهند، بعد هم پی نخود سیاه که آن را باز کنید و چند مثال بین آن اضافه کنید. در صورتی که باید اساتیدی مسئله پژوهشی معقول به آن‌ها بدهند که مرتبط به دروسی باشد که پاس کرده‌اند.

متاسفانه اساتید ایران اکثرا توانایی طرح چنین مساله‌هایی ندارند، به جز انگشت‌شماری. سوالی که پیش می‌آید این است که پس چطور این همه دانشجو فارغ‌التحصیل می‌شوند؟ چرا هیچ کسی نظارتی ندارد؟ شاید به خاطر این که به اساتید در ایران به چشم کارمند نگاه می‌کنند، و آن‌ها را موظف به انجام کارهای اشتباه علمی می کنند و مجبورند متاسفانه و گر نه اخراج می شوند.

اما آیا ضرر آن باید در چشم دانشجو برود که از هیچ جایی خبر ندارد که واقعیت چیست؟ الان شما وقتی اپلای می‌کنید برای دکترا اگر مدارک تحصیلی شما توسط آنها تایید شود که در دانشگاه معتبری درس خوانده‌اید و معدل و امثالهم... و توصیه نامه‌های خوبی هم داشته باشید، سپس به مصاحبه دعوت می‌شوید. هزار صفحه هم که تز ارشد نوشته باشید، یک سوال اساسی از شما می‌پرسند و جواب آن نتیجه اپلای شما خواهد بود.

در تز خود روی چه مساله ریاضی کار کردید؟ تا چقدر این مسئله را حل کردید؟ چرا این مساله برای شما جالب بوده است؟ چگونه می‌توانید این مساله را برای ادامه تحقیقات خود توسعه دهید. پاسخ این‌که فلان مقاله را صرفا باز کردم تقریبا شما را از رقابت با افرادی که دعوت به مصاحبه شده‌اند، عملا کنار می‌گذارد.

در نهایت باید بگوییم که متاسفانه سیستم آموزشی معیوب است، یا باید کلا درش را گل گرفت یا به همین شیوه تحمل کرد یا کسی بیاید و تحول اساسی ایجاد کند.
@harmoniclib

3.27K viewsedited 19:21