عدد آینه
الگوریتم ۱۹۶
👇👇👇
https://youtu.be/3gZBw-gSCd0?si=MuFORgUBc1Do-Lep

نظر ارسالی

درباره مطالبی که درباره آموزش و پرورش دولتی در فرانسه منتشر کردید عارضم که فقط باعث اسراف منابع هست و نه تنها به اقشار ضعیف کمک نمیکنه بلکه باری بر دوش شون میذاره
بهترین روش آموزش استفاده از منابع بخش خصوصی برای تمام مردم هست(همون که بهش میگن مدرسه پولی) و اختصاص دادن قسمت اندکی از بودجه (به صورت یارانه مستقیم)به خانواده های بی بضاعت که میخوان بچه هاشون درس بخونن
این نوشته طلسم سوسیالیست ها بود برای بستن چشم و گوش مردم بر روی کمبود منابع به ویژه در کشور فقیری مثل ایران که دستگاه های دولتی گاهی به اسم خدمت به مردم فقیر بودجه رو به شکل‌های دیگری خرج می‌کنند.
@harmoniclib

تخته های ریاضی ما
عباس میرعلایی از دانشگاه کاشان
@harmoniclib

و اما
زیگموند فروید پدر علم روانکاوی و مصرف کوکائین
@harmoniclib
👇👇👇

🔺زیگموند فروید و کوکائین: راز تاریک بنیان‌گذار روانکاوی

زیگموند فروید به عنوان پدر روانکاوی شناخته می‌شود اما تعداد کمی از اعتیاد او به کوکائین مطلع هستند؛ عادتی که بر دوران حرفه‌ای اولیهٔ او تأثیر گذاشت.
در سال ۱۸۸۴، فروید آزمایش‌هایی با کوکائین انجام داد، از آن به صورت شخصی استفاده کرد و برای بیمارانش تجویز نمود. در ابتدا او کوکائین را به عنوان یک «داروی جادویی» تبلیغ می‌کرد که افسردگی، اعتیاد به مورفین و مشکلات جنسی را درمان می‌کند.

فروید در سال ۱۸۸۵ اثر خود را به نام Über Coca منتشر کرد و فواید کوکائین را ستود اما از ذکر ماهیت اعتیادآور آن برای عموم صرفنظر کرد. با افزایش مصرف کوکائین توسط خود فروید، او تپش قلب، اضطراب و بی خوابی را تجربه کرد.

اما با وجود این علائم فروید به مدت حداقل ۵ سال کوکائین را غیراعتیادآور جلوه داد. او کوکائین را برای دوستانی که با اعتیاد به مورفین دست و پنجه نرم می‌کردند تجویز کرد، حتی برای نامزدش مارتا نیز فرستاد.

فروید در آن زمان انکار می‌کرد که کوکائین خطرناک است اما نامه‌های او نشان می‌دهد که وی برای کار کردن به این محرک وابسته بود. زندگی‌نامه‌نویس‌ها معتقدند کوکائین به فروید کمک کرد تا خودتحلیلی و نظریه‌های روانکاوی را توسعه دهد.

▫️آیا کوکائین به تولد روانکاوی کمک کرد؟

در حالی که کوکائین برای مدتی موقتا بهره وری فروید را تقویت کرد، اعتیاد فراگیر او ممکن است نظریه های پیشگامانه او را نیز شکل داده باشد.

فروید بر ساختار اعماق ذهن ناخودآگاه متمرکز بود؛ آیا او شیفته نحوه ای بود که کوکائین درون نگری خودش را تقویت می کرد؟

او پیشگام «گفتار درمانی» بود؛ آیا فروید به این دلیل روی «گفتار درمانی» تمرکز کرد که کوکائین باعث پرحرفی شدید او میشد؟ این ماده جریان بی وقفه ای از کلام را موجب می شود. ممکن است این پرحرفی های مداوم باعث شده باشد که در تصور فروید، این برون ریزی افکار دارای خاصیت درمانی بنظر برسد.

مشابهت بین رویکردهای فروید و تأثیرات روان‌شناختی کوکائین سؤالات وسوسه‌انگیزی را ایجاد می‌کند. در حالی که نمی‌توانیم به طور قطع مطمئن باشیم، این احتمال وجود دارد که روانکاوی تحت تأثیر وسواس‌ها و تحریف‌های حسی ناشی از کوکائین شکل گرفته باشد.

داستان فروید همچنین نشان می دهد که حتی متفکران بزرگ نیز می توانند طعمه انکار و وابستگی های خطرناک شوند. با این حال زیگموند فروید روانشناسی را متحول کرد، علی‌رغم همه نقص‌هایش.
@harmoniclib

یکی از زیباترین تخته‌سیاه‌های تاریخ ریاضیات
@harmoniclib
اندرو وایلز نابغه‌ای که موفق شد مهم‌ترین مساله حل نشده ریاضی را حل کند.

حدس فرما

و همین نما
چند سال بعد
در هنگام اعطای جایزه‌ی آبل
@harmoniclib

صحبت‌های رضامرادصحرایی
وزیر آموزش و پرورش
@harmoniclib

💠آقای وزیر آموزش و پرورش! اگر نمی توانید کاری بکنید، وزارتخانه را هم در حد بنگاه معاملات ماشین پایین نیاورید

جمهوری اسلامی نوشت:
🔹وزیر آموزش و پرورش در یک برنامه تلویزیونی از شبکه ۲ سیمای جمهوری اسلامی ابتدا در تمجید از برخی مدارس غیردولتی که کیفیت آموزشی خوبی دارند، گفت:
🔹من بررسی کرده‌ام خدمتی که بعضی از این مدرسه‌ها کرده‌اند، دانشگاه‌های ما نکرده‌اند.
🔹کسانی که پول دارند می‌توانند به این مدارس بروند، ما هم علاقه داریم فرزندانمان را به این نوع مدارس بفرستیم، ولی نداریم چنین پولی را، که آنها را به مدارس برند، بفرستیم.
🔹وزیر جوان برای اینکه سخن خود را توجیه کند، با استدلالی که به عذر بدتر از گناه شبیه بود، روبه مجری کرد و گفت: «شما اگر بخواهید ماشین مدل بالاتری هم بخرید، باید پول بیشتری بدهید!!»
🔹به وزیر جوان آموزش و پرورش پیشنهاد می‌کنیم  اگر نمی‌توانند کاری بکنند، حداقل اینگونه بدون ملاحظه دستگاه آموزش و پرورش را در حد یک بنگاه معاملات اتومبیل تقلیل ندهند.

منبع:
https://jepress.ir/?newsid=313269

@harmoniclib

⭕️ برابری آموزشی و امید اجتماعی

✍️ احمد میدری


🔹 یکی از اختلاف دیدگاه‌ها در جامعهٔ ایران مانند بسیاری از جوامع، میزان مداخلهٔ دولت در نظام آموزشی است. برخی معتقدند که آموزش همچون امنیت است و دولت موظف است امنیت همهٔ مردم را تأمین کند و تأمین امنیت افراد، نباید هیچ نسبتی با قدرت خرید آنها داشته باشد. به نظر می‌رسد همهٔ دولت‌­ها از ابتدای تاریخ تاکنون این وظیفه را پذیرفته‌اند و امروزه، هرگونه جداسازی مردم در پوشش خدمات امنیتی غیرقابل تصور است. از ابتدای قرن نوزدهم تغییر مهمی رخ داد و دولت‌­ها به‌تدریج پذیرفتند که وظیفهٔ تأمین بهداشت عمومی از وظایف آنهاست و باید علاوه‌بر تأمین امنیت برای جلوگیری از بیماری‌های واگیردار هزینه کنند و این امر را به بازار و بخش خصوصی نسپارند.

🔹 امنیت و بهداشت عمومی یک وجه کاملاً مشترک دارند امکان جداسازی مردم وجود ندارد؛ یا امنیت برای همه وجود دارد یا هیچکس از آن بهره­‌مند نخواهد بود. در بیماری‌­های واگیردار نیز همین منطق حاکم است. چند دهه تلاش شد که  بخش خصوصی، بهداشت مناطق ثروتمند را تأمین کند و جان ثروتمندان از بیماری­‌های واگیردار حفظ شود. اما ثروتمندان و دولت‌­ها فهمیدند که بهداشت عمومی قابل تفکیک نیست و نمی‌توان فقیر و غنی را جدا کرد.

🔹 عدم جداسازی مردم در بهداشت عمومی و امنیت به‌معنای برابری کامل مردم در دسترسی به خدمات عمومی است. به تعبیر دیگر، امنیت و بهداشت عمومی کالا نیستند که هرکسی به اندازهٔ پولش بتواند آن را بخرد، بلکه موهبتی جمعی است که باید همگان به‌صورت برابر از آن بهره‌­مند شوند. آموزش نیز کالا نیست و دسترسی به آن نباید به توانائی افراد بستگی داشته باشد. برخی نیز فراتر می‌­روند و معتقدند که گروه­‌های فقیر باید بهره‌­مندی بیشتری داشته باشند. یکی از معانی عدالت آموزشی همین است که باید شکاف اقتصادی از طریق دسترسی بهتر به آموزش جبران شود. به‌طور مثال، دولت باید بودجهٔ بیشتری به آموزش  کودکان با نیازهای ویژه (معلولان) یا کودکانی که زبان مادری آنها با زبان ملی در مدارس متفاوت است اختصاص دهد.

🔹 دربارهٔ اینکه چرا آموزش عمومی همچون امنیت و بهداشت عمومی است استدلال‌­های مختلفی ارائه شده است، از جمله آنکه برابری آموزشی، سازوکار اصلی مقابله با نابرابری اقتصادی است. مدرسه نماد همبستگی ملی است و دانش‌آموزان از هر طبقه، قوم و مذهبی باید در مدرسه کنار یکدیگر باشند تا حس همبستگی ملی و ظرفیت‌­های ارتباطی آنها تقویت شود و تجربهٔ زندگی در جامعهٔ واقعی را در کودکی بیاموزند. اما جدا از اینکه هریک از این استدلال‌­ها باید مورد بحث گسترده قرار گیرد تا اهمیت آن روشن شود، یک استدلال دیگر رابطهٔ «برابری آموزشی و امید اجتماعی» است.

🔹 در جامعهٔ ایران سه دهک نخست هیچ پس‌اندازی برای تغییر آیندهٔ خود ندارند. تغییر در جایگاه اقتصادی نیازمند سرمایهٔ مالی یا انسانی است. سه دهک نخست در شهرها نه‌تنها پس‌اندازی برای تغییر وضعیت خود ندارند، بلکه به تسهیلات بانکی نیز دسترسی بسیار محدودی دارند. در روستاهای ایران پنج دهک نخست فاقد پس‌­انداز هستند و بدین ترتیب تنها دستمایهٔ آنها برای آیندهٔ بهتر، نظام آموزشی است که می‌­توانند به‌کمک آن سرنوشت خود را تغییر دهند. شواهد مختلف نشان می‌­دهد نظام آموزشی در ایران و جهان پله‌های صعود طبقاتی بوده است. اقتصاددانانی که همچون «آمارتیا سن» بر برابری فرصت­‌ها تأکید دارند، نظام آموزشی را سازوکاری برای تغییر وضعیت به‌ارث رسیده می‌دانند. آدم­‌ها در قمارخانهٔ هستی به‌دنیا می‌­آیند و نظام آموزشی سازوکار اصلی برای تبدیل این قمارخانه به یک مسابقهٔ عادلانه بوده است. امروز دولت‌­های لیبرال هم پنج تا شش درصد تولید ناخالص داخلی را صرف آموزش می‌­کنند تا شانسی دوباره به کسانی بدهند که طبقهٔ اقتصادی آنها فرصت چندانی در اختیار آنها قرار نداده است.

◇ اگر آموزش همچون سایر کالاهاست و پولدارترها به مدارس بهتر بروند و فقیران و طبقات متوسط در مدارسی با کیفیت کمتر درس بخوانند، گروه­‌های محروم چگونه به زندگی بهتر در آینده امید داشته باشند؟

🔹 متأسفانه هر روز اخبار بیشتری از کالایی‌شدن آموزش در ایران به گوش می‌رسد و اگر این روند تغییر نکند، نه‌تنها باید با برابری خداحافظی کرد بلکه امید به آینده بهتر نیز در بسیاری از طبقات رخت برخواهد بست.

@harmoniclib

تجاری شدن آموزش، مردم سالاری و اخلاق مدنی را تهدید می‌کند


مایکل سندل، استاد فلسفه سیاسی در دانشگاه هاروارد و از مشهورترین نظریه‌پردازان نظریه عدالت در جهان است. تاکنون کتاب‌های بسیاری از سندل به فارسی، ترجمه و منتشر شده است که از میان می‌توان به «اخلاق در سیاست»، «آنچه با پول نمی‌توان خرید»، «عدالت؛ کار درست کدام است؟» و ... اشاره کرد.

سخنرانی او تحت عنوان

«Why we shouldn't trust markets with our civic life»

به معنای «در چرایی عدم اعتماد به بازار در امور مدنی»، به نقد بازاری شدن در برخی از امور اجتماعی مانند آموزش و نهاد مدرسه پرداخته است.

لینک ویدیو
@harmoniclib

🔲⭕️در ژاپن اعداد خجالت نمی‌کشند! مقایسه ایران و ژاپن
مجتبی لشکربلوکی

در ژاپن هر کسی دیپلم داره، مفاهیم اولیه آمار رو به صورت کامل بلده و می‌تونه با نرم‌افزارهای تحلیل آماری کار کنه و نمودار و تحلیل براش کار ساده‌ایه. از سوم ابتدایی تا دیپلم، از دانشکده‌های فنی تا دانشکده‌های علوم سیاسی، حقوق و روانشناسی، حداقل نصف وقت افراد صرف آمار، تحلیل و مدل‌سازی ریاضی پدیده‌ها و رویدادها می‌شه. حتی یک میوه‌فروشی کوچیک محلی هم برید، طرف از کشو چندتا برگه پر از جدول و نمودار درمیاره و می‌گه مثلا فروش گوجه گیلاسی بعد از کرونا، سی درصد کمتر شده، یا نسبت به قبل، مردم بیشتر اول صبح خرید می‌کنن! و بعدش طبق چیزی که به دست آورده برنامه‌ریزی کاری آینده رو انجام می‌ده.
در ژاپن ریزترین مسائل هم به صورت آماری بررسی می‌شن. مثلا مدرسه‌ای که من درس می‌دم، هر ماه یه نمودار بهمون می‌دن که چند درصد از کسانی که کلاس آزمایشی میان، واقعا برای ثبت‌نام برمی‌گردن و هر معلم چند درصد در جذب شاگردان آزمایشی موفق بوده.
متاسفانه آمار در ایران بسیار ضعیف و نحیفه. خود من بارها در این دام افتادم که مثلا تو لابراتوار گفتم عه چه جالب ایران هم همین طوره! بعد استادم ذوق زده گفته برو آمارشو بیار که با ژاپن مقایسه کنیم! بعد من رفتم دست از پا درازتر برگشتم که ببخشید از بیخ آمارشو نداریم یا صدتا مرکز حرفای مختلف زدن و همدیگه رو نقض کردن!!
نه فقط تو نکات منفی، که در موارد مثبت مثل موفقیت‌ها هم اگر کشور آمار درستی ارائه می‌کرد، این همه دست دیگران برای شایعه‌سازی باز نبود.
وقتی یک کشوری مثل ژاپن آمار دقیق کوچک‌ترین مشکلاتش رو درمیاره، بعد میاد با سروصدا اعلام می‌کنه، مثل دزدیده شدن سه عدد دوچرخه طی یک سال گذشته در شهر کیوتو، یا اطلاعیه‌های بیشمار پلیس در منطقه ما که یک فرد مزاحم پیدا شده که خانمی که داشته تو بالکن لباس پهن می‌کرده رو دید می‌زده، به همه اعلام کردن اگر آدم مشکوک چشم‌چران دیدین فورا با پلیس تماس بگیرید.
اگر چنین آمارهایی رسما و با سروصدا اعلام می‌شه، کاملا قابل استناده و پلیس و دولت برای اطلاع‌رسانی عمومی این کارو می‌کنن. این به معنای غرق شدن جامعه در دزدی و فساد نیست مثلا. به معنای اینکه «ببین دیگه چه خبره که خودشونم می‌گن» نیست!!

☑️⭕️تحلیل و تجویز راهبردی
آنچه خواندیم از
زینب بهرامی است که همزمان در ژاپن هم دانشجوی دکتراست و هم معلم مدرسه بزرگسالان. چهار نکته کلیدی و مهم:

◻️«در ژاپن عدد محترم است.» اول آن که عدد تولید می‌شود؛ آن هم مستمر، منظم و با کیفیت. در کشوری که عدد وجود دارد دیگر نمی‌توان گفت که همه مردم از این طرح راضی‌اند! یا نمی‌شود گفت که شرایط بهتر یا بدتر شده است یا نمی‌توان گفت که عملکرد ما نسبت به قبلی‌ها بهتر بوده است، مگر اینکه همراه با یک فکت آماری قابل اطمینان باشد. دیگر کشور با حدس و گمان و حرفِ روی هوا اداره نمی‌شود.

◻️«در ژاپن اعداد خجالت نمی‌کشند!» هر واقعیتی که لازم باشد اندازه‌گیری و افشا می‌شود. در ایران اما اصل بر آبروداری است. به همین خاطر است که ما یعنی عموم جامعه و تحلیل‌گران، اطلاعات دقیقی در مورد تعداد دقیق ایرانیان خارج از کشور، میزان فرار سرمایه، میزان رضایت جامعه از حاکمیت و روسپیان خیابانی و غیرخیابانی نداریم. چرا چون در ایران اعداد خجالت می‌کشند! ما ترجیح می‌دهیم ندانیم تا اینکه بدانیم و شرمگین باشیم. ما اعداد را انکار می‌کنیم. ما ترجیح می‌دهیم اعداد را دفن کنیم!

◻️در ژاپن عدد نه تنها محترم است که «عدد به اشتراک گذاشته می‌شود.» در رسانه و اخبار هم پیوسته نمودار، رقم و آمار ارائه می‌شود و نه کلی‌گویی. اعداد در ژاپن امنیتی نیستند؛ دارایی ملی‌اند. مبنای مفاهمه‌اند. اعداد تولید می‌شوند تا بهبود حاصل شود نه اینکه مبنای اداره افکار عمومی باشد! چگونه؟ بخشی از آن که مطلوب است ارائه شود و بخشی از آن که مطلوب نیست منتشر نشود.

◻️«در ژاپن اعداد فهمیده می‌شوند.» ژاپنی‌ها مسلط به فهم جهان از زاویه اعداد، آمار و ریاضیات هستند. بنابراین نمی‌توان مردم را به راحتی فریفت. نمی‌توان یک بار تورم مصرف‌کننده گزارش داد و یک بار تورم تولیدکننده، یک بار تورم نقطه به نقطه و یک بار ... نمی‌توان با اعداد بازی کرد. نمی‌توان آنقدر اعداد را زجر داد که به هر چه می‌خواهی اعتراف کنند!

چه باید کرد؟ اول اینکه نسل فعلی و بعدی را توانمند کنیم که از دریچه عدد و رقم جهان را ببینند؛ به عبارتی «اعداد را بفهمند». دوم اینکه مطالبه‌گریِ جمعی کنیم که اعداد در ایران منظم، قابل‌اعتماد و پایدار تولید شوند، نه آنکه یک مرکز دولتی تصمیم بگیرد که از این پس آمار مسکن را منتشر نمی‌کنیم. سوم اینکه تلاش کنیم آمارهایی که تولید یا منتشر نمی‌شوند، منتشر شوند. بگذار از خجالت بمیریم اگر قاچاق دختران زیاد شده و ذوق کنیم اگر قاچاق دختران به صفر رسیده.
@harmoniclib

🧶 مورد عجیب شرف الدین طوسی

فیلم سینمایی مورد عجیب بنیامین باتون (دیوید فینچر 2008) زندگی فردی را توصیف می کند که در زمان به دنیا آمدن پیر بود و رفته رفته که داستان فیلم به پیش می رفت جوان و جوان تر می شد. عجیب است نه؟ شاید! اما موردهای عجیبتری هم در تاریخ ریاضیات می توان یافت. شاید بد نباشد امروز به مورد عجیب شرف الدین طوسی بپردازیم.
شرف الدین طوسی، ریاضی دان مسلمان قرن ششم هجری/نهم میلادی، رساله ای به نام رسالة فی المعادلات (یا به اختصار معادلات) نوشته است. این کتاب دنباله راه خوارزمی و خیام برای پیدا کردن راه حلهای سیستماتیک برای معادلات است. راهی که در نهایت به پیدایش جبر و جدایی آن از حساب انجامید. در حالیکه خوارزمی تنها به معادلات درجه اول و حالتهای خاصی از معادلات درجه دوم پرداخته بود، طوسی با معادلات درجه سوم پنجه در پنجه افکند.
طوسی به بحث درباره ریشه های معادلات درجه سوم در حالتهای خاص می پردازد و از آنجا به بحث درباره نقاط ماکسیمم و مینمم توابع درجه سوم کشیده می شود. اگر به زبان امروزی صحبت کنیم طوسی می گوید که برای به دست آوردن نقاط ماکسیمم (مفهوم مینمم هنوز برای طوسی شناخته شده نبود) تابعی به صورت f(x)=ax^3+bx^2+cx+d باید معادله ای به صورت 3ax^2+2bx+c=0 بنویسیم و ریشه آن را به دست آوریم. از دید طوسی تابع درجه سوم در نقاطی که معادله درجه دوم مذکور صفر می شوند دارای مقدار ماکسیمم است. به معادله درجه دوم خوب نگاه کنید! آیا این معادله مشتق همان تابع درجه سوم نیست؟ نکته عجیب داستان طوسی این است که او در رساله اش درباره اینکه معادله درجه دوم را چگونه از تابع درجه سوم استخراج کرده و از کجا به این نتیجه رسیده که ریشه های این معادله باید نقاط اکسترمم تابع درجه سوم باشد سکوت کرده است. این معمایی است که تا کنون حل نشده باقی مانده و با توجه به آثار اندک برجای مانده از طوسی احتمالا حل نشده باقی خواهد ماند.

برای مطالعه بیشتر رجوع کنید به کتاب تاریخ و فلسفه علم:مقالاتی از رشدی راشد و درباره او. ترجمه دکتر حسین معصومی همدانی. انتشارات هرمس. 1397. صفحات 189تا 215
@harmoniclib