شجره‌نامه علمی پروفسور میرزاخانی که به خواجه نصیرالدین طوسی می‌رسد.
@harmoniclib

اقتصاد آنلاین:
"مراسم خاکسپاری مریم #میرزاخانی در کالیفرنیا شهر لوس گاتوس"

این روزها که همراه با درگذشت مرحوم میرزاخانی است و صحبت از ذهن های درجه یکی چون او در جامعه ریاضی است ممکن است این فکر به ذهن برخی ریاضیدانان برسد که خوب جامعه ریاضی که صاحب ذهن های درجه یکی چون میرزاخانی است دیگر چه نیازی به ذهن های درجه چندمی چون ما دارد؟!یا به عبارت دیگر ذهن های درجه یک همه مساله های مهم را حل خواهند کرد پس آیا ضرورتی به وجود ذهن های درجه چندمی چون ما هست؟!
جواب، خوب اولا هر ذهن هرچقدر هم که قوی باشد همه ی راه حل ها به ذهنش خطور نخواهد کرد و به دلیل کوتاه بودن زمان فرصت بررسی عمیق همه مسائل را ندارد.
ثانیا بارها شاهد بودیم که ذهن های درجه یک اثبات های پیچیده ای برای مسائل آورده اند و آنها را رها کردند و سال ها بعد همین ذهن های درجه چندم بودند که اثبات های روان و ساده ارائه کردند. در واقع همیشه حل یک مسئله مهم نیست بلکه ارائه راه حل آسان است که از اهمیت والاتری برخوردار است. برای نمونه حدس فرما با اثباتی پیچیده حل شده است و اکثر ذهن های درجه یک وقت خود را روی آن نمی گذارند اما اینجا ذهن های درجه چندم هستند که در آینده اثبات های روان تری ارائه خواهند کرد و این اثبات های ساده است که در ذهن ها می مانند.
ثالثا اخیرا در موارد متعدد شاهد بودیم ریاضیدانان درجه چندمی که قبل هیچ اسمی از آنها در جامعه ریاضی مطرح نبوده است حل ناپذیرترین مسائل را حل کردند و از آن پس جامعه ریاضی آنها را جزو ذهن های درجه یک به حساب آورده است.
رابعا، بدنه اصلی و بزرگ ترین بخش ریاضیدانان را ذهن های درجه چندم تشکیل می دهند که تنه تنومند درخت ریاضی را هر روز محکم تر می کنند تا ذهن های درجه اول بتوانند بر شاخه و برگ آن بیفزایند.
خامسا، مسیر یک ذهن درجه اول از درجات پایین تر آغاز می گردد. میرزاخانی هیچ گاه از بدو تولد چنان نبوده است که در این سال ها بود، بلکه این ذهن با پرورش و تمرین فراوان به این مرحله رسید.
به نقل از یکی از اساتید ریاضی
@harmoniclib

ترنس چی شن تائو
 (Terence Chi-Shen Tao)
 ریاضیدان استرالیایی است که روی آنالیز هارمونیک ,معادلات دیفرانسیل پاره‌ای ,ماتریس‌های تصادفی, نظریه ارگودیک رمزی, ترکیبیات و نظریه اعداد تحلیلی کار می‌کند. او در حال حاضر استاد دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس است. عدد اردوش او ۲ است.
او کودکی نابغه بود و در ۲۴ سالگی به استادی تمام دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس رسید. والدین او هر دو از نژاد کانتون هستند. پدرش به مطبوعات گفته‌است که او در دو سالگی سعی داشت به کودکی پنج ساله انگلیسی و ریاضی بیاموزد. او در دو سالگی حساب مقدماتی را نزد خود آموخت. او جوانترین فردی است که تا کنون درالمپیاد جهانی ریاضی مدال گرفته است. وی در۱۰ سالگی توانست در این المپیاد مدال برنز بگیرد. او هنگامی مدال طلا گرفت که هنوز ۱۳ سال اش نشده بود. او در ۱۶ سالگی مدرک لیسانس و فوق لیسانس خود را از دانشگاه فلیندرزدریافت کرد.

وی مدرک دکترای خود را در سن بیست سالگی از دانشگاه پرینستون آمریکا دریافت کرده است.
@harmoniclib
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇

بزرگ‌داشت مریم میرزاخانی در روز یک‌شنبه ۲۳ جولای ۲۰۱۷ در دانشگاه کالیفرنیا، ارواین.
منبع : فیسبوک آقای Ali Nayeri
Assistant Professor at UCI/Chapman

"به مناسبت فقدان پروفسور مریم میرزاخانی، برنده مدال فیلدز، مراسم گرامیداشتی از ساعت 9 تا 10 صبح یکشنبه اول مردادماه در سالن بزرگنیا، دانشکده علوم ریاضی، دانشگاه فردوسی مشهد برگزار می شود. از کلیه اعضای هیئت علمی، دانشجویان و علاقه مندان برای شرکت در این مراسم دعوت به عمل می آید."

در مقاله ای تحت عنوان "پرستویی که بازنگشت!" که در مجله "دانستنیها" مرداد ماه چاپ خواهد شد، نشان داده ام که چگونه "پدیده کوچ بی بازگشت پرستوهای نابغه ما شکل می گیرد." بخشهای از آن را برای علاقه مندان (البته با کسب اجازه از مجله) اینجا می آورم و علاقه مندان را به خواندن کل مقاله دعوت می کنم:
"... به این که اگر مریم میرزاخانی دوره دکتری اش را در ایران می گذراند، تحت اختاپوس هزار پای مشکلات دانشجویان تحصیلات تکمیلی، عاقبتش چه می شد کاری نداریم. اما اگر دکتر میرزاخانی بعد از اخذ مدرک دکتری در یکی از دانشگاههای ایران (و بنابراین از مرتبه استادیاری) شروع به کار می کرد، مثل همه ما صرف نظر از مشکلات اقتصادی درگیر تنگ نظری یأس آور آدمها، دیوان سالاری جانکاه اداری، بی توجهی به تحقیقات بنیادین و ارزشدهی نامنصفانه پژوهش ها می شد و در نتیجه استعدادش می سوخت و به هدر می رفت. ...
بر اساس تجربه ام به عنوان معاون پژوهشی دانشکده علوم ریاضی و آگاهی ام از آیین نامه های همیشه در حال تغییر ارتقا اعضای هیأت علمی دانشگاه ها، باید بگویم که ...او فقط با کدخدامنشی می توانست ارتقا یابد... مثلا مقاله 200 صفحه ای او با آلکس اسکین از دانشگاه شیکاگو که در بایگانی علمی https://arxiv.org/abs/1302.3320 منتشر شده است و در بیانیه دانشگاه استنفورد از آن با عنوان «شروع عصری نو در ریاضیات» و «کاری کلان» یادشده است در سیستم دانشگاهی کشور ما فاقد امتیاز است، زیرا هنوز در مجله ای پژوهشی چاپ نشده است!... این در حالی است که او 4 سال بعد از اخذ مدرک دکتری اش به مرتبه استادی در یکی از بهترین دانشگاه های جهان یعنی دانشگاه استنفورد ارتقا یافت...."
به نقل از دکتر صال مصلحیان