انقلابـــــ روژآوا

مقوله قانون اساسی و حق تعیین سرنوشت خلقِ کردستان
سخنی با فعالین جنبش ملی آذربایجان
نویسنده: وحید محمدی

4.36K views13:21

مقوله قانون اساسی و حق تعیین سرنوشت خلقِ کردستان سخنی با فعالین جنبش ملی آذربایجان نویسنده: وحید محمدی

پیرو وقایع اخیر خاورمیانه با مرکزیت مبحث برگزاری رفراندوم برای استقلال کردستان، شاهد شدت یابی بیشتر طیف بندی های سیاسی بودیم. از ابتدای امر موضع دولت-ملتهای اشغالگر کردستان روشن بود: یک نه بزرگ از جانب دول کوتاه قامت، خائن و نوکر مسلک خاورمیانه.

درباب خیانت پیشگی و نوکر مسلکی ایشان همین بس که یا در قامت سربازان پیاده ی امپریالیسم ناتو دارای هویت می‌گردند یا امپریالیسم روسیه-چین. پیوند ایشان با جهان بیرونی، البته که نه از سر موضع برابر در همان مفهوم دولت-ملتی، که از منظر کارگزار نظامی است که حتی اگر مدعی استقلال ملی هم باشد، اما حقیقتا ماهیت آن وابسته است. خوب میدانیم که درغلطیدن به سمت دولت-ملت گرایی ایرانی، تورکی و یا عربی هرآنقدر هم که امروز مستقلا عمل نماید، اما نهایتاً و بازهم فرم و ایده حکومتی خود را وامدار تمدن کاپیتالیستی به مرکزیت غرب است؛ پس ناگزیر به سمت منافع عناصر خارجی گام برمیدارد. مخالفت ایشان با استقلال کردستان نه از منظر باور حقیقی به "مرزهای مقدس" که در واقع اثبات و تضمین این امر به مراکز امپریالیستی هم شرقی و هم غربی برای اعمال حاکمیت شیوه ی مدیریتی غیر دموکراتیکِ دولتی کاپیتالیستی است.

دولت های ایران و ترکیه به شکلی کریه و به کرات مقوله برگزاری رفراندوم برای استقلال کردستان را در تضاد با قانون اساسی عراق اعلام داشتند. نیک پیداست که خود در مرزهای تحت کنترلشان در جهت سرکوب غیرقانونی مطالبات مدنی، دموکراتیک و قانونی خلقها در همان چهارچوب بسته و محدود قوانین موجود هم ذره ای رشک نخواهند ورزید. درحالی همچون وکلای مدافع قانون اساسی عراق ظهور می یابند که خود با قانون شکنی زندان هایشان را سراسر انباشته اند از زندانیان سیاسی دارای مشروعیت از سوی خلقها. در این باب ذکر نام رضا شهابی و صلاح الدین دمیرتاش کفایت میکند. اما مورد عراق و ادعای محافظت دولت آن از قانون اساسی که ابتدائاً معقول می‌نماید، درحالی که حکومت مرکزی با همان ذهنیت ارتجاعی و پس مانده از اعصار گذشته فاقد این درک است که قانون اساسی، اساسا با قانون الاهی یکی نیست؛ نسبی بوده و چنانچه خلقها اراده کنند قابل تغییر و حتی حذف تمام و کمال است و حتی بیش از این؛ اراده ی خلقها خودِ قانون است؛ حتی قانون تر از قوانین الاهی و فیزیکی.

در همین اثنا جهان غرب به زعم حاکمیت های دولت ملتیِ حقوقی موضعی سردرگم دارد. میبینیم که دولت-ملت گرایی حتی در فرمت حقوقی نیز یکپارچه نیست و ذاتاً متناقض است. نمیدانند استقلال عراق را به رسمیت بشناسند یا اقلیم کردستان. ایده ای را در پس فروپاشی امپراطوری عثمانی بر جغرافیای خاورمیانه حقنه کرده، حال بیم آن دارند که چنانچه کلاف سردرگم پروژه دولت-ملت سازی در خاورمیانه از همم بگسلد، آشوب را حتی به درون مرزهای خودشان بکشاند؛ حال چه به طریق بحران‌های های مهاجرتی جنگ زدگانِ فراری یا خیزش جنبش های انقلابی. موضع دولت های غیرحقوقی، دستپوتیک یا امنیتی در این باب مشخص است. حقوق دموکراتیک خلقها برای ایشان محلی از اعراب ندارد، آنچه مهم است عنصر برقراری امنیت پلیسی برای چنبره زدگان بر پیوند شوم قدرت-ثروت بدون هیچ نرمش درونی بوده، درحالی که هر فرصتی در جهت خوش رقصی برای هرگونه قوای خارجی را مغتنم میشمارند. دول روسیه، چین، ایران، ترکیه از این قماش اند.
چین درحالی همه پرسی اقلیم کردستان در جهت حفظ همبستگی را محکوم مینماید که خود نیز در سرکوب مطالبات دموکراتیک اقلیت های ملی و دینی از جمله تورکهای ایغور از هیچگونه سیاست آسیمیله سازی و نیز سرکوب و تحقیر کوتاهی نمی‌کند و بدین گونه میتوان پیام ایشان به دولت مرکزی عراق را اینگونه درک نمود: "به سرکوب تداوم بخشید، امپریالیسم نئولیبرالی چین در پیوند با روسیه و ایران همراه شماست."

و اما روسیه گام را از مخالفت با همه پرسی اقلیم کردستان نیز فراتر گذاشته و مناطق خودگردان روژآوا را آماج حملات موشکهای کاتیوشا قرار میدهد و این طنز تلخ تاریخ است. موشکهای کاتیوشای تحت فرمان ارتش انقلابیون سرخِ روسی که به هنگامه جنگ جهانی دوم در هم شکننده مواضع فاشیسم بودند، امروز و در اختیار پوتین، این نیمچه تزار روس، درجهت سرکوب صفوف انقلابیون کارکرد می یابند. پوتین نه وامدار لنین، که زاده تفکر تزاری "پتر کبیر" است، چرا که نکته ای اساسی را به باد فراموشی سپرده؛ خلق متحد شکست نخواهد خورد، زیرا در برابر ارتش انقلابیون، نهایتا این نه تسلیحات قدرتمند که اراده انقلابیون است که پیروز از کارزار جنگ انقلابی به بیرون خواهد جهید، حال آنکه مرکز قدرت مستعد تخریب تمام و کمال است، آنگونه که مبارزین استالینگرادِ سرخ، برلین هیتلری را با خاک یکسان کردند. به امید آنکه دمشق پیش از واقعه تسلیم اراده و مطالبات دموکراتیک خلقها گردد.

4.81K views13:21