انقلابـــــ روژآوا

Forwarded from kjar جامعه زنان آزاد شرق کوردستان

زیرا جامعه ی روحانیون معتقد بودند که دادن حق رای به زنان خلاف شرع و قوانین اسلامی می باشد. زنان به این واکنش خمینی بشدت اعتراض کرده و به مبارزات خود در این باره ادامه دادند. شاه تحت فشار اذهان عمومی و اعتراضات زنان مجبور به پذیرش حق رای زنان شد. اما به هر طریقی برآن بود که با استفاده ابزاری از زنان پایه های حکومت پهلوی را محکم نماید. به همین جهت است که نخست وزیر وقت به اشرف پهلوی پیشنهاد میدهد با لیدری در فعالیتهای زنان از پتانسیل آنان در جهت پیشبرد اهداف حکومت بهره برده و آنان را تحت کنترل خویش درآورد. با سرکار آمدن رژیم اسلامی زنان از اندک زمینه ی حقوقی که با مشقات فراوان به آن دست یافته بودند، بی بهره ماندند اما همچنان حق رای داشتند!
در این نقطه باید پرسید خمینی که زمانی از مخالفان سرسخت حق رای زنان بود، چرا پس از انقلاب مردمی ایران و تسخیر حکومت از سوی خمینی و اطرافیانش، حق رای زنان همچنان پابرجا بود؟ البته جهت سوء استفاده از رای زنان و مشروعیت بخشی به حکومت نوپا. زنان ایرانی مقابل حکومت دیکتاتوری شاهنشاشی ایستادند و در صفوف نخست به مبارزه پرداختند. به خیال اینکه طی انقلاب بتوانند شرایط را جهت مشارکت در تمام عرصه ها اعم از اجتماعی، علمی، سیاسی و غیره هموار سازند. اما بیخبر از آنکه انقلاب توسط روحانیون تسخیر گشته و در نتیجه فقط جای دیکتاتورها تغییر یافت. اینبار از سوی افکار پوسیده ی مذهبیون به اسارت در خواهند آمد و در این بین قربانی اساسی انقلابی خواهند شد که در آن به نفع جزم گرایان دینی از آنان و حضورشان سواستفاده خواهد شد.
این پروسه در اصل ضد انقلابی بود. همان شخصیت هایی که بخصوص در ابتدای قرن بیستم علیه زنان وارد گود شده و وجود آنان را انکار میکردند بر سر کار آمده بودند. خمینی که همواره به نام اسلام و شریعت علیه زنان فتوا داده و نگاهی ضد انسانی به جامعه زنان داشت، حال چگونه میتوانست حکومتی را رهبری کند که در آن به حقوق زنان پرداخته شده بود؟ همینطور هم شد. تحت پوشش دین و مذهب قوانینی که بواسطه ی آن حقوق زنان پایمال می شد را تصویب نمود. در مقابل آن نیز زنانی که به این قوانین ضد زن معترض بودند را با برچسپ محارب، شکنجه و اعدام میکرد. رفته رفته اعتراضات زنان را بی تاثیر کرده و تلاشهای آنان را سرکوب نموده تا از رسیدن آنان به نتیجه جلوگیری نماید. بخصوص زنان را از داشتن اراده سیاسی محروم نمودند. شاید بظاهر حق رای از زنان گرفته نشد اما همین حق نیز به صورت فرمالیته و علیه خود زنان و جامعه به کار گرفته شد. زن را با حقوق شرعی نصف مردها تعریف نمودند. به همین بهانه نیز آنان را از داشتن توانایی مدیریت نیز بری دانستند. کلمه ی «رجال سیاسی» را وارد ادبیات سیاسی و قانون اساسی نمودند و زنان را از جای گرفتن در پست های کلیدی منع نمودند. با این برداشتهای کوته فکرانه از شخصیت و توانایی های زنان به آنان توهین شد و بر پایه ی همین تفکرات پوچ و بی مایه است که زنان از انتخاب شدن به عنوان رئیس جمهور در ایران، محروم ماندند. چهره ی کریهِ رژیمِ زن ستیزِ ولایتِ فقیه در مدت کوتاهی نمایان گشت. در همان آغاز انقلاب اسلامی حضور زنان در انتخابات فقط استفاده ابزاری بوده و انتخابات تنها وسیله ای برای پوشش فساد سیستم موجود است.
بخصوص با ترفند اصلاح طلبی همیشه خواسته اند که زنان را با امید اصلاح و تغییر شرایط فریب دهند. امروز جریان اصلاح طلب بخصوص در ایران به خودی خود هدر دادن پتانسیل جامعه است. از سویی نیز فریب جامعه و به شکل دراز مدت در محرومیت نگه داشتن مردم آن جامعه است. حتی از محرومیت مردم بنفع خود استفاده کرده و در زمان انتخابات با دادن وعده های انتخاباتی آنها را فریب می دهند. مکانیزم عملیاتی این جریان به این شیوه است، زمانی که حاکمیت به بن بست رسید جریان اصلاح طلب با ادعای حل مشکلات وارد میدان شده و ظاهری متفاوت را جهت وقت کشی ارائه می نمایند. این جریان طوری وانمود می کند که در صدد تغییر شرایط است در حالی که در اصل هم جهت هستند. در واقع دو جریان وجود دارد جریان ملت و در مقابل آن نیز جریان حاکمیت که دولت-ملت است. جریانات رفورم خواهی هم تنها عمر حکومت را طولانی میکند. در این ۴۳ سال رژیم اسلامی با جریان رفروم خواهی تلاش کرد تا پتانسیل جامعه که شامل بخصوص زنان و جوانان می شود را دژنره و کریمینالیزه نماید. زمانی که ملتی در محرومیت خفه گردانیده شود، منتظر یک ناجی است که وی را نجات دهد. چنین تفکراتی از سوی دولت مردان با حقه های دینی نیز تقویت و جهت دهی می شود. در صورتی که در حقیقت این ملت است که با نیروی ذاتی خود میتواند خود را از چنین مسیر و موقعیتی خارج نموده و خود را مدیریت نماید.

2.59K views11:33