انقلابـــــ روژآوا

حرف آن‌ها را سند حقانیت عمل قرار می‌دهند و مخالفان و منتقدان را منکوب و هم‌دست سرکوب‌گران می‌کنند.

مبدعان و مدافعان این کمپین حتما منتقدین را به نداشتن برنامه‌ای برای رفع این نوع شکنجه‌ها متهم خواهند کرد و در پاسخ به انتقادات خواهند گفت، برنامه‌های‌شان واقع‌گرایانه، عمل‌گرایانه و به نوعی حتی پراگماتیستی است. اما حاضر نیستند بپذیرند بر فرض پذیرش مثمر ثمر بودن این نوع کمپین‌ها و حرکت‌های نخ‌نما و امتحان‌ پس‌داده که هیچ بدنه اجتماعی را پشت خود ندارند، باز هم با رفع نوعی از اقسام شکنجه، شکنجه رفع نمی‌شود و ادامه دارد و بنا به شرایط مکانی و زمانی، از نوعی به نوع دیگر درمی‌آید. حال آن‌که، خود تقلیل و محدود کردن و معطوف کردن توجهات به یک قسم کوچک از شکنجه، در واقع پوشاندن دیگر اقسام عمده و اصلی شکنجه است. اما خب، رفرمیست‌ها همچنان مشغول به بیراهه کشاندن مبارزات دادخواهان خواهند بود.

نکته بعدی در پاسخ به این انتقادات و ادعاهای آن‌ها، خود ساختار واپس‌گرایانه و نامناسب برای نیازهای امروز جامعه است؛ یعنی قوانینی که با بیش از پنج هزار عنوان جرم که بسیاری از آن‌ها همچون «فعالیت تبلیغی علیه نظام»، «اجتماع و تبانی»، «تشویش اذهان عمومی» و دیگر اتهامات امنیتی که هر دادخواه و منتقدی را متهم به ارتکاب آن‌ها می‌کنند و در هیچ سیستم خردگرا و این‌جهانی جرم تلقی نمی‌شود. همان قوانین و زمین بازی از پیش تعیین‌شده‌ای که مدعیان ما قائل به استفاده و حضور و نقش‌آفرینی در آن‌ هستند؛ گویی طراحان و مجریان آن قوانین، پیش‌بینی این پلتیک این دوستان ما را نکرده‌اند!

«انفرادی» نه عمده‌ترین و نه مهم‌ترین شکنجه است و نه با رفع آن، شکنجه از بین برده می‌شود بلکه شکل‌اش از گونه‌ای به گونه دیگر عوض می‌شود و بسیاری دیگر از مصادیق شکنجه همچنان به قوت خود باقی‌اند. همه این‌ها بر این فرض است که اصلا انفرادی در این ساختار از بین برود. حال آن‌که این «فعالان حقوق بشر» و این قربانیان و «مظلومان» چشم‌دوخته در کمپین‌شان به اردوگاه‌های کشورهای اروپایی و آمریکایی «جهت لحاظ کردن بحث‌های حقوق بشری در مذاکرات‌شان با ایران»، گویا نمی‌دانند وضعیت انفرادی و رواج سادیسم‌گونه آن در زندان‌های آمریکا (آن کعبه آمال‌شان) تا چه اندازه است.

اما در پایان بحث، به عنوان کسانی‌که خودمان هر یک، روزها انفرادی را تجربه کرده‌ایم، می‌خواهیم به بخش‌هایی گذرا، کوتاه و اشاره‌وار از دیگر شکنجه‌های جاری در زندان‌ها و شکنجه‌های منبعث از آن‌ها بپردازیم. آن عمل که هم زجرآور است و هم فرد و در پی آن تمام جامعه را ویران یا دچار آسیب می‌کند می‌تواند تفتیش عقاید، توهین، تحقیر، ضرب و شتم، آزار خانواده، تعرض، تجاوز، محبوس کردن فرد در سلول‌های تنگ و تاریک، به بند کشیدنش در بند معتادان و مجرمان خطرناک، تبعید به زندان‌های پر ازدحام و پر هرج و مرج و با شرایط زیستی ناگوار یا یکی از هزاران گونه دیگر شکنجه‌ ذهنی و فیزیکی باشد.

شکنجه گاهی پار شدن در زیر هشت است (زمانی‌که زندانی در زندان تهران بزرگ و بسیاری از زندان‌های دیگر دست به اعتصاب غذا می‌زند، برای شکستن اعتصابش او را در کنار اتاق نگهبانان و در راهرو به میله یا پایه صندلی دستبند می‌زنند و این عمل را پار کردن می‌‌گویند.) شکنجه برای یک زندانی سیاسی نه از سلول انفرادی آغاز می‌شود و نه پس از آن پایان می‌یابد.

کدام آزادی‌‌خواهی را می‌شناسید که هنگام بازداشت مورد خشونت و توهین قرار نگرفته باشد؟ هنگام بازپرسی از حق داشتن وکیل محروم نشده باشد؟ تحت شکنجه و اکراه بازجویی نشده باشد؟ علنی و عادلانه و در دادگاهی بی‌طرف همراه با هیاتی منصفه محاکمه شده باشد؟ احکام صادره علیه او را به طور قانونی اجرا کنند؟ در زندان حقوقش نقض نشده باشد که حالا یک‌باره فعالان حقوق بشر ما خواب‌نما شده‌اند و گویی تازه امری غریب و بی‌سابقه را کشف کرده‌اند و زیره به کرمان آورده‌اند!

شکنجه یعنی عمل یا اعمال زجرآور را به قصد مجبور کردن کسی به انجام کاری انجام دادن! این کار می‌تواند اعتراف علیه خویش باشد یا پایان دادن به فعالیت‌های سیاسی؛ برای نمونه، سرکوب‌گر از طریق ضرب و شتم و نگهداری طولانی‌مدت در زندان و آزار خانواده و به‌ویژه همسر و فرزند زندانی می‌کوشد مخالف خود را وادار به انفعال و بی‌تفاوتی نسبت به بیدادگری‌ها کند. و چه شکنجه‌ای دردناک‌تر از این؟!

می‌شود این سیاهه را با جزییات و به درازا همچنان ادامه داد. اما ما فکر می‌کنیم حرف همان است که همان ابتدا گفتیم؛ تا زمانی‌که استبداد و استثمار و بسترهای استثمارزا وجود دارد، شکنجه هم باقی است.

و ما راه را در جایگزینی خودسامانی و سوسیالیسم به جای بربریت مدرن می‌دانیم.

گلرخ ایرایی
بهنام موسیوند
سهیل اعرابی

2.5K views08:20