✅✅✅ #بازتاب 2 #دکتر #مدقق
◀️در مورد مامورت های خارجی خبرنگاران برای پوشش خبری وقایع مهم از جمله سفر رئیس جمهور از دیروز بحث های بسیار مهم و آموزنده ای در #گروه_پوشش_خبری مطرح شد ؛ که بدلیل کثرت نظرات فقط برخی از آن ها و نظر خودم را به اشتراک می گذارم؛ نظرات سروران دیگر از جمله آقای مقدس زاده ،عشوری ،دکتر شریفی را در گروه پوشش خبری مطالعه بفرمایید :
روز دوستان و همکاران عزیز در ایران بخیر. پوزش می خواهم که به علت گرفتاری گفتگوی مان ناتمام ماند. حمل بر بی ادبی نشود. جمع بندی عرایضم را برای تان می نویسم و ببخشید که طولانی است:
لوی- استروس انسان شناس فرانسوی معتقد است که ذهن آدمی برای فهم دنیای اطراف به شکلی گاه کاملا ناخودآگاه گرایش به تقابل سازی دارد مثلا خام در برابر پخته، روز در برابر شب، فرهنگ در برابر طبیعت و ... . به طور خیلی خلاصه آن چه که لوی- استروس می گوید کاری است که همه ما هر روز برای تحلیل پیرامون مان انجام می دهیم و ثمره آن پدید آمدن تقابل های کلیشه ای است. مثل تقابل کلیشه ای از نوع خبرنگار عمومی در برابر خبرنگار تخصصی.
اما خبرنگار عمومی کیست؟ اساسا عمومی بودن یعنی چه؟ آیا سینما رفتن و ورزش عمومی است و مثلا سیاست تخصصی؟ تخصصی بودن یعنی چه؟ آیا سینما تخصصی است و حوزه شهری اصلا نیاز به تخصصی ندارد؟ اساسا چه کسی قرار است این تعریف ها و تقسیم بندی ها را بکند و چه تضمینی وجود دارد که کارش را به درستی انجام بدهد و یا مورد قبول قرار گیرد؟ آیا در سابقه ژورنالیسم هیچ تعریف جامع و مورد قبولی برای این تقسیم بندی ها وجود دارد و یا آنها صرفا محصول ذهنیت فردی ماست و برای سهولت سیاست گذاری، تحلیل و نقد و بررسی، متناسب با وضعیت هر رسانه پدید آمده اند؟
به نظر نگارنده تاکید بر چنین تقسیم بندی هایی ثمره ای جز کاستن آزادی عمل خبرنگاران و ذوق و خلاقیت و نوآوری آنان ندارد. چه اصراری است که خبرنگاران را در چارچوب هایی از پیش ساخته محدود کنیم و از آنان بخواهیم که فراتر از مرزهای ذهنی ما پا نگذارند؟ البته هستند خبرنگارانی که به دلایل گوناگون ترجیح می دهند سال های فعالیت خود را فقط در یک عرصه سپری می کنند (ضمنا همان طور که گفتم بحث ستاره سازی و برند سازی در حوزه خبر نیز موضوع دیگری است) اما خبرنگاران متعددی هم وجود دارند که در چند زمینه گوناگون از اقتصاد و سیاست گرفته تا ورزش و فرهنگ و هنر تولید قابل قبول دارند. گواه آن هم تعدادی از دوستانی که نام آنها پیشتر برده شد و برخی از آنان در همین صفحه هم حضور دارند.
از همین رو نگارنده به جای اصرار بر تقسیم بندی خبرنگاران، حرفه خبرنگاری را دارای دو سطح می داند. این دو سطح نسبت سلسله مراتبی ندارند، در تقابل با هم نیز قرار ندارند، بلکه برعکس رابطه داد و ستدی دارند. سطح نخست، «حرفه ای بودن» است. طبعا منظور از حرفه ای بودن فقط آشنایی با مجموعه ای از قواعد ویراستاری و خبرنویسی نیست بلکه در سطحی گسترده، خبرنگار حرفه ای باید به مسائل مربوط به حریم خصوصی و اصول اخلاق حرفه ای آگاه باشد، سواد رسانه ای بسیار خوب و قدرت تحلیل و نقد و تفسیر رویدادها و اخبار را داشته باشد، قالب های کار در حرفه ژورنالیسم (گزارش، گفتگو، آگهی، مقاله و...) را بشناسد و تفاوت آنها را بداند، با ژانرهای خبری و اطلاع رسانی (تاک شو، میزگرد، ستون نویسی، اینفوگرافی و...) آشنا باشد، لحن در خبر (سوگیری، تزریق ایدئولوژی و ... ) را بشناسد و ... مجموعه اینها علم ژورنالیسم را به عنوان زیرشاخه ای از علم ارتباطات پدید می آورد.
سطح دوم که هم راستا با سطح نخست و مبتنی بر ذوق، سلیقه و خواست خبرنگار و همچنین سیاست و نیاز سازمان رسانه ای پدید می آید «متخصص شدن» در حرفه ژورنالیسم است. در این جا منظور از تخصص، کار حرفه ای در یک یا چند زمینه تخصصی است که به شکل طبیعی، رویه¬های رسانه ای در همه رسانه ها برای خبرنگاران خود پیش می آورند. حالا اگر خبرنگاری به دلیل بی علاقگی، تنبلی و یا سیاستگذاری غلط رسانه نخواست و یا نتوانست در یک یا چند عرصه کار تخصصی کند، اصل موضوع از بین نمی رود. ضمنا منظور از تخصصی شدن، کاستن از دایره فعالیت خبرنگار و برج عاج نشینی او و بی اعتنایی اش به سایر رویدادهای خبریِ خارج از تخصصش نیست، امری که به شکل خنده داری سبب می شود با غیبت خبرنگار به اصطلاح متخصص، گاه کار رسانه یک یا چند روز زمین بماند! خیر، فرصت متخصص شدن فرصتی است برای کسب دانش بیشتر و ارائه خدمات رسانه ای بهتر و در هر حال خبرنگار همیشه باید آماده پوشش هر رویدادی نیز باشد.👇
◀️در مورد مامورت های خارجی خبرنگاران برای پوشش خبری وقایع مهم از جمله سفر رئیس جمهور از دیروز بحث های بسیار مهم و آموزنده ای در #گروه_پوشش_خبری مطرح شد ؛ که بدلیل کثرت نظرات فقط برخی از آن ها و نظر خودم را به اشتراک می گذارم؛ نظرات سروران دیگر از جمله آقای مقدس زاده ،عشوری ،دکتر شریفی را در گروه پوشش خبری مطالعه بفرمایید :
روز دوستان و همکاران عزیز در ایران بخیر. پوزش می خواهم که به علت گرفتاری گفتگوی مان ناتمام ماند. حمل بر بی ادبی نشود. جمع بندی عرایضم را برای تان می نویسم و ببخشید که طولانی است:
لوی- استروس انسان شناس فرانسوی معتقد است که ذهن آدمی برای فهم دنیای اطراف به شکلی گاه کاملا ناخودآگاه گرایش به تقابل سازی دارد مثلا خام در برابر پخته، روز در برابر شب، فرهنگ در برابر طبیعت و ... . به طور خیلی خلاصه آن چه که لوی- استروس می گوید کاری است که همه ما هر روز برای تحلیل پیرامون مان انجام می دهیم و ثمره آن پدید آمدن تقابل های کلیشه ای است. مثل تقابل کلیشه ای از نوع خبرنگار عمومی در برابر خبرنگار تخصصی.
اما خبرنگار عمومی کیست؟ اساسا عمومی بودن یعنی چه؟ آیا سینما رفتن و ورزش عمومی است و مثلا سیاست تخصصی؟ تخصصی بودن یعنی چه؟ آیا سینما تخصصی است و حوزه شهری اصلا نیاز به تخصصی ندارد؟ اساسا چه کسی قرار است این تعریف ها و تقسیم بندی ها را بکند و چه تضمینی وجود دارد که کارش را به درستی انجام بدهد و یا مورد قبول قرار گیرد؟ آیا در سابقه ژورنالیسم هیچ تعریف جامع و مورد قبولی برای این تقسیم بندی ها وجود دارد و یا آنها صرفا محصول ذهنیت فردی ماست و برای سهولت سیاست گذاری، تحلیل و نقد و بررسی، متناسب با وضعیت هر رسانه پدید آمده اند؟
به نظر نگارنده تاکید بر چنین تقسیم بندی هایی ثمره ای جز کاستن آزادی عمل خبرنگاران و ذوق و خلاقیت و نوآوری آنان ندارد. چه اصراری است که خبرنگاران را در چارچوب هایی از پیش ساخته محدود کنیم و از آنان بخواهیم که فراتر از مرزهای ذهنی ما پا نگذارند؟ البته هستند خبرنگارانی که به دلایل گوناگون ترجیح می دهند سال های فعالیت خود را فقط در یک عرصه سپری می کنند (ضمنا همان طور که گفتم بحث ستاره سازی و برند سازی در حوزه خبر نیز موضوع دیگری است) اما خبرنگاران متعددی هم وجود دارند که در چند زمینه گوناگون از اقتصاد و سیاست گرفته تا ورزش و فرهنگ و هنر تولید قابل قبول دارند. گواه آن هم تعدادی از دوستانی که نام آنها پیشتر برده شد و برخی از آنان در همین صفحه هم حضور دارند.
از همین رو نگارنده به جای اصرار بر تقسیم بندی خبرنگاران، حرفه خبرنگاری را دارای دو سطح می داند. این دو سطح نسبت سلسله مراتبی ندارند، در تقابل با هم نیز قرار ندارند، بلکه برعکس رابطه داد و ستدی دارند. سطح نخست، «حرفه ای بودن» است. طبعا منظور از حرفه ای بودن فقط آشنایی با مجموعه ای از قواعد ویراستاری و خبرنویسی نیست بلکه در سطحی گسترده، خبرنگار حرفه ای باید به مسائل مربوط به حریم خصوصی و اصول اخلاق حرفه ای آگاه باشد، سواد رسانه ای بسیار خوب و قدرت تحلیل و نقد و تفسیر رویدادها و اخبار را داشته باشد، قالب های کار در حرفه ژورنالیسم (گزارش، گفتگو، آگهی، مقاله و...) را بشناسد و تفاوت آنها را بداند، با ژانرهای خبری و اطلاع رسانی (تاک شو، میزگرد، ستون نویسی، اینفوگرافی و...) آشنا باشد، لحن در خبر (سوگیری، تزریق ایدئولوژی و ... ) را بشناسد و ... مجموعه اینها علم ژورنالیسم را به عنوان زیرشاخه ای از علم ارتباطات پدید می آورد.
سطح دوم که هم راستا با سطح نخست و مبتنی بر ذوق، سلیقه و خواست خبرنگار و همچنین سیاست و نیاز سازمان رسانه ای پدید می آید «متخصص شدن» در حرفه ژورنالیسم است. در این جا منظور از تخصص، کار حرفه ای در یک یا چند زمینه تخصصی است که به شکل طبیعی، رویه¬های رسانه ای در همه رسانه ها برای خبرنگاران خود پیش می آورند. حالا اگر خبرنگاری به دلیل بی علاقگی، تنبلی و یا سیاستگذاری غلط رسانه نخواست و یا نتوانست در یک یا چند عرصه کار تخصصی کند، اصل موضوع از بین نمی رود. ضمنا منظور از تخصصی شدن، کاستن از دایره فعالیت خبرنگار و برج عاج نشینی او و بی اعتنایی اش به سایر رویدادهای خبریِ خارج از تخصصش نیست، امری که به شکل خنده داری سبب می شود با غیبت خبرنگار به اصطلاح متخصص، گاه کار رسانه یک یا چند روز زمین بماند! خیر، فرصت متخصص شدن فرصتی است برای کسب دانش بیشتر و ارائه خدمات رسانه ای بهتر و در هر حال خبرنگار همیشه باید آماده پوشش هر رویدادی نیز باشد.👇
👆رسانه های معتبر خبری تلویزیونی (معتبر به لحاظ حرفه ای) سال ها بود که در پوشش رویدادها و ارائه برنامه های خود از «مجری-کارشناس» استفاده می کردند. این مفهوم سال ها پیش و خیلی دیر وارد حوزه خبر تلویزیونی ما شد. حالا نیز در حالی که سیاست این رسانه ها به کارگیری «مجری- کارشناس- خبرنگار» است، ما هنوز مصرانه بر الگوهای کهنه پا می فشاریم. در حالی که در دوران همپوشانی رسانه ها و در نتیجه تغییرات شگرفی که رسانه های نوین پدید آورده اند و همچنان می آورند، زمان تمایزگذاری و طبقه بندی خبرنگاران گذشته، اساسا یا کسی خبرنگار هست یا نیست، اگر هست باید بتواند هر رویدادی را پوشش دهد، دریک یا چند حوزه کارشناس باشد و بتواند در هر زمان بسته به نیاز رسانه، پوشش خبری رویداد را اجرا کند. «مجری- کارشناس- خبرنگار» یعنی در هم ریختن مرزهای بیهوده ای که سیاست گذاری های کهنه رسانه ای به وجود آورده اند و تبدیل به کلیشه های ذهنی ما شده اند.
روز دوستان و همکاران عزیز در ایران بخیر. پوزش می خواهم که به علت گرفتاری گفتگوی مان ناتمام ماند. حمل بر بی ادبی نشود. جمع بندی عرایضم را برای تان می نویسم و ببخشید که طولانی است:
لوی- استروس انسان شناس فرانسوی معتقد است که ذهن آدمی برای فهم دنیای اطراف به شکلی گاه کاملا ناخودآگاه گرایش به تقابل سازی دارد مثلا خام در برابر پخته، روز در برابر شب، فرهنگ در برابر طبیعت و ... . به طور خیلی خلاصه آن چه که لوی- استروس می گوید کاری است که همه ما هر روز برای تحلیل پیرامون مان انجام می دهیم و ثمره آن پدید آمدن تقابل های کلیشه ای است. مثل تقابل کلیشه ای از نوع خبرنگار عمومی در برابر خبرنگار تخصصی.
اما خبرنگار عمومی کیست؟ اساسا عمومی بودن یعنی چه؟ آیا سینما رفتن و ورزش عمومی است و مثلا سیاست تخصصی؟ تخصصی بودن یعنی چه؟ آیا سینما تخصصی است و حوزه شهری اصلا نیاز به تخصصی ندارد؟ اساسا چه کسی قرار است این تعریف ها و تقسیم بندی ها را بکند و چه تضمینی وجود دارد که کارش را به درستی انجام بدهد و یا مورد قبول قرار گیرد؟ آیا در سابقه ژورنالیسم هیچ تعریف جامع و مورد قبولی برای این تقسیم بندی ها وجود دارد و یا آنها صرفا محصول ذهنیت فردی ماست و برای سهولت سیاست گذاری، تحلیل و نقد و بررسی، متناسب با وضعیت هر رسانه پدید آمده اند؟
به نظر نگارنده تاکید بر چنین تقسیم بندی هایی ثمره ای جز کاستن آزادی عمل خبرنگاران و ذوق و خلاقیت و نوآوری آنان ندارد. چه اصراری است که خبرنگاران را در چارچوب هایی از پیش ساخته محدود کنیم و از آنان بخواهیم که فراتر از مرزهای ذهنی ما پا نگذارند؟ البته هستند خبرنگارانی که به دلایل گوناگون ترجیح می دهند سال های فعالیت خود را فقط در یک عرصه سپری می کنند (ضمنا همان طور که گفتم بحث ستاره سازی و برند سازی در حوزه خبر نیز موضوع دیگری است) اما خبرنگاران متعددی هم وجود دارند که در چند زمینه گوناگون از اقتصاد و سیاست گرفته تا ورزش و فرهنگ و هنر تولید قابل قبول دارند. گواه آن هم تعدادی از دوستانی که نام آنها پیشتر برده شد و برخی از آنان در همین صفحه هم حضور دارند.
از همین رو نگارنده به جای اصرار بر تقسیم بندی خبرنگاران، حرفه خبرنگاری را دارای دو سطح می داند. این دو سطح نسبت سلسله مراتبی ندارند، در تقابل با هم نیز قرار ندارند، بلکه برعکس رابطه داد و ستدی دارند. سطح نخست، «حرفه ای بودن» است. طبعا منظور از حرفه ای بودن فقط آشنایی با مجموعه ای از قواعد ویراستاری و خبرنویسی نیست بلکه در سطحی گسترده، خبرنگار حرفه ای باید به مسائل مربوط به حریم خصوصی و اصول اخلاق حرفه ای آگاه باشد، سواد رسانه ای بسیار خوب و قدرت تحلیل و نقد و تفسیر رویدادها و اخبار را داشته باشد، قالب های کار در حرفه ژورنالیسم (گزارش، گفتگو، آگهی، مقاله و...) را بشناسد و تفاوت آنها را بداند، با ژانرهای خبری و اطلاع رسانی (تاک شو، میزگرد، ستون نویسی، اینفوگرافی و...) آشنا باشد، لحن در خبر (سوگیری، تزریق ایدئولوژی و ... ) را بشناسد و ... مجموعه اینها علم ژورنالیسم را به عنوان زیرشاخه ای از علم ارتباطات پدید می آورد.👇
روز دوستان و همکاران عزیز در ایران بخیر. پوزش می خواهم که به علت گرفتاری گفتگوی مان ناتمام ماند. حمل بر بی ادبی نشود. جمع بندی عرایضم را برای تان می نویسم و ببخشید که طولانی است:
لوی- استروس انسان شناس فرانسوی معتقد است که ذهن آدمی برای فهم دنیای اطراف به شکلی گاه کاملا ناخودآگاه گرایش به تقابل سازی دارد مثلا خام در برابر پخته، روز در برابر شب، فرهنگ در برابر طبیعت و ... . به طور خیلی خلاصه آن چه که لوی- استروس می گوید کاری است که همه ما هر روز برای تحلیل پیرامون مان انجام می دهیم و ثمره آن پدید آمدن تقابل های کلیشه ای است. مثل تقابل کلیشه ای از نوع خبرنگار عمومی در برابر خبرنگار تخصصی.
اما خبرنگار عمومی کیست؟ اساسا عمومی بودن یعنی چه؟ آیا سینما رفتن و ورزش عمومی است و مثلا سیاست تخصصی؟ تخصصی بودن یعنی چه؟ آیا سینما تخصصی است و حوزه شهری اصلا نیاز به تخصصی ندارد؟ اساسا چه کسی قرار است این تعریف ها و تقسیم بندی ها را بکند و چه تضمینی وجود دارد که کارش را به درستی انجام بدهد و یا مورد قبول قرار گیرد؟ آیا در سابقه ژورنالیسم هیچ تعریف جامع و مورد قبولی برای این تقسیم بندی ها وجود دارد و یا آنها صرفا محصول ذهنیت فردی ماست و برای سهولت سیاست گذاری، تحلیل و نقد و بررسی، متناسب با وضعیت هر رسانه پدید آمده اند؟
به نظر نگارنده تاکید بر چنین تقسیم بندی هایی ثمره ای جز کاستن آزادی عمل خبرنگاران و ذوق و خلاقیت و نوآوری آنان ندارد. چه اصراری است که خبرنگاران را در چارچوب هایی از پیش ساخته محدود کنیم و از آنان بخواهیم که فراتر از مرزهای ذهنی ما پا نگذارند؟ البته هستند خبرنگارانی که به دلایل گوناگون ترجیح می دهند سال های فعالیت خود را فقط در یک عرصه سپری می کنند (ضمنا همان طور که گفتم بحث ستاره سازی و برند سازی در حوزه خبر نیز موضوع دیگری است) اما خبرنگاران متعددی هم وجود دارند که در چند زمینه گوناگون از اقتصاد و سیاست گرفته تا ورزش و فرهنگ و هنر تولید قابل قبول دارند. گواه آن هم تعدادی از دوستانی که نام آنها پیشتر برده شد و برخی از آنان در همین صفحه هم حضور دارند.
از همین رو نگارنده به جای اصرار بر تقسیم بندی خبرنگاران، حرفه خبرنگاری را دارای دو سطح می داند. این دو سطح نسبت سلسله مراتبی ندارند، در تقابل با هم نیز قرار ندارند، بلکه برعکس رابطه داد و ستدی دارند. سطح نخست، «حرفه ای بودن» است. طبعا منظور از حرفه ای بودن فقط آشنایی با مجموعه ای از قواعد ویراستاری و خبرنویسی نیست بلکه در سطحی گسترده، خبرنگار حرفه ای باید به مسائل مربوط به حریم خصوصی و اصول اخلاق حرفه ای آگاه باشد، سواد رسانه ای بسیار خوب و قدرت تحلیل و نقد و تفسیر رویدادها و اخبار را داشته باشد، قالب های کار در حرفه ژورنالیسم (گزارش، گفتگو، آگهی، مقاله و...) را بشناسد و تفاوت آنها را بداند، با ژانرهای خبری و اطلاع رسانی (تاک شو، میزگرد، ستون نویسی، اینفوگرافی و...) آشنا باشد، لحن در خبر (سوگیری، تزریق ایدئولوژی و ... ) را بشناسد و ... مجموعه اینها علم ژورنالیسم را به عنوان زیرشاخه ای از علم ارتباطات پدید می آورد.👇
👆سطح دوم که هم راستا با سطح نخست و مبتنی بر ذوق، سلیقه و خواست خبرنگار و همچنین سیاست و نیاز سازمان رسانه ای پدید می آید «متخصص شدن» در حرفه ژورنالیسم است. در این جا منظور از تخصص، کار حرفه ای در یک یا چند زمینه تخصصی است که به شکل طبیعی، رویه¬های رسانه ای در همه رسانه ها برای خبرنگاران خود پیش می آورند. حالا اگر خبرنگاری به دلیل بی علاقگی، تنبلی و یا سیاستگذاری غلط رسانه نخواست و یا نتوانست در یک یا چند عرصه کار تخصصی کند، اصل موضوع از بین نمی رود. ضمنا منظور از تخصصی شدن، کاستن از دایره فعالیت خبرنگار و برج عاج نشینی او و بی اعتنایی اش به سایر رویدادهای خبریِ خارج از تخصصش نیست، امری که به شکل خنده داری سبب می شود با غیبت خبرنگار به اصطلاح متخصص، گاه کار رسانه یک یا چند روز زمین بماند! خیر، فرصت متخصص شدن فرصتی است برای کسب دانش بیشتر و ارائه خدمات رسانه ای بهتر و در هر حال خبرنگار همیشه باید آماده پوشش هر رویدادی نیز باشد.
رسانه های معتبر خبری تلویزیونی (معتبر به لحاظ حرفه ای) سال ها بود که در پوشش رویدادها و ارائه برنامه های خود از «مجری-کارشناس» استفاده می کردند. این مفهوم سال ها پیش و خیلی دیر وارد حوزه خبر تلویزیونی ما شد. حالا نیز در حالی که سیاست این رسانه ها به کارگیری «مجری- کارشناس- خبرنگار» است، ما هنوز مصرانه بر الگوهای کهنه پا می فشاریم. در حالی که در دوران همپوشانی رسانه ها و در نتیجه تغییرات شگرفی که رسانه های نوین پدید آورده اند و همچنان می آورند، زمان تمایزگذاری و طبقه بندی خبرنگاران گذشته، اساسا یا کسی خبرنگار هست یا نیست، اگر هست باید بتواند هر رویدادی را پوشش دهد، دریک یا چند حوزه کارشناس باشد و بتواند در هر زمان بسته به نیاز رسانه، پوشش خبری رویداد را اجرا کند. «مجری- کارشناس- خبرنگار» یعنی در هم ریختن مرزهای بیهوده ای که سیاست گذاری های کهنه رسانه ای به وجود آورده اند و تبدیل به کلیشه های ذهنی ما شده اند.
🌺برای پیگیری مطالب تخصصی در مورد پوشش خبری با کلیک روی آدرس @A_Nasrollahi و انتخاب گزینه join به این کانال تلگرامی بپیوندید.
رسانه های معتبر خبری تلویزیونی (معتبر به لحاظ حرفه ای) سال ها بود که در پوشش رویدادها و ارائه برنامه های خود از «مجری-کارشناس» استفاده می کردند. این مفهوم سال ها پیش و خیلی دیر وارد حوزه خبر تلویزیونی ما شد. حالا نیز در حالی که سیاست این رسانه ها به کارگیری «مجری- کارشناس- خبرنگار» است، ما هنوز مصرانه بر الگوهای کهنه پا می فشاریم. در حالی که در دوران همپوشانی رسانه ها و در نتیجه تغییرات شگرفی که رسانه های نوین پدید آورده اند و همچنان می آورند، زمان تمایزگذاری و طبقه بندی خبرنگاران گذشته، اساسا یا کسی خبرنگار هست یا نیست، اگر هست باید بتواند هر رویدادی را پوشش دهد، دریک یا چند حوزه کارشناس باشد و بتواند در هر زمان بسته به نیاز رسانه، پوشش خبری رویداد را اجرا کند. «مجری- کارشناس- خبرنگار» یعنی در هم ریختن مرزهای بیهوده ای که سیاست گذاری های کهنه رسانه ای به وجود آورده اند و تبدیل به کلیشه های ذهنی ما شده اند.
🌺برای پیگیری مطالب تخصصی در مورد پوشش خبری با کلیک روی آدرس @A_Nasrollahi و انتخاب گزینه join به این کانال تلگرامی بپیوندید.
✅✅✅#بازتاب 3🖕
نظر #اخوان در مورد #ماموریت_خارجی_خبرنگاران
◀️باسلام به همه دوستان و اساتيد خودم از جمله جناب اقايان دكتر مدقق و نصرالهي كه الحق والانصاف حق استادي به گردن بنده حقير دارند .
از ديشب پيگير مباحث هستم و به حق به دانش نداشته حقير در حرفه خبرنگاري بسيار افزود و بيش از گذشته آموختم ، انچه كه اعتراف ميكنم نميدانستم.
ضمن تاكييد بر اين مساله كه نكاتي كه همه بزرگواران فرموندند هم جاي تصديق دارد هم رد ، عرض ميكنم به نظرم بحث از انجايي شروع شد كه عزيز بزرگواري سوال كردند چرا خبرنگار حوزه سينما( منظورشان دوست عزيزم جناب اقاي دكتر مدقق بود) يك سفر سياسي و تخصصي رو پوشش دادند؟ در صورتي كه ايشان تخصصاش سينماست.
دوستان عزيز از ديشب تا كنون از زواياي گوناگون به اين موضوع پرداختند و من مجددا نميخواهم وارد بحث سوخته شوم ، اما سوالي دارم كه چنانچه عزيزان در پاسخگويي مشاركت كنند ممنون ميشم .
به عنوان كسي كه در بيش از بيست سفر خارجي به همراه مقامات از جمله رييس جمهور حضور داشتم ميپرسم آيا سفر رييس جمهور براي اجلاسي سالانه و تكراري تخصصي است؟ اگر تخصصي است به چه تخصصي در حوزه خبر نيازمنداست؟ آيا رسانه ايي كه نيرو را به همراه رييس جمهور اعزام ميكند خبرنگار اعزام ميكند يا تحليلگر سياسي؟ آيا اتاق خبر رسانه از خبرنگار انتظار تحليل اين حضور را دارد يا وقايع نگاري؟ چه نيازي به تخصص وجود دارد وقتي سردبير بخش خبري صرفا از شما كنداكتور برنامه هاي رييس جمهور را ميخواهد نه بيشتر؟ جايگاه تخصص و دانش خبرنگار در مقابل اين سوال هميشگي چيست كه مثلا اقاي اخوان بفرماييد برنامه هاي بعد از ظهر رييس جمهور چيست؟ ودهها سوال ديگه . دوستان براي مقايسه نام چند همكار را به عنوان خبرنگار تخصصي آوردند كه من نام نميبرم ، اما سوال ميپرسم در بسياري از گزارشهاي همين همكاران شما چقدر رعايت اصول حرفه ايي توليد گزارش تلويزيوني را مشاهده كرديد ؟
و نكته دوم اينكه تيغ انتقاد به بدنه صدا وسيما كشيدن و خبرنگاران رسانه را كم سواد و سطحي نگر دانستن بسيار راحت است ، البته كه بنده به عنوان خبرنگار رسانه ملي به مديريت كلان حداقل در خبر انتقاداتي دارم اما اين انتقادات به ساير رسانه هاي كشور از جمله روزنامه ها و خبرگزاريها وارده و نميتوان ادعا كرد همه چيز صفر يا همه چيز صداست.
كساني كه انتقاد دارند به خبرنگاران صدا وسيما كه ميتوان گفت بخشي از آن انتقادات وارده آيا از شرايط روزنامه نگاري كشورخبر دارن؟ چند تا محمد قوچاني داريم؟ چند نفر قلم شمس الواعظين، مريم شباني ، عيسي سحر خيز ،اكبر منتجبي ، امير نخعي و يا صدرا محقق، سروش فرهاديان ، بدرالسادات مفيدي رو دارند ( فارغ از نگاه سياسي، منظور كار حرفه اييه) مجموعه اي از خبرنگاران كپي پيست كار كه متاسفانه در بسياري از روزنامه ها و خبرگزاريها گرد هم جمع شدند و نام خود را ژورناليست گذاشتند ،در پايان ضمن تاييد بخشي از انتقادات دوستان بايد عرض كنم در ايران زماني دم از خبرنگار حرفه ايي ميتوان زد كه رسانه حرفه ايي ، مدير حرفه ايي و نگاه حرفه ايي داشته باشيم
نميتوان دم از حرفه اي بودن زد و براي دريافت طرح ترافيك ، هداياي روز خبرنگار، عيد نوروزو برنامه هاي داراي هداياي آنچناني نام مديران و سردبيران جلوتر از خبرنگاران باشد.
نظر #اخوان در مورد #ماموریت_خارجی_خبرنگاران
◀️باسلام به همه دوستان و اساتيد خودم از جمله جناب اقايان دكتر مدقق و نصرالهي كه الحق والانصاف حق استادي به گردن بنده حقير دارند .
از ديشب پيگير مباحث هستم و به حق به دانش نداشته حقير در حرفه خبرنگاري بسيار افزود و بيش از گذشته آموختم ، انچه كه اعتراف ميكنم نميدانستم.
ضمن تاكييد بر اين مساله كه نكاتي كه همه بزرگواران فرموندند هم جاي تصديق دارد هم رد ، عرض ميكنم به نظرم بحث از انجايي شروع شد كه عزيز بزرگواري سوال كردند چرا خبرنگار حوزه سينما( منظورشان دوست عزيزم جناب اقاي دكتر مدقق بود) يك سفر سياسي و تخصصي رو پوشش دادند؟ در صورتي كه ايشان تخصصاش سينماست.
دوستان عزيز از ديشب تا كنون از زواياي گوناگون به اين موضوع پرداختند و من مجددا نميخواهم وارد بحث سوخته شوم ، اما سوالي دارم كه چنانچه عزيزان در پاسخگويي مشاركت كنند ممنون ميشم .
به عنوان كسي كه در بيش از بيست سفر خارجي به همراه مقامات از جمله رييس جمهور حضور داشتم ميپرسم آيا سفر رييس جمهور براي اجلاسي سالانه و تكراري تخصصي است؟ اگر تخصصي است به چه تخصصي در حوزه خبر نيازمنداست؟ آيا رسانه ايي كه نيرو را به همراه رييس جمهور اعزام ميكند خبرنگار اعزام ميكند يا تحليلگر سياسي؟ آيا اتاق خبر رسانه از خبرنگار انتظار تحليل اين حضور را دارد يا وقايع نگاري؟ چه نيازي به تخصص وجود دارد وقتي سردبير بخش خبري صرفا از شما كنداكتور برنامه هاي رييس جمهور را ميخواهد نه بيشتر؟ جايگاه تخصص و دانش خبرنگار در مقابل اين سوال هميشگي چيست كه مثلا اقاي اخوان بفرماييد برنامه هاي بعد از ظهر رييس جمهور چيست؟ ودهها سوال ديگه . دوستان براي مقايسه نام چند همكار را به عنوان خبرنگار تخصصي آوردند كه من نام نميبرم ، اما سوال ميپرسم در بسياري از گزارشهاي همين همكاران شما چقدر رعايت اصول حرفه ايي توليد گزارش تلويزيوني را مشاهده كرديد ؟
و نكته دوم اينكه تيغ انتقاد به بدنه صدا وسيما كشيدن و خبرنگاران رسانه را كم سواد و سطحي نگر دانستن بسيار راحت است ، البته كه بنده به عنوان خبرنگار رسانه ملي به مديريت كلان حداقل در خبر انتقاداتي دارم اما اين انتقادات به ساير رسانه هاي كشور از جمله روزنامه ها و خبرگزاريها وارده و نميتوان ادعا كرد همه چيز صفر يا همه چيز صداست.
كساني كه انتقاد دارند به خبرنگاران صدا وسيما كه ميتوان گفت بخشي از آن انتقادات وارده آيا از شرايط روزنامه نگاري كشورخبر دارن؟ چند تا محمد قوچاني داريم؟ چند نفر قلم شمس الواعظين، مريم شباني ، عيسي سحر خيز ،اكبر منتجبي ، امير نخعي و يا صدرا محقق، سروش فرهاديان ، بدرالسادات مفيدي رو دارند ( فارغ از نگاه سياسي، منظور كار حرفه اييه) مجموعه اي از خبرنگاران كپي پيست كار كه متاسفانه در بسياري از روزنامه ها و خبرگزاريها گرد هم جمع شدند و نام خود را ژورناليست گذاشتند ،در پايان ضمن تاييد بخشي از انتقادات دوستان بايد عرض كنم در ايران زماني دم از خبرنگار حرفه ايي ميتوان زد كه رسانه حرفه ايي ، مدير حرفه ايي و نگاه حرفه ايي داشته باشيم
نميتوان دم از حرفه اي بودن زد و براي دريافت طرح ترافيك ، هداياي روز خبرنگار، عيد نوروزو برنامه هاي داراي هداياي آنچناني نام مديران و سردبيران جلوتر از خبرنگاران باشد.
#مدقق #اخوان #قربانی #مقدس_زاده #نصراللهی #ماموریت_خارجی_خبرنگاران #پوشش_خبری #لوی_اشتروس
با تشکر مجدد از نکات ارزشمند سروران عزیز از جمله آقایان قربانی،اخوان ،مقدس زاده و دکتر مدقق نکات دیگری به استحضار می رسانم با این توضیح که بیشر دیدگاههای خود را مطرح می کنند تا با راهنمایی و انتقاد دوستان اشکالات احتمالی را پیدا و نظر خود را اصلاح کنم :
1-اینکه ذهن ما به تعبیر لوی اشتروس ناخودآگاه به تقابل سازی مثل شب و روز ،خام و پخته و... گرایش دارد طبیعی است،چیز بدی نیست که احتمالا گفته شود نباید خبرنگار عمومی و تخصصی داشته باشیم و این #کلیشه_ها ،آزادی عمل را محدود می کند و اجماعی روی این دوگانه ها نیست ؛ اتفاقا در این خصوص تا حدود زیادی اجماع وجود دارد و کسی منکر ضرورت تغییر#نگاه و فواید جذب ،تربیت و تقویت خبرنگارتخصصی و #اقدام_تخصصی و #اقتضایی در #ماموریت_های_خبرنگاران نیست .
2-این اصل که در ادبیات روزنامه نگاری تصریح می شود : روزنامه نگار باید اقیانوسی باشد حتی اگر یک بند انگشت عمق داشته است "، موید این است که خبرنگاران باید در همه حوزه ها اطلاعات و مهارت حداقلی داشته باشند . دقیقا به همین دلیل است که دانشجویان رشته های ارتباطات و روزنامه نگاری در دوره کارشناسی همه دورس از جمله اقتصاد،جامعه شناسی ، حقوق ،رواشناسی ،مدیریت و... را می خوانند اما این به این مفهوم نیست در همه این رشته ها عمق دارند و می توانند در عمل و کار حرفه ای نیازهای مخاطبان متفاوت،پرتوقع با سطح دسترسی و سواد رسانه ای بالا را پاسخ بگویند و با رقیبان خود رقابت کنند .
3-خبرنگاران برای اثر گذاری و ماندن در فضای رقابتی حتی اگر بخواهند قادر نیستند با توجه به گسترده گی و پیچیدگی امور و موضوعات ، در همه رشته ها و موضوعات متخصص شوند و نیاز علاقمندان و نخبگان آن رشته ها را تامین کنند؛ بنابراین باید ضمن آشنایی با همه حوزه ها ، داشتن مهارت های چندگانه و آمادگی برای شکار سوژه های پیرامونی (حتی غیر مرتبط با حوزه کاری در صورت ضرورت)، در یک یا دو موضوع عمق و #مزیت نسبی داشته باشند.
4-توجه به مزیت نسبی هر خبرنگار و ایمان به کار تخصصی و سازماندهی رسانه در این جهت، شبکه ها و بخش های خبری را متمایز می کند و ضریب تاثیر و اعتماد و شانس ماندگاری آن را افزایش می دهد . برای تحقق این راهبرد بدیهی است اطلاعات خبرنگار در حوزه های کاری نه تنها نباید از بالاترین فرد آن حوزه کمتر نباشد بلکه برای ایفای نقش نظارتی خود و پیگیری و طرح سئوالات مردم باید بیشتر هم باشد
5-سطحی گرایی،عافیت طلبی، غلبه نگاه اداری،جذب و بکارگیری خبرنگاران ،دبیران و سردبیران و مدیران را در جایگاه حساس رسانه های ملی (خبرگزاری ها،صدا و سیما،مطبوعات و.. ) که با پول و سرمایه مردم اداره می شوند ، آسیب ونتیجه آن را ناکارامدی رسانه و به زیان مردم می دانم؛ قلیل بودن خبرنگاران و مدیران متخصص و جسور و متعهد و ... در رسانه ها موجب شده است وظایف همکاران حتی در حوزه های راهبردی و تخصصی در حد #اطلاع رسانی آن هم در بدترین شکل خود تقلیل یاید .
6-با تغییر در آرایش رسانه ای ،دسترسی مردم و ارتقای سطح سواد رسانه ای مخاطبان، خبرنگارا ن تخصصی دیروز ، خبرنگاران عمومی امروز هستند و نمی توانند قدرت مانور آنچنانی داشته باشند ؛وجود و تاکید بر مجری-کارشناس هم در راستای همین تغییرات است و حتی نباید به آن ها ، این مفهوم که بتوانند نیازهای عمومی مردم و رسانه را تامین کنند بسنده کرد مگر اینکه در یک حوزه خاص،کارشناس باشند نه مثل "مجری_کارشناس" در گفتگوی ویژه سابق که یک مجری، همه موضوعات سیاسی ،اقتصادی و فرهنگی را اجرا می کرد .👇
با تشکر مجدد از نکات ارزشمند سروران عزیز از جمله آقایان قربانی،اخوان ،مقدس زاده و دکتر مدقق نکات دیگری به استحضار می رسانم با این توضیح که بیشر دیدگاههای خود را مطرح می کنند تا با راهنمایی و انتقاد دوستان اشکالات احتمالی را پیدا و نظر خود را اصلاح کنم :
1-اینکه ذهن ما به تعبیر لوی اشتروس ناخودآگاه به تقابل سازی مثل شب و روز ،خام و پخته و... گرایش دارد طبیعی است،چیز بدی نیست که احتمالا گفته شود نباید خبرنگار عمومی و تخصصی داشته باشیم و این #کلیشه_ها ،آزادی عمل را محدود می کند و اجماعی روی این دوگانه ها نیست ؛ اتفاقا در این خصوص تا حدود زیادی اجماع وجود دارد و کسی منکر ضرورت تغییر#نگاه و فواید جذب ،تربیت و تقویت خبرنگارتخصصی و #اقدام_تخصصی و #اقتضایی در #ماموریت_های_خبرنگاران نیست .
2-این اصل که در ادبیات روزنامه نگاری تصریح می شود : روزنامه نگار باید اقیانوسی باشد حتی اگر یک بند انگشت عمق داشته است "، موید این است که خبرنگاران باید در همه حوزه ها اطلاعات و مهارت حداقلی داشته باشند . دقیقا به همین دلیل است که دانشجویان رشته های ارتباطات و روزنامه نگاری در دوره کارشناسی همه دورس از جمله اقتصاد،جامعه شناسی ، حقوق ،رواشناسی ،مدیریت و... را می خوانند اما این به این مفهوم نیست در همه این رشته ها عمق دارند و می توانند در عمل و کار حرفه ای نیازهای مخاطبان متفاوت،پرتوقع با سطح دسترسی و سواد رسانه ای بالا را پاسخ بگویند و با رقیبان خود رقابت کنند .
3-خبرنگاران برای اثر گذاری و ماندن در فضای رقابتی حتی اگر بخواهند قادر نیستند با توجه به گسترده گی و پیچیدگی امور و موضوعات ، در همه رشته ها و موضوعات متخصص شوند و نیاز علاقمندان و نخبگان آن رشته ها را تامین کنند؛ بنابراین باید ضمن آشنایی با همه حوزه ها ، داشتن مهارت های چندگانه و آمادگی برای شکار سوژه های پیرامونی (حتی غیر مرتبط با حوزه کاری در صورت ضرورت)، در یک یا دو موضوع عمق و #مزیت نسبی داشته باشند.
4-توجه به مزیت نسبی هر خبرنگار و ایمان به کار تخصصی و سازماندهی رسانه در این جهت، شبکه ها و بخش های خبری را متمایز می کند و ضریب تاثیر و اعتماد و شانس ماندگاری آن را افزایش می دهد . برای تحقق این راهبرد بدیهی است اطلاعات خبرنگار در حوزه های کاری نه تنها نباید از بالاترین فرد آن حوزه کمتر نباشد بلکه برای ایفای نقش نظارتی خود و پیگیری و طرح سئوالات مردم باید بیشتر هم باشد
5-سطحی گرایی،عافیت طلبی، غلبه نگاه اداری،جذب و بکارگیری خبرنگاران ،دبیران و سردبیران و مدیران را در جایگاه حساس رسانه های ملی (خبرگزاری ها،صدا و سیما،مطبوعات و.. ) که با پول و سرمایه مردم اداره می شوند ، آسیب ونتیجه آن را ناکارامدی رسانه و به زیان مردم می دانم؛ قلیل بودن خبرنگاران و مدیران متخصص و جسور و متعهد و ... در رسانه ها موجب شده است وظایف همکاران حتی در حوزه های راهبردی و تخصصی در حد #اطلاع رسانی آن هم در بدترین شکل خود تقلیل یاید .
6-با تغییر در آرایش رسانه ای ،دسترسی مردم و ارتقای سطح سواد رسانه ای مخاطبان، خبرنگارا ن تخصصی دیروز ، خبرنگاران عمومی امروز هستند و نمی توانند قدرت مانور آنچنانی داشته باشند ؛وجود و تاکید بر مجری-کارشناس هم در راستای همین تغییرات است و حتی نباید به آن ها ، این مفهوم که بتوانند نیازهای عمومی مردم و رسانه را تامین کنند بسنده کرد مگر اینکه در یک حوزه خاص،کارشناس باشند نه مثل "مجری_کارشناس" در گفتگوی ویژه سابق که یک مجری، همه موضوعات سیاسی ،اقتصادی و فرهنگی را اجرا می کرد .👇
👆7- برنامه های سفر رييس جمهور براي اجلاس سالانه سازمان ملل را همانند خیلی از مناسبت ها مثل دهه فجر؛ روز قدس ، انتخابات و... تخصصي نمی دانم بویژه اینکه بخش های خبری از شما کنداکتور همان مناسبت و سفر رئیس جمهور(صرفنظر از اینکه کی باشد ) را بخواهند اما در همین اجلاس و مناسب های سالانه وقایع و تحرکاتی اتفاق می افتد که فقط یک خبرنگار با پشتوانه نظری و تجربی در آن حوزه (سیاسی و بین المللی)می تواند آن را بفهمد ، شکار کند و در بهترین بسته بندی پوشش دهد ؛ اشکال در برخی از همکاران و رسانه ها از جمله مطبوعات و خبرگزاری ها نباید ما را در بحث های علمی و دلسوزانه به عقب نشینی وادار کند اگر حال مطبوعات خوب بود، میزان تیراژ و اثرگذاری و ترکیب مدیران مسئول اینگونه نبود. 8-اما سومین بار برای ملموس و مصداقی شدن بحث ، این سوال را بویژه از جناب دکتر مدقق می پرسم با شناختی که از تجربیات و اندوخته های تئوریک خودتون و خانم دکتر میرسیدی دارید، اگر "همین الان" از شما بزرگوران خواسته شود از میان پوشش موضوع پزشکی و سینمایی یک موضوع را انتخاب و کار کن، (با فرض در دسترس بودن خبرنگارا ن هر دو حوزه و ضرورت رقابت و نگهداشت مخاطبان و حفظ و افزایش اعتماد آنها ) کدام را انتخاب می کنید و در کدوم موضوع موفقیت خود را بیشتر و به نفع مردم و رسانه می دانید ؟ اگر شما تصمیم گیرنده اعزام خبرنگار به جشنواره کن یا یک اجلاس پزشکی مهم داخلی بودید چه کسی را اعزام می کردید و چرا ؟ 🌺برای پیگیری مطالب تخصصی در مورد پوشش خبری با کلیک روی آدرس @A_Nasrollahi و انتخاب گزینه join به این کانال تلگرامی بپیوندید.
نظر #مدقق در مورد #ماموریت_خارجی_خبرنگاران #پاسخ به سئوال
✅✅✅ #بازتاب 4 #دکتر #مدقق
سپاسگزارم از این که مطلب را خواندید. تقابل سازی منجر به کلیشه سازی می شود و کلیشه ها با ساده کردن پدیده ها و طبیعی جلوه دادن آنها مانع دقت نظر، فهم متفاوت و تغییر می شوند. برای تربیت و تقویت ژورنالیسم تخصصی و خبرنگار تخصصی نیازی به دسته بندی کردن خبرنگاران به دو دسته کلیشه ای خبرنگار عمومی و تخصصی نیست. چون اساسا هر خبرنگاری که وارد می شود باید در شرایط طبیعی انتظار داشته باشد که در این مسیر گام بردارد. مگر این که یا خودش تنبل و بی علاقه باشد و یا در سازمان رسانه ای ضعیف و بی مسئولیتی کار کند.
پوزش می خواهم که پاسخ این پرسش به تاخیر افتاد. این پرسش را از چند منظر می توان پاسخ داد: 1. از منظر فردی به دلیل علاقه شخصی قطعا سینما را انتخاب می کنم، 2. از منظر مدیریتی قطعا مدیر مربوطه خانم میرسیدی را برای پوشش موضوع پزشکی و من را برای پوشش رویداد سینمایی می فرستاد. 3. از منظر ژورنالیستی با توجه به شناختی که از توانایی های خانم میرسیدی دارم در صورتی که خودشان علاقه داشته باشند مانعی نمی بینم که ایشان رویداد سینمایی را پوشش دهند، با کمی مشورت و مقداری مطالعه درباره رویداد به احتمال قوی گزارشی متفاوت و نوآورانه خلق خواهند کرد. رویکرد خودم نسبت به رویداد پزشکی هم همین طور خواهد بود.
🌺برای پیگیری مطالب تخصصی در مورد پوشش خبری با کلیک روی آدرس @A_Nasrollahi و انتخاب گزینه join به این کانال تلگرامی بپیوندید.
✅✅✅ #بازتاب 4 #دکتر #مدقق
سپاسگزارم از این که مطلب را خواندید. تقابل سازی منجر به کلیشه سازی می شود و کلیشه ها با ساده کردن پدیده ها و طبیعی جلوه دادن آنها مانع دقت نظر، فهم متفاوت و تغییر می شوند. برای تربیت و تقویت ژورنالیسم تخصصی و خبرنگار تخصصی نیازی به دسته بندی کردن خبرنگاران به دو دسته کلیشه ای خبرنگار عمومی و تخصصی نیست. چون اساسا هر خبرنگاری که وارد می شود باید در شرایط طبیعی انتظار داشته باشد که در این مسیر گام بردارد. مگر این که یا خودش تنبل و بی علاقه باشد و یا در سازمان رسانه ای ضعیف و بی مسئولیتی کار کند.
پوزش می خواهم که پاسخ این پرسش به تاخیر افتاد. این پرسش را از چند منظر می توان پاسخ داد: 1. از منظر فردی به دلیل علاقه شخصی قطعا سینما را انتخاب می کنم، 2. از منظر مدیریتی قطعا مدیر مربوطه خانم میرسیدی را برای پوشش موضوع پزشکی و من را برای پوشش رویداد سینمایی می فرستاد. 3. از منظر ژورنالیستی با توجه به شناختی که از توانایی های خانم میرسیدی دارم در صورتی که خودشان علاقه داشته باشند مانعی نمی بینم که ایشان رویداد سینمایی را پوشش دهند، با کمی مشورت و مقداری مطالعه درباره رویداد به احتمال قوی گزارشی متفاوت و نوآورانه خلق خواهند کرد. رویکرد خودم نسبت به رویداد پزشکی هم همین طور خواهد بود.
🌺برای پیگیری مطالب تخصصی در مورد پوشش خبری با کلیک روی آدرس @A_Nasrollahi و انتخاب گزینه join به این کانال تلگرامی بپیوندید.
نظر #محسنی در مورد #ماموریت_خارجی_خبرنگاران #
✅✅✅ #بازتاب5 #محسنی
یک انتقاد ساده درمورد حضور یک خبرنگار با سابقه فرهنگی-هنری در یک سفر با موضوع غالبا سیاسی، بحث رو به جایی مهم در مورد جهان شمول بودن یا تخصصی شدن حیطه خبرنگاری رسوند.
میشود موضوع را از منظر دیگری دید. در مدیریت، یکی از ویژگی های مکاتب کلاسیک، توجه و تاکید به تخصص گرایی و تقسیم وظایف است بطوریکه تا جایی پیش میرود که در تئوری بروکراسی وبر بیان میشود: تقسیم وظایف به اجزاء خیلی کوچک و تخصصی که نتیجه آن قابل جانشینی بودن نیروی کار و در نهایت ازدیاد کارایی است. بعنوان مثال در رشته مهندسی برق، در مقطع دکتری، گرایشی وجود دارد که شخص صرفا در حوزه خازن متخصص میشود و اگر سوالی از وی در حوزه دیگر بپرسیم، دکتر مذکور قادر به پاسخگویی نیست
حالا سوالی که مطرح میشه، اینه که آیا خبرنگاری به عنوان شغل، می بایست تابع نظریات کلاسیک باشد یا مدرن؟
میشه گفت یه خبرنگار خوب همانند یک کارگردان خوب، قادر است« محتوای» مدنظر را در «قالبی جذاب و تاثیر گذار» عرضه کند.
اگر گزاره فوق را قبول کنیم، به نظر میرسه تمام چالش بر سر لزوم یا عدم لزوم تخصص گرایی در خبرنگاری، معطوف به محتوای خبر یا گزارش خبری خواهد شد. چه اینکه، طراحی و خلق یک قالب خوب برای عرضه محتوای خبری( از قبیل زیبایی شناختی، سهل و ممتنع بودن زبان گزارش، رعایت اسلوب و قواعد تکنیکی و ...)، مهارتی است که همه خبرنگاران باید مجهز به آن باشند و بحث در مورد عمومی و تخصصی در این زمینه شاید بی معنا به نظر برسد.
اما محتوا به علت تعدد و تنوع حوزه پوشش رویدادهای خبری، قاعدتا میبایست تقسیم بندی شود تا تداخل و تزاحم در کار رخ ندهد.
میتوان این دو مقوله را به عنوان دو بال برای خبرنگار در نظر گرفت. یک بال مربوط به تخصص در حوزه «محتوایی» و بال دیگر مربوط به مهارت در «بکارگیری از رسانه» برای عرضه محتوی می شود.
حال نکته مهم یا پرسش اساسی این است کدام بال یا کدام مقوله مهمتر است و در هنگام فقدان دیگری، خبرنگار باز هم قادر به پرواز است؟!
به نظر میرسد مهارت بکار گیری از رسانه برای عرضه محتوی، از اهمیت به مراتب بالاتری برای خبرنگاری برخوردار است و در مقایسه دو خبرنگار که یکی از آنها در حوزه محتوی، عمیق نیست ولی به خوبی مدیا را میشناسد و بلد از است از ابزار رسانه، پیامش را منتقل کند، و خبرنگاری که در حوزه تخصصی (مثلا اقتصادی) از دانش بسیار زیادی برخوردار باشد ولی نتواند «بسته گزارشی-خبری» جذاب و اثربخشی را تهیه کند، خبرنگار اول بسیار بسیار ارزشمندتر از خبرنگار دوم است.
همچنین به نظرم باید واقعیت را هم در نظر داشت و به قضیه، صرفا نظری توجه نکرد.
یکی از واقعیتها، محدودیت مالی موسسات یا بنگاهای رسانه ای و خبری است که به آنها اجازه استخدام و به کارگیری تعداد زیاد خبرنگار را نمیدهد. پس تخصصی کردن و شاخه شاخه کردن بیش از حد صرفه اقتصادی ندارد و تهیه خبر را برای آن موسسات و بنگاهها به شدت گران و پرهزینه میسازد.
از طرف دیگر باتوجه به دسترسی سهل و موسع به دانش و اطلاعات متنوع و متعدد، خبرنگار با یک جستوجوی ساده میتواند پیشینه مورد نیاز برای تهیه گزارش در مورد سوژه خبری خود(صرف نظر از هر محتوا) را به دست آورد و دانش خود را در آن موضوع بخصوص، عمق بخشد.
ضمنا بایستی به مخاطب توجه داشت و اونرو فراموش نکرد. قرار نیست گزارش خبری (مثلا در حوزه بیماری ایدز یا تورم اقتصادی یا مسائل سیاسی) چیزی شبیه پرزنتیشن دانشجوی تحصیلات تکمیلی در رشته های پزشکی، اقتصاد یا علوم سیاسی در کلاس درس باشد. بلکه باید «مخرج مشترک » مخاطبان، حداقل ، در نظر گرفته شود تا گزارش همه فهم شود. در اینصورت نیازی نیست که خبرنگار در ارتباط با موضوع خبری(مثلا پزشکی) متخصص باشد.
سوال دیگری که پیش میاد این است، تخصص در محتوی خاص، چه کمکی به خبرنگار میکند؟ به عبارت دیگر، ارزش افزوده ای که تخصصی شدن خبر نگار در «محتوا» به ارمغان می آورد، آیا به حدی ارزشمند و منحصربه فرد است، که موسسه یا بنگاه خبری، بار هزینه ای و مالی آن را به جان بخرد؟ مزیت رقابتی خبرنگار حوزه تخصصی با خبرنگاری که کارش را بلد است ولی در آن حوزه ی محتوایی خاص، دارای دانش عمیق نیست، چیست؟ بعنوان مثال، همانگونه که دکتر نصرالهی فرمودند، برای تهیه گزارش پزشکی، میشود از خبرنگار حوزه فرهنگی استفاده کرد و همان راندمان را انتظار داشت؟
از جمله مزیتهای خبرنگار تخصصی میتوان به «اشراف به سوژه ها ی مرتبط»، «شناخت افراد مرتبط با موضوع و سهل الوصول بودن آنها» و «جا افتادن، شناس بودن و مورد اعتماد بودن برای مسئولین و نخبگان آن موضوع مرتبط» اشاره کرد.
این موارد چقدر تعیین کننده اند و عدم آنها به چه اندازه در شکست و عدم موفقیت خبرنگار در تهیه گزارش خبری موثرند؟
آیا خبرنگار غیر متخصص در حوزه خاص، نمی تواند خود را به این موارد مجهز کند؟ 👇
✅✅✅ #بازتاب5 #محسنی
یک انتقاد ساده درمورد حضور یک خبرنگار با سابقه فرهنگی-هنری در یک سفر با موضوع غالبا سیاسی، بحث رو به جایی مهم در مورد جهان شمول بودن یا تخصصی شدن حیطه خبرنگاری رسوند.
میشود موضوع را از منظر دیگری دید. در مدیریت، یکی از ویژگی های مکاتب کلاسیک، توجه و تاکید به تخصص گرایی و تقسیم وظایف است بطوریکه تا جایی پیش میرود که در تئوری بروکراسی وبر بیان میشود: تقسیم وظایف به اجزاء خیلی کوچک و تخصصی که نتیجه آن قابل جانشینی بودن نیروی کار و در نهایت ازدیاد کارایی است. بعنوان مثال در رشته مهندسی برق، در مقطع دکتری، گرایشی وجود دارد که شخص صرفا در حوزه خازن متخصص میشود و اگر سوالی از وی در حوزه دیگر بپرسیم، دکتر مذکور قادر به پاسخگویی نیست
حالا سوالی که مطرح میشه، اینه که آیا خبرنگاری به عنوان شغل، می بایست تابع نظریات کلاسیک باشد یا مدرن؟
میشه گفت یه خبرنگار خوب همانند یک کارگردان خوب، قادر است« محتوای» مدنظر را در «قالبی جذاب و تاثیر گذار» عرضه کند.
اگر گزاره فوق را قبول کنیم، به نظر میرسه تمام چالش بر سر لزوم یا عدم لزوم تخصص گرایی در خبرنگاری، معطوف به محتوای خبر یا گزارش خبری خواهد شد. چه اینکه، طراحی و خلق یک قالب خوب برای عرضه محتوای خبری( از قبیل زیبایی شناختی، سهل و ممتنع بودن زبان گزارش، رعایت اسلوب و قواعد تکنیکی و ...)، مهارتی است که همه خبرنگاران باید مجهز به آن باشند و بحث در مورد عمومی و تخصصی در این زمینه شاید بی معنا به نظر برسد.
اما محتوا به علت تعدد و تنوع حوزه پوشش رویدادهای خبری، قاعدتا میبایست تقسیم بندی شود تا تداخل و تزاحم در کار رخ ندهد.
میتوان این دو مقوله را به عنوان دو بال برای خبرنگار در نظر گرفت. یک بال مربوط به تخصص در حوزه «محتوایی» و بال دیگر مربوط به مهارت در «بکارگیری از رسانه» برای عرضه محتوی می شود.
حال نکته مهم یا پرسش اساسی این است کدام بال یا کدام مقوله مهمتر است و در هنگام فقدان دیگری، خبرنگار باز هم قادر به پرواز است؟!
به نظر میرسد مهارت بکار گیری از رسانه برای عرضه محتوی، از اهمیت به مراتب بالاتری برای خبرنگاری برخوردار است و در مقایسه دو خبرنگار که یکی از آنها در حوزه محتوی، عمیق نیست ولی به خوبی مدیا را میشناسد و بلد از است از ابزار رسانه، پیامش را منتقل کند، و خبرنگاری که در حوزه تخصصی (مثلا اقتصادی) از دانش بسیار زیادی برخوردار باشد ولی نتواند «بسته گزارشی-خبری» جذاب و اثربخشی را تهیه کند، خبرنگار اول بسیار بسیار ارزشمندتر از خبرنگار دوم است.
همچنین به نظرم باید واقعیت را هم در نظر داشت و به قضیه، صرفا نظری توجه نکرد.
یکی از واقعیتها، محدودیت مالی موسسات یا بنگاهای رسانه ای و خبری است که به آنها اجازه استخدام و به کارگیری تعداد زیاد خبرنگار را نمیدهد. پس تخصصی کردن و شاخه شاخه کردن بیش از حد صرفه اقتصادی ندارد و تهیه خبر را برای آن موسسات و بنگاهها به شدت گران و پرهزینه میسازد.
از طرف دیگر باتوجه به دسترسی سهل و موسع به دانش و اطلاعات متنوع و متعدد، خبرنگار با یک جستوجوی ساده میتواند پیشینه مورد نیاز برای تهیه گزارش در مورد سوژه خبری خود(صرف نظر از هر محتوا) را به دست آورد و دانش خود را در آن موضوع بخصوص، عمق بخشد.
ضمنا بایستی به مخاطب توجه داشت و اونرو فراموش نکرد. قرار نیست گزارش خبری (مثلا در حوزه بیماری ایدز یا تورم اقتصادی یا مسائل سیاسی) چیزی شبیه پرزنتیشن دانشجوی تحصیلات تکمیلی در رشته های پزشکی، اقتصاد یا علوم سیاسی در کلاس درس باشد. بلکه باید «مخرج مشترک » مخاطبان، حداقل ، در نظر گرفته شود تا گزارش همه فهم شود. در اینصورت نیازی نیست که خبرنگار در ارتباط با موضوع خبری(مثلا پزشکی) متخصص باشد.
سوال دیگری که پیش میاد این است، تخصص در محتوی خاص، چه کمکی به خبرنگار میکند؟ به عبارت دیگر، ارزش افزوده ای که تخصصی شدن خبر نگار در «محتوا» به ارمغان می آورد، آیا به حدی ارزشمند و منحصربه فرد است، که موسسه یا بنگاه خبری، بار هزینه ای و مالی آن را به جان بخرد؟ مزیت رقابتی خبرنگار حوزه تخصصی با خبرنگاری که کارش را بلد است ولی در آن حوزه ی محتوایی خاص، دارای دانش عمیق نیست، چیست؟ بعنوان مثال، همانگونه که دکتر نصرالهی فرمودند، برای تهیه گزارش پزشکی، میشود از خبرنگار حوزه فرهنگی استفاده کرد و همان راندمان را انتظار داشت؟
از جمله مزیتهای خبرنگار تخصصی میتوان به «اشراف به سوژه ها ی مرتبط»، «شناخت افراد مرتبط با موضوع و سهل الوصول بودن آنها» و «جا افتادن، شناس بودن و مورد اعتماد بودن برای مسئولین و نخبگان آن موضوع مرتبط» اشاره کرد.
این موارد چقدر تعیین کننده اند و عدم آنها به چه اندازه در شکست و عدم موفقیت خبرنگار در تهیه گزارش خبری موثرند؟
آیا خبرنگار غیر متخصص در حوزه خاص، نمی تواند خود را به این موارد مجهز کند؟ 👇
به نظر میرسد همانگونه که گفته شد، اینترنت و ارتباطات آسان و در دسترس، کار را تا اندازه زیادی ساده کرده است.
در حالی که نظریات جدید مدیریت قائل به جهان شمول شدن دانش و تجربیات فرد در حوزه کاری اش است و معتقد است برخلاف نظریه های سنتی مدیریت که به ویژگی های روانشناختی فرد بی توجه است، معتقد است محدود کردن افراد به نام تخصص گرایی، باعث کاهش کارایی فرد در سازمان میشود. تا جایی که راهکارهایی از قبیل توسعه شغلی، غنی سازی شغلی، چرخش شغلی و ... برای هر چه بیشتر «جهان شمول» ساختن دانش و تجربیات فرد در حوزه فعالیتش در نظر گرفته شده است.
در حالی که نظریات جدید مدیریت قائل به جهان شمول شدن دانش و تجربیات فرد در حوزه کاری اش است و معتقد است برخلاف نظریه های سنتی مدیریت که به ویژگی های روانشناختی فرد بی توجه است، معتقد است محدود کردن افراد به نام تخصص گرایی، باعث کاهش کارایی فرد در سازمان میشود. تا جایی که راهکارهایی از قبیل توسعه شغلی، غنی سازی شغلی، چرخش شغلی و ... برای هر چه بیشتر «جهان شمول» ساختن دانش و تجربیات فرد در حوزه فعالیتش در نظر گرفته شده است.
نظر #قربانی در مورد #ماموریت_خارجی_خبرنگاران
✅✅✅ #بازتاب 6 #قربانی
سلام،در زمینه موضوعی چون خبرنگاری عمومی و تخصصی بهتر است خودمان را در مرز واژه ها محدود نکنیم. در این زمینه نباید فراموش کنیم که خبرنگاران باید بطور عام راههای مختلف جستجو، کشف،پردازش و انتشار خبر را فرابگیرند. بر اساس این رویه؛ خبرنگاران باید بتواند در هر موضوعی ورود پیدا و از الف تا ی لایه های پنهان آن را پیدا و ارائه کنند. اما ورود در برخی موضوعات در برخی شرایط نیازمند ابزار و الات خاص است که باید به توانمندی ها و آموزش های اولیه یک خبرنگار افزوده شود. در نظر بگیرید خبرنگاری قرار است در راستای تامین منافع ملی کشورش هنگام جنگ اقدام به تهیه گزارش کند. در چنین شرایطی آیا تواناییهای اولیه میتواند تامین کننده نیازهای رسانه باشد. اگر اینچنین بود، کریستین امانپور به خبرنگار سیاسی و بطور جزئی تر به خبرنگار ایران در سی ان ان تبدیل نمی شد و یا کسری ناجی مامور پوشش اخبار مذاکرات هسته ای نمیشد. علت اینکه امانپور و ناجی برای چنین ماموریتهایی انتخاب میشوند، چیزی نیست جز اینکه به انها توانایی هایی فراتر از یک خبرنگار تزریق شده و یا داده شده و یا خودشان به دست آورده اند که ما از آن با عنوان خبرنگاری تخصصی یاد می کنیم. باید بپذیریم که خبرنگاران برای ورود در برخی موضوعات باید ابزار یدکی همراه داشته باشند . این ابزار یدکی میتواند مطالعه تخصصی،تقویت ارتباط با منابع، توانایی تجزیه و تحلیل عوامل تاثیرگذار، زبان تخصصی و در نهایت ایجاد اعتماد در مخاطب باشد. نیل به این توانایی ها موجب مهارتهایی میشود که ما آن را اصطلاحا تخصص مینامیم. با این اوصاف به نظرم باید بپذیریم که خبرنگار تخصصی میتواند وجود خارجی داشته باشد و همه اینها بستگی به برداشت ما از این پدیده در دنیای ارتباطات دارد. به نظرم خبرنگار متخصص مرحله پیشرفت ای از خبرنگاری معمولی و عادی است که شاید بتوانم از ان با عنوان "خبرنگار کامل" یاد کنم. نظر شما چیست؟
🌺برای پیگیری مطالب تخصصی در مورد پوشش خبری با کلیک روی آدرس @A_Nasrollahi و انتخاب گزینه join به این کانال تلگرامی بپیوندید.
✅✅✅ #بازتاب 6 #قربانی
سلام،در زمینه موضوعی چون خبرنگاری عمومی و تخصصی بهتر است خودمان را در مرز واژه ها محدود نکنیم. در این زمینه نباید فراموش کنیم که خبرنگاران باید بطور عام راههای مختلف جستجو، کشف،پردازش و انتشار خبر را فرابگیرند. بر اساس این رویه؛ خبرنگاران باید بتواند در هر موضوعی ورود پیدا و از الف تا ی لایه های پنهان آن را پیدا و ارائه کنند. اما ورود در برخی موضوعات در برخی شرایط نیازمند ابزار و الات خاص است که باید به توانمندی ها و آموزش های اولیه یک خبرنگار افزوده شود. در نظر بگیرید خبرنگاری قرار است در راستای تامین منافع ملی کشورش هنگام جنگ اقدام به تهیه گزارش کند. در چنین شرایطی آیا تواناییهای اولیه میتواند تامین کننده نیازهای رسانه باشد. اگر اینچنین بود، کریستین امانپور به خبرنگار سیاسی و بطور جزئی تر به خبرنگار ایران در سی ان ان تبدیل نمی شد و یا کسری ناجی مامور پوشش اخبار مذاکرات هسته ای نمیشد. علت اینکه امانپور و ناجی برای چنین ماموریتهایی انتخاب میشوند، چیزی نیست جز اینکه به انها توانایی هایی فراتر از یک خبرنگار تزریق شده و یا داده شده و یا خودشان به دست آورده اند که ما از آن با عنوان خبرنگاری تخصصی یاد می کنیم. باید بپذیریم که خبرنگاران برای ورود در برخی موضوعات باید ابزار یدکی همراه داشته باشند . این ابزار یدکی میتواند مطالعه تخصصی،تقویت ارتباط با منابع، توانایی تجزیه و تحلیل عوامل تاثیرگذار، زبان تخصصی و در نهایت ایجاد اعتماد در مخاطب باشد. نیل به این توانایی ها موجب مهارتهایی میشود که ما آن را اصطلاحا تخصص مینامیم. با این اوصاف به نظرم باید بپذیریم که خبرنگار تخصصی میتواند وجود خارجی داشته باشد و همه اینها بستگی به برداشت ما از این پدیده در دنیای ارتباطات دارد. به نظرم خبرنگار متخصص مرحله پیشرفت ای از خبرنگاری معمولی و عادی است که شاید بتوانم از ان با عنوان "خبرنگار کامل" یاد کنم. نظر شما چیست؟
🌺برای پیگیری مطالب تخصصی در مورد پوشش خبری با کلیک روی آدرس @A_Nasrollahi و انتخاب گزینه join به این کانال تلگرامی بپیوندید.
نظر دکتر #خجسته در مورد #ماموریت_خارجی_خبرنگاران
✅✅✅ #بازتاب 7 #دکتر #خجسته
سلام،از مطالب و مباحثه دوستان به قدر وسع اندكم استفاده مي كنم، اما درباره فرمايش آقاي مدقق، با مفهوم خبرنگار همه فن حريف، دو مطلب عرض مي كنم:
١- اين نگاه ناشئ از جذب مطلق به چارچوب الگوهاي هنجاري رائج و جاري توليد خبر است، درصورتي كه امروزه درباره كارآمدي اين هنجارها مي توان بحث و مناقشه كرد.
٣- توليد خبر در چارچوب معلومات عمومي، خبر عادي با كاربري محدود است، درصورتي كه خبر اگر از لإيه عادي نگذرد، نفوذش اندك و ماندگاري يا تأثير آن محدود خواهد بود. به همين دليل بطور مثال وقتي سخنگوي دولت يا قوه قضائيه يا وزارت خارجه صحبت مي كند، به ندرت پرسش مؤثري مطرح مي شود، زيرا معرفتي عميق تَر و چندلايه از آن حوزه و روابط بيروني خبرنگار داشته باشد، تا به پرسشي عميق تربرسد.
🌺برای پیگیری مطالب تخصصی در مورد پوشش خبری با کلیک روی آدرس @A_Nasrollahi و انتخاب گزینه join به این کانال تلگرامی بپیوندید.
✅✅✅ #بازتاب 7 #دکتر #خجسته
سلام،از مطالب و مباحثه دوستان به قدر وسع اندكم استفاده مي كنم، اما درباره فرمايش آقاي مدقق، با مفهوم خبرنگار همه فن حريف، دو مطلب عرض مي كنم:
١- اين نگاه ناشئ از جذب مطلق به چارچوب الگوهاي هنجاري رائج و جاري توليد خبر است، درصورتي كه امروزه درباره كارآمدي اين هنجارها مي توان بحث و مناقشه كرد.
٣- توليد خبر در چارچوب معلومات عمومي، خبر عادي با كاربري محدود است، درصورتي كه خبر اگر از لإيه عادي نگذرد، نفوذش اندك و ماندگاري يا تأثير آن محدود خواهد بود. به همين دليل بطور مثال وقتي سخنگوي دولت يا قوه قضائيه يا وزارت خارجه صحبت مي كند، به ندرت پرسش مؤثري مطرح مي شود، زيرا معرفتي عميق تَر و چندلايه از آن حوزه و روابط بيروني خبرنگار داشته باشد، تا به پرسشي عميق تربرسد.
🌺برای پیگیری مطالب تخصصی در مورد پوشش خبری با کلیک روی آدرس @A_Nasrollahi و انتخاب گزینه join به این کانال تلگرامی بپیوندید.
Forwarded from Akbar Nasrollahi
✅✅✅ تخصص در خبرنگاری؛جدال موافقان و مخالفان/ گزارش شفقنا از نشست تلگرامی گروه پوشش خبری
#ماموریت_خارجی_خبرنگاران #خبرنگاران_تخصصی #مدقق #اخوان #قربانی #محسنی #دکتر_حسن_ خجسته #دکتر_اکبر_نصراللهی 👇
#ماموریت_خارجی_خبرنگاران #خبرنگاران_تخصصی #مدقق #اخوان #قربانی #محسنی #دکتر_حسن_ خجسته #دکتر_اکبر_نصراللهی 👇