بازداشت مستاجرهای کلاهبردار در تهران

رئیس اداره سیزدهم پلیس آگاهی تهران:
🔹دو نفر در قالب یک باند، با مدارک جعلی چند آپارتمان اجاره کردند و در فضای مجازی مانند دیوار، آگهی کرده و به دنبال مستاجر جدید می‌گشتند.

🔹این افراد توانسته بودند ۱۰ نفر را فریب داده و مبلغ ۵۰ میلیارد ریال کلاهبرداری کنند که همه شکات شناسایی شدند.

🔹شهروندان هنگام خرید یا اجاره ملک، حتما مطمئن شوند که فرد آگهی دهنده مالک یا مشاور املاک است./تسنیم


✅ کانال رسمی روزنامه دنیای اقتصاد👇
@den_ir

زیرساخت‌های ورزشی؛ ما کجا و همسایگان کجا!

✅وحید نمازی، روزنامه‌نگار و پژوهشگر فوتبال، طی مقاله‌ای موضوع مهم توسعه نیافتگی زیرساخت‌های ورزشی در ایران را بررسی کرده و دلاسل آن را برشمرده است.
چکیده مقاله:

🔹بی‌کیفیتی زمین چمن استادیوم نقش جهان چند روزی است که خار چشم ما و دستمایه مسخره‌بازی بلاگرهای عرب‌زبان شده است.

🔹«بازگشت به عصر حجر» و «هشدارِ مصدومیت شدید برای بازیکنان» و... تنها بخشی از نیش و کنایه‌هایی بوده که مدیریت بسیار غلط و اهمال‌گرایانه در نگهداری از یک زمین چمن را توی چشممان فرو کرده است.

🔹سپاهان، یکی از پرادعاترین باشگاه‌های ایران (در کنار پرسپولیس و استقلال)، هم بازی برای رسیدن به لیگ نخبگان را به شباب‌الاهلی امارات باخت و هم موجب شد تا زمین بسیار بی‌کیفیتش انتقادهای زیادی را برانگیزد.

🔹 ۸۵ سال پیش که امجدیه در تهران ساخته شد، هیچ‌کدام از کشورهای عربی نه استادیوم فوتبال داشتند و نه برای داشتنش اقدامی کرده بودند.
🔹حتی ترکیه هم فقط استادیوم شکرو ساراچ اوغلو را داشت که ۳۰ سال پیش از امجدیه بنا شده و اتفاقاً یکی از مهم‌ترین دلایل عزم حاکم وقت ایران برای ساختن استادیوم در دل پایتخت بود.

🔹اما حاکمان همان کشورهایی که در این روزهای تلخ به کیفیت افتضاح زمین‌های فوتبال ما می‌خندند، رویا، برنامه و اراده داشتند. نتیجه، استادیوم‌های استاندارد (ولو کوچک) و مدرن، زیرساخت‌های مناسب و برگزاری تورنمنت‌های بزرگ فوتبال در کشورهای کوچک همسایه است.

🔹عربستانی‌ها تنها طی شش ماه یک استادیوم مدرن ۳۰ هزارنفری برای باشگاه الهلال می‌سازند و علاوه بر فوتبال، بیش از ۱۰ رویداد بزرگ ورزشی و فرهنگی را در آن برگزار می‌کنند و سودش را به باشگاه می‌دهند.

🔹و اما؛ بزرگ‌ترین استادیوم ایران که طی دو سال با صرف بودجه‌ای حدود ۴۰۰ میلیون پوند در بیش از نیم‌قرن پیش بنا شد، حالا زخمی چرکین بر بدنه پایتخت است که متولی‌اش حتی عرضه بازسازی‌اش را هم ندارد، چنان که ترمیمش از ساختش هم بیشتر طول کشیده!

🔹زیرساخت‌های فوتبال ایران به شدت مستهلک شده و سرمایه‌گذاری جدید هم در آن صورت نگرفته است.

🔹استادیوم‌های بی‌خاصیتی که دولت‌های نهم و دهم ساخت، در خارج از شهرها متروک و بی‌مصرف مانده تا ثابت شود پوپولیسم و شعارزدگی چه بلایی بر سر منابع سرمایه‌ای کشور می‌آورد.

🔹گرچه فوتبال قطر و عربستان هم مثل ایران به شکل دولتی اداره می‌شود و باشگاه‌ها و حتی فدراسیون در ظاهر شرکت‌های خصوصی و نهادهایی مستقل هستند، اما همه می‌دانند که بدون حمایت و دخالت حکومت در سرمایه‌گذاری بر روی زیرساخت‌ها و تزریق بودجه به باشگاه‌ها، امور فوتبال در این کشورها نمی‌گذرد.

🔹ولی نحوه دخالت دولت و ورود سرمایه‌هایش به فوتبال عربستان و قطر با آنچه در ایران اتفاق می‌افتد تفاوت‌هایی فاحش دارد و تقریباً شبیه کره‌جنوبی و ژاپن است.

🔹ساخت و واگذاری استادیوم‌ها (با اعطای وام‌های طولانی‌مدت) به باشگاه‌ها و تزریق بودجه‌های زیرساختی به فوتبال از محل صندوق ملی که نهادی عمومی (اما زیر نظر حکومت) محسوب می‌شود، از راهکارهای این کشورها برای توسعه زیرساخت‌هاست.

🔹مثلاً عربستان برای برگزاری جام ملت‌های آسیا ۲۰۲۷ هشت استادیوم جدید یا بازسازی‌شده را اختصاص می‌دهد و سپس با میزبانی از جام جهانی ۲۰۳۴ در استادیوم‌هایی مدرن با طراحی‌های جسورانه، علاوه بر کمک به توسعه گردشگری و زیرساختی کشور، «برند» خود را هم بازسازی می‌کند.

🔹حتی عراق که هنوز سایه شوم پیامدهای جنگ از سرش برداشته نشده نیز با بازگشت به تعامل با جامعه جهانی، توانسته به توسعه زیرساخت‌های صنعتی و ورزشی‌اش شتاب دهد.

🔹در کشور ما پرورش نیروی انسانی بااستعداد ، تنها در برخی برنامه‌های انگشت‌شمار گلخانه‌ای جدی گرفته شده و زیرساخت‌ها نیز همگام با افزایش جمعیت، توسعه نیافته‌اند.

🔹با وجود تزریق پول‌های بی‌حساب و نه‌چندان تمیز به ورزش (به ویژه فوتبال)، نگاه دولت‌ها به آن همواره ابزاری و غیرکارشناسی است و به دلایل کاملاً غیرورزشی، هرگز اجازه حیات مستقل (و در نتیجه درآمدزایی، توسعه درون‌سازمانی و انتفاع مستقل) به آن داده نمی‌شود.

🔹یک استادیوم جدید همچنین موجب توسعه در مناطق همسایه خودش هم می‌شود. این توسعه ممکن است شامل رستوران‌ها و همچنین مجتمع‌های اداری، تجاری و مسکونی، افزایش علاقه به منطقه و افزایش ارزش املاک موجود در آن باشد.

🔹به همین ترتیب ساخت استادیوم را می‌توان یک ابتکار اقتصادی-توسعه‌ای در یک منطقه آسیب‌دیده یا توسعه‌نیافته دانست.

🔹چرا همسایگان ما توانسته‌اند و ما نه؟ مشکل بزرگ ما این است که در تمام برنامه‌های توسعه‌ای کشور در نیم‌قرن گذشته، ورزش هرگز جایگاه بالایی نداشته و برخلاف دنیا، در ایران به عنوان یک عامل مهم در توسعه انگاشته نمی‌شود.

منبع: تجارت فردا، شماره ۵۵۷