🔴 انبار تسلیحات تل آویو با حمله ایران پودر شد


برخی منابع می گویند که در حمله موشکی شب گذشته ایران به رژیم صهیونیستی، بزرگ ترین انفجار در تاریخ این رژیم رخ داده است.

این منابع می گویند یک بمب ایرانی، انبار تسلیحاتی رژیم صهیونیستی در تل آویو را منفجر کرده است.

براساس آمار اعلام شده توسط رژیم صهیونیستی، تاکنون سه صهیونیست کشته شده و ۱۷۲ صهیونیست دیگر در حملات موشکی جمهوری اسلامی به سرزمین‌های اشغالی فلسطین زخمی شده‌اند./ ایرنا


💠‌اخبار نظامی ایران و جهان🔰

📝TEMISA

@WARS_NEWS

فوری /هدف قرار دادن مخازن آمونیاک در خلیج حیفا

@HamshahriNews

.
🌍 چگونگی خاتمه دادن به جنگ!

✍🏻سردار حسین علایی
۲۴خرداد ۱۴۰۴


با شروع حملات سنگین اسرائیل به ایران و ترور فرماندهان ارزشمند و دانشمندان هسته ای و کشتار مردم، وظیفه مهم حاکمیت و دولت چگونگی اداره کشور در شرایط جنگی و چگونگی پایان دادن به جنگ تحمیلی اسرائیل است.

در جهان سیاست، همیشه در شرایط بروز جنگ، بدترین حالت، نداشتن گزینه چگونگی خروج از جنگ است.

در وضعیت فعلی اسرائیل و آمریکا برنامه هماهنگی را علیه جمهوری اسلامی ایران تنظیم کرده و در حال اجرای آن هستند. این برنامه شامل مذاکره برای تسلیم،صدور قطعنامه های مختلف شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی و شروع جنگ توسط اسرائیل و با پشتیبانی همه جانبه آمریکا جهت نیل به اهداف برنامه ریزی شده است.آنها می خواهند ایران را به لبه‌ی پرتگاه برده و کشور را گرفتار یک جنگ فرسایشی کنند تا بتوانند اسرائیل را از سقوط نجات دهند و امنیت و بقای آن را تضمین کنند.
حال چه باید کرد.

برای پاسخ به این سوال بایستی خوب به حرف های دشمن گوش کرد و دید که او‌ چه می گوید و چه می خواهد بکند و چه می خواهد.

آمریکا به عنوان حامی اصلی اسرائیل به صورت روشن و صریح و بی پرده گفته است که اگر توافقی در کار نباشد،جایگزین آن حمله به ایران است. منظور ترامپ هم از توافق این است که ایران با دست خود بساط غنی سازی و صنعت هسته ای صلح آمیز خود را برچیند. اسرائیل هم خواهان مدل رفتار با لیبی علیه ایران است.بنابراین دیگر از آن بازی‌های دیپلماتیک و گفتگوهای پشت پرده خبری نیست و صحنه،کاملاً روشن است و ترامپ جنگ را توسط اسرائیل شروع کرده و با ترورهای هدفمند خود می خواهد ستون فقرات قدرت دفاعی ایران و دانش و ظرفیت هسته ای ایران را از بین ببرد.

اما ایران چه در اختیار دارد؟چه راهی برای گذار از این وضعیت دارد؟ چه برگ های بُردی روی میز دارد؟مفهوم مقاومت هوشمندانه چیست؟

❗️در حال حاضر جمهوری اسلامی ایران چاره ای ندارد جز آنکه مقابله به مثل کند و اسرائیل را تحت حملات موشکی قرار دهد. بنابراین شعار"اگر بزنید، می‌زنیم"را اجرایی کند و هزینه های اقدام نظامی را برای آمریکا و اسرائیل بالا ببرد. البته تا جایی که آمریکا به طور مستقیم وارد جنگ با ایران نشود طبیعتاً ایران به پایگاه‌های آمریکایی در عربستان،کویت،قطر، امارات و عراق حمله نخواهد کرد.یمن هم از هدف قرار دادن تاسیسات انرژی عربستان خودداری خواهد کرد.بنابراین استراتژی شلیک موثر  به تل آویو یعنی قلب اسرائیل تا متوقف شدن حملات اسرائیل ادامه خواهد یافت.

اما بازی خطرناک، مثل ریختن بنزین روی آتش در اتاق دربسته این است که اسرائیل می‌ خواهد در عرض چند هفته، ایران را تبدیل به صحنه‌ای همانند وضعیت نوار غزه،ویتنام، سوریه،جنوب لبنان، یوگسلاوی کند و مردم را به ستوه آورد. بدین منظور نباید گذاشت که دشمن به هدفش برسد. لذا بایستی کسانی که در معرض ترور هستند را از جایگاه های ثابت و منازل مسکونیشان دور کرد.

❗️از طرفی تمامی ظرفیت نهادهای امنیتی را علیه اسرائیل وارد عمل کرد. ابتدا باید قرارگاه های اطلاعاتی و عملیاتی موساد در داخل ایران را شناسایی کرد و آنها را هدف قرار داد. بدین منظور تشکیلات هایی مانند حراست ها و حفاظت ها را بجای نظارت بر خودی ها، علیه اسرائیل بکار گرفت.

‼️نیروی انتظامی را از وظایفی مانند کنترل حجاب و مقابله با سگ گردانی به دنبال کامیون های حاومی پهپادهای اسرائیلی و کوادکوپترها فرستاد. از ظرفیت عظیم ارتش علاوه بر پدافند هوایی بیشتر برای کنترل مرزها استفاده کرد.  ظرفیت های بسیج و ستادهای امر به معروف را برای پیدا کردن عوامل اسرائیل بکار گرفت. در تشکیلات پدافند غیرعامل تجدید نظر کرد و آن را از یک سازمان اداری به یک واحد فعال تبدیل نمود.

البته طبیعی است که اینها جای واکنش های نظامی را نمی گیرد. هر چه پاسخ نظامی ایران موثرتر باشد، اسرائیل از نیل به اهداف خود بیشتر باز می ماند.
البته بعضی هم بر این باورند که جمهوری اسلامی ایران باید به آزمایشات اتمی هم از موضع قدرت فکر کند، که طبیعتاً ایران به دنبال چنین سیاستی نیست. زیرا ایران این راه، بازدارنده و تضمین‌کننده امنیت ملی نمی داند.

‼️اما راه دیگر همچنان بهره گیری هواشمندانه از دیپلماسی با یک شگرد زیرکانه است. هدف در اینجا می تواند نیل به یک توافق حداقلی سریع، کوتاه‌مدت، محدود، اما نجات‌بخش باشد. ایران می‌تواند ابتدا پیشنهاد یک آتش بس رسمی به شورای امنیت سازمان ملل بدهد و همه را غافلگیر کند و با بهره گیری از دیپلماسی پنهان با آمریکا به نوعی جنگ را متوقف کند. البته این راه پرهزینه است، ولی هزینه آن کمتر از خسارات تداوم جنگ است. طبیعی است که یک توافق کوچک، بهتر از یک جنگ بزرگ و پر تلفات است. بدیهی است که اتخاذ یک سیاست هوشمندانه و خردمندانه، بهتر‌ از دست دادن سرمایه های انسانی و از بین رفتن زیرساخت های کشور است.

@AnsuyePardehePendar

‍ ✔️مورد عجیب شاهزاده بی‌وطن
سهند ایرانمهر

در دنیایی که شاهزادگان تبعیدی اغلب با حسرت به سرزمین مادری می‌نگرند و نام کشورشان را با بغض بر زبان می‌آورند، رضا پهلوی پدیده‌ای نادر است. شاهزاده‌ای که وقتی مجری بی‌بی‌سی از او می‌پرسد: «آیا واقعاً می‌گویید بمباران کشورت از سوی اسرائیل و کشتار غیرنظامیان، چیز مثبتی است؟» نه برمی‌آشوبد، نه انکار می‌کند، نه حتی لحظه‌ای مکث می‌کند برای اندوه. چیزی در لحنش هست که انگار دارد درباره حذف یک حکومت حرف می‌زند، نه درباره کشته‌شدن زنان و کودکانی در تهران.

برای لحظه‌ای تاریخ را به عقب برگردانیم. قرن بیستم، مملو از شاهزادگان تبعیدی است؛ از ادوارد هشتم که به دلیل نزدیکی‌اش با نازی‌ها کناره‌گیری کرد، گرفته تا سیمئون دوم بلغارستان، که پس از سقوط کمونیسم به کشورش بازگشت و نخست‌وزیر شد. اما در هیچ‌کدام از این موارد، نمی‌بینید که شاهزاده‌ای برای بازگشت خود، خواهان یا حتی مدافع حمله نظامی به کشورش باشد. چرا؟ چون چیزی عمیق‌تر از سیاست در میان است: حس تعلق، غرور ملی، و اخلاق سلطنت.

حتی محمدرضا پهلوی، که پس از سقوط حکومتش طبیعتا با جمهوری اسلامی خصومت داشت، هرگز از مداخله نظامی قدرت خارجی دفاع نکرد. او هرگز نگفت: «بگذار آمریکا تهران را بمباران کند تا من برگردم.» نه. در بدترین شرایط هم، با وجود ضعف‌هایش، تعلقی پنهان در واژه‌هایش بود که می‌گفت: «این خاک، خانه من است. حتی اگر دیگر بر آن سلطنت نکنم.» چون فهمیده بود اگر قرار است کسی سلطنت کند، باید اول وطن را خانه بداند و بدان تعلقی داشته باشد، نه آنکه آن را ظرف یا ابزار بازی قدرت بداند.

امروز اما شاهد پدیده‌ای هستیم که کمتر سابقه دارد: شاهزاده‌ای که در پاسخ به تهدید صریح مقامات اسراییل به ویژه یسراییل کاتس وزیر دفاع اسرائیل مبنی بر اینکه «ساکنان تهران هزینه سنگینی خواهند داد»، نه محکوم می‌کند، نه اعتراض. حتی یک جمله هم نمی‌گوید که «غیرنظامیان خط قرمزند». این دیگر یک موضع سیاسی نیست؛ این شکاف اخلاقی است.

در تاریخ اروپا، شاهزاده‌ای که هم‌صدا با دشمن متجاوز به ملت خودش شود، محکوم به طرد تاریخی است. ادوارد هشتم همین را تجربه کرد. در فرانسه، لوئی شانزدهم وقتی با ارتش‌های بیگانه نامه‌نگاری کرد تا تاج‌ و تختش را بازستاند، مردمش او را به پای گیوتین کشاندند، نه صرفاً به دلیل سقوط سلطنت، بلکه به‌خاطر خیانت به کشور. مردم گفتند: او دیگر از ما نیست و حالا در سخنان رضا پهلوی، انگار ایران فقط یک نام جغرافیایی است، نه وطن یا حتی خانه پدری.

در سیاست، همه‌چیز قابل بحث است: نوع حکومت، قانون اساسی، حتی آینده نهاد سلطنت. اما در اخلاق، برخی خطوط قرمز وجود دارد که اگر از آن عبور کنید، دیگر بازگشتی در کار نیست. یکی از این خطوط، بمباران شهروندان کشور خود توسط قدرت خارجی است. رضا پهلوی از این خط گذشته. و وقتی از آن بگذری، دیگر نمی‌توانی به ادعای پادشاهی بازگردی، چون دیگر چیزی از «ملک» برایت نمانده است.

سخن آخر اینکه به اصطلاح شاهزاده‌ای که به خون مردم خودش بی‌اعتناست، وارث هیچ سرزمینی نیست. او اصولا سرزمینی ندارد به عبارت دیگر : «بی‌وطن» است. تاریخ بی‌تردید و بی‌اعتنا به غوغاییان مجازی خواهد نوشت که او می‌خواست وارث تاج و تخت باشد. اما تاریخ از او چهره‌ای می‌سازد که به جای «شاهِ بی‌تاج»، به «شاهزاده‌ای بی‌وطن» بدل شد.

@sahandiranmehr