Ի գիտություն.

Եթե Արևմուտքի համար հայ-ադրբեջանական կոնֆլիկտը Ռուսաստանի ազդեցությունը թուլացնելու գործիք է, ապա Իսրայելի համար հակամարտությունը ռեսուրս է Իրանի դեմ գործողություններում։

Թե ինչ կերպ կընթանան իրադարձությունները, ո՞ր պահին ի՞նչ մակարդակի էսկալացիա կլինի, ի՞նչ չափի ներգրավվածություն կունենան կոնֆլիկտում շահագրգիռ բոլոր ակտորները, ավելի ծավալուն անդրադարձի թեմա է։

Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

ՌԴ ԱԳՆ-ն արդեն արձագանքել է։

Բնականաբար արձագանքել է զուսպ՝ կոչ անելով կողմերին զսպվածության։

Մեծ ակտորների համար սա շատ սովորական պրակտիկա է։ Ով-ով՝ մենք սա լավ գիտենք, քանի որ Արցախի մասով Հայաստանին և Ադրբեջանին ուղղված «կոչերը» մշտապես նույնաբովանդակ են եղել։

Այս ամենում ոչ սովորական հարցն այն է, որ մեծ ակտորները միմյանց դեմ ուղիղ առճակատման չեն գնում՝ խուսափելով հնարավոր խոշոր աղետից։ Փոխարենը՝ օգտագործում են աշխարհաքաղաքական ոչ մեծ կշռով երկրներին՝ գնալով ուղիղ կամ միջնորդավորված ռազմական ճանապարհով։

Գրեթե 80 տարի է, որ այդպիսի կարգավիճակ ունի Պաղեստինը։

ԽՍՀՄ փլուզումից հետո այդ կարգավիճակն ունեն ԽՍՀՄ նախկին հանրապետությունները։

Այդպիսի կարգավիճակ ունի նաև Հայաստանը, որը սեփական էլիտայի համապատասխան մտածողության բացակայության հետևանքով միջազգային հարաբերություններում գործոն դառնալու ողջ պոտենցիալը փոխարինեց «միջազգային հեղհեղուկ ինդեքսերում ամենաերջանիկ ապուշների երկրների ցանկում 1-ին տեղը զբաղեցնելու հնարավորության» միջազգային հարաբերություններում օգտագործվող ու դեն նետվող հերթական գործիքը դառնալու շանսով։

Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Ինչպես կասեր ժողովրդական ժարգոնը՝ «հասանք, իջե՛ք»…

Բրիտանական նավերն էլ ի վերջո իջել են Հայկական լեռները։ Իսկ այնտեղ, ուր իջել են բրիտանական նավերն և կամ ամերիկյան դեսանտը, խաղաղությունը ոչ թե հաստատվել է այդ երկնքում, այլ ինչպես խնձորն էր Նյուտոնի դեպքում՝ ջարդվել է մարդկանց գլխին։

Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

— Իսրայելն իրավունք ունի հարվածներ հասցնելու այլ երկրներում թիրախներին։ Այլ երկրներն իրավունք չունեն Իսրայելին հարվածներ հասցնելու։
— Ինչո՞ւ։
— Դա հակասեմիտականություն է և հուդոֆոբիա։ Դուք, ի՞նչ է՝ արդարացնո՞ւմ եք Հոլոքոստը։

- - - - - -

Սա վերաբերում է առհասարակ միջազգային հարաբերություններին։ Երկակի ստանդարտներ…

Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Շնորհակալ կլինեի, եթե գտնվեր մեկը, ով կբացատրեր ընդդիմադիր լրատվամիջոցների համառությունը իշխանությունը զավթողների քարոզչական բնույթի խոսքերն ուղիղ մեջբերմամբ տարածելու գործում։

Ես կհասկանայի, եթե դրանք տարածվեին ինչ-որ մանիպուլացիաներով, հակաքարոզչական նոտայով։

Քարոզչական պատերազմում նորմալ է, բայց ուղիղ խոսքը՝ առանձին կտորներով, պարզապես մեջբերում անելը, բացի՝ պահի ազդեցությամբ մարդկանց «քլիքբեյթի» թակարդը գցելու էֆեկտից, երկարաժամկետում ի՞նչ է տալիս այն ընդդիմադիր մեդիային, որի քաղաքական գիծը համընկնում է քաղաքական ընդդիմության գծին։

Ես իմ հարցին պատասխան ունեմ, թեև այն ծայրահեղ է հնչում։ Եվ խորը թաքնված լավատեսություն ունեմ, որ պատասխանս հիմնված է սխալ եզրակացության վրա…

Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Մեր պատմության ողջ էությունն է կարծես այս նկարում, այդ թվում՝ փյունիկ խորհրդանշող ծաղիկը։

©️ Նկարի հեղինակ՝ Արկադի Մկրտչյան (Արցախից)։

Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

https://t.iss.one/IRI2day/881

Աշխարհաքաղաքական կաթսան հասել է եռման ջերմաստիճանին՝ սկսում է բլթբլթալ։

Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Պոստֆակտում գործողությունները նույնքան անարդյունավետ են, որքան թշնամուն աղուհացով դիմավորողներին երգուպարով հակադարձելը։

Մյուս կողմից, եթե թողնենք լիրիկական երգ-պարային հայրենասիրությունն ու խնդրին նայենք պարզ և ուղիղ, ապա այստեղ միանշանակ ցուգցվանգային երկընտրություն է։

☑️ Եթե «աղուհացով հող վաճառողներին» իշխանությունից հեռացնելու համար ազգային էլիտան մահապարտական քայլի գնա, ապա ներկա աշխարհաքաղաքական պայմաններում ոչ մի խաղացող չի ապահովագրելու Հայաստանին Ադրբեջանից ներխուժող խոշոր աղետից։ Կարելի է, իհարկե, ռիսկի գնալ, բայց ինչի՞ գնով՝ հազարավոր մարդկանց կյանքի՞։

☑️ Եթե դրածոների իշխանությունը պահպանվի՝ պատերազմի և մեծ կորուստների հավանականությունը ոչ մի տեղ չի անհետանալու։ Միակ տարբերությունն այն է, որ այս դեպքում աղետը սողացող է։

Ստացվում է, որ ցանկացած պարագայում հնարավոր չէ գլոբալ առումով փոխելու իրավիճակը։ Ակնհայտ է նաև, որ «խախուտ դիվանագիտությունը պատերազմից գերադասող» վերնախավի համար, ելնելով տվյալ սկզբունքից, այստեղ ընտրությունը հստակ է։

ԿՐԿՆՎԵՄ. սա չի նշանակում, որ պետք է քշտած թևքերը ետ իջեցնել ու հուսահատ սպասել աղետի գալուն։ Սա նշանակում է՝ այն բոլոր սպասումները, որ ունենք, ներկա իրավիճակում անիրագործելի են, ուստի կարիք կա վերանայելու մեր ակնկալիքները։

Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

ԼՂՈԶՎԱԾ ԿԱՐՄԻՐ ԳԾԵՐ

Քանի դեռ Հայաստանի դրածո իշխանությունների համար «կարմիր գծերը» լոկ հարկահավաքության միջոց են, միջազգային հարաբերությունների շրջանակում այս եզրույթը վերջին շրջանում լայն կիրառություն է ստանում՝ անվտանգային իմաստով, իմա՝
«Այսինչ բանը մեզ համար անթույլատրելի կարմիր գիծ է, որն անցնելու դեպքում ստիպված ենք լինելու…»։

Չնայած հնչեղ բառերին գրեթե բոլոր այն երկրները, որոնք նախազգուշացնումներ են անում, սովորաբար ինչ-որ պահից այդ գծերը լղոզում են։

Նույնը հիմա հայերի մոտ սեփական ինքնության «կարմիր գծերն են»։

— Պարտված պատերազմ,
— Արցախի կորուստ,
— ճաքող տնտեսություն,
— զրո դաշնակից,
— Տավուշի հանձնում,
— հաջորդիվ՝ Տիգրանաշեն, Սյունիք, Գեղարքունիքի գյուղեր,
— հրաժարում Ցեղասպանության պահանջատիրությունից,
— կախյալ կարգավիճակ և ստոլկհոլմյան սինդրոմի ներարկում ցեղասպանողի նկատմամբ։

Նշածս 8 կարմիր գծերից 4-ն արդեն հատվել են։ Դրանք բոլորն էլ կուլ են գնացել։ Նկատի առնելով իրավիճակը՝ շատ չնչին է հավանականությունը, որ մյուս 4-ի դեպքում որևէ բան կփոխվի։

Ըստ այդմ՝ մեր «կարմիր գծերն» էլ են լղոզված։ Բա էլ որտեղի՞ց բեկում ակնկալել, կհարցնեն շատերը… Մեր պատմությունը ցույց է տվել, որ հաճախ բեկում լինում է այն պահին, երբ դրան այլևս չես սպասում…

Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

https://t.iss.one/varuzhandragoman/2723

Ինքնության արթնացման համար առիթը կարող է շատ անսպասելի տեղից դուրս գալ։ Դուրս կգա՞ այն Տավուշից, թե՞ լրիվ այլ իրավիճակում, լրիվ այլ պայմաններում և շատ հանկարծակի։

Ռացիոնալ մտածողությունը այս պահին ենթադրում է, որ զուտ ժողովրդական դիմադրությունն ունենալու է այն նույն արդյունքը, որն ուներ Երևանում, այսպես կոչված, «Դիմադրության շարժումը»։

Մյուս կողմից, սա բերելու է մի իրադրության, երբ պարզապես մի ստորագրությամբ գյուղերի հանձնումը դառնում է անհնարին։ Իհարկե, դա Ադրբեջանի համար casus belli է, բայց ո՞վ է ասել, որ հանձնողական քաղաքականության պայմաններում պատերազմից հնարավոր է խուսափել։

Թեև ինքս քիչ հավանական եմ համարում Տավուշի գյուղերի պատճառով ամբողջ սահմանով պատերազմի սցենարը, այնուհանդերձ տեղային էսկալացիան խիստ հավանական է։

Իսկ կարթնանա՞ Տավուշից հայկականությունը, թե՞ կհետաձգվի մեկ այլ առիթի, կիմանանք, կարծեմ թե, այս տարվա ընթացքում արդեն։

Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Վերջին 6 տարիներին պարբերաբար այս իրականությունն է․

Եվ նա ասաց. «Ճշմարիտ եմ ասում ձեզ, որ մարգարեն ընդունելի չէ իր քաղաքում»:

Ավետարան ըստ Ղուկասի գլուխ 4:16

Թեև․․․ ներկա իրողությունները տեսնելու համար մարգարե լինելու կարիք չկա։ Դրանք պարզ իրականության մասն են, որը տեսանելի է միայն վերլուծելու ունակությամբ մարդկանց համար։ Իսկ մնացածը, ցավոք, կա՛մ անդառնալի մոլորյալներ են, կա՛մ գիտակցաբար դրածո/դավաճան։

Կարելի էր ուղղել իրավիճակը՝ դեպի մարզեր ամենօրյա այցերով և «օրվա հացի» խնդրով ապրող մարդկանց հետ պարբերական հանդիպումներով, բայց ավա՛ղ, ինչպես հաճախ ենք սիրում կրկնել մենք մեր պատմության մասին խոսելիս՝ «պատմությունը «եթեներ» չի սիրում»։

Շատ հետաքրքիր դիլեմմա է, այնպես չէ՞։ Խոսել «պատի հե՞տ», թե՞ լուռ հարմարվել իրավիճակին՝ ընդունելով աղետի անխուսափելիությունը։

Իմ աշխատանքային կյանքի 15 տարիներին փորձ եմ ունեցել և՛ պետական համակարգի, և՛ մասնավոր հատվածի խոշոր ընկերությունում։

Իմ պրակտիկայում մարդիկ հաճախ կուլ են տվել այն իրականությունը, որի հետ համաձայն չէին։ Բայց աշխատանքը, աշխատավարձը, օրվա հացը, կոմունալները․․․

Ինչ մեղքս թաքցնեմ. աշխատավայրի շրջանակում համակարգի դեմ պայքարում «սպիտակ ագռավ» դառնալու փոխարեն ինչ-որ պահից ուղղակի հեռացել եմ այդ աշխատավայրից։ Բայց մարդիկ մնում են, ադապտացվում են՝ պատերի տակ, հարևանների հետ, շրջապատում շարունակ տրտնջալով և նվվալով, բայց մնում են։

Ասեք ինձ, խնդրեմ, ինչո՞վ է տարբերվում հիմա մեր հասարակության վարքը նշածս կենցաղային օրինակներից․․․

Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Թող ներեն ինձ թելեգրամյան մեծ, միջին ու փոքր լսարաններ ունեցող կոլեգաներս, բայց ցանկանում եմ գրել մի բանից, որի մասին նրանցից շատերը սովորաբար չեն գրում և չեն խոսում (հավանաբար քարոզչական նպատակներով):

«Արցախը հանձնելուց հետո հաջորդը Հայաստանն է լինելու», «Տավուշի հանձնումը վերջ կդնի Հայաստանի պետականությանը» այս և նմանօրինակ բովանդակությամբ տեքստերը, որոնք նպատակ ունեն արթնացնելու թմբիրում գտնվող մարդկանց, չեն աշխատել և չեն աշխատում։

Սովորաբար նշածս ձևակերպումներին ի պատասխան՝ միջին վիճակագրական քաղաքացիներն արձագանքում են այսպես. «ով էլ լինել, բան չէր փոխվելու», «նախորդներն արդեն հանձնել էին», «մեծերի խաղն ա, մենք ի՞նչ կարանք, որ ինչ անենք»…

Նման պատասխան տվող մարդկանց համար «հանձնենք՝ վերանալու ենք» ոճի մեջ հիմնավորումները զրոյական են։ Բառերով նրանց չես կարող թմբիրից հանել։ Նրանք համակերպվել են։

Ասածս չի ենթադրում, որ պետք է թևաթափ լինել։ Ես միայն ցանկանում եմ ասել լսարան ունեցողներին, որ մարդիկ թելեգրամում գործողության կոչերին արձագանքում են միայն երկու տարբերակով. 1) կարդալ, սթրեսվել կամ ընկնել էմոցիոնալ ընկճախտի մեջ և անջատել ծանուցումները՝ այդ ծանր հոգեբանական տեքստերը չկարդալու համար, 2) ապաբաժանորդագրմամբ։

Հետևաբար կարիք կա ամեն դեպքում շատ կետերով վերանայել մոտեցումները։


Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Ես համոզված եմ, որ այս տարի ջահերով երթի իրական վերջնակետը պետք է լիներ Տավուշի գյուղերում։ Երևանից երթով, գյուղերից մարդկանց միանալով՝ դեպի Տավում։

Առնվազն այն պատճառով, որ նոր ցեղասպանության մի դարպասն (Արցախը) արդեն չկա, իսկ մյուսը՝ Տավուշը, կանգնած է նույն ճակատագրին արժանանալու ճանապարհին։ Բայց դե…

https://t.iss.one/varuzhandragoman/2734

Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Յուրաքանչյուր հասարակության կրթվածության գործում մեծ դեր են խաղում ընդօրինակելի կերպարները։

Հայաստանում որոշ ժամանակահատված ընդօրինակելի էին Արցախյան պատերազմի հերոսները (թեև այդ հերոսների շարքում կային նաև կենդանի մնացած և դեմոնիզացված անձինք)։

Իր գիտակից կյանքը մարդկանց սևացնելու գործին նվիրած ոմն դրածո 2018-ին իշխանությունը զավթելուց հետո իր այդ գործը շարունակեց արդեն իշխանական լծակների կիրառմամբ։

Ինչևէ, եթե խոսենք մեր ժամանակների ընդօրինակելի կերպարներից, ապա առաջինը, ում ես անշուշտ կընդգծեի՝ Եվրոպայի լիգայի և Իտալիայի Ա Սերիայի հաղթող Հենրիխ Մխիթարյանն է։ Եվ ես նրան չեմ առանձնացնում զուտ մարզական հաջողությունների համար։ Նա առանձնանում է նաև իր մարդկային տեսակով։

Իսկ այն հավաքական կերպարը, որն, իմ համոզմամբ, պետք է հասարակության կողմից մերժվի՝ այսօրվա ոստիկաններն են, որոնք «երկու կոպեկ ավել աշխատավարձ ստանալու համար» պատրաստ են պահել դրածոյի թիկունքը՝ փաստացի կատարելով ոչ թե հայկական, այլ ադրբեջանական ոստիկանության դերը։

Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Հավանաբար դեռ պատանեկան տարիներից ինձ համար Հայոց ցեղասպանության զոհերի հիշատակի օրը Հայոց վերածննդի օր էր նաև, որովհետև երբ քեզ կոտորում են, իսկ դու ունակ ես լինում ուժասպառ, թույլ վիճակում անկախություն հռչակելու, ապա ի՞նչ է դա, եթե ոչ փյունիկ թռչունի կերպարանքի ընդունում։

Վերածննդի ուղերձ ուներ նաև Ցեղասպանության 100-ամյակը։ Թեև այդ ուղերձը կարծես մոռացվեց այնպես, ինչպես պետական մակարդակում «Հիշում եմ և պահանջում» կարգախոսում մնաց միայն հիշողությունը, որն էլ այս տեմպերով նման պայմաններում կջնջվի մոտակա 3 տարիներին։

Եվ երբ քեզ հասել է պատմություն, որն ասում է. քեզ ծնկել են՝ դու ոտքի ես կանգնել, քեզ կոտորել են՝ դու նորից ես ծնվել, քեզ ազատությունից զրկել են՝ դու վերջին ուժերով պայքարել ես ու նվաճել անկախությունդ… այս ամենից հետո ինձ համար անհասկանալի և անընդունելի է մեր մեջ այսքան տարածված ողբն ու նվնվոցը։

Սովորենք վերջապես գնահատել ինքներս մեզ, մեր ինքնությունը, մեր էությունը։

Մի փոքր հավատ, ճրագող հույս և փոխադարձ սեր ու հարգանք…

Ու մի փոքր պատկանյանական ոգի.

Թո՛ղ դու, տատրակի՛կ, քու ձագն ու բունը,
Վուվուով տըղիս բե՛ր անուշ քունը․
Բայց նա լալիս է․ տատրակի՛կ, մի՛ գալ,
Իմ որդին չուզե սըգավոր դառնալ:

Թո՛ղ որսըդ, արի՛, քաջասի՛րտ բազե,
Քու երգը գուցե իմ որդին կուզե․․․
Բազեն որ եկավ` որդիս լըռեցավ,
Ռազմի երգերի ձայնով քընեցավ:

Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

ԱՄԵՆ ԴԵՊՔՈՒՄ՝ ՀԱՐՄԱՐՎՈՂԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ

Հավանաբար հիշում եք Հովսեփ Էմինի դեգերումները Հայաստանում՝ ազատագրական պայքարի հույսով։

Եթե Էմինի ձախողման պատճառները հնարավորինս կարճ բնութագրենք, ապա կարելի է այն մեկտեղել հետևյալ արտահայտության մեջ.
«…կարող էին առաջացնել պարսկական իշխանությունների վրեժխնդրությունը հայերի հանդեպ»։

Նույն տրամաբանության մեջ է՝ «եթե չհանձնենք, ապա պատերազմ կլինի» մանիպուլացիան։

Շատ պարզ լեզվով ասած՝ «գլուխներդ կախ ապրեք, թե չէ՝ այ-այ-այ, վայը կգա՝ ձեզ կտանի»։

Մենք դարերով նույն ցիկլով անցնում ենք։

Մեր մարդկային էությունը սիրում է պատերի տակ էլիտաներից ու ռըսից/թուրքից/ամերիկացիներից նվվալ, դժգոհել, բայց մեր մասին ճոռոմ-ճոռոմ խոսել, և լռել այն պահին, երբ որոշակի գործողություն կամ քայլ քեզանից է պահանջվում։

Այս ամենը համամարդկային երևույթ է, թեև մեզանում բացասաբար արմատավորվել է։

Եվ սա վերաբերում է մեզ վերից՝ վար. էլիտայից մինչև միջին վիճակագրական քաղաքացի։

Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

ՄԱՐՏՆՉՈՂ ԼՈՒԼՈՒԻԶՄՆ ՈՒ ՊՍԵՎԴՈԷԼԻՏԻԶՄԸ

Հայաստանում լուլուիզմին, նույն ինքը՝ նիկոլականությանը, նույն ինքը՝ մարտնչող տգիտությանը զուգահեռ թափ է հավաքել կեղծ էլիտականությունը։

Այն, որ նիկոլականությունն ու ընտրանիությունը իրար հակադրվում են՝ օրինաչափ է։

Միևնույն ժամանակ, հաճախ կարելի է հանդիպել քաղաքական հայացքներով տարբերվելու կամ իշխանական «քաղցրահամ պտուղներից» զրկված մնալու հետևանքով «ազգային էլիտայի» գաղափարական շրջանակում տեղավորվելու մղում ունեցողներին։

Հայաստանում այդպիսի արհեստածին կաստա կա, որն ինքնատեղավորվել է «ազգային էլիտային» հարողների շարքում։

Իսկ ազգային էլիտան… անկեղծ լինելու համար պետք է ասեմ, որ «ազգային էլիտան» այս պահին ավելի շատ քարոզչական ծագում ունի և առկա է միայն թղթի վրա։

Էլ ավելի անկեղծ լինելով՝ պետք է ասեմ, որ ապազգային գաղափարների կրող չլինելը չի ենթադրում «լուլու» չլինել։

«Լուլուիզմը» մտածողություն է, ոչ թե գաղափարախոսություն։ Իսկ զուտ քաղաքական հայացքներով «հականիկոլական» լինելը որպես էլիտայի մաս ինքնաներկայացնելու ձգտումը մարդուն այդպիսին դառնալու երաշխիք չի տալիս։

Հենց այս պայմաններն են ձևավորել մի իրավիճակ, որում մեր ակնկալիքները «ազգային էլիտայից» չեն արդարացվում։ Մենք ցանկանում ենք տեսնել իրապես ռացիոնալ, ազգային մտածողությամբ մարդկանց այն մարդկանց շրջանում, ովքեր տարբեր օղակներում որոշումներ կայացնելու, դրանց վրա ազդելու, դրանք ռեալիզացնելու ռեսուրսներ ունեն։

Մինչդեռ բախվում ենք ռազմավարական մտածողությունից զուրկ խառը խմբերի, որտեղ եթե կան էլ ուշադրության արժանի առանձին անհատներ, բայց խմբային որոշումների կայացումը թերի է։

Այդ խմբերի կառավարման տարբեր օղակներում մարդիկ են, որոնց արժանիքները մեր սուբյեկտիվ (երբեմն՝ օբյեկտիվորեն) ընկալմամբ չեն տեղավորվում «ազգայինի», էլ ուր մնաց՝ «էլիտայի» հասկացության շրջանակում։

Եվ քանի որ պրոցեսների ընթացքում համապատասխան ֆիլտրացիա տեղի չի ունեցել, ապա մենք պարբերաբար բախվում ենք նույն պատին։ Մեզանից շատերն էլ հուսահատ թևերը թափ են տալիս՝ այլևս չունենալով որևէ հույս։

Մինչդեռ պետք է հասկանալ, որ սա տևական գործընթաց է։ Հին համակարգը նորով փոխարինելը մեկ-երկու օրվա գործ չէ։ Զտումն էլ ժամանակատար է, հատկապես՝ ներկա պայմաններում։

Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Բողոքի ակցիաներին, «Դավաճան», «Նզովյալ» ցուցանակներին որպես անարդյունավետ գործողություններ դիտարկելուց առաջ, Ձեզ խորհուրդ կտամ փոխել դրանց հանդեպ Ձեր վերաբերմունքը հետևյալ կերպ.

1️⃣ Դրածոների խմբին Հայաստանում իշխանություն բերելու երեք հիմնական փորձերից 2-ը ձախողվել էին (1999թ., 2008թ.): Իսկ 1999-2018թթ. միջակայքում բողոքի ակցիաները բազմաթիվ էին։ Իշխանությունը գետնին ընկած դրամապանակ չէ, որ ով գտնի՝ դառնա դրա տերը։ Այն համակարգ է։ Համակարգին տիրանալը բազմաշերտ գործոնների համադրությամբ է միայն հնարավոր։ Առավել ևս հիմա, երբ մեր երկրում հաստատված է ոստիկանապետություն։

2️⃣ Դիմադրության ցանկացած դրսևորում հարմարվողականության «բաբլում» մնացած մարդկանց աչքերին և ականջներին հիշեցում է։ Անկախ նրանից՝ ո՞ր պահին դա կազդի կամ կազդի, թե չի ազդի, սա ամեն դեպքում ավելի լավ է, քան համընդհանուր հարմարվողականությանը տրվելը։ Ի վերջո, եթե մենք մեզ համարում ենք քրիստոնեական արժեքների կրող, ապա պետք է ելնենք նրանից, որ քրիստոնեության մեջ հուսահատությունը/ծուլությունը մեղք է։ Իսկ ի՞նչ է հարմարվողականությունը, եթե ոչ պայքարից ինքնակամ հրաժարում։ Դա էլ՝ հենց հուսահատությունն է։

☑️ Պետք է ունենալ հետևյալ ընկալումը.

Լավ չի լինելու։ Դժվար է լինելու, ծանր։

«Լավ չի լինելու» ասվածը չի նշանակում, որ «սա վերջն է»։ Նշանակում է, որ կա պայքար և պայքարը պետք է հաղթել։

Մեր պայմաններում այդ պայքարում հաղթած դուրս գալու առաջին գրավականը չհուսահատվելն է։
Երկրորդ պայմանը՝ հավատքը։
Երրորդը՝ հույսը։
Չորրորդը՝ պայքարելը։

Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes