Mohammad Noori - Arezooha (128) (1).mp3

#محمد_نوری

حسن نمکدوست
۳۰ آذر ۱۴۰۱
سخنرانی در انجمن جامعه‌شناسی ایران
موضوع:رسانه و اعتراضات
@varijkazemi

دیالکتیک سرکوب و اعتراض؛ بازخوانی تجربه‌ی‌ کره‌ی جنوبی

🖋 پل‌چنگ

تلخیص و گزارش: محمدعلی کدیور

《تأثیر سرکوب بر حرکات اعتراضی چیست؟ آیا سرکوب موجب فروکش‌کردن اعتراضات می‌شود؟ یا برعکس، آتش اعتراضات را شعله‌ورتر می‌کند؟》

ادامه‌ی مطلب را اینجا بخوانید.

کانال مطالعات‌فرهنگی ایرانی
https://t.iss.one/culturalstudies_usc

برگفته از سایت آسو

💢انجمن جامعه شناسی ایران، سلسله نشست‌های «اعتراضات 1401، ماهیت، چیستی و چرایی» را برگزار می‌کند:
 
🔸نشست هشتم : "زندگی و اعتراضات"

🔹با حضور :

شیوا علینقیان
عباس کاظمی
جبار رحمانی
محمدرضا کلاهی

🔹دبیر نشست: سمیه توحیدلو
 
🔻زمان: چهارشنبه ۲۸ دی ۱۴۰۱ -  ‌ساعت ۱۵ الی ۱۷:۳۰

🔻نشست به طور زنده در صفحات انجمن در شبکه های اجتماعی پخش می‌شود.

🔹آپارات:
 www.aparat.com/iran_sociology

🔹اینستاگرام :  
instagram.com/isa13_99
@iran_sociology
#انجمن_جامعه‌_شناسی_ایران

🔸نظربازی با نظریات
📘معرفی کتاب سفر نظریه‌ها
✅روزنامه سازندگی ۲۴ دی ۱۴۰۱
#کتاب #سفر_نظریه
@varijkazemk

#فایل_تصویری
نهمین نشست «اعتراضات 1401، ماهیت، چیستی و چرایی»
با موضوع «زندگی و اعتراضات»
انجمن جامعه شناسی ایران
28 بهمن 1401
دبیر نشست : سمیه توحیدلو
 
سخنرانی آقای دکتر جبار رحمانی

سخنرانی آقای دکتر رضا کلاهی

سخنرانی خانم دکتر شیوا علینقیان

سخنرانی آقای دکتر عباس کاظمی

گفتگوهای پایانی نشست
 
#انجمن_جامعه_شناسی_ایران

🔻چرا باید کتاب «چه شد؟» را بخوانیم؟

🔹داستان افول اجتماع در نیم قرن اخیر

🔸تالیف: دکتر عبدالمحمد کاظمی‌پور رییس انجمن جامعه‌شناسی کانادا
و دکتر محسن گودرزی جامعه‌شناس و مدیر علمی پیمایش‌های ملی

⬅چاپ دوم کتاب «چه شد؟» را از کتابفروشی‌های معتبر می‌توانید تهیه کنید.



https://t.iss.one/Varijkazemi

🔻دهه هشتادی‌ها؛ رهبران آینده ایران

دهه هشتادی‌ها دراعتراضات اخیر تصورات جامعه نسبت به خود را تغییر دادند و اعتراضات متفاوتی را رقم زدند.

اعتراضاتی که صدای معترضانش را جهانی کرد.

ما در این برنامه به پدیده نسلی و ویژگی‌های دهه هشتادی‌ها می‌پردازیم و اینکه شبکه‌های اجتماعی و گیم چه تاثیری در سبک زندگی این نسل داشته است.

در این برنامه با عباس کاظمی جامعه شناس و آرش برهمند روزنامه نگار حوزه دیجیتال صحبت کردم.

لینک کامل برنامه در یوتیوب

@yashar_soltani | یاشار سلطانی

توضیح
این گفت‌گو در اوایل آذر ۱۴۰۱ انجام شده‌است. فایل کامل گفت‌گو در یوتیوب آمده‌است
https://openinapp.co/sougj

@varijkazemi

📃در مذمت حذف اساتید و سکوت بزرگان آموزش عالی

✍️  #آرمان_ذاکری


(برای امیر مازیار و محمد راغب و کورش گلناری و آرش اباذری و حسین مصباحیان و رضا امیدی و امیر نیک‌پی و محسن برهانی و  اساتید دیگری که این روزها به بهانه‌های مختلف تعلیق یا اخراج یا مشمول بندهای مختلف “قانونی” می‌شوند که نتیجۀ همۀ آنها حذف استاد از کلاس درس است.)

۱. حمله به دانشگاه پایان ندارد. دانشگاه از همان بدو تأسیس آن تا امروز، هرگز نهادی یکسره تابعِ خواسته‌های اصحاب قدرت نبوده است. به‌رغم وجودِ همیشگیِ جریانی محافظه‌کار در متنِ دانشگاه، همیشه در حاشیه‌ها جریانی دیگر وجود داشته است که هم از حیث علمی و هم از حیث اجتماعی و سیاسی به گونه‌ای دیگر رفتار کرده و سنخ دیگری از علم و آگاهی تولید کرده است. جریانی شاید مؤثرتر از حیث جریان‌سازیِ علمی و سیاسی و اجتماعی و فرهنگی. این حاشیه در همۀ ایام حیات دانشگاه و به رغم همۀ فشارها تا امروز نیز در گوشه و کنار دانشگاه تداوم یافته است و امروز نیز همچون همۀ سالهای گذشته زیر بیشترین فشار است. بخش بزرگی از این حاشیۀ پویا را می‌توان در اساتید جوان یافت. اساتیدی که غالباً پرانرژی‌ترند، از حیث علمی به‌روزند، یک یا دو زبان خارجی بلدند، نزد خوب‌های نسل قبل شاگردی کرده‌اند، با دانشجوها رابطۀ بهتری دارند و بعضاً در حوزۀ عمومی اعم از نشریات یا فضاهای مجازی نیز حضور دارند. همین اساتیدند که وضعیت شغلی‌شان بی‌ثبات‌تر است، راحت‌تر از بقیه زیر ضرب می‌روند و حتی «حذف قانونی» آن‌ها ممکن‌تر است. قراردادهایی که می‌تواند به سادگی تمدید نشود و استعلام‌هایی که می‌تواند به سادگی تأیید نشود. هیچ اخلاقی رعایت نمی‌شود. هیچ‌نیازی به پاسخگویی هم نیست. صاحبان امضاهای طلایی، امضا می‌کنند و سرنوشت آدمها عوض می‌شود. فرصت‌طلب‌ها نقاب می‌زنند و رشد می‌کنند. رسیدگی جدی به این‌دست اعمال قدرت‌ها در اولین چرخش قدرت، مانعی در برابر تکرار آن خواهد بود. در فقدانِ امکانِ چنین رسیدگی‌هایی، می‌توان از نوعی موقتی‌سازی شغلی ایدئولوژیک در دانشگاه‌ها سخن گفت که حاصل آن تولد «پریکاریای تدریس» است: موقتی‌کاران در دانشگاه‌ها، حق‌التدریس‌ها و پیمانی‌ها و حتی برخی رسمی-آزمایشی‌ها. بیهوده نیست که بخش مهمِ اساتیدِ حذف‌شده یا در معرض حذف را جوانان شکل داده‌اند. تردیدی وجود ندارد که آنها که حذف شده‌اند در زمرۀ شایسته‌ترین‌ها هم در حوزۀ تخصصی خود بوده‌ و هستند.      

۲. چندی است که به نظر می‌رسد انتظار داشتن از اصحاب قدرت و مطالبۀ تغییر از آن‌ها به پایانِ راه خود رسیده است. وقت رو کردن به جامعه است و سخن گفتن با آن‌ها که به نسبت از میدان قدرت دورترند. تا آنجایی که به دانشگاه بر می‌گردد، یکی از گروه‌های مهم بدنۀ اساتید است. می‌توان آن‌ها را مخاطب قرار داد. متأسفانه همبستگی صنفی درون اساتید بسیار ضعیف است. پیوند بین اساتید قدیمی و اساتید جدید سست است. ظاهراً «بزرگان آموزش عالی» چندان دغدغۀ آیندۀ دانشگاه و به ویژه اساتید جوان را ندارند. این را از روی سکوتشان می‌گویم. لابی و مذاکرۀ پشت پرده‌ای اگر باشد، تجربۀ این روزها نشان داده است که به جایی نرسیده و نخواهد رسید. وانگهی توقف روندها مهم است. حل مشکل یک نفر چه فایده‌ای دارد؟ نمی‌گویم مذاکره نکنند. می‌گویم مسئله در سطح دیگری است. اما منظور از «بزرگان آموزش عالی» چه کسانی است؟ منظور از بزرگان آموزش عالی آنهاست که سرمایه‌های میدان علم را در بالاترین سطوح آن دارایند و پایشان هم در میدان علم محکم است. مدارجی طی کرده‌اند و حذف آن‌ها ساده نیست. برای نمونه خیلی از استاد تمام‌های دانشگاه، مدیران گذشتۀ آموزش عالی در وزارت علوم و دانشگاه‌ها، بخش عمده‌‌ای از اعضای فعلی فرهنگستان علوم و فرهنگستان زیان و ادب فارسی. نیازی به اسم آوردن نیست، به سادگی می‌توانید نام‌ها را در ذهن مرور کنید. نام‌های برجستۀ فلسفه و الهیات و فیزیک و شیمی و ادبیات و دکتراهای برق و مکانیک و ... . یا آن‌ها که در دوره‌هایی وزیر و معاون وزیر و رئیس دانشگاه و رئیس فرهنگستان و معاون رئیس و عضو  بوده‌اند. چشم و چراغ‌های بزرگ‌داشت‌ها و تقدیرها. هم جایزه می‌دهند و هم جایزه می‌گیرند. آن‌ها سکوت کرده‌اند و جوان‌تر‌ها هزینه می‌دهند. ظاهراً قرار است به انجام امور خیر بسنده کنند. شرط انصاف نیست. آن‌ها اگر به میدان بیایند این فضای سنگین مهاجم هم برای دانشجویان و هم برای اساتید مهار خواهد شد. نقد عملکرد مسئولان درجه چندم دولتی اعتراضی است بسیار کم هزینه. جوان‌ها هم از تفرقه طرفی نخواهند بست. همه باید همبسته شوند. این کمترین انتظار آکادمیک از آنهاست در فضایی که عده‌ای دانشگاه را هر چه بیشتر ویرانه می‌خواهند. زمان برای مصلحت‌اندیشی کوتاه است. حقیقت را باید گفت. بزرگان باید قدمی به جلو بردارند.

نوشته آرمان ذاکری
@varijkazemi