✅ پژوهشنامه مسائل افغانستان
🔸 شماره 2: ویژه نامه بازگشت طالبان
چشم‌انداز روابط جمهوری اسلامی ایران و طالبان در پرتو راهبرد نگاه به شرقِ ایران / ایوب منادی
آینده پژوهی روابط جمهوری اسلامی ایران و افغانستان بعد از سلطه طالبان /فاطمه زهرا اکبری
شکست‌آمریکا در دولت‌سازی و دیپلماسی‌عمومی در افغانستان /محمدعلی بیانی
احیای مجدد امارت طالبانی در افغانستان؛ تهدیدی بر ثبات و امنیت آسیای میانه/ محمد صابری
ثبات سیاسی افغانستان و منافع ملی متعارض کشورهای همسایه /محمدآصف جوادی
احیای امارت اسلامی در افغانستان از منظر نظریه روابط بین‌الملل/ محمد موسی جعفری
🔸 شماره 2: ویژه نامه بازگشت طالبان
چشم‌انداز روابط جمهوری اسلامی ایران و طالبان در پرتو راهبرد نگاه به شرقِ ایران / ایوب منادی
آینده پژوهی روابط جمهوری اسلامی ایران و افغانستان بعد از سلطه طالبان /فاطمه زهرا اکبری
شکست‌آمریکا در دولت‌سازی و دیپلماسی‌عمومی در افغانستان /محمدعلی بیانی
احیای مجدد امارت طالبانی در افغانستان؛ تهدیدی بر ثبات و امنیت آسیای میانه/ محمد صابری
ثبات سیاسی افغانستان و منافع ملی متعارض کشورهای همسایه /محمدآصف جوادی
احیای امارت اسلامی در افغانستان از منظر نظریه روابط بین‌الملل/ محمد موسی جعفری
✅ پژوهشنامه مسائل افغانستان
🔸 شماره 3: ویژه نامه بازگشت طالبان
امارت اسلامی افغانستان و مرزبندی های جدید ژئوپلیتیک / سردار محمد رحیمی
افغانستانِ پساجمهوریت و مسأله امنیت هستی‌شناختی طالبان / امان‌الله شفایی، غلام‌شاه منطق‌یار، محمدعلی احمدی
آینده‌پژوهی روند دولت-ملت سازی در امارت اسلامی افغانستان: الزامات،
چالش‌ها، فرصت‌ها /شهلا بهمن‌آبادی
سناریوهای محتمل فراروی افغانستان در
یک سالگی بازگشت طالبان/ عباس بصیر
«بَند‌شِ» افغانستان در «چَپراستِ»گذشته و آینده/محسن خلیلی
افغانستان و ظرفیت‌های اقتصاد سیاسی منطقهای /حامد خوش‌گفتار لامع
حکومت طالبان در افغانستان: مسائل و رویکرد بازیگران منطقهای /علی اکبر اسدی
🔸 شماره 3: ویژه نامه بازگشت طالبان
امارت اسلامی افغانستان و مرزبندی های جدید ژئوپلیتیک / سردار محمد رحیمی
افغانستانِ پساجمهوریت و مسأله امنیت هستی‌شناختی طالبان / امان‌الله شفایی، غلام‌شاه منطق‌یار، محمدعلی احمدی
آینده‌پژوهی روند دولت-ملت سازی در امارت اسلامی افغانستان: الزامات،
چالش‌ها، فرصت‌ها /شهلا بهمن‌آبادی
سناریوهای محتمل فراروی افغانستان در
یک سالگی بازگشت طالبان/ عباس بصیر
«بَند‌شِ» افغانستان در «چَپراستِ»گذشته و آینده/محسن خلیلی
افغانستان و ظرفیت‌های اقتصاد سیاسی منطقهای /حامد خوش‌گفتار لامع
حکومت طالبان در افغانستان: مسائل و رویکرد بازیگران منطقهای /علی اکبر اسدی
✅ دانشگاه عالی دفاع ملی و موسسه مطالعات و تحقیقات بین‌المللی ابرار معاصر تهران با همکاری نهاد مقام معظم رهبری در دانشگاه فردوسی مشهد، سازمان بسیج دانشجویی و دانشگاه فردوسی مشهد بـرگزار می‌کننـد:
سـومین کنفرانس سالانه رژیم صهیونیستی پژوهی
اولین پیش‌نشست استانی در استان خراسان رضوی
🔸سخنرانان:
ولی عابدی
سید مهدی علوی
رئیس نشست و دبیرعلمی نشست:
سید مرتضی نوعی باغیان
دبیر اجرایی:
رامین حبیب نژاد
🔸 تاریخ بـرگزاری همایــش: سه‌شنبه 20 دی 1401
🔸 مکان بـرگزاری همایــش: سالن کنفرانس دانشکده الهیات دانشگاه فردوسی مشهد
🔸 ساعت: ۱۴-۱۲
سـومین کنفرانس سالانه رژیم صهیونیستی پژوهی
اولین پیش‌نشست استانی در استان خراسان رضوی
🔸سخنرانان:
ولی عابدی
سید مهدی علوی
رئیس نشست و دبیرعلمی نشست:
سید مرتضی نوعی باغیان
دبیر اجرایی:
رامین حبیب نژاد
🔸 تاریخ بـرگزاری همایــش: سه‌شنبه 20 دی 1401
🔸 مکان بـرگزاری همایــش: سالن کنفرانس دانشکده الهیات دانشگاه فردوسی مشهد
🔸 ساعت: ۱۴-۱۲
✅ موسسه ابرار معاصر تهران با همکاری دانشگاه شاهد و پژوهش‌های کاربردی معاونت برون‌مرزی صدا و سیما برگزار می‌کند:
هفتمین پیش‌نشست همایش بین‌المللی همبستگی نخبگان جهان با مقاومت مردم یمن
«نخبگان رسانه‌ای جهان و مقاومت مردم یمن»
🔸 سخنرانان:
یوسف الحاضری
علی عزالدین
عثمان الحکیمی
آنطونیوس حنانیا الجبیلی
بلال ماجد العاشور
دبیر نشست:
مصطفی خرم‌آبادی
تاریخ: 23 آبان 1401
ساعت: 21 به وقت تهران
🔸 لینک آنلاین نشست:
https://zaya.io/d80iqs
skyroom.online/ch/saman2/moteralemi
هفتمین پیش‌نشست همایش بین‌المللی همبستگی نخبگان جهان با مقاومت مردم یمن
«نخبگان رسانه‌ای جهان و مقاومت مردم یمن»
🔸 سخنرانان:
یوسف الحاضری
علی عزالدین
عثمان الحکیمی
آنطونیوس حنانیا الجبیلی
بلال ماجد العاشور
دبیر نشست:
مصطفی خرم‌آبادی
تاریخ: 23 آبان 1401
ساعت: 21 به وقت تهران
🔸 لینک آنلاین نشست:
https://zaya.io/d80iqs
skyroom.online/ch/saman2/moteralemi
https://tisri.org/pic/post/12615.jpg
✅ کنفرانس امنیتی تهران؛ رویداد مبارکی که به فراموشی سپرده شد
🔸 نویسنده: محسن تیموری
سالانه کنفرانس های امنیتی متعددی با حضور اندیشمندان، نخبگان، نظریه پردازان، مقامات فعلی و سابق کشورها در اقصی نقاط جهان برگزار می گردد. کنفرانس های امنیتی مونیخ، مسکو، منامه، استانبول و استکهلم از آن جمله اند. این کنفرانس ها محل تلاقی تحلیل های علمی و تئوریک با یافته های میدانی و واقعیت های صحنه عمل است. از مهم ترین کارکرد این کنفرانس ها می توان به جلب توجه افکار به چالش های امنیتی در نقاط مختلف جهان، تشریک اراده دسته جمعی در حل و فصل معضلات امنیتی، اعتماد سازی و جلب مشارکت کشورهای مختلف در بازسازی امنیت، برجسته سازی مسائل خاص و تعیین دستور کار امنیتی منطقه و جهان و امنیتی سازی یا غیر امنیتی سازی بازیگران و مسائل اشاره کرد."[1]
موارد ذیل تنها نمونه ای کم تعداد از آنچه در این کنفرانس ها رخ داده، می باشد. قطعا تدقیق در رویکردهای متخذه از سوی گردانندگان کنفرانس های فوق الذکر و تحولات ماتبع آن، ما را به نکات قابل تامل تری رهنمون می سازد.
به عنوان نمونه کنفرانس امنیتی مونیخ برای اولین بار در اوج جنگ سرد در سال ۱۹۶۳ برگزار شد. در آن موقع این کنفرانس "دیدارهای بین المللی برای علوم دفاعی" نامیده می شد. بعدها نام این کنفرانس به کنفرانس امنیتی مونیخ تغییر پیدا کرد. در آن مقطع غرب هنوز تحت تاثیر پیامدهای جنگ جهانی دوم قرار داشت و جنگ سرد بر اوضاع جهان حاکم بود. بنیانگذاران این کنفرانس آن را به عنوان گردهم آیی اعضای خانواده دو سوی اقیانوس اطلس توصیف نموده بودند. در گزارش سال ۲۰۱۸ کنفرانس امنیتی مونیخ که با عنوان "لبه پرتگاه و بازگشت" منتشر شد؛ بر محور نبود امنیت در نظام جهانی تاکید داشته و متضمن این پیام است که ایالات متحده قصد دارد نقش محوری خود را در رهبری و تضمین نظام جهانی واگذار کند. علاوه بر پیام ها، کنفرانس به طرح این پرسش نیز پرداخت که اروپا تا به چه اندازه توانایی دارد امنیت خود را تضمین کند؟ به دیگر عبارت کنفرانس با هدف توضیح فوری ترین و محوری ترین تهدیدات و مسائل مطروحه در نظام امنیت بین الملل برگزار می شود. اظهارات مدیر نشست یکی از کنفرانس های امنیتی مونیخ، شاهدی بر این جهت گیری است؛"نظم لیبرال به نظر می آید که به سوی از هم گسیختگی در حرکت است. ما شاهد تحول تاریخی هستیم، عصری به پایان می رسد و نشانه های دشوار یک عصر جدید سیاسی در حال ظاهر شدن است."
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ کنفرانس امنیتی تهران؛ رویداد مبارکی که به فراموشی سپرده شد
🔸 نویسنده: محسن تیموری
سالانه کنفرانس های امنیتی متعددی با حضور اندیشمندان، نخبگان، نظریه پردازان، مقامات فعلی و سابق کشورها در اقصی نقاط جهان برگزار می گردد. کنفرانس های امنیتی مونیخ، مسکو، منامه، استانبول و استکهلم از آن جمله اند. این کنفرانس ها محل تلاقی تحلیل های علمی و تئوریک با یافته های میدانی و واقعیت های صحنه عمل است. از مهم ترین کارکرد این کنفرانس ها می توان به جلب توجه افکار به چالش های امنیتی در نقاط مختلف جهان، تشریک اراده دسته جمعی در حل و فصل معضلات امنیتی، اعتماد سازی و جلب مشارکت کشورهای مختلف در بازسازی امنیت، برجسته سازی مسائل خاص و تعیین دستور کار امنیتی منطقه و جهان و امنیتی سازی یا غیر امنیتی سازی بازیگران و مسائل اشاره کرد."[1]
موارد ذیل تنها نمونه ای کم تعداد از آنچه در این کنفرانس ها رخ داده، می باشد. قطعا تدقیق در رویکردهای متخذه از سوی گردانندگان کنفرانس های فوق الذکر و تحولات ماتبع آن، ما را به نکات قابل تامل تری رهنمون می سازد.
به عنوان نمونه کنفرانس امنیتی مونیخ برای اولین بار در اوج جنگ سرد در سال ۱۹۶۳ برگزار شد. در آن موقع این کنفرانس "دیدارهای بین المللی برای علوم دفاعی" نامیده می شد. بعدها نام این کنفرانس به کنفرانس امنیتی مونیخ تغییر پیدا کرد. در آن مقطع غرب هنوز تحت تاثیر پیامدهای جنگ جهانی دوم قرار داشت و جنگ سرد بر اوضاع جهان حاکم بود. بنیانگذاران این کنفرانس آن را به عنوان گردهم آیی اعضای خانواده دو سوی اقیانوس اطلس توصیف نموده بودند. در گزارش سال ۲۰۱۸ کنفرانس امنیتی مونیخ که با عنوان "لبه پرتگاه و بازگشت" منتشر شد؛ بر محور نبود امنیت در نظام جهانی تاکید داشته و متضمن این پیام است که ایالات متحده قصد دارد نقش محوری خود را در رهبری و تضمین نظام جهانی واگذار کند. علاوه بر پیام ها، کنفرانس به طرح این پرسش نیز پرداخت که اروپا تا به چه اندازه توانایی دارد امنیت خود را تضمین کند؟ به دیگر عبارت کنفرانس با هدف توضیح فوری ترین و محوری ترین تهدیدات و مسائل مطروحه در نظام امنیت بین الملل برگزار می شود. اظهارات مدیر نشست یکی از کنفرانس های امنیتی مونیخ، شاهدی بر این جهت گیری است؛"نظم لیبرال به نظر می آید که به سوی از هم گسیختگی در حرکت است. ما شاهد تحول تاریخی هستیم، عصری به پایان می رسد و نشانه های دشوار یک عصر جدید سیاسی در حال ظاهر شدن است."
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
https://tisri.org/pic/post/12616.jpg
✅ حق با رئیس فدراسیون فوتبال فرانسه بود!
🔸 نویسنده: عابد اکبری
در هفته‌های اخیر، اظهارات تحقیرآمیز رئیس فدراسیون فوتبال فرانسه، نوئل لوگرائه، علیه بازیکن اسطوره‌ای سابق و مربی فعلی فوتبال فرانسه، زین‌الدین زیدان یا زیزو، و سپس عذرخواهی لوگرائه، به عناوین اصلی بسیاری از روزنامه‌های فرانسه و جهان تبدیل شد.
این قائله که رئیس فدراسیون فوتبال فرانسه را تا پای استعفا بُرد، وجود شکاف‌های اجتماعی لاینحلی را در فرانسه به‌نمایش می‌کشد که ناگهان برای دقایقی از زبان پیرمردی هشتاد ساله افشا می‌شود و سپس در هیاهوی تبلیغات دولت که ادعای خدمت به مهاجران و نسل‌های بعدی آنان را دارد گم می‌شود.
پس از اظهارات لوگروئه، شبکه‌های اجتماعی در فرانسه واکنش منفی شدیدی را بازتاب دادند. فرانسوی‌ها تصریح کردند زیدان برای فوتبال، فرانسه و فرانسوی‌ها مهمتر از نوئل لوگرائه است. جایگاه او به عنوان رئیس فدراسیون فوتبال امری قراردادی است که فقط تا پایان سال ۲۰۲۴ ادامه دارد، اما زیدان تاریخ‌ساز فرانسه و چهره‌ای ابدی و بدون تاریخ انقضا برای فرانسه است. پرسش این‌جاست که اگر واقعاً چنین است، چرا این اولین‌بار نیست که یک فرد مانند زیدان با تبار غیرفرانسوی و دارای جایگاه بالای اجتماعی در جامعه فرانسه این‌گونه مورد هجمه واقع می‌شود و به احتمال بسیار این آخرین‌بار هم نخواهد بود؟
پاسخ آن است که دولت و فرانسویان دوسوش (افرادی با تبار فرانسوی/بدون اجداد خارجی)، حامی نگاه مهاجرتی هستند که در آن مهاجران را به‌عنوان افرادی برای حضور در جامعه فرانسه می‌پذیرند، اما در درون خود آن‌ها را افرادی برای کشته شدن در جنگ‌ها، قربانی شدن در طبقات پایین اجتماعی، به‌عنوان خدمتکار و کارگر و در مشاغل سخت و پست اجتماعی می‌پذیرند. این برده‌داری نوین، تاریخچه هم برای خود دارد. اصطلاح دوسوش که تعاریف متفاوتی دارد و مشمول هیچ استاندارد یا اجماع علمی نیست، تا آن‌جا که کاربرد آن نیز محل مناقشه است، اولین بار از نظر تاریخی توسط راست افراطی فرانسوی از آغاز قرن نوزدهم استفاده شد، این عبارت گاهی اوقات علیرغم بحث‌هایی که در زمینه موضوع ادغام اجتماعی، جامعه‌گرایی و چندفرهنگ‌گرایی در فرانسه وجود دارد به کار می‌رود.
چه باور کنیم یا نه، فرانسه دوسوش یک نهاد زنده و پویا در درون جامعه فرانسوی است که حتی در بسیاری از مواقع موفق شده است مهاجران را نیز در خود جذب کند. ذکر این نکته بار دیگر اهمیت دارد که دوسوش، ضدمهاجرتی نیست، ضدمهاجران است. مهاجران اجازه دارند در جامعه فرانسه باشند، بدون اینکه نمادهای فرهنگی خود را حمل کنند، تبلیغاتی از فرهنگ‌های بیگانه با فرانسه باشند و بدون اینکه به جایگاهی برسند و خود به نمادی از موفقیت در فرانسه برای جامعه‌ای غیرفرانسوی تبدیل شوند. اساس پناهجویی و مهاجرت از دید اروپا و نه‌فقط فرانسه، همانگونه که جوزف بورل چندی پیش در اظهارات خصوصی مطرح کرد، این است که مهاجر بپذیرد از جهنم به بهشت قدم گذاشته است. یعنی آن اندازه زندگی در خارج از جزیره اروپا، وحشی و بربر است که یگانه تمدن قابل قبول بشری، اروپایی است. موجودی که از این «جنگل وارد بوستان» اروپایی می‌شود، باید آگاه باشد نه‌فقط از سگ‌ها و گربه‌های اروپایی، بلکه از یک کیف مارک شنل یا کمربند لویی‌ویتون اهمیت کمتری دارد.
این نگاه راست افراطی در بسیاری از مقامات فرانسوی علیه مهاجران دیده می‌شود. به‌نظر می‌رسد مهاجران هیچ زمانی به‌عنوان شخصی فرانسوی پذیرفته نمی‌شوند، حتی اگر زیدانی باشند که یکی از پرافتخارترین ورزشکارانی است که زیر پرچم فرانسه بازی کرده است. درست به‌همین‌علت است که اظهارات اخیر مکرون را شاهد بودیم که قاطعانه گفت حاضر نیست به‌خاطر استعمار و کشتارهای گسترده به‌دست عمال فرانسوی‌ها در الجزایر از آن‌ها «طلب بخشش» کند، درعوض تلاش می‌کند سوءتفاهم‌ها در روابط دو کشور برطرف شود. معلوم نیست چگونه می‌توان به حال حاضر پرداخت، درحالی که جنایات فرانسه در جنگ الجزایر به‌نوبه خود جای بحث دارد؟ تکلیف همین شخص زیدان و همگنان او که پدرانشان در سیاست‌های ضدبشری فرانسه بی‌وطن و در مرزها بلاتکلیف شدند چه می‌شود؟
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ حق با رئیس فدراسیون فوتبال فرانسه بود!
🔸 نویسنده: عابد اکبری
در هفته‌های اخیر، اظهارات تحقیرآمیز رئیس فدراسیون فوتبال فرانسه، نوئل لوگرائه، علیه بازیکن اسطوره‌ای سابق و مربی فعلی فوتبال فرانسه، زین‌الدین زیدان یا زیزو، و سپس عذرخواهی لوگرائه، به عناوین اصلی بسیاری از روزنامه‌های فرانسه و جهان تبدیل شد.
این قائله که رئیس فدراسیون فوتبال فرانسه را تا پای استعفا بُرد، وجود شکاف‌های اجتماعی لاینحلی را در فرانسه به‌نمایش می‌کشد که ناگهان برای دقایقی از زبان پیرمردی هشتاد ساله افشا می‌شود و سپس در هیاهوی تبلیغات دولت که ادعای خدمت به مهاجران و نسل‌های بعدی آنان را دارد گم می‌شود.
پس از اظهارات لوگروئه، شبکه‌های اجتماعی در فرانسه واکنش منفی شدیدی را بازتاب دادند. فرانسوی‌ها تصریح کردند زیدان برای فوتبال، فرانسه و فرانسوی‌ها مهمتر از نوئل لوگرائه است. جایگاه او به عنوان رئیس فدراسیون فوتبال امری قراردادی است که فقط تا پایان سال ۲۰۲۴ ادامه دارد، اما زیدان تاریخ‌ساز فرانسه و چهره‌ای ابدی و بدون تاریخ انقضا برای فرانسه است. پرسش این‌جاست که اگر واقعاً چنین است، چرا این اولین‌بار نیست که یک فرد مانند زیدان با تبار غیرفرانسوی و دارای جایگاه بالای اجتماعی در جامعه فرانسه این‌گونه مورد هجمه واقع می‌شود و به احتمال بسیار این آخرین‌بار هم نخواهد بود؟
پاسخ آن است که دولت و فرانسویان دوسوش (افرادی با تبار فرانسوی/بدون اجداد خارجی)، حامی نگاه مهاجرتی هستند که در آن مهاجران را به‌عنوان افرادی برای حضور در جامعه فرانسه می‌پذیرند، اما در درون خود آن‌ها را افرادی برای کشته شدن در جنگ‌ها، قربانی شدن در طبقات پایین اجتماعی، به‌عنوان خدمتکار و کارگر و در مشاغل سخت و پست اجتماعی می‌پذیرند. این برده‌داری نوین، تاریخچه هم برای خود دارد. اصطلاح دوسوش که تعاریف متفاوتی دارد و مشمول هیچ استاندارد یا اجماع علمی نیست، تا آن‌جا که کاربرد آن نیز محل مناقشه است، اولین بار از نظر تاریخی توسط راست افراطی فرانسوی از آغاز قرن نوزدهم استفاده شد، این عبارت گاهی اوقات علیرغم بحث‌هایی که در زمینه موضوع ادغام اجتماعی، جامعه‌گرایی و چندفرهنگ‌گرایی در فرانسه وجود دارد به کار می‌رود.
چه باور کنیم یا نه، فرانسه دوسوش یک نهاد زنده و پویا در درون جامعه فرانسوی است که حتی در بسیاری از مواقع موفق شده است مهاجران را نیز در خود جذب کند. ذکر این نکته بار دیگر اهمیت دارد که دوسوش، ضدمهاجرتی نیست، ضدمهاجران است. مهاجران اجازه دارند در جامعه فرانسه باشند، بدون اینکه نمادهای فرهنگی خود را حمل کنند، تبلیغاتی از فرهنگ‌های بیگانه با فرانسه باشند و بدون اینکه به جایگاهی برسند و خود به نمادی از موفقیت در فرانسه برای جامعه‌ای غیرفرانسوی تبدیل شوند. اساس پناهجویی و مهاجرت از دید اروپا و نه‌فقط فرانسه، همانگونه که جوزف بورل چندی پیش در اظهارات خصوصی مطرح کرد، این است که مهاجر بپذیرد از جهنم به بهشت قدم گذاشته است. یعنی آن اندازه زندگی در خارج از جزیره اروپا، وحشی و بربر است که یگانه تمدن قابل قبول بشری، اروپایی است. موجودی که از این «جنگل وارد بوستان» اروپایی می‌شود، باید آگاه باشد نه‌فقط از سگ‌ها و گربه‌های اروپایی، بلکه از یک کیف مارک شنل یا کمربند لویی‌ویتون اهمیت کمتری دارد.
این نگاه راست افراطی در بسیاری از مقامات فرانسوی علیه مهاجران دیده می‌شود. به‌نظر می‌رسد مهاجران هیچ زمانی به‌عنوان شخصی فرانسوی پذیرفته نمی‌شوند، حتی اگر زیدانی باشند که یکی از پرافتخارترین ورزشکارانی است که زیر پرچم فرانسه بازی کرده است. درست به‌همین‌علت است که اظهارات اخیر مکرون را شاهد بودیم که قاطعانه گفت حاضر نیست به‌خاطر استعمار و کشتارهای گسترده به‌دست عمال فرانسوی‌ها در الجزایر از آن‌ها «طلب بخشش» کند، درعوض تلاش می‌کند سوءتفاهم‌ها در روابط دو کشور برطرف شود. معلوم نیست چگونه می‌توان به حال حاضر پرداخت، درحالی که جنایات فرانسه در جنگ الجزایر به‌نوبه خود جای بحث دارد؟ تکلیف همین شخص زیدان و همگنان او که پدرانشان در سیاست‌های ضدبشری فرانسه بی‌وطن و در مرزها بلاتکلیف شدند چه می‌شود؟
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
https://tisri.org/pic/post/12632.jpg
✅ نفوذ «کلیددار» مقاومت در آمریکای لاتین، کابوس واشنگتن
🔸 نویسنده: الهه طهماسبی بنفشه درق
۳ سال از شهادت سردار حاج «قاسم سلیمانی» می‌گذرد اما نفوذ بین‌المللی این اسطوره مقاومت به اندازه‌ای لرزه بر اندام آمریکا انداخته بود که حضور وی در ونزوئلا، عبور از «خط قرمز» واشنگتن، تهدیدی جدی برای منافع آمریکا و کابوسی آزاردهنده برای سران این کشور تلقی می‌شد.
گفتمان مقاومت به عنوان یکی از نتایج پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ به عنوان مفهوم مقابله با نظام سلطه و صهیونیسم وارد ادبیات علوم سیاسی و بین الملل شد. به این ترتیب محور مقاومت در منطقه خاورمیانه متشکل از جمهوری اسلامی ایران، جنبش حزب الله لبنان، دولت سوریه، جنبش انصارالله یمن و سایر گروه های هم‌پیمان در مبارزه با رژیم صهیونیستی، مداخله غرب و در حمایت از آرمان فلسطین به وجود آمد. اما مقاومت محدود به منطقه غرب آسیا و خاورمیانه نیست و امروز شاهد تحرکات ضد امپریالیستی در برخی کشورهای آمریکای لاتین از جمله ونزوئلا هستیم. به این ترتیب می‌توان روند استکبارستیزی و استعمارزدایی در آمریکای لاتین و ونزوئلا را نمونه‌ای از مقاومت ملت‌های غیر مسلمان دانست که در روابط بین‌الملل به آن توجه ویژه ای شده است.
ضدامپریالیسم و مقاومت
مفهوم مقاومت در پیوند کامل با مفهوم استعمار طبقه‌بندی شده است، چنان که دستاوردهای سیمون بولیوار در قرن نوزدهم در آمریکای لاتین و استقلال ونزوئلا از استعمار اسپانیا را می‌توان نمونه بارز جبهه مقاومت و مبارزه با استعمار دانست. بنابراین، هر کشور و ملتی که در قرون ۱۹ و ۲۰ در کشورهای غیراسلامی مقاومت در قالب جنبش‌های ضد استعماری و ضد امپریالیستی را تجربه کرده باشد، زیر چتر جریان مقاومت قرار می‌گیرد.
جنگ‌های استقلال‌طلبانه در آمریکای لاتین (۱۸۰۶-۱۸۲۶) بر همین اساس استوار بود و از خوزه مارتی (کوبا: ۱۸۵۳-۱۸۹۵) می توان به عنوان اولین متفکر ضد امپریالیست در آمریکای لاتین نام برد.
ظهور تفکر ضد امپریالیسم در آمریکای لاتین با تثبیت نفوذ آمریکا در منطقه طی سال‌های پایانی قرن نوزدهم و دهه‌های اول قرن بیستم مرتبط است. جنگ اسپانیا و آمریکا در سال ۱۸۹۸ و نفوذ ایالات متحده به این قاره پس از جنگ جهانی اول، آغاز جنبش محکومیت سیاسی و مقاومت فرهنگی علیه نفوذ یانکی‌ها در جنوب ریو گرانده در مکزیک بود.
سید ابراهیم رئیسی رئیس‌جمهوری ایران در پیامی به مناسبت سالروز استقلال ونزوئلا تاکید کرد با گسترش روابط دوجانبه و استفاده از الگوی مقاومت فعال در برابر زیاده‌خواهی کشورهای امپریالیست، پیروزی حتمی خواهد بود. وی سالروز استقلال ونزوئلا را یادآور تلاش‌های سیمون بولیوار دانست و گفت: این روز تاریخی، نماد تلاش کشورهای آزادی‌خواه برای رهایی از سلطه استعمار است.
در کتاب «بولیوار، پیشرو اندیشه ضد امپریالیستی» نوشته فرانسیسکو پیویدال پادرون (Francisco Pividal Padrón) آمده است: بولیوار پیشرو اندیشه ضد امپریالیستی اسپانیایی-آمریکایی بود و چنانکه همه دگرگونی‌های سیاسی و اجتماعی مستلزم حرکت بر خلاف نظم موجود است، بولیوار پیشتاز استقلال و آرمان ادغام کل آمریکای لاتین بود.
مقاومت به‌عنوان مظهر اصلی چهره خاورمیانه با محوریت ایران تلقی می‌شود، درحالی که الگوی ضدهژمونیک در آمریکای لاتین که به عنوان «حیاط خلوت» آمریکا شناخته می‌شود، این منطقه را با وجود فاصله جغرافیایی نزدیک، از منظر ایدئولوژیک از مواضع ایالات متحده دور می‌کند.
ظرفیت‌های عمیق عدالت‌خواهانه و استکبارستیزی ملت‌ها و دولت‌های آمریکای لاتین به‌ویژه ونزوئلا، نه‌تنها زمینه‌ساز همسویی منطقه با مبانی مقاومت و اندیشه‌های ظلم‌ستیز شده بلکه بستر مناسبی برای معرفی اسلام و اندیشه های انقلاب اسلامی است. ونزوئلا همچنین یکی از قوی‌ترین پایگاه های حمایت از فلسطین است. واکنش دولت و ملت ونزوئلا به حوادث دهه گذشته در سرزمین‌های اشغالی فلسطین گواه این واقعیت است. در مقاله ای با عنوان «صهیونیسم علیه ونزوئلا» نوشته خوزه اشتاینسلگر (José Steinsleger) آمده است: اواخر سال ۲۰۰۸، در مواجهه با آتش هوایی و توپخانه‌ای علیه کودکان، زنان و سالمندان در غزه، دولت ونزوئلا برای دومین بار، روابط دیپلماتیک و تجاری خود با اسرائیل را قطع کرد. از آن زمان به بعد، مکانیسم پیچیده حملات رسانه‌ای صهیونیسم در سراسر جهان فعال شد. سی‌ان‌ان، فاکس نیوز، یونیویزیون و حتی ویکی‌پدیا شروع به استناد به منابع محرمانه یا موثق نزدیکی کردند که از حضور افسران نیروهای قدس سپاه پاسداران ایران در دانشگاه نظامی ونزوئلا به منظور تدریس خبر می‌داد.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ نفوذ «کلیددار» مقاومت در آمریکای لاتین، کابوس واشنگتن
🔸 نویسنده: الهه طهماسبی بنفشه درق
۳ سال از شهادت سردار حاج «قاسم سلیمانی» می‌گذرد اما نفوذ بین‌المللی این اسطوره مقاومت به اندازه‌ای لرزه بر اندام آمریکا انداخته بود که حضور وی در ونزوئلا، عبور از «خط قرمز» واشنگتن، تهدیدی جدی برای منافع آمریکا و کابوسی آزاردهنده برای سران این کشور تلقی می‌شد.
گفتمان مقاومت به عنوان یکی از نتایج پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ به عنوان مفهوم مقابله با نظام سلطه و صهیونیسم وارد ادبیات علوم سیاسی و بین الملل شد. به این ترتیب محور مقاومت در منطقه خاورمیانه متشکل از جمهوری اسلامی ایران، جنبش حزب الله لبنان، دولت سوریه، جنبش انصارالله یمن و سایر گروه های هم‌پیمان در مبارزه با رژیم صهیونیستی، مداخله غرب و در حمایت از آرمان فلسطین به وجود آمد. اما مقاومت محدود به منطقه غرب آسیا و خاورمیانه نیست و امروز شاهد تحرکات ضد امپریالیستی در برخی کشورهای آمریکای لاتین از جمله ونزوئلا هستیم. به این ترتیب می‌توان روند استکبارستیزی و استعمارزدایی در آمریکای لاتین و ونزوئلا را نمونه‌ای از مقاومت ملت‌های غیر مسلمان دانست که در روابط بین‌الملل به آن توجه ویژه ای شده است.
ضدامپریالیسم و مقاومت
مفهوم مقاومت در پیوند کامل با مفهوم استعمار طبقه‌بندی شده است، چنان که دستاوردهای سیمون بولیوار در قرن نوزدهم در آمریکای لاتین و استقلال ونزوئلا از استعمار اسپانیا را می‌توان نمونه بارز جبهه مقاومت و مبارزه با استعمار دانست. بنابراین، هر کشور و ملتی که در قرون ۱۹ و ۲۰ در کشورهای غیراسلامی مقاومت در قالب جنبش‌های ضد استعماری و ضد امپریالیستی را تجربه کرده باشد، زیر چتر جریان مقاومت قرار می‌گیرد.
جنگ‌های استقلال‌طلبانه در آمریکای لاتین (۱۸۰۶-۱۸۲۶) بر همین اساس استوار بود و از خوزه مارتی (کوبا: ۱۸۵۳-۱۸۹۵) می توان به عنوان اولین متفکر ضد امپریالیست در آمریکای لاتین نام برد.
ظهور تفکر ضد امپریالیسم در آمریکای لاتین با تثبیت نفوذ آمریکا در منطقه طی سال‌های پایانی قرن نوزدهم و دهه‌های اول قرن بیستم مرتبط است. جنگ اسپانیا و آمریکا در سال ۱۸۹۸ و نفوذ ایالات متحده به این قاره پس از جنگ جهانی اول، آغاز جنبش محکومیت سیاسی و مقاومت فرهنگی علیه نفوذ یانکی‌ها در جنوب ریو گرانده در مکزیک بود.
سید ابراهیم رئیسی رئیس‌جمهوری ایران در پیامی به مناسبت سالروز استقلال ونزوئلا تاکید کرد با گسترش روابط دوجانبه و استفاده از الگوی مقاومت فعال در برابر زیاده‌خواهی کشورهای امپریالیست، پیروزی حتمی خواهد بود. وی سالروز استقلال ونزوئلا را یادآور تلاش‌های سیمون بولیوار دانست و گفت: این روز تاریخی، نماد تلاش کشورهای آزادی‌خواه برای رهایی از سلطه استعمار است.
در کتاب «بولیوار، پیشرو اندیشه ضد امپریالیستی» نوشته فرانسیسکو پیویدال پادرون (Francisco Pividal Padrón) آمده است: بولیوار پیشرو اندیشه ضد امپریالیستی اسپانیایی-آمریکایی بود و چنانکه همه دگرگونی‌های سیاسی و اجتماعی مستلزم حرکت بر خلاف نظم موجود است، بولیوار پیشتاز استقلال و آرمان ادغام کل آمریکای لاتین بود.
مقاومت به‌عنوان مظهر اصلی چهره خاورمیانه با محوریت ایران تلقی می‌شود، درحالی که الگوی ضدهژمونیک در آمریکای لاتین که به عنوان «حیاط خلوت» آمریکا شناخته می‌شود، این منطقه را با وجود فاصله جغرافیایی نزدیک، از منظر ایدئولوژیک از مواضع ایالات متحده دور می‌کند.
ظرفیت‌های عمیق عدالت‌خواهانه و استکبارستیزی ملت‌ها و دولت‌های آمریکای لاتین به‌ویژه ونزوئلا، نه‌تنها زمینه‌ساز همسویی منطقه با مبانی مقاومت و اندیشه‌های ظلم‌ستیز شده بلکه بستر مناسبی برای معرفی اسلام و اندیشه های انقلاب اسلامی است. ونزوئلا همچنین یکی از قوی‌ترین پایگاه های حمایت از فلسطین است. واکنش دولت و ملت ونزوئلا به حوادث دهه گذشته در سرزمین‌های اشغالی فلسطین گواه این واقعیت است. در مقاله ای با عنوان «صهیونیسم علیه ونزوئلا» نوشته خوزه اشتاینسلگر (José Steinsleger) آمده است: اواخر سال ۲۰۰۸، در مواجهه با آتش هوایی و توپخانه‌ای علیه کودکان، زنان و سالمندان در غزه، دولت ونزوئلا برای دومین بار، روابط دیپلماتیک و تجاری خود با اسرائیل را قطع کرد. از آن زمان به بعد، مکانیسم پیچیده حملات رسانه‌ای صهیونیسم در سراسر جهان فعال شد. سی‌ان‌ان، فاکس نیوز، یونیویزیون و حتی ویکی‌پدیا شروع به استناد به منابع محرمانه یا موثق نزدیکی کردند که از حضور افسران نیروهای قدس سپاه پاسداران ایران در دانشگاه نظامی ونزوئلا به منظور تدریس خبر می‌داد.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ دانشگاه عالی دفاع ملی و موسسه ابرار معاصر تهران برگزار می‌کند:
سومین کنفرانس سالانه رژیم صهیونیستی
🔸 محورهای کنفرانس:
چالش‌ها و نقاط ضعف سیاسی و حکمرانی
چالش‌ها و نقاط ضعف سیاسی و امنیتی منطقهای
چالش‌ها و نقاط ضعف سیاسی و نهادی بین‌المللی
چالش‌ها و نقاط ضعف اقتصادی در داخل و خارج
چالش‌ها و نقاط ضعف اجتماعی، فرهنگی و هویتی
چالش‌ها و نقاط ضعف فناورانه و سایبری
چالش‌ها و نقاط ضعف رسانه‌ای و تبلیغاتی
چالش‌ها و نقاط ضعف امنیت داخلی و بین‌المللی
چالش‌ها و نقاط ضعف اطلاعاتی در داخل و خارج
چالش‌ها و نقاط ضعف نظامی و تسلیحاتی
چالش‌ها و نقاط ضعف حقوقی در داخل و خارج
🔸 انتخاب آثار برتر علمی و پژوهشی در حوزه رژیم صهیونیستی
کتب برتر حوزه رژیم صهیونیستی
مقالات علمی برتر حوزه رژیم صهیونیستی
پایان‌نامه‌ها و رساله‌های برتر حوزه رژیم صهیونیستی
تاریخ برگزاری همایش: 1 اسفند 1401
مکان برگزاری همایش: دانشگاه عالی دفاع ملی
سومین کنفرانس سالانه رژیم صهیونیستی
🔸 محورهای کنفرانس:
چالش‌ها و نقاط ضعف سیاسی و حکمرانی
چالش‌ها و نقاط ضعف سیاسی و امنیتی منطقهای
چالش‌ها و نقاط ضعف سیاسی و نهادی بین‌المللی
چالش‌ها و نقاط ضعف اقتصادی در داخل و خارج
چالش‌ها و نقاط ضعف اجتماعی، فرهنگی و هویتی
چالش‌ها و نقاط ضعف فناورانه و سایبری
چالش‌ها و نقاط ضعف رسانه‌ای و تبلیغاتی
چالش‌ها و نقاط ضعف امنیت داخلی و بین‌المللی
چالش‌ها و نقاط ضعف اطلاعاتی در داخل و خارج
چالش‌ها و نقاط ضعف نظامی و تسلیحاتی
چالش‌ها و نقاط ضعف حقوقی در داخل و خارج
🔸 انتخاب آثار برتر علمی و پژوهشی در حوزه رژیم صهیونیستی
کتب برتر حوزه رژیم صهیونیستی
مقالات علمی برتر حوزه رژیم صهیونیستی
پایان‌نامه‌ها و رساله‌های برتر حوزه رژیم صهیونیستی
تاریخ برگزاری همایش: 1 اسفند 1401
مکان برگزاری همایش: دانشگاه عالی دفاع ملی
✅ موسسه ابرار معاصر تهران با همکاری دانشگاه شاهد و انجمن علمی ارتباطات و تبلیغ حوزه علمیه برگزار می‌کند:
هفتمین پیش‌نشست همایش بین‌المللی همبستگی نخبگان جهان با مقاومت مردم یمن
«نگاه نخبگانی به هویت و ارزش‌های اجتماعی در مقاومت مردم یمن»
🔸 سخنرانان:
طه عادل المجاهد
حجت‌الاسلام محمدابراهیم سورانی
🔸 دبیر نشست:
زهرا اکبری
🔸 تاریخ: ۱۲ بهمن ۱۴۰۱
🔸ساعت: ۱۸:۳۰ به وقت تهران
🔸 لینک آنلاین نشست: https://zaya.io/d80iq
هفتمین پیش‌نشست همایش بین‌المللی همبستگی نخبگان جهان با مقاومت مردم یمن
«نگاه نخبگانی به هویت و ارزش‌های اجتماعی در مقاومت مردم یمن»
🔸 سخنرانان:
طه عادل المجاهد
حجت‌الاسلام محمدابراهیم سورانی
🔸 دبیر نشست:
زهرا اکبری
🔸 تاریخ: ۱۲ بهمن ۱۴۰۱
🔸ساعت: ۱۸:۳۰ به وقت تهران
🔸 لینک آنلاین نشست: https://zaya.io/d80iq
موسسه ابرار معاصر تهران با همکاری دانشگاه شاهد و خانه اندیشه‌ورزان برگزار می‌کند:
نهمین پیش‌نشست همایش بین‌المللی همبستگی نخبگان جهان با مقاومت مردم یمن
«نگاه نخبگان شبه قاره هند به تحولات یمن»
🔸 سخنرانان:
لاکسمن سینگ
پویان بابایی
🔸 دبیر نشست:
امید هراتی
🔸 تاریخ: ۱۲ بهمن ۱۴۰۱
🔸 ساعت: 16 به وقت تهران
🔸 مکان: خیابان انقلاب اسلامی، بین خیابان ولیعصر (عج) و خیابان مظفر شمالی، پلاک 907، خانه اندیشه‌ورزان، ساختمان شمالی، طبقه دوم، سالن جلسات VIP
نهمین پیش‌نشست همایش بین‌المللی همبستگی نخبگان جهان با مقاومت مردم یمن
«نگاه نخبگان شبه قاره هند به تحولات یمن»
🔸 سخنرانان:
لاکسمن سینگ
پویان بابایی
🔸 دبیر نشست:
امید هراتی
🔸 تاریخ: ۱۲ بهمن ۱۴۰۱
🔸 ساعت: 16 به وقت تهران
🔸 مکان: خیابان انقلاب اسلامی، بین خیابان ولیعصر (عج) و خیابان مظفر شمالی، پلاک 907، خانه اندیشه‌ورزان، ساختمان شمالی، طبقه دوم، سالن جلسات VIP
رونمای و ارزیابی کتاب «ارزیابی انتقادی بیست سال سیاست خارجی ایران 1400-1380»
طرح و تدوین:
عابد اکبری
محمود شوری
علی اسمعیلی اردکانی
سخنرانان:
محمدحسین شیخ‌الاسلامی
سید جلال دهقانی فیروزآیادی
ابوالفضل عموئی
کیهان برزگر
تاریخ:
چهارشنبه 19 بهمن 1401
ساعت:
09:30
مکان:
مرکز مطالعات سیاسی و بین‌المللی (ساختمان شهید سلیمانی)
طرح و تدوین:
عابد اکبری
محمود شوری
علی اسمعیلی اردکانی
سخنرانان:
محمدحسین شیخ‌الاسلامی
سید جلال دهقانی فیروزآیادی
ابوالفضل عموئی
کیهان برزگر
تاریخ:
چهارشنبه 19 بهمن 1401
ساعت:
09:30
مکان:
مرکز مطالعات سیاسی و بین‌المللی (ساختمان شهید سلیمانی)
✅ طرح کلی چهاردهمین برنامه پنج ساله جمهوری خلق چین برای توسعه ملی اقتصادی و اجتماعی و اهداف بلند مدت برای سال ۲۰۳۵
🔸 مترجمان:
بهادر زارعی
مجتبی فردوسی پور
🔸 انتشارات ابرار معاصر تهران
@tehraninstitute
🔸 مترجمان:
بهادر زارعی
مجتبی فردوسی پور
🔸 انتشارات ابرار معاصر تهران
@tehraninstitute
https://tisri.org/pic/post/12641.jpg
✅ آمریکای لاتین می‌خواهد جنگ اوکراین پایان یابد!
🔸 نویسنده: الهه طهماسبی بنفشه درق
محکوم کردن حمله روسیه به اوکراین، مخالفت با تحریم‌های غرب علیه مسکو و عدم ارسال تسلیحات به اوکراین از اصرار آمریکای لاتین به حفظ بی‌طرفی و تاکید بر حل‌وفصل این مناقشه از طریق مذاکرات صلح حکایت دارد.
با کمی شناخت از آمریکای لاتین، شاید هیچ اصلی مقدس‌تر از حاکمیت را نتوان در مردم این گستره پهناور شناسایی کرد؛ برای جغرافیایی که از خشکی چسبیده به آمریکای شمالی تا جنوبی‌ترین سرزمین‌های آمریکای جنوبی را شامل می‌شود، حتی دیدگاه‌های ایدئولوژیک بسیار متفاوت، بر قداست اصل حاکمیت در نگاه ساکنان این سرزمین خدشه‌ای وارد نمی‌کند؛ صحبت از آمریکای لاتین، صحبت از منطقهای است که در نخستین سال‌های قرن نوزدهم، خود را از سلطه استعمار اسپانیا رها کرد و در بخش اعظمی از قرن حاضر علیه مداخله‌های آمریکا جنگیده است.
از واپسین روزهای فوریه سال گذشته میلادی (۲۰۲۲) که سخنرانی غیرمنتظره رئیس‌جمهوری روسیه به صورت رسمی از آغاز جنگ اوکراین خبر داد و جهان میخکوب این بزرگ‌ترین نمایش بحران بین‌المللی از زمان جنگ جهانی دوم شد، آمریکای لاتین نیز به تماشای این رقابت نشسته است.
آمریکای لاتین در فاصله بیش از ۱۰ هزار کیلومتری از کانون درگیری‌ها، بمباران‌ها و سنگرها قرار دارد اما از آتش جنگ، در امان نبوده، نیست و نخواهد بود. از پیامدهای درگیری میان مسکو و کی‌یف بر جیب آمریکای لاتینی‌ها، کوچک شدن سفره و وعده‌های غذایی بدون نان که بگذریم، عدم حرف‌شنوی منطقه از فرامین آمریکا و متحدانش، از نامطلوب‌ترین‌های این جنگ برای غربی‌ها بوده است.
پس از مواضع ناهمگون دولت‌های آمریکای لاتین در روزهای ابتدایی شروع جنگ، له و علیه مسکو، پاسخ برزیل، آرژانتین و کلمبیا به درخواست اخیر آلمان، آمریکا و فرانسه برای ارسال تسلیحات به اوکراین، روشن بود: از سلاح خبری نیست!
برزیل، آرژانتین، کلمبیا و مکزیک برخی از کشورهایی هستند که از تحویل سلاح به اوکراین در چارچوب جنگ این کشور با روسیه امتناع کرده‌اند. شیلی اگر چه تا کنون به صورت مستقیم اظهار نظری در این مورد نکرده است اما به تعویق انداختن دیدار گابریل بوریک رئیس‌جمهوری این کشور با ولودیمیر زلنسکی رئیس‌جمهوری اوکراین، می‌تواند نشانه‌ای از تبعیت شیلی از کشورهای همسایه‌اش باشد.
لولا داسیلوا که چند ماهی است که از راه رسیده و سکان ریاست جمهوری برزیل را به عهده گرفته است، تا کنون موضع روشنی در قبال جنگ اوکراین اتخاذ کرده است. وی به تازگی در دیدار با جو بایدن رئیس‌جمهوری آمریکا همان پیشنهادی را مطرح کرد که در دیدار با اولاف شولتس صدراعظم آلمان و امانوئل مکرون رئیس‌جمهوری فرانسه عنوان کرد و احتمالا در دیدار با سایر مقام‌های جهان تکرار خواهد کرد: پیشنهاد ایجاد گروهی از کشورها برای مذاکره صلح میان روسیه و اوکراین.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ آمریکای لاتین می‌خواهد جنگ اوکراین پایان یابد!
🔸 نویسنده: الهه طهماسبی بنفشه درق
محکوم کردن حمله روسیه به اوکراین، مخالفت با تحریم‌های غرب علیه مسکو و عدم ارسال تسلیحات به اوکراین از اصرار آمریکای لاتین به حفظ بی‌طرفی و تاکید بر حل‌وفصل این مناقشه از طریق مذاکرات صلح حکایت دارد.
با کمی شناخت از آمریکای لاتین، شاید هیچ اصلی مقدس‌تر از حاکمیت را نتوان در مردم این گستره پهناور شناسایی کرد؛ برای جغرافیایی که از خشکی چسبیده به آمریکای شمالی تا جنوبی‌ترین سرزمین‌های آمریکای جنوبی را شامل می‌شود، حتی دیدگاه‌های ایدئولوژیک بسیار متفاوت، بر قداست اصل حاکمیت در نگاه ساکنان این سرزمین خدشه‌ای وارد نمی‌کند؛ صحبت از آمریکای لاتین، صحبت از منطقهای است که در نخستین سال‌های قرن نوزدهم، خود را از سلطه استعمار اسپانیا رها کرد و در بخش اعظمی از قرن حاضر علیه مداخله‌های آمریکا جنگیده است.
از واپسین روزهای فوریه سال گذشته میلادی (۲۰۲۲) که سخنرانی غیرمنتظره رئیس‌جمهوری روسیه به صورت رسمی از آغاز جنگ اوکراین خبر داد و جهان میخکوب این بزرگ‌ترین نمایش بحران بین‌المللی از زمان جنگ جهانی دوم شد، آمریکای لاتین نیز به تماشای این رقابت نشسته است.
آمریکای لاتین در فاصله بیش از ۱۰ هزار کیلومتری از کانون درگیری‌ها، بمباران‌ها و سنگرها قرار دارد اما از آتش جنگ، در امان نبوده، نیست و نخواهد بود. از پیامدهای درگیری میان مسکو و کی‌یف بر جیب آمریکای لاتینی‌ها، کوچک شدن سفره و وعده‌های غذایی بدون نان که بگذریم، عدم حرف‌شنوی منطقه از فرامین آمریکا و متحدانش، از نامطلوب‌ترین‌های این جنگ برای غربی‌ها بوده است.
پس از مواضع ناهمگون دولت‌های آمریکای لاتین در روزهای ابتدایی شروع جنگ، له و علیه مسکو، پاسخ برزیل، آرژانتین و کلمبیا به درخواست اخیر آلمان، آمریکا و فرانسه برای ارسال تسلیحات به اوکراین، روشن بود: از سلاح خبری نیست!
برزیل، آرژانتین، کلمبیا و مکزیک برخی از کشورهایی هستند که از تحویل سلاح به اوکراین در چارچوب جنگ این کشور با روسیه امتناع کرده‌اند. شیلی اگر چه تا کنون به صورت مستقیم اظهار نظری در این مورد نکرده است اما به تعویق انداختن دیدار گابریل بوریک رئیس‌جمهوری این کشور با ولودیمیر زلنسکی رئیس‌جمهوری اوکراین، می‌تواند نشانه‌ای از تبعیت شیلی از کشورهای همسایه‌اش باشد.
لولا داسیلوا که چند ماهی است که از راه رسیده و سکان ریاست جمهوری برزیل را به عهده گرفته است، تا کنون موضع روشنی در قبال جنگ اوکراین اتخاذ کرده است. وی به تازگی در دیدار با جو بایدن رئیس‌جمهوری آمریکا همان پیشنهادی را مطرح کرد که در دیدار با اولاف شولتس صدراعظم آلمان و امانوئل مکرون رئیس‌جمهوری فرانسه عنوان کرد و احتمالا در دیدار با سایر مقام‌های جهان تکرار خواهد کرد: پیشنهاد ایجاد گروهی از کشورها برای مذاکره صلح میان روسیه و اوکراین.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
https://tisri.org/pic/post/12643.jpg
✅ سفر رئیسی به چین و ضرورت‌های بین‌المللی و منطقهای
🔸 نویسنده: احسان صادقی چیمه
سفر روز سه‌شنبه رییس‌جمهور کشورمان به چین آن هم به دعوت شی جینپینگ رییس جمهور این کشور، نشان از این دارد که هم تهران و هم پکن تمایل دارند تا در چارچوب شراکت جامع راهبردی میان دو کشور و همچنین برنامه ۲۵ ساله، روابط میان خود را در حوزه‌های مختلف توسعه دهند. انتظار می‌رود با توجه به ارتقای روابط میان دو کشور به سطح «مشارکت جامع راهبردی» در بهمن ماه ۱۳۹۴ و همچنین نگاه ویژه دولت سیزدهم در عرصه سیاست خارجی به سوی کشورهای شرق، این سفر زمینه‌های لازم را برای توسعه روابط با چین در حوزه‌های مختلف فراهم آورد و شاهد افزایش همکاری‌ها میان دو کشور در روابط دوجانبه و در زمینه‌هایی مانند تجارت و اقتصاد، انرژی، افزایش نقش‌آفرینی ایران در ابتکار کمربند و راه، امنیت و دفاع، تقویت تبادلات مردمی مانند حوزه گردشگری و هماهنگی بیشتر در مسائل بین‌المللی از جمله ترویج چندجانبه‌گرایی برای حل و فصل چالش‌های بین‌المللی باشیم.
فارغ از از حوزه دوجانبه این سفر در بستری از تحولات حایز اهمیت چه در سطح بین‌المللی و چه در سطح منطقهای در حال انجام است، و این تحولات و شرایط موردنظر ضرورت سفر مقامات عالی تهران و پکن به کشورهای یکدیگر و هماهنگی برای گسترش روابط میان طرفین به‌خصوص از جانب ایران را دوچندان می‌کند. این تحولات در ابعاد بین‌المللی را می‌توان چنین برشمرد.
-فشار‌های آمریکا بر چین از ترامپ تا بایدن که خود را به‌شکل فشار‌های نظامی و امنیتی بر پکن برای وارد نمودن آن به پیمان‌های کنترل تسلیحاتی و همچنین شکل دادن به ائتلاف‌های منطقهای در دولت بایدن برای مهار آن نشان می‌دهد. دولت آمریکا در دوران ترامپ اگرچه روسیه را متهم به نقض پیمان‌های مرتبط با کنترل تسلیحات از جمله پیمان آی. ان. اف می‌کرد با اینحال باید گفت بخش بزرگی از نگرانی‌های آمریکا در قبال این موضوع، زرادخانه‌ای بزرگ و گسترده از موشک‌های بالستیک میان‌برد چین و عدم نظارت در چارچوب پیمان‌های موردنظر بر برنامه‌های موشکی این کشور است. بایدن نیز به شکل و نحوه‌ای دیگر درصدد فشار وارد آوردن بر چین است که خود را به‌شکل ائتلاف‌سازی متحدین آن در حوزه آسیا-اقیانوس آرام و کمک به تایوان نشان می‌دهد.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ سفر رئیسی به چین و ضرورت‌های بین‌المللی و منطقهای
🔸 نویسنده: احسان صادقی چیمه
سفر روز سه‌شنبه رییس‌جمهور کشورمان به چین آن هم به دعوت شی جینپینگ رییس جمهور این کشور، نشان از این دارد که هم تهران و هم پکن تمایل دارند تا در چارچوب شراکت جامع راهبردی میان دو کشور و همچنین برنامه ۲۵ ساله، روابط میان خود را در حوزه‌های مختلف توسعه دهند. انتظار می‌رود با توجه به ارتقای روابط میان دو کشور به سطح «مشارکت جامع راهبردی» در بهمن ماه ۱۳۹۴ و همچنین نگاه ویژه دولت سیزدهم در عرصه سیاست خارجی به سوی کشورهای شرق، این سفر زمینه‌های لازم را برای توسعه روابط با چین در حوزه‌های مختلف فراهم آورد و شاهد افزایش همکاری‌ها میان دو کشور در روابط دوجانبه و در زمینه‌هایی مانند تجارت و اقتصاد، انرژی، افزایش نقش‌آفرینی ایران در ابتکار کمربند و راه، امنیت و دفاع، تقویت تبادلات مردمی مانند حوزه گردشگری و هماهنگی بیشتر در مسائل بین‌المللی از جمله ترویج چندجانبه‌گرایی برای حل و فصل چالش‌های بین‌المللی باشیم.
فارغ از از حوزه دوجانبه این سفر در بستری از تحولات حایز اهمیت چه در سطح بین‌المللی و چه در سطح منطقهای در حال انجام است، و این تحولات و شرایط موردنظر ضرورت سفر مقامات عالی تهران و پکن به کشورهای یکدیگر و هماهنگی برای گسترش روابط میان طرفین به‌خصوص از جانب ایران را دوچندان می‌کند. این تحولات در ابعاد بین‌المللی را می‌توان چنین برشمرد.
-فشار‌های آمریکا بر چین از ترامپ تا بایدن که خود را به‌شکل فشار‌های نظامی و امنیتی بر پکن برای وارد نمودن آن به پیمان‌های کنترل تسلیحاتی و همچنین شکل دادن به ائتلاف‌های منطقهای در دولت بایدن برای مهار آن نشان می‌دهد. دولت آمریکا در دوران ترامپ اگرچه روسیه را متهم به نقض پیمان‌های مرتبط با کنترل تسلیحات از جمله پیمان آی. ان. اف می‌کرد با اینحال باید گفت بخش بزرگی از نگرانی‌های آمریکا در قبال این موضوع، زرادخانه‌ای بزرگ و گسترده از موشک‌های بالستیک میان‌برد چین و عدم نظارت در چارچوب پیمان‌های موردنظر بر برنامه‌های موشکی این کشور است. بایدن نیز به شکل و نحوه‌ای دیگر درصدد فشار وارد آوردن بر چین است که خود را به‌شکل ائتلاف‌سازی متحدین آن در حوزه آسیا-اقیانوس آرام و کمک به تایوان نشان می‌دهد.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
https://tisri.org/pic/post/12644.jpg
✅ طرح جدید تاسیس سازمان ملی مهاجرت؛ محکوم به ناکارآمدی ساختاری
🔸 نویسنده: محسن تیموری
ایران همزمان هم مهاجر پذیر است و هم در مسیر ترانزیت مهاجران. اینکه چرا این امر رخ داده دلایل متعددی دارد که تبیین همه آن موارد در این نوشتار کوتاه جای نمی‌گیرد و مجال دیگری می‌طلبد، اما به طور خلاصه می‌توان دلیل این اتفاق را ناشی از جای گیری ایران به مثابه جزیره آرامش در منطقهای ناامن برشمرد.
نکته‌ای که قبل از ورود به بحث اصلی، طرح آن مفید فایده است آن است که جهان به واسطه جنگ ها، چالش‌های منطقهای و همچنین ناثباتی سیاسی، متاثر از جریان‌های مهاجرتی است و این امر بیش از گذشته ظهور و بروز داشته است. سرزمین ایران به جهت نزدیکی به کانون‌های پیش گفته، بیش از دیگر کشورها، از آن متاثر شده است.
افغانستان و عراق از جمله این کانون‌ها به شمار می‌آیند. در این میان هرچند قاطبه مهاجران در ایران از اتباع دو کشور افغانستان و عراق می‌باشند، اما محدود به این دو کشور نمانده و برخی دیگر، چون اتباع پاکستان را نیز شامل می‌شود. میزانی از این اتباع در ایران رسوب پیدا کرده و بعضی دیگر ایران را به عنوان ترانزیت یا محلی برای اشتغال فصلی و کسب درآمد برگزیده اند.
از میان اتباع مذکور، اتباع افغانستان بیش از دیگر اتباع در ایران ظهور داشته و با ساحات مختلف زیست در جامعه ایرانی عجین شده اند. حالیه به سبب گستردگی و استمرار طولانی مدت این پدیده، مدیریت مهاجران به یکی از مهم‌ترین مسائل نظام حکمرانی کشور بدل گشته است. نگاهی به نحوه مواجهه کشور با موضوع مهاجران طی این سال‌ها نشان می‌دهد ضمن ارائه خدمات بی سابقه و بعضا بالاتر از طراز جهانی به ایشان، مملو از ناهماهنگی‌ها و تعارض‌ها بوده است.
همین امر بازبینی و بازتعریف چگونگی مدیریت مهاجران در پهنه سرزمینی ایران را به ضرورتی انکار ناپذیر بدل ساخته که برآیند آن تلاش بخشی از نظام تصمیم گیری و تصمیم سازی کشور در جهت ایجاد سازمان ملی مهاجرت یا اقامت بوده است. شورای عالی اداری کشور در ۲۳ اردیبهشت ۱۳۹۷ با تشکیل سازمان ملی مهاجرت به پیشنهاد وزارت کشور و سازمان اداری و استخدامی کشور موافقت کرد و کلیات قانون تشکیل سازمان ملی مهاجرت نیز در ۲۲ آبان ۱۴۰۱ به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید.
بررسی متن و فرامتن پیش نویس قانون مزبور حاکی از وجود نقصان‌ها و ایراد‌هائی است. معمولا قوانین و مقرره‌ها در خلاء نگاشته نشده و در پاسخ به یک نیازمندی به نگارش در می‌آیند. طرح ایجاد سازمان ملی مهاجرت مشتمل بر دو بخش مقرره‌های ساختار ساز و مفاد نظام دهنده به امور مهاجران از قبیل اقامت، نوع و کیفیت خدمات دریافتی، اشتغال و بعضی مجازات هاست. در بخش مقرره‌های ساختار ساز نیز تاسیس شورای عالی مهاجرت، سازمان ملی مهاجرت و تکالیف این دو پیش بینی شده است.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ طرح جدید تاسیس سازمان ملی مهاجرت؛ محکوم به ناکارآمدی ساختاری
🔸 نویسنده: محسن تیموری
ایران همزمان هم مهاجر پذیر است و هم در مسیر ترانزیت مهاجران. اینکه چرا این امر رخ داده دلایل متعددی دارد که تبیین همه آن موارد در این نوشتار کوتاه جای نمی‌گیرد و مجال دیگری می‌طلبد، اما به طور خلاصه می‌توان دلیل این اتفاق را ناشی از جای گیری ایران به مثابه جزیره آرامش در منطقهای ناامن برشمرد.
نکته‌ای که قبل از ورود به بحث اصلی، طرح آن مفید فایده است آن است که جهان به واسطه جنگ ها، چالش‌های منطقهای و همچنین ناثباتی سیاسی، متاثر از جریان‌های مهاجرتی است و این امر بیش از گذشته ظهور و بروز داشته است. سرزمین ایران به جهت نزدیکی به کانون‌های پیش گفته، بیش از دیگر کشورها، از آن متاثر شده است.
افغانستان و عراق از جمله این کانون‌ها به شمار می‌آیند. در این میان هرچند قاطبه مهاجران در ایران از اتباع دو کشور افغانستان و عراق می‌باشند، اما محدود به این دو کشور نمانده و برخی دیگر، چون اتباع پاکستان را نیز شامل می‌شود. میزانی از این اتباع در ایران رسوب پیدا کرده و بعضی دیگر ایران را به عنوان ترانزیت یا محلی برای اشتغال فصلی و کسب درآمد برگزیده اند.
از میان اتباع مذکور، اتباع افغانستان بیش از دیگر اتباع در ایران ظهور داشته و با ساحات مختلف زیست در جامعه ایرانی عجین شده اند. حالیه به سبب گستردگی و استمرار طولانی مدت این پدیده، مدیریت مهاجران به یکی از مهم‌ترین مسائل نظام حکمرانی کشور بدل گشته است. نگاهی به نحوه مواجهه کشور با موضوع مهاجران طی این سال‌ها نشان می‌دهد ضمن ارائه خدمات بی سابقه و بعضا بالاتر از طراز جهانی به ایشان، مملو از ناهماهنگی‌ها و تعارض‌ها بوده است.
همین امر بازبینی و بازتعریف چگونگی مدیریت مهاجران در پهنه سرزمینی ایران را به ضرورتی انکار ناپذیر بدل ساخته که برآیند آن تلاش بخشی از نظام تصمیم گیری و تصمیم سازی کشور در جهت ایجاد سازمان ملی مهاجرت یا اقامت بوده است. شورای عالی اداری کشور در ۲۳ اردیبهشت ۱۳۹۷ با تشکیل سازمان ملی مهاجرت به پیشنهاد وزارت کشور و سازمان اداری و استخدامی کشور موافقت کرد و کلیات قانون تشکیل سازمان ملی مهاجرت نیز در ۲۲ آبان ۱۴۰۱ به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید.
بررسی متن و فرامتن پیش نویس قانون مزبور حاکی از وجود نقصان‌ها و ایراد‌هائی است. معمولا قوانین و مقرره‌ها در خلاء نگاشته نشده و در پاسخ به یک نیازمندی به نگارش در می‌آیند. طرح ایجاد سازمان ملی مهاجرت مشتمل بر دو بخش مقرره‌های ساختار ساز و مفاد نظام دهنده به امور مهاجران از قبیل اقامت، نوع و کیفیت خدمات دریافتی، اشتغال و بعضی مجازات هاست. در بخش مقرره‌های ساختار ساز نیز تاسیس شورای عالی مهاجرت، سازمان ملی مهاجرت و تکالیف این دو پیش بینی شده است.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
https://tisri.org/pic/post/12645.jpg
✅ برگزاری نشست رونمایی کتاب ارزیابی انتقادی بیست سال سیاست خارجی ایران ۱۴۰۰-۱۳۸۰
نشست رونمایی کتاب ارزیابی انتقادی بیست سال سیاست خارجی ایران ۱۴۰۰-۱۳۸۰ در روز چهارشنبه ۱۹ بهمن ماه ۱۴۰۱ در مرکز مطالعات سیاسی و بین‌المللی برگزار شد.
در ابتدای نشست دکتر محمود شوری و دکتر عابد اکبری دو تن از پدید آورندگان این اثر توضیحاتی در معرفی کتاب و ضرورت‌های تدوین آن ارائه نمودند و در ادامه دکتر سید جلال دهقانی فیروزآبادی استاد روابط بین الملل، دانشگاه علامه طباطبایی به عنوان اولین سخنران این نشست با طرح این سوال که چگونه می‌توانیم سیاست خارجی را ارزیابی کنیم؟ به موضوع سیاست خارجی ایران براساس رفتار، راهبرد و تصمیم پرداخت وعنوان داشت ارزیابی سیاست خارجی پیش فرض‌هایی دارد از جمله 1. تفکر و خوانش انتقادی 2. خوانش دوگانه براساس روایت متعارف 3. واسازی.
برای ارزیابی سیاست خارجی باید چند مسئله را در نظر داشت: اولا تعریف معیار که هیچ ارزیابی بدون معیار امکان‌پذیر نخواهد بود. دوما تعریف سیاست خارجی برساس رفتار، ساختار تصمیم‌گیری و فرایند و راهبرد‌ها که در این کتاب هر 3 مورد ارزیابی می‌شود. سوما شناخت دقیق مبانی فلسفی و نظری سیاست خارجی با تشحیص اینکه براساس چه مبانی نظری و فلسفی و ایدئولوژیک استوار است. چهارمین اینکه شناخت مدل بازیگر و منطق اقدام سیاست خارجی که بازیگر براساس کدام منطق عقلانیت و منطق نتیجه و منطق تناسب / اقتضا چگونه تصمیم‌گیری می‌کند. وی در ادامه به بررسی انواع ارزیابی سیاست پرداخته و آن را به دودسته درونی و بیرونی تقسیم کردند.
برای ارزیابی درونی به بررسی سیاست خارجی ایران فارغ از انچه از بیرون نشان داده می‌شود می‌پردازیم و چند شاخصه را باید مد نظر داشته باشیم: 1. معقولیت و صحت و دقت مبانی نظری براساس منابع بالادستی و موضع تصمیم گیرندگان 2. سازگاری و انسجام اجزا و عناصر سیاست خارجی 3. سنخیت ابزار و اهداف 4. بررسی منطق و معقولیت ساختار و فرایند تصمیم‌گیری در سیاست خارجی در ارزیابی بیرونی معیار‌های خارج از سیاست خارجی را بررسی کرده و صرف نظر از درست و غلط بودن مبانی باید به این سوال پاسخ داد آیا رفتار و اقدامات سیاست خارجی موفقیت و اثر بخشی داشته است یا نه؟ موفقیت سیاست خارجی را با نتایج مطلوب و مرجع و مدنظر می‌سنجیم و در ابتدا معیار را تعریف کرده و بررسی می‌کنیم در عمل چه تاثیری داشته و چه نتایجی را داشته است و در ادامه دو مورد قبل را با هم تطبیق بدهیم. نوع دیگر ارزیابی بیرونی رضایت عمومی می‌باشد که در اینجا اختلاف در تعریف منفعت عمومی و رضایت عمومی وجود دارد گا‌ها ممکن است منفعت جلب شود، اما رضایت جلب نشود.
🔸 مشاهده ادامه مطلب
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ برگزاری نشست رونمایی کتاب ارزیابی انتقادی بیست سال سیاست خارجی ایران ۱۴۰۰-۱۳۸۰
نشست رونمایی کتاب ارزیابی انتقادی بیست سال سیاست خارجی ایران ۱۴۰۰-۱۳۸۰ در روز چهارشنبه ۱۹ بهمن ماه ۱۴۰۱ در مرکز مطالعات سیاسی و بین‌المللی برگزار شد.
در ابتدای نشست دکتر محمود شوری و دکتر عابد اکبری دو تن از پدید آورندگان این اثر توضیحاتی در معرفی کتاب و ضرورت‌های تدوین آن ارائه نمودند و در ادامه دکتر سید جلال دهقانی فیروزآبادی استاد روابط بین الملل، دانشگاه علامه طباطبایی به عنوان اولین سخنران این نشست با طرح این سوال که چگونه می‌توانیم سیاست خارجی را ارزیابی کنیم؟ به موضوع سیاست خارجی ایران براساس رفتار، راهبرد و تصمیم پرداخت وعنوان داشت ارزیابی سیاست خارجی پیش فرض‌هایی دارد از جمله 1. تفکر و خوانش انتقادی 2. خوانش دوگانه براساس روایت متعارف 3. واسازی.
برای ارزیابی سیاست خارجی باید چند مسئله را در نظر داشت: اولا تعریف معیار که هیچ ارزیابی بدون معیار امکان‌پذیر نخواهد بود. دوما تعریف سیاست خارجی برساس رفتار، ساختار تصمیم‌گیری و فرایند و راهبرد‌ها که در این کتاب هر 3 مورد ارزیابی می‌شود. سوما شناخت دقیق مبانی فلسفی و نظری سیاست خارجی با تشحیص اینکه براساس چه مبانی نظری و فلسفی و ایدئولوژیک استوار است. چهارمین اینکه شناخت مدل بازیگر و منطق اقدام سیاست خارجی که بازیگر براساس کدام منطق عقلانیت و منطق نتیجه و منطق تناسب / اقتضا چگونه تصمیم‌گیری می‌کند. وی در ادامه به بررسی انواع ارزیابی سیاست پرداخته و آن را به دودسته درونی و بیرونی تقسیم کردند.
برای ارزیابی درونی به بررسی سیاست خارجی ایران فارغ از انچه از بیرون نشان داده می‌شود می‌پردازیم و چند شاخصه را باید مد نظر داشته باشیم: 1. معقولیت و صحت و دقت مبانی نظری براساس منابع بالادستی و موضع تصمیم گیرندگان 2. سازگاری و انسجام اجزا و عناصر سیاست خارجی 3. سنخیت ابزار و اهداف 4. بررسی منطق و معقولیت ساختار و فرایند تصمیم‌گیری در سیاست خارجی در ارزیابی بیرونی معیار‌های خارج از سیاست خارجی را بررسی کرده و صرف نظر از درست و غلط بودن مبانی باید به این سوال پاسخ داد آیا رفتار و اقدامات سیاست خارجی موفقیت و اثر بخشی داشته است یا نه؟ موفقیت سیاست خارجی را با نتایج مطلوب و مرجع و مدنظر می‌سنجیم و در ابتدا معیار را تعریف کرده و بررسی می‌کنیم در عمل چه تاثیری داشته و چه نتایجی را داشته است و در ادامه دو مورد قبل را با هم تطبیق بدهیم. نوع دیگر ارزیابی بیرونی رضایت عمومی می‌باشد که در اینجا اختلاف در تعریف منفعت عمومی و رضایت عمومی وجود دارد گا‌ها ممکن است منفعت جلب شود، اما رضایت جلب نشود.
🔸 مشاهده ادامه مطلب
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
