https://tisri.org/pic/post/12462.jpg
✅ ایران و ارمنستان؛ سه دهه پس از استقلال
🔸نویسنده: زهره خانمحمدی
سه دهه از فروپاشی شوروی و ظهور ارمنستان با جمعیتی حدود 3 میلیون نفر به‌عنوان کوچک‌ترین کشور در منطقه قفقاز می‌گذرد و این کشور فراز و نشیب‌های زیادی را در روابط خارجی با سایر کشورها تجربه کرده است. ایران، همسایه جنوبی این کشور در این سه دهه تلاش داشته تا روابط پایداری را با ایروان برقرار کند و عمدتاً روابط این دو کشور تا امروز بر مبنای همسایگی و همزیستی تداوم داشته است. محور اصلی روابط ایران_ارمنستان سیاسی_اقتصادی با تاکید بر موضوع انرژی و خطوط راه‌آهن و جاده‌ای به موازات مبادلات تجاری بوده است اما در چند سال اخیر دو موضوع قره‌باغ از منظر سیاسی و ژئوپلیتیک و ایجاد اتحادیه اقتصادی اوراسیا بر اهمیت روابط دو کشور افزوده است.
• قره‌باغ
مناقشه قره‌باغ میان ارمنستان و آذربایجان را می‌توان از مهم‌ترین موضوعات منطقه قفقاز تلقی کرد؛ چراکه علاوه بر حضور بازیگران منطقه‌ای، زمینه ورود سایر بازیگران با منافع مشترک و یا متعارض نیز فراهم شد. ایران به دلیل همجواری و همسایگی با هر دو طرف منازعه و در نظر داشتن منافع امنیتی، سیاست بی‌طرفی را اتخاذ کرد تا روابط خود را با ایروان و باکو حفظ نماید. اما در میانه بحران همواره تلاش کرد تا به میانجی‌گری طرفین بپردازد. بحران قره‌باغ نهایتاً در سال 2020 میان آذربایجان و ارمنستان با ایجاد آتش‌بس و امضای توافقات میان دو کشور با حضورر روسیه به پایان رسید اما بخش‌هایی از توافق مذکور با عنوان ایجاد کریدور زنگه‌زور نزدیک به مرز ایران با هدف تسهیل در تردد اتباع آذربایجان به جمهوری خودمختار نخجوان، زنگ خطری را برای منافع ایران به صدا درآورد و تهران مخالفت خود را با ایجاد کریدور فوق از سوی آذربایجان اعلام کرد. ایجاد کریدور مذکور سبب برهم‌خوردن ژئوپلیتیک منطقه قفقاز جنوبی و همچنین قطع تماس سرزمینی ایران و ارمنستان و در نتیجه کاهش مبادلات تجاری و بازرگانی تهران_ایروان خواهد شد. بنابراین لازم است موضوع در چارچوب حقوق و قواعد بین‌الملل طرح و منافع ایران در بستر آن مورد ارزیابی قرار گیرد. اگرچه دیدگاه دولت ارمنستان تا امروز در خصوص برقراری کریدور زنگه‌زور نیز موافق نبوده و در برابر تحقق این مهم مقاومت کرده است، اما فشار و حضور بازیگران فرامنطقه چون آمریکا و اروپا ممکن است تغییراتی در رویکرد ایروان ایجاد کنند.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ ایران و ارمنستان؛ سه دهه پس از استقلال
🔸نویسنده: زهره خانمحمدی
سه دهه از فروپاشی شوروی و ظهور ارمنستان با جمعیتی حدود 3 میلیون نفر به‌عنوان کوچک‌ترین کشور در منطقه قفقاز می‌گذرد و این کشور فراز و نشیب‌های زیادی را در روابط خارجی با سایر کشورها تجربه کرده است. ایران، همسایه جنوبی این کشور در این سه دهه تلاش داشته تا روابط پایداری را با ایروان برقرار کند و عمدتاً روابط این دو کشور تا امروز بر مبنای همسایگی و همزیستی تداوم داشته است. محور اصلی روابط ایران_ارمنستان سیاسی_اقتصادی با تاکید بر موضوع انرژی و خطوط راه‌آهن و جاده‌ای به موازات مبادلات تجاری بوده است اما در چند سال اخیر دو موضوع قره‌باغ از منظر سیاسی و ژئوپلیتیک و ایجاد اتحادیه اقتصادی اوراسیا بر اهمیت روابط دو کشور افزوده است.
• قره‌باغ
مناقشه قره‌باغ میان ارمنستان و آذربایجان را می‌توان از مهم‌ترین موضوعات منطقه قفقاز تلقی کرد؛ چراکه علاوه بر حضور بازیگران منطقه‌ای، زمینه ورود سایر بازیگران با منافع مشترک و یا متعارض نیز فراهم شد. ایران به دلیل همجواری و همسایگی با هر دو طرف منازعه و در نظر داشتن منافع امنیتی، سیاست بی‌طرفی را اتخاذ کرد تا روابط خود را با ایروان و باکو حفظ نماید. اما در میانه بحران همواره تلاش کرد تا به میانجی‌گری طرفین بپردازد. بحران قره‌باغ نهایتاً در سال 2020 میان آذربایجان و ارمنستان با ایجاد آتش‌بس و امضای توافقات میان دو کشور با حضورر روسیه به پایان رسید اما بخش‌هایی از توافق مذکور با عنوان ایجاد کریدور زنگه‌زور نزدیک به مرز ایران با هدف تسهیل در تردد اتباع آذربایجان به جمهوری خودمختار نخجوان، زنگ خطری را برای منافع ایران به صدا درآورد و تهران مخالفت خود را با ایجاد کریدور فوق از سوی آذربایجان اعلام کرد. ایجاد کریدور مذکور سبب برهم‌خوردن ژئوپلیتیک منطقه قفقاز جنوبی و همچنین قطع تماس سرزمینی ایران و ارمنستان و در نتیجه کاهش مبادلات تجاری و بازرگانی تهران_ایروان خواهد شد. بنابراین لازم است موضوع در چارچوب حقوق و قواعد بین‌الملل طرح و منافع ایران در بستر آن مورد ارزیابی قرار گیرد. اگرچه دیدگاه دولت ارمنستان تا امروز در خصوص برقراری کریدور زنگه‌زور نیز موافق نبوده و در برابر تحقق این مهم مقاومت کرده است، اما فشار و حضور بازیگران فرامنطقه چون آمریکا و اروپا ممکن است تغییراتی در رویکرد ایروان ایجاد کنند.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ حضور غرفه ابرار معاصر تهران در چهارمین نمایشگاه بینالمللی کتاب صلح و دفاع که به همت دانشگاه فرماندهی و ستاد ارتش جمهوری اسلامی ایران در تاریخ ۲۸ تا ۳۱ شهریور ۱۴۰۱ در حال برگزاری است.
https://tisri.org/pic/post/12473.jpg
✅ تلاش ترکیه برای تحریک قرقیزستان بر ضد تاجیکستان
🔸 نویسنده: احسان موحدیان
در یک هفته اخیر دور جدیدی از درگیری مرزی میان دو کشور قرقیزستان و تاجیکستان روی داده که علیرغم تلاش کشورهای عضو سازمان پیمان امنیت جمعی برای ایجاد صلح، ترکیه نقش مخربی در این زمینه ایفا کرده است.
این نقش مخرب یادآور نقش مخرب ترکیه در منطقه قفقاز و حمایت بی چون و چرای این کشور از باکو بر علیه ارمنستان است که موجب شده علیرغم همه تلاش های انجام شده، روند ناآرامی های این منطقه ادامه یابد و باکو برای اشغال خاک یک کشور مستقل و از بین بردن مرز یک ایران و ارمنستان نقشه های شومی را در سر بپروراند.
در جریان درگیری های مرزی میان تاجیکستان و قرقیزستان، رسانه های وابسته به ترکیه و جمهوری آذربایجان به طور مرتب تصاویری از حملات پهپادهای مونتاژشده در ترکیه موسوم به بیرقدار را به اهدافی در خاک تاجیکستان منتشر می کردند که در برخی از این حملات تجهیزات و استحکامات ارتش تاجیکستان دچار آسیب می شد. ترکیه با این اقدام نقش مخرب خود در تنش های میان ارمنستان و باکو را مجددا تکرار کرده و به قرقیزستان امکان داده تا دامنه درگیری های مرزی خود با تاجیکستان را که قبلا بسیار محدود بود توسعه دهد. حمایت ترکیه از قرقیزستان در راستای دفاع این کشور از یکی از اعضای اتحادیه کشورهای ترک زبان قابل تفسیر است و اردوغان با این اقدام تلاش دارد برای سایر کشورهای عضو نقش پدری و حمایتی ایفا کند و دامنه نفوذ خود را در آنها توسعه دهد تا بتواند به جاده صاف کن ناتو و رژیم صهیونیستی تا آن سوی دریای کاسپین مبدل شده و روند محاصره و تهدید منافع و امنیت کشورهای غیرترک مانند تاجیکستان، افغانستان، روسیه، چین و ایران را تداوم ببخشد.
ایران در سال های اخیر تلاش کرده تا روابط خود با تاجیکستان را پس از یک دوره فترت و مشکلات مختلف توسعه دهد و این کشور همزبان و دوست را در برابر تهدیدات مختلف و مشترک همراه کند. بدیهی است که ایران بر خلاف ترکیه از افزایش درگیری ها در منطقه قفقاز و آسیای میانه و نیز بی ثباتی منطقه که به منافع اقتصادی و سیاسی و امنیت کشورهای مختلف لطمه می زند، استقبال نمی کند. اما جمهوری اسلامی برای دفاع از کشورهای دوست در آسیای میانه در برابر نیروهای متخاصم مصمم است و از همین رو در یک سال اخیر تلاش کرده تا توان نظامی تاجیکستان را با اقداماتی همچون تاسیس کارخانه تولید پهپاد تمام ایرانی ابابیل۲ تقویت کند. بدیهی است روسیه و چین نیز در این زمینه درک مشترکی با ایران دارند و از تحریکات ترکیه در قرقیزستان برای تشدید تنش با تاجیکستان استقبال نمی کنند.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ تلاش ترکیه برای تحریک قرقیزستان بر ضد تاجیکستان
🔸 نویسنده: احسان موحدیان
در یک هفته اخیر دور جدیدی از درگیری مرزی میان دو کشور قرقیزستان و تاجیکستان روی داده که علیرغم تلاش کشورهای عضو سازمان پیمان امنیت جمعی برای ایجاد صلح، ترکیه نقش مخربی در این زمینه ایفا کرده است.
این نقش مخرب یادآور نقش مخرب ترکیه در منطقه قفقاز و حمایت بی چون و چرای این کشور از باکو بر علیه ارمنستان است که موجب شده علیرغم همه تلاش های انجام شده، روند ناآرامی های این منطقه ادامه یابد و باکو برای اشغال خاک یک کشور مستقل و از بین بردن مرز یک ایران و ارمنستان نقشه های شومی را در سر بپروراند.
در جریان درگیری های مرزی میان تاجیکستان و قرقیزستان، رسانه های وابسته به ترکیه و جمهوری آذربایجان به طور مرتب تصاویری از حملات پهپادهای مونتاژشده در ترکیه موسوم به بیرقدار را به اهدافی در خاک تاجیکستان منتشر می کردند که در برخی از این حملات تجهیزات و استحکامات ارتش تاجیکستان دچار آسیب می شد. ترکیه با این اقدام نقش مخرب خود در تنش های میان ارمنستان و باکو را مجددا تکرار کرده و به قرقیزستان امکان داده تا دامنه درگیری های مرزی خود با تاجیکستان را که قبلا بسیار محدود بود توسعه دهد. حمایت ترکیه از قرقیزستان در راستای دفاع این کشور از یکی از اعضای اتحادیه کشورهای ترک زبان قابل تفسیر است و اردوغان با این اقدام تلاش دارد برای سایر کشورهای عضو نقش پدری و حمایتی ایفا کند و دامنه نفوذ خود را در آنها توسعه دهد تا بتواند به جاده صاف کن ناتو و رژیم صهیونیستی تا آن سوی دریای کاسپین مبدل شده و روند محاصره و تهدید منافع و امنیت کشورهای غیرترک مانند تاجیکستان، افغانستان، روسیه، چین و ایران را تداوم ببخشد.
ایران در سال های اخیر تلاش کرده تا روابط خود با تاجیکستان را پس از یک دوره فترت و مشکلات مختلف توسعه دهد و این کشور همزبان و دوست را در برابر تهدیدات مختلف و مشترک همراه کند. بدیهی است که ایران بر خلاف ترکیه از افزایش درگیری ها در منطقه قفقاز و آسیای میانه و نیز بی ثباتی منطقه که به منافع اقتصادی و سیاسی و امنیت کشورهای مختلف لطمه می زند، استقبال نمی کند. اما جمهوری اسلامی برای دفاع از کشورهای دوست در آسیای میانه در برابر نیروهای متخاصم مصمم است و از همین رو در یک سال اخیر تلاش کرده تا توان نظامی تاجیکستان را با اقداماتی همچون تاسیس کارخانه تولید پهپاد تمام ایرانی ابابیل۲ تقویت کند. بدیهی است روسیه و چین نیز در این زمینه درک مشترکی با ایران دارند و از تحریکات ترکیه در قرقیزستان برای تشدید تنش با تاجیکستان استقبال نمی کنند.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
پژوهشکده ابرار معاصر تهران
✅ نشست تخصصی واکاوی تحولات جدید در قفقاز 🔸 سخنرانان: دکتر احمد کاظمی دکتر ولی کالجی دکتر محمود شوری 🔸 زمان برگزاری: سه شنبه ۲۹ شهریور ساعت ۱۵ الی ۱۷ 🔸 مکان برگزاری؛ سالن همایش‌های موسسه ابرار معاصر تهران
پخش زنده این نشست از طریق صفحه اینستاگرام موسسه به آدرس ذیل برگزار خواهد شد:
https://instagram.com/tehraninstitute?igshid=ODBkMDk1MTU=
https://instagram.com/tehraninstitute?igshid=ODBkMDk1MTU=
https://tisri.org/pic/post/12477.jpg
✅ جای خالی «دیپلماسی ورزشی» در میدان خبرسازی رسانه‌های غربی
🔸 نویسنده: امیرعباس صادقی
مسابقات جهانی اخیر کشتی، اتفاقات رخ داده و هجمه رسانه‌ای شکل گرفته علیه کشورمان بار دیگر خلأ «دیپلماسی ورزشی» را به همگان یادآوری کرد.
این شب‌ها تمام دنیا و به ویژه ایرانیان چشم‌های خود را به گیرنده‌هایشان دوخته و نظاره‌گر مسابقات جهانی کشتی هستند. ماجرا زمانی برای هم‌وطنان‌مان حساس‌تر شد که در نبردی مستقیم با رقیب سنتی یعنی ایالات متحده آمریکا قرار گرفتیم. این نبرد از دو جنبه دارای اهمیت بود: اولی بُعد ورزشی و حساسیت‌های مسابقات کشتی بین این دو رقیب سنتی است و دیگری حساسیت‌های سیاسی بین دو کشور است که در این روزها رنگ و بوی جدی‌تری به خود گرفته است.
در این بین، چند اتفاق مهم رخ داد که رسانه‌های دنیا و به ویژه رسانه‌های معاند فارسی‌زبان مانور زیادی روی آنها دادند. در اینجا بود که جای خالی قدرت نرم رسانه‌ای که از آن به عنوان «دیپلماسی رسانه‌ای» یاد می‌شود، احساس شد.
اولین اتفاق مربوط به رویارویی کشتی‌گیر ایرانی با ورزشکار رژیم جعلی صهیونیستی بود که جنجال زیادی به پا کرد. طبیعی است که کشور ما اهالی این رژیم جعلی را به رسمیت نشناخته و حاضر به رویارویی با آنها نمی‌شود، اما بازنمایی که از این اتفاق در رسانه‌های خارجی ارائه شد کاملا علیه ایران بود. به گونه‌ای که آنها از عبارت‌هایی نظیر «گوشه‌گیری ایران»، «انزوا» و ... سخن گفتند. این اتفاق در حالی است که اسرائیل به دلیل ماهیت جعلی خود یکی از کشورهای گوشه‌گیر در دنیا به شمار می‌رود.
فارغ از موضوعات سیاسی، این مسئله را از دو جنبه می‌توان مورد بررسی قرار داد. برخی از کارشناسان معتقدند که رژیم غاصب صهیونیستی با علم به اینکه ورزشکاران ایرانی حاضر به رویارویی با ورزشکاران آنان نیستند، هر ساله تعدادی از کشتی‌گیران خود را که عمدتا در همان مراحل ابتدایی از گردونه رقابت حذف می‌شوند، وارد مسابقات کرده تا بدین شیوه در جهت کمک به آمریکا در رده‌بندی پایانی مسابقات عمل کنند. در همین مسابقاتی که گذشت، اگر کشتی‌گیر ما، امیرمحمد یزدانی به چنین قرعه‌ای برنمی‌خورد، یکی از شانس‌های اصلی مدال طلا و دریافت 25 امتیاز تیمی بود که متاسفانه آن را از دست دادیم و همین موضوع باعث عقب‌افتادگی ما در جدول پایانی مسابقات شد.
در اینجاست که جای خالی دیپلماسی رسانه‌ای ورزشی احساس می‌شود. این دپیلماسی بدین معنی است که باید افرادی مسلط به هر دو حوزه ورزش و رسانه از سوی کشورمان در مجامع بینالمللی ورزشی و مسابقات جهانی رشته کشتی حضور پیدا کرده و این شیطنت اسرائیلی‌ها را گزارش کنند. بدون شک این اقدام باید در جهت حفظ منافع جمهوری اسلامی ایران ادامه پیدا کند. از سویی دیگر لازم است افراد بانفوذ در حوزه ورزش و رسانه در کرسی‌های تصمیم‌گیری وارد شده و در برابر این اقدامات شیطنت‌آمیز، از حق کشورمان دفاع کنند.
در نقطه مقابل، می‌توان از جنبه‌ای دیگر به این موضوع نگاه کرد و آنهم مقابله صحیح رسانه‌ای با اخبار و گزارش‌هایی است که عامدانه از سوی رسانه‌های فارسی‌زبان خارجی منتشر و به دنیا عرضه می‌شود. این اخبار با هدف ارائه تصویری مخدوش از ایران منتشر شده و هدف اصلی‌شان این است که ایران را کشوری منزوی و به دور از جامعه جهانی نشان دهند. این اتفاق در حالی است که ایران بیشترین ارتباط را با تمام کشورهای دنیا در همه ابعاد دارد. بنابراین لازم است که با اتخاذ تدابیر درست مبتنی بر قدرت نرم رسانه، پاسخ درستی به این شبهه‌افکنی‌ها داد.
دومین اتفاق که در جریان مسابقات امسال از سوی رسانه‌های خارجی به چشم آمد، ایجاد دوقطبی ورزشی بین ایران و آمریکا و سنگین‌کردن کفه ترازو به نفع ایالات متحده بود. بسیاری از این رسانه‌ها با استفاده از تعابیری نظیر «باخت سنگین ایران به آمریکا»، «زور ایران به آمریکا» نرسید و .... پس از مسابقات فینالی که به سود آمریکا تمام شد سعی در القای ناکارآمدی تیم داشتند. این اتفاق در حالی است که پس از دو برد ایران در دو فینال (کامران قاسم‌پور و رحمان عموزاد) هیچ واکنشی نداشتند.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ جای خالی «دیپلماسی ورزشی» در میدان خبرسازی رسانه‌های غربی
🔸 نویسنده: امیرعباس صادقی
مسابقات جهانی اخیر کشتی، اتفاقات رخ داده و هجمه رسانه‌ای شکل گرفته علیه کشورمان بار دیگر خلأ «دیپلماسی ورزشی» را به همگان یادآوری کرد.
این شب‌ها تمام دنیا و به ویژه ایرانیان چشم‌های خود را به گیرنده‌هایشان دوخته و نظاره‌گر مسابقات جهانی کشتی هستند. ماجرا زمانی برای هم‌وطنان‌مان حساس‌تر شد که در نبردی مستقیم با رقیب سنتی یعنی ایالات متحده آمریکا قرار گرفتیم. این نبرد از دو جنبه دارای اهمیت بود: اولی بُعد ورزشی و حساسیت‌های مسابقات کشتی بین این دو رقیب سنتی است و دیگری حساسیت‌های سیاسی بین دو کشور است که در این روزها رنگ و بوی جدی‌تری به خود گرفته است.
در این بین، چند اتفاق مهم رخ داد که رسانه‌های دنیا و به ویژه رسانه‌های معاند فارسی‌زبان مانور زیادی روی آنها دادند. در اینجا بود که جای خالی قدرت نرم رسانه‌ای که از آن به عنوان «دیپلماسی رسانه‌ای» یاد می‌شود، احساس شد.
اولین اتفاق مربوط به رویارویی کشتی‌گیر ایرانی با ورزشکار رژیم جعلی صهیونیستی بود که جنجال زیادی به پا کرد. طبیعی است که کشور ما اهالی این رژیم جعلی را به رسمیت نشناخته و حاضر به رویارویی با آنها نمی‌شود، اما بازنمایی که از این اتفاق در رسانه‌های خارجی ارائه شد کاملا علیه ایران بود. به گونه‌ای که آنها از عبارت‌هایی نظیر «گوشه‌گیری ایران»، «انزوا» و ... سخن گفتند. این اتفاق در حالی است که اسرائیل به دلیل ماهیت جعلی خود یکی از کشورهای گوشه‌گیر در دنیا به شمار می‌رود.
فارغ از موضوعات سیاسی، این مسئله را از دو جنبه می‌توان مورد بررسی قرار داد. برخی از کارشناسان معتقدند که رژیم غاصب صهیونیستی با علم به اینکه ورزشکاران ایرانی حاضر به رویارویی با ورزشکاران آنان نیستند، هر ساله تعدادی از کشتی‌گیران خود را که عمدتا در همان مراحل ابتدایی از گردونه رقابت حذف می‌شوند، وارد مسابقات کرده تا بدین شیوه در جهت کمک به آمریکا در رده‌بندی پایانی مسابقات عمل کنند. در همین مسابقاتی که گذشت، اگر کشتی‌گیر ما، امیرمحمد یزدانی به چنین قرعه‌ای برنمی‌خورد، یکی از شانس‌های اصلی مدال طلا و دریافت 25 امتیاز تیمی بود که متاسفانه آن را از دست دادیم و همین موضوع باعث عقب‌افتادگی ما در جدول پایانی مسابقات شد.
در اینجاست که جای خالی دیپلماسی رسانه‌ای ورزشی احساس می‌شود. این دپیلماسی بدین معنی است که باید افرادی مسلط به هر دو حوزه ورزش و رسانه از سوی کشورمان در مجامع بینالمللی ورزشی و مسابقات جهانی رشته کشتی حضور پیدا کرده و این شیطنت اسرائیلی‌ها را گزارش کنند. بدون شک این اقدام باید در جهت حفظ منافع جمهوری اسلامی ایران ادامه پیدا کند. از سویی دیگر لازم است افراد بانفوذ در حوزه ورزش و رسانه در کرسی‌های تصمیم‌گیری وارد شده و در برابر این اقدامات شیطنت‌آمیز، از حق کشورمان دفاع کنند.
در نقطه مقابل، می‌توان از جنبه‌ای دیگر به این موضوع نگاه کرد و آنهم مقابله صحیح رسانه‌ای با اخبار و گزارش‌هایی است که عامدانه از سوی رسانه‌های فارسی‌زبان خارجی منتشر و به دنیا عرضه می‌شود. این اخبار با هدف ارائه تصویری مخدوش از ایران منتشر شده و هدف اصلی‌شان این است که ایران را کشوری منزوی و به دور از جامعه جهانی نشان دهند. این اتفاق در حالی است که ایران بیشترین ارتباط را با تمام کشورهای دنیا در همه ابعاد دارد. بنابراین لازم است که با اتخاذ تدابیر درست مبتنی بر قدرت نرم رسانه، پاسخ درستی به این شبهه‌افکنی‌ها داد.
دومین اتفاق که در جریان مسابقات امسال از سوی رسانه‌های خارجی به چشم آمد، ایجاد دوقطبی ورزشی بین ایران و آمریکا و سنگین‌کردن کفه ترازو به نفع ایالات متحده بود. بسیاری از این رسانه‌ها با استفاده از تعابیری نظیر «باخت سنگین ایران به آمریکا»، «زور ایران به آمریکا» نرسید و .... پس از مسابقات فینالی که به سود آمریکا تمام شد سعی در القای ناکارآمدی تیم داشتند. این اتفاق در حالی است که پس از دو برد ایران در دو فینال (کامران قاسم‌پور و رحمان عموزاد) هیچ واکنشی نداشتند.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
https://tisri.org/pic/post/12479.jpg
✅ ضرورت ورود دیپلماتیک ایران به درگیری‌های منطقه‌ای
🔸 نویسنده: عابد اکبری
علت درگیری اخیر بین تاجیکستان و قرقیزستان هنوز مشخص نشده است و اینکه چرا این درگیری درست در روز نشست سازمان همکاری شانگهای رخ داد؟ چرا همزمان با امضای قراردادی اقتصادی رؤسای‌جمهور دو کشور در سمرقند ازبکستان در نشست منطقه‌ای شانگهای مشتعل شد؟ چرا درست پس از درگیری آذربایجان و ارمنستان؟ و اینکه چرا کشورهای پساشوروی همزمان در یک مقطع زمانی وارد جنگ با یکدیگر شده‌اند؟ چرا آتش‌ها از درگیری‌های داخلی آغاز می‌شود؟ چرا ققنوس نماد تمامی این درگیری‌ها است؟ درحالی‌که این‌گونه درگیری‌های نظامی می‌تواند منجر به جنگ‌های بین‌دولتی گسترده‌ای شود که قابلیت بی‌ثبات‌سازی وضعیت را در آسیای مرکزی دارند، ناظران، کنش دستگاه دیپلماسی ایران را منفعلانه و گویا بی‌خبر از قابلیت سرریز این درگیری‌ها ارزیابی می‌کنند.
باید گفت فرای درگیری اخیر بین تاجیکستان و قرقیزستان، شاهد نوعی «بی‌ثبات‌سازی» در منطقه با «بهره‌گیری از ابزار» به‌روزرسانی کلیه درگیری‌های حل‌نشدۀ داخلی یا به اصطلاح بیرون کشیدن آتشِ زیر خاکستر هستیم؛ این امر، به‌شکل جنون‌آمیزی به‌دست نیروهای ثالث هدایت می‌شود و ناامنی و بی‌ثباتی را نه‌فقط در جمهوری‌های مستقل پساشوروی، بلکه در تمامی کشورهای یک منطقۀ درحال شکل‌گیری در فرایند گذار نظم بینالمللی که شاید بتوان آن را منطقه «شرق نو» نامید می‌گستراند. ازاین‌رو، آسیای مرکزی، روسیه و ایران از تبعات این نوع درگیری‌های منطقه‌ای مصون نیستند و حتی باید گفت هدف اصلی این‌گونه بی‌ثبات‌سازی‌ها هستند.
در واکاوی درگیری قرقیزستان و تاجیکستان، می‌توان رد پای موضوعات حل نشده‌ای را به قدمت فروپاشی شوروی مشاهده کرد. این دو کشور در حدود ۹۵۰ کیلومتر مرز مشترک دارند، ولی درحال‌حاضر فقط ۵۲۰ کیلومتر از آن را به رسمیت شمرده‌اند. در سراسر مزر مورد مناقشه، جاده‌ها و روستاهایی وجود دارد که درصورت درگیری در این مناطق، بروز نتایج خونبار از آن غیر قابل اجتناب است، ولی ازطرفی نیز، این اختلافات به‌لحاظ ژئوکالچر برای هریک از این دو کشور یک درگیری داخلی محسوب می‌شود که برای آرام ساختن آن باید مرزنشینان را متقاعد ساخت. علت جنگ دو کشور که هنوز تدقیق نشده است، می‌تواند به بهانه مطالبه موضوعات متنوعی ترجمه شود: مناقشات مرزی؛ رقابت برای دسترسی به منابع آب؛ مشکلات درون قومی؛ اعتراض به وجود ساختارهای جنایتکارانه در مرزها نظیر قاچاق و مواد مخدر؛ و مقابله با تندروی و جذب نیرو ازسوی برخی سازمان‌های تکفیری. از آن‌جا که این نخستین درگیری بین دو کشور در مرز مشترکشان نیست و سطح تنش درحال افزایش است، می‌توان پیش‌بینی کرد درگیری آتی منجر به بروز وضعیت وخیم‌تری خواهد شد.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ ضرورت ورود دیپلماتیک ایران به درگیری‌های منطقه‌ای
🔸 نویسنده: عابد اکبری
علت درگیری اخیر بین تاجیکستان و قرقیزستان هنوز مشخص نشده است و اینکه چرا این درگیری درست در روز نشست سازمان همکاری شانگهای رخ داد؟ چرا همزمان با امضای قراردادی اقتصادی رؤسای‌جمهور دو کشور در سمرقند ازبکستان در نشست منطقه‌ای شانگهای مشتعل شد؟ چرا درست پس از درگیری آذربایجان و ارمنستان؟ و اینکه چرا کشورهای پساشوروی همزمان در یک مقطع زمانی وارد جنگ با یکدیگر شده‌اند؟ چرا آتش‌ها از درگیری‌های داخلی آغاز می‌شود؟ چرا ققنوس نماد تمامی این درگیری‌ها است؟ درحالی‌که این‌گونه درگیری‌های نظامی می‌تواند منجر به جنگ‌های بین‌دولتی گسترده‌ای شود که قابلیت بی‌ثبات‌سازی وضعیت را در آسیای مرکزی دارند، ناظران، کنش دستگاه دیپلماسی ایران را منفعلانه و گویا بی‌خبر از قابلیت سرریز این درگیری‌ها ارزیابی می‌کنند.
باید گفت فرای درگیری اخیر بین تاجیکستان و قرقیزستان، شاهد نوعی «بی‌ثبات‌سازی» در منطقه با «بهره‌گیری از ابزار» به‌روزرسانی کلیه درگیری‌های حل‌نشدۀ داخلی یا به اصطلاح بیرون کشیدن آتشِ زیر خاکستر هستیم؛ این امر، به‌شکل جنون‌آمیزی به‌دست نیروهای ثالث هدایت می‌شود و ناامنی و بی‌ثباتی را نه‌فقط در جمهوری‌های مستقل پساشوروی، بلکه در تمامی کشورهای یک منطقۀ درحال شکل‌گیری در فرایند گذار نظم بینالمللی که شاید بتوان آن را منطقه «شرق نو» نامید می‌گستراند. ازاین‌رو، آسیای مرکزی، روسیه و ایران از تبعات این نوع درگیری‌های منطقه‌ای مصون نیستند و حتی باید گفت هدف اصلی این‌گونه بی‌ثبات‌سازی‌ها هستند.
در واکاوی درگیری قرقیزستان و تاجیکستان، می‌توان رد پای موضوعات حل نشده‌ای را به قدمت فروپاشی شوروی مشاهده کرد. این دو کشور در حدود ۹۵۰ کیلومتر مرز مشترک دارند، ولی درحال‌حاضر فقط ۵۲۰ کیلومتر از آن را به رسمیت شمرده‌اند. در سراسر مزر مورد مناقشه، جاده‌ها و روستاهایی وجود دارد که درصورت درگیری در این مناطق، بروز نتایج خونبار از آن غیر قابل اجتناب است، ولی ازطرفی نیز، این اختلافات به‌لحاظ ژئوکالچر برای هریک از این دو کشور یک درگیری داخلی محسوب می‌شود که برای آرام ساختن آن باید مرزنشینان را متقاعد ساخت. علت جنگ دو کشور که هنوز تدقیق نشده است، می‌تواند به بهانه مطالبه موضوعات متنوعی ترجمه شود: مناقشات مرزی؛ رقابت برای دسترسی به منابع آب؛ مشکلات درون قومی؛ اعتراض به وجود ساختارهای جنایتکارانه در مرزها نظیر قاچاق و مواد مخدر؛ و مقابله با تندروی و جذب نیرو ازسوی برخی سازمان‌های تکفیری. از آن‌جا که این نخستین درگیری بین دو کشور در مرز مشترکشان نیست و سطح تنش درحال افزایش است، می‌توان پیش‌بینی کرد درگیری آتی منجر به بروز وضعیت وخیم‌تری خواهد شد.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ ماهنامه امنیت بین‌الملل شماره ۴۰
ویژه‌نامه اندیشکده‌ها
🔸 نقش اندیشکده‌های آلمانی در سیاست‌گذاری خارجی و امنیتی/ عابد اکبری
🔸 نقش اندیشکده‌ها در سیاست خارجی رژیم صهیونیستی/ حسین آجورلو
🔸 نقش اندیشکده‌هادر سیاست‌های امنیتی و خارجی ژاپن/ زینب فرهادی
🔸 نقش اندیشکده‌ها در سیاست خارجی و امنیتی چین/ احسان صادقی
🔸 نقش اندیشکده های عربستان در سیاست خارجی و امنیتی/ نجمیه پوراسمعیلی
🔸 نقش اندیشکده‌های روسیه در سیاست خارجی و امنیتی/ زهره خانمحمدی
🔸 نقش اندیشکده‌های هند در سیاست
خارجی/ سمیه مروتی
🔸 نقش اندیشکده‌ها در سیاست خارجی و امنیتی بریتانیا/ حسین عسگریان
ویژه‌نامه اندیشکده‌ها
🔸 نقش اندیشکده‌های آلمانی در سیاست‌گذاری خارجی و امنیتی/ عابد اکبری
🔸 نقش اندیشکده‌ها در سیاست خارجی رژیم صهیونیستی/ حسین آجورلو
🔸 نقش اندیشکده‌هادر سیاست‌های امنیتی و خارجی ژاپن/ زینب فرهادی
🔸 نقش اندیشکده‌ها در سیاست خارجی و امنیتی چین/ احسان صادقی
🔸 نقش اندیشکده های عربستان در سیاست خارجی و امنیتی/ نجمیه پوراسمعیلی
🔸 نقش اندیشکده‌های روسیه در سیاست خارجی و امنیتی/ زهره خانمحمدی
🔸 نقش اندیشکده‌های هند در سیاست
خارجی/ سمیه مروتی
🔸 نقش اندیشکده‌ها در سیاست خارجی و امنیتی بریتانیا/ حسین عسگریان