✅ موسسه ابرار معاصر تهران با حضور کارشناسان و تحلیلگران مرکز مطالعات استراتژیک القمه واقع در بغداد برگزار می‌کند.
🔸 تحولات فعلی عراق و نقش کشورهای خارجی
🔸 سخنرانان:
قاسم الغراوی
یونس الکعبی
قاسم التمیمی
🔸 مدیر نشست:
فاطمه صیاحی
🔸 تاریخ برگزاری:
جمعه ۱۱ شهریور ۱۴۰۱
ساعت ۲۲
🔸 لینک ورود به نشست:
https://www.skyroom.online/ch/abrar110/abrartehran
🔸 تحولات فعلی عراق و نقش کشورهای خارجی
🔸 سخنرانان:
قاسم الغراوی
یونس الکعبی
قاسم التمیمی
🔸 مدیر نشست:
فاطمه صیاحی
🔸 تاریخ برگزاری:
جمعه ۱۱ شهریور ۱۴۰۱
ساعت ۲۲
🔸 لینک ورود به نشست:
https://www.skyroom.online/ch/abrar110/abrartehran
https://tisri.org/pic/post/12445.jpg
✅ بحران اقتصادی در پاکستان و پیامد آن بر تحولات سیاسی در این کشور
🔸 نویسنده: مصطفی محمدی
مقدمه
پاکستان در حالی امسال هفتاد و پنجمین سالگرد استقلال خود را جشن گرفت که مردم این کشور زیر یکی از سخت‌ترین فشارهای معیشتی تاریخ هفتاد و پنج‌ساله آن قرار دارند. پاکستان امسال در حوزه بدهی‌های خارجی، تورم، کاهش ارزش پول ملی، گرانی، کسری تراز تجاری و بحران‌های زیست‌محیطی رکوردهایی بی‌سابقه ثبت نمود. این در حالی است که این بحران اقتصادی هم خود ناگزیر بر بحران سیاسی دامن زده و هم از آن تأثیر می‌پذیرد. دولت ائتلافی که پس از برکناری دولت سابق به رهبری عمران خان روی کار آمد، از آغاز کار با اتخاذ سیاست‌های رضایت اقتصادی، در تکاپو برای یافتن راه حلی جهت خروج از طوفان تورم و گرانی و کسری بودجه بوده است. تلاشی که نه‌تنها خود تا کنون توفیق چشمگیری نداشته، بلکه دوقطبی ایجاد شده در جامعه و لشکرکشی خیابانی از سوی نخست‌وزیر برکنار شده نیز بر پیشرفت آن تأثیر منفی گذاشته است.
پیشینه تاریخی
زمانی که پاکستان در چهاردهم آگوست 1947 با اکثریت مسلمان به استقلال رسید، این کشور خود را در دریایی از مشکلات یافت. درحالی‌که دهلی یک نظام حکومتی و اداری مدون را از دوران استعمار انگلیس به ارث برده بود، دولت مستقر در کراچی باید کار خود را از صفر شروع می‌کرد. تعداد زیادی کارمند دولتی آشنا به امور اداری و بروکراسی باید از دهلی به کراچی برده می‌شدند، باید از گروه‌های نظامی که از ارتش هندِ انگلستان جدا شده بودند، یک ارتش مستقل پاکستانی تشکیل می‌شد، و از همه مهم‌تر باید سازوکاری برای اسکان حدود هشت میلیون مهاجری که در طی چند ماه، هند را به مقصد کشور تازه‌تأسیس پاکستان ترک می‌کردند، به وجود می‌آمد. اساساً سرزمینی که امروز به آن پاکستان اطلاق می‌گردد در دوران استعمار از مناطق کمتر توسعه‌یافته دولت استعماری انگلیس در هند بود و تأسیسات بنیادین مثل نیروگاه‌ها، کارخانه‌ها و همین‌طور خطوط مواصلاتی و زیرساختی در پاکستان به‌هیچ‌وجه قابل‌توجه نبود و صنایع زیادی در این خطه فعالیت نداشتند. این در حالی بود که در تقسیم میراث برجای‌مانده دولت استعماری از جمله منابع مالی، تسلیحات، نیروی انسانی و غیره نیز در مقایسه با دولت هند سهم بسیار کمتری نصیب پاکستان گردید.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ بحران اقتصادی در پاکستان و پیامد آن بر تحولات سیاسی در این کشور
🔸 نویسنده: مصطفی محمدی
مقدمه
پاکستان در حالی امسال هفتاد و پنجمین سالگرد استقلال خود را جشن گرفت که مردم این کشور زیر یکی از سخت‌ترین فشارهای معیشتی تاریخ هفتاد و پنج‌ساله آن قرار دارند. پاکستان امسال در حوزه بدهی‌های خارجی، تورم، کاهش ارزش پول ملی، گرانی، کسری تراز تجاری و بحران‌های زیست‌محیطی رکوردهایی بی‌سابقه ثبت نمود. این در حالی است که این بحران اقتصادی هم خود ناگزیر بر بحران سیاسی دامن زده و هم از آن تأثیر می‌پذیرد. دولت ائتلافی که پس از برکناری دولت سابق به رهبری عمران خان روی کار آمد، از آغاز کار با اتخاذ سیاست‌های رضایت اقتصادی، در تکاپو برای یافتن راه حلی جهت خروج از طوفان تورم و گرانی و کسری بودجه بوده است. تلاشی که نه‌تنها خود تا کنون توفیق چشمگیری نداشته، بلکه دوقطبی ایجاد شده در جامعه و لشکرکشی خیابانی از سوی نخست‌وزیر برکنار شده نیز بر پیشرفت آن تأثیر منفی گذاشته است.
پیشینه تاریخی
زمانی که پاکستان در چهاردهم آگوست 1947 با اکثریت مسلمان به استقلال رسید، این کشور خود را در دریایی از مشکلات یافت. درحالی‌که دهلی یک نظام حکومتی و اداری مدون را از دوران استعمار انگلیس به ارث برده بود، دولت مستقر در کراچی باید کار خود را از صفر شروع می‌کرد. تعداد زیادی کارمند دولتی آشنا به امور اداری و بروکراسی باید از دهلی به کراچی برده می‌شدند، باید از گروه‌های نظامی که از ارتش هندِ انگلستان جدا شده بودند، یک ارتش مستقل پاکستانی تشکیل می‌شد، و از همه مهم‌تر باید سازوکاری برای اسکان حدود هشت میلیون مهاجری که در طی چند ماه، هند را به مقصد کشور تازه‌تأسیس پاکستان ترک می‌کردند، به وجود می‌آمد. اساساً سرزمینی که امروز به آن پاکستان اطلاق می‌گردد در دوران استعمار از مناطق کمتر توسعه‌یافته دولت استعماری انگلیس در هند بود و تأسیسات بنیادین مثل نیروگاه‌ها، کارخانه‌ها و همین‌طور خطوط مواصلاتی و زیرساختی در پاکستان به‌هیچ‌وجه قابل‌توجه نبود و صنایع زیادی در این خطه فعالیت نداشتند. این در حالی بود که در تقسیم میراث برجای‌مانده دولت استعماری از جمله منابع مالی، تسلیحات، نیروی انسانی و غیره نیز در مقایسه با دولت هند سهم بسیار کمتری نصیب پاکستان گردید.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
https://tisri.org/pic/post/12447.jpg
✅ چالش‌های پیش روی آلمان به واسطه جنگ اوکراین
🔸 نویسنده: عابد اکبری
آلمان هم مایل به حفظ وضع موجود است و هم نگاهی حسرت‌بار به افزایش قدرت چین و روسیه دارد. پرسش آلمان این است که چگونه بگوییم قدرت‌طلب هستیم، اما آن را فقط برای دفاع از خود می‌خواهیم که کمتر حساسیت‌برانگیز باشد؟ بر چه چیز تأکید کنیم؟ بر فضای آنارشیک بینالمللی، گذار نظم بین‌الملل، جنگ هسته‌ای، ژئوپلیتیک، ژئواکونومیک، قدرت‌طلبی روسیه، تهدید چین، نبود راهبرد ملی و اتحادیه‌ای؟ جنگ اوکراین این فرصت را برای آلمان فراهم آورده است که مسلح شود و نفوذ جغرافیایی خود را گسترش دهد، در کنار ترس از واکنش هم‌پیمانان اتحادیه و ناتو، آلمان هنوز تعریف درستی از خود و بلندپروازی‌هایش نیز ندارد.
حفظ قدرت و جایگاه ملی، مهم‌ترین دغدغه آلمانی‌ها در مواجهه با واقعیت جنگ اوکراین است، اما باتوجه‌به بدبینی‌هایی که نسبت به آلمان برای رهبری اتحادیه، علی‌الخصوص در حوزه نظامی وجود دارد، این نگرانی ملی را دغدغه‌ای اروپایی معرفی می‌کنند. جنگ اوکراین رویدادی است که سازکارهای موجود در جهان را متحول ساخته است و اگرچه نگرانیِ از دست دادن جایگاه و قدرت در آینده جهان بسیار ملموس است، اما از آن‌جا که پس از جنگ جهانی دوم یا حتی اخیراً باتوجه‌به رابطه دهه‌های گذشته رهبران آلمان با پوتین، در داخل اتحادیه، حمایت از رهبری آلمان برای مدیریت جنگ اوکراین و اعتماد به مقامات آلمانی برای اتخاذ تصمیم درست وجود ندارد. درنتیجه، خودسرزنشی درمورد انفعال و تعریف «ضرورت کمک و اقدام نظامی برای نجات اوکراین»، درواقع سکویی برای تغییر وضعیت محدود آلمان ازلحاظ راهبردی و نظامی پس از جنگ دوم جهانی است. بنابراین، تمرکز آلمان بر جنگ اوکراین نیست، آلمانی‌ها جواب سردستی برای آن دارند. از دید آلمانی ها، آینده جنگ در دست اوکراین و صد البته روسیه است و اوکراین و روسیه باید به توافق برسند.
شاید درحال‌حاضر احیای آلمان عظمت‌طلب دور از ذهن باشد، اما باز شدن روزنه‌ای برای آن نتیجه کاتالیزور حضور و خشونت روسیه در اوکراین است. خودپنداره موجود در روایت اندیشکده‌های آلمانی درباره جنگ اوکراین نشان می‌دهد آلمان در تصوراتش خود را کشوری می‌بیند که می‌تواند و ظرفیت دارد مشابه با چین و آمریکا، آینده‌ای قدرتمند با حضور در ژئوپلیتیک غنی اتحادیه اروپا داشته باشد، بنابراین، آلمان در تفکر بنیادینش بازیگر است و تمایل به حضور در عرصه بینالمللی دارد. حتی این امر در جدال بازنگری درمورد سیاست هسته‌ای مشهود است. این واقعیت در اندیشکده‌های آلمانی درمورد جنگ اوکراین به فرافکنی موضوعات ملی به امور اتحادیه‌ای و جهانی تبدیل شده است که دو هدف اصلی را دنبال می‌کند: جلب اعتماد دیگر اعضای اتحادیه اروپا با رهبری کج‌دار و مریز آلمان؛ و ارائه روایت برتر در رقابت گفتمانی با روسیه.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ چالش‌های پیش روی آلمان به واسطه جنگ اوکراین
🔸 نویسنده: عابد اکبری
آلمان هم مایل به حفظ وضع موجود است و هم نگاهی حسرت‌بار به افزایش قدرت چین و روسیه دارد. پرسش آلمان این است که چگونه بگوییم قدرت‌طلب هستیم، اما آن را فقط برای دفاع از خود می‌خواهیم که کمتر حساسیت‌برانگیز باشد؟ بر چه چیز تأکید کنیم؟ بر فضای آنارشیک بینالمللی، گذار نظم بین‌الملل، جنگ هسته‌ای، ژئوپلیتیک، ژئواکونومیک، قدرت‌طلبی روسیه، تهدید چین، نبود راهبرد ملی و اتحادیه‌ای؟ جنگ اوکراین این فرصت را برای آلمان فراهم آورده است که مسلح شود و نفوذ جغرافیایی خود را گسترش دهد، در کنار ترس از واکنش هم‌پیمانان اتحادیه و ناتو، آلمان هنوز تعریف درستی از خود و بلندپروازی‌هایش نیز ندارد.
حفظ قدرت و جایگاه ملی، مهم‌ترین دغدغه آلمانی‌ها در مواجهه با واقعیت جنگ اوکراین است، اما باتوجه‌به بدبینی‌هایی که نسبت به آلمان برای رهبری اتحادیه، علی‌الخصوص در حوزه نظامی وجود دارد، این نگرانی ملی را دغدغه‌ای اروپایی معرفی می‌کنند. جنگ اوکراین رویدادی است که سازکارهای موجود در جهان را متحول ساخته است و اگرچه نگرانیِ از دست دادن جایگاه و قدرت در آینده جهان بسیار ملموس است، اما از آن‌جا که پس از جنگ جهانی دوم یا حتی اخیراً باتوجه‌به رابطه دهه‌های گذشته رهبران آلمان با پوتین، در داخل اتحادیه، حمایت از رهبری آلمان برای مدیریت جنگ اوکراین و اعتماد به مقامات آلمانی برای اتخاذ تصمیم درست وجود ندارد. درنتیجه، خودسرزنشی درمورد انفعال و تعریف «ضرورت کمک و اقدام نظامی برای نجات اوکراین»، درواقع سکویی برای تغییر وضعیت محدود آلمان ازلحاظ راهبردی و نظامی پس از جنگ دوم جهانی است. بنابراین، تمرکز آلمان بر جنگ اوکراین نیست، آلمانی‌ها جواب سردستی برای آن دارند. از دید آلمانی ها، آینده جنگ در دست اوکراین و صد البته روسیه است و اوکراین و روسیه باید به توافق برسند.
شاید درحال‌حاضر احیای آلمان عظمت‌طلب دور از ذهن باشد، اما باز شدن روزنه‌ای برای آن نتیجه کاتالیزور حضور و خشونت روسیه در اوکراین است. خودپنداره موجود در روایت اندیشکده‌های آلمانی درباره جنگ اوکراین نشان می‌دهد آلمان در تصوراتش خود را کشوری می‌بیند که می‌تواند و ظرفیت دارد مشابه با چین و آمریکا، آینده‌ای قدرتمند با حضور در ژئوپلیتیک غنی اتحادیه اروپا داشته باشد، بنابراین، آلمان در تفکر بنیادینش بازیگر است و تمایل به حضور در عرصه بینالمللی دارد. حتی این امر در جدال بازنگری درمورد سیاست هسته‌ای مشهود است. این واقعیت در اندیشکده‌های آلمانی درمورد جنگ اوکراین به فرافکنی موضوعات ملی به امور اتحادیه‌ای و جهانی تبدیل شده است که دو هدف اصلی را دنبال می‌کند: جلب اعتماد دیگر اعضای اتحادیه اروپا با رهبری کج‌دار و مریز آلمان؛ و ارائه روایت برتر در رقابت گفتمانی با روسیه.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
https://tisri.org/pic/post/12448.jpg
✅ آینده‌نگری و پیامدهای بحران‌های اقتصادی و سیاسی در پاکستان
🔸 نویسنده: مصطفی کاظمی
تنش‌های سیاسی، عدم ثبات اقتصادی و ناآرامی‌های اجتماعی در سراسر آسیا و آمریکای لاتین، آفریقا و حتی اروپا در حال آشکار شدن است. در حال حاضر برخی کشورهای اروپایی با بحران انرژی دست‌وپنجه نرم می‌کنند که اثرات وضعی آن در سراسر جهان قابل‌درک است و از سویی دیگر دولت‌های مستقر در جنوب آسیا به دنبال تورم و افزایش غیرمعقول قیمت‌ها، با چالش‌هایی جدی روبرو هستند که به نظر نمی‌رسد در شرایط حاضر، اطلاق "گذرا" بر آن بار نمود. مهم‌تر از همه، قیمت مواد غذایی است که خارج از نمودار است. سریلانکا در حال تجربه یک بحران اقتصادی تمام‌عیار است و معترضان، خواهان استعفای راجاپاکساس هستند. همانند این کشور جنوب آسیایی، در پرو نیز معترضان به خیابان‌ها ریخته‌اند و دولت را مجبور کرده‌اند که وضعیت اضطراری ایجاد کند. این در حالی است که پاکستان آخرین قربانی این بی‌ثباتی سیاسی است و متأسفانه می‌تواند به کشورهای دیگر نیز سرایت کند.
عمران خان نخست‌وزیر سابق پاکستان، اخیراً با رأی عدم اعتماد برکنار شد. او تنها نخست‌وزیر این کشور است که با رأی عدم اعتماد از قدرت برکنار شده است. در نیمه‌شب 9 و 10 آوریل، 174 نماینده مجلس با رأی مخالف خود، خواهان برکناری وی شدند. پارلمانی که 342 کرسی و نماینده دارد در جلسه رأی‌گیری برای طرح عدم اعتماد علیه نخست‌وزیر، علیه دولت عمران خان رأی دادند. در این میان ادعاهای مداخله یک دولت خارجی اگرچه بدون شواهد و قرائن آشکار، اما نقشی محوری در این درام داشت. درامی سیاسی که چیزی کمتر از یک فیلم سینمایی نداشت. در نتیجه، پیامدهای اقتصادی پس از این رویدادها، برای مردم عادی و دولت نیز بسیار گران تمام شده است.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ آینده‌نگری و پیامدهای بحران‌های اقتصادی و سیاسی در پاکستان
🔸 نویسنده: مصطفی کاظمی
تنش‌های سیاسی، عدم ثبات اقتصادی و ناآرامی‌های اجتماعی در سراسر آسیا و آمریکای لاتین، آفریقا و حتی اروپا در حال آشکار شدن است. در حال حاضر برخی کشورهای اروپایی با بحران انرژی دست‌وپنجه نرم می‌کنند که اثرات وضعی آن در سراسر جهان قابل‌درک است و از سویی دیگر دولت‌های مستقر در جنوب آسیا به دنبال تورم و افزایش غیرمعقول قیمت‌ها، با چالش‌هایی جدی روبرو هستند که به نظر نمی‌رسد در شرایط حاضر، اطلاق "گذرا" بر آن بار نمود. مهم‌تر از همه، قیمت مواد غذایی است که خارج از نمودار است. سریلانکا در حال تجربه یک بحران اقتصادی تمام‌عیار است و معترضان، خواهان استعفای راجاپاکساس هستند. همانند این کشور جنوب آسیایی، در پرو نیز معترضان به خیابان‌ها ریخته‌اند و دولت را مجبور کرده‌اند که وضعیت اضطراری ایجاد کند. این در حالی است که پاکستان آخرین قربانی این بی‌ثباتی سیاسی است و متأسفانه می‌تواند به کشورهای دیگر نیز سرایت کند.
عمران خان نخست‌وزیر سابق پاکستان، اخیراً با رأی عدم اعتماد برکنار شد. او تنها نخست‌وزیر این کشور است که با رأی عدم اعتماد از قدرت برکنار شده است. در نیمه‌شب 9 و 10 آوریل، 174 نماینده مجلس با رأی مخالف خود، خواهان برکناری وی شدند. پارلمانی که 342 کرسی و نماینده دارد در جلسه رأی‌گیری برای طرح عدم اعتماد علیه نخست‌وزیر، علیه دولت عمران خان رأی دادند. در این میان ادعاهای مداخله یک دولت خارجی اگرچه بدون شواهد و قرائن آشکار، اما نقشی محوری در این درام داشت. درامی سیاسی که چیزی کمتر از یک فیلم سینمایی نداشت. در نتیجه، پیامدهای اقتصادی پس از این رویدادها، برای مردم عادی و دولت نیز بسیار گران تمام شده است.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ همایش تخصصی دیپلماسی اندیشکده‌ای
پیچیدگی شرایط کنونی بینالمللی که عمدتا تحت عنوان دوران گذار جهانی از آن یاد می‌شود ضرورت توجه و بازاندیشی درباب نقش اندیشکده‌ها در فرایند تصمیم گیری و تصمیم سازی کشورها را برجسته کرده است. از این رو اندیشکده ها یکی از مهم‌ترین نهاد‌های پیشگام در این عرصه برای بازاندیشی در باب نقش خود در عرصه سیاستگذاری و تصمیم گیری هستند.
در این همایش، سید محمدکاظم سجادپور استاد دانشکده روابط بین الملل، غلامرضا خواجه سروی استاد دانشگاه علامه طباطبائی، عابد اکبری مدیر عامل موسسه ابرار معاصر تهران، ابوالفضل عمویی دیپلمات وزارت خارجه، محمدقاسم عرفانی مدیر موسسه تحقیقات صلح و توسعه کابل و همچنین هشت تن از پژوهشگران موسسه ابرار در این همایش درباب نقش و اهمیت اندیشکده‌ها در تصمیم‌گیری و تصمیم‌‌سازی سیاست خارجی و امنیتی و همچنین نقش اندیشکده ها در پیشبرد دستورکارهای دیپلماتیک کشورها با توجه به تجربه‌های جهانی این حوزه سخنرانی خواهند کرد.
گقتنی‌ست این نشست به شکل حضوری و مجازی (صفحات شبکه‌های اجتماعی موسسه ابرار معاصر تهران) روز دوشنبه ۲۱ شهریور ماه ۱۴۰۱ از ساعت ۱۴ تا ۱۷ برگزار خواهد شد.
پیچیدگی شرایط کنونی بینالمللی که عمدتا تحت عنوان دوران گذار جهانی از آن یاد می‌شود ضرورت توجه و بازاندیشی درباب نقش اندیشکده‌ها در فرایند تصمیم گیری و تصمیم سازی کشورها را برجسته کرده است. از این رو اندیشکده ها یکی از مهم‌ترین نهاد‌های پیشگام در این عرصه برای بازاندیشی در باب نقش خود در عرصه سیاستگذاری و تصمیم گیری هستند.
در این همایش، سید محمدکاظم سجادپور استاد دانشکده روابط بین الملل، غلامرضا خواجه سروی استاد دانشگاه علامه طباطبائی، عابد اکبری مدیر عامل موسسه ابرار معاصر تهران، ابوالفضل عمویی دیپلمات وزارت خارجه، محمدقاسم عرفانی مدیر موسسه تحقیقات صلح و توسعه کابل و همچنین هشت تن از پژوهشگران موسسه ابرار در این همایش درباب نقش و اهمیت اندیشکده‌ها در تصمیم‌گیری و تصمیم‌‌سازی سیاست خارجی و امنیتی و همچنین نقش اندیشکده ها در پیشبرد دستورکارهای دیپلماتیک کشورها با توجه به تجربه‌های جهانی این حوزه سخنرانی خواهند کرد.
گقتنی‌ست این نشست به شکل حضوری و مجازی (صفحات شبکه‌های اجتماعی موسسه ابرار معاصر تهران) روز دوشنبه ۲۱ شهریور ماه ۱۴۰۱ از ساعت ۱۴ تا ۱۷ برگزار خواهد شد.
✅ سیاست ایران در قبال آمریکای لاتین؛ الگوی تجدید و بسط روابط
🔸 نویسنده: الهه طهماسبی بنفشه درق
«آیت‌الله سید ابراهیم رئیسی» رئیس‌جمهوری کشورمان سه‌شنبه گذشته (۱۵ شهریور) در دیدار با «رامون بلاسکز» فرستاده ویژه رئیس‌جمهوری ونزوئلا و وزیر حمل‌ونقل این کشور گفت: سیاست جمهوری اسلامی ایران، افزایش سطح همکاری‌ها با کشورهای آمریکای لاتین به ویژه با توجه به ظرفیت‌های متنوع موجود است. وی افزود: آماده‌ایم روابط با ونزوئلا را در همه حوزه‌ها به ویژه در حوزه‌های تجاری، انرژی، فناوری، علمی و دفاعی گسترش دهیم.
رئیس‌جمهوری ایران با بیان اینکه روابط تهران - کاراکاس به سرعت در حال گسترش و پیشرفت است، خاطر نشان کرد: جمهوری اسلامی ایران دوست روزهای سخت ونزوئلا بوده است.
اهمیت موضوع
دولت سیزدهم به ریاست جمهوری آیت‌الله سید ابراهیم رئیسی از ابتدای روی کار آمدن، بر جایگاه گسترش روابط با آمریکای لاتین در دستور کار دولت تاکید کرد. تردد دیپلماتیک و دیدارهای مقام‌های ارشد ایران و کشورهای آمریکای لاتین از جمله گام‌هایی است که در یکسال گذشته، دو طرف به منظور تعمیق روابط برداشته‌اند: سفر «نیکلاس مادور» رئیس‌جمهوری ونزوئلا به تهران، سفر «سید محمد حسینی» معاون امور مجلس به کلمبیا به منظور شرکت در مراسم تحلیف رئیس‌جمهوری جدید این کشور، سفر «جواد اوجی» وزیر نفت کشورمان به ونزوئلا، سفر «ریکاردو کابرسیاس» معاون نخست وزیر کوبا به ایران و دیدار با وزیر امور خارجه کشورمان، سفر «کنت نوبراگا» معاون وزیر امور خارجه برزیل به تهران به منظور شرکت در یازدهمین نشست مشورتی سیاسی ایران و برزیل و دیدار اخیر «رامون بلاسکز» وزیر حمل‌ونقل ونزوئلا با سید ابراهیم رئیسی.
اما به راستی «ظرفیت‌های متنوع موجود کشورهای آمریکای لاتین» به عنوان عبارت کلیدی که از رئیس‌جمهوری کشورمان شنیدیم، چه حوزه‌ها و زمینه‌هایی را شامل می‌شود؟ کشاورزی در کشورهای جنوب آمریکای لاتین مانند آرژانتین، برزیل و اروگوئه، مزیت نسبی محسوب می‌شود. رویکرد چپ‌گرایانه دولت مکزیک و برجسته شدن برخی اختلاف‌های تجاری این کشور با آمریکا از بهبود زمینه برای تقویت روابط با این کشور به ویژه در حوزه تولیدات صنعتی و تکنولوژیکی خبر می‌دهد.
ذخایر مهم مس در شیلی، منابع غنی لیتیوم بولیوی، سویا، آهن، گوشت و مواد مختلف شیمیایی برزیل، از نمونه‌هایی است که علاوه بر کشاورزی، دامداری یا منابع چوب و ذغال سنگ، ظرفیت بالای آمریکای لاتین را در حوزه‌های انرژی و معدنی برجسته می‌کند. ایران به ویژه در صنایعی که تجربه بیشتری دارد، در این منطقه می‌تواند دست برتر داشته باشد. همکاری‌های ایران و ونزوئلا در حوزه صنعت نفت از جمله این موارد است که تا کنون شاهد بوده‌ایم.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
🔸 نویسنده: الهه طهماسبی بنفشه درق
«آیت‌الله سید ابراهیم رئیسی» رئیس‌جمهوری کشورمان سه‌شنبه گذشته (۱۵ شهریور) در دیدار با «رامون بلاسکز» فرستاده ویژه رئیس‌جمهوری ونزوئلا و وزیر حمل‌ونقل این کشور گفت: سیاست جمهوری اسلامی ایران، افزایش سطح همکاری‌ها با کشورهای آمریکای لاتین به ویژه با توجه به ظرفیت‌های متنوع موجود است. وی افزود: آماده‌ایم روابط با ونزوئلا را در همه حوزه‌ها به ویژه در حوزه‌های تجاری، انرژی، فناوری، علمی و دفاعی گسترش دهیم.
رئیس‌جمهوری ایران با بیان اینکه روابط تهران - کاراکاس به سرعت در حال گسترش و پیشرفت است، خاطر نشان کرد: جمهوری اسلامی ایران دوست روزهای سخت ونزوئلا بوده است.
اهمیت موضوع
دولت سیزدهم به ریاست جمهوری آیت‌الله سید ابراهیم رئیسی از ابتدای روی کار آمدن، بر جایگاه گسترش روابط با آمریکای لاتین در دستور کار دولت تاکید کرد. تردد دیپلماتیک و دیدارهای مقام‌های ارشد ایران و کشورهای آمریکای لاتین از جمله گام‌هایی است که در یکسال گذشته، دو طرف به منظور تعمیق روابط برداشته‌اند: سفر «نیکلاس مادور» رئیس‌جمهوری ونزوئلا به تهران، سفر «سید محمد حسینی» معاون امور مجلس به کلمبیا به منظور شرکت در مراسم تحلیف رئیس‌جمهوری جدید این کشور، سفر «جواد اوجی» وزیر نفت کشورمان به ونزوئلا، سفر «ریکاردو کابرسیاس» معاون نخست وزیر کوبا به ایران و دیدار با وزیر امور خارجه کشورمان، سفر «کنت نوبراگا» معاون وزیر امور خارجه برزیل به تهران به منظور شرکت در یازدهمین نشست مشورتی سیاسی ایران و برزیل و دیدار اخیر «رامون بلاسکز» وزیر حمل‌ونقل ونزوئلا با سید ابراهیم رئیسی.
اما به راستی «ظرفیت‌های متنوع موجود کشورهای آمریکای لاتین» به عنوان عبارت کلیدی که از رئیس‌جمهوری کشورمان شنیدیم، چه حوزه‌ها و زمینه‌هایی را شامل می‌شود؟ کشاورزی در کشورهای جنوب آمریکای لاتین مانند آرژانتین، برزیل و اروگوئه، مزیت نسبی محسوب می‌شود. رویکرد چپ‌گرایانه دولت مکزیک و برجسته شدن برخی اختلاف‌های تجاری این کشور با آمریکا از بهبود زمینه برای تقویت روابط با این کشور به ویژه در حوزه تولیدات صنعتی و تکنولوژیکی خبر می‌دهد.
ذخایر مهم مس در شیلی، منابع غنی لیتیوم بولیوی، سویا، آهن، گوشت و مواد مختلف شیمیایی برزیل، از نمونه‌هایی است که علاوه بر کشاورزی، دامداری یا منابع چوب و ذغال سنگ، ظرفیت بالای آمریکای لاتین را در حوزه‌های انرژی و معدنی برجسته می‌کند. ایران به ویژه در صنایعی که تجربه بیشتری دارد، در این منطقه می‌تواند دست برتر داشته باشد. همکاری‌های ایران و ونزوئلا در حوزه صنعت نفت از جمله این موارد است که تا کنون شاهد بوده‌ایم.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
سخنرانی دکتر ابوالفضل عمویی در همایش دیپلماسی اندیشکده‌ای؛ تجربه‌های جهانی و بایسته‌های ایران
https://tisri.org/pic/post/12462.jpg
✅ ایران و ارمنستان؛ سه دهه پس از استقلال
🔸نویسنده: زهره خانمحمدی
سه دهه از فروپاشی شوروی و ظهور ارمنستان با جمعیتی حدود 3 میلیون نفر به‌عنوان کوچک‌ترین کشور در منطقه قفقاز می‌گذرد و این کشور فراز و نشیب‌های زیادی را در روابط خارجی با سایر کشورها تجربه کرده است. ایران، همسایه جنوبی این کشور در این سه دهه تلاش داشته تا روابط پایداری را با ایروان برقرار کند و عمدتاً روابط این دو کشور تا امروز بر مبنای همسایگی و همزیستی تداوم داشته است. محور اصلی روابط ایران_ارمنستان سیاسی_اقتصادی با تاکید بر موضوع انرژی و خطوط راه‌آهن و جاده‌ای به موازات مبادلات تجاری بوده است اما در چند سال اخیر دو موضوع قره‌باغ از منظر سیاسی و ژئوپلیتیک و ایجاد اتحادیه اقتصادی اوراسیا بر اهمیت روابط دو کشور افزوده است.
• قره‌باغ
مناقشه قره‌باغ میان ارمنستان و آذربایجان را می‌توان از مهم‌ترین موضوعات منطقه قفقاز تلقی کرد؛ چراکه علاوه بر حضور بازیگران منطقه‌ای، زمینه ورود سایر بازیگران با منافع مشترک و یا متعارض نیز فراهم شد. ایران به دلیل همجواری و همسایگی با هر دو طرف منازعه و در نظر داشتن منافع امنیتی، سیاست بی‌طرفی را اتخاذ کرد تا روابط خود را با ایروان و باکو حفظ نماید. اما در میانه بحران همواره تلاش کرد تا به میانجی‌گری طرفین بپردازد. بحران قره‌باغ نهایتاً در سال 2020 میان آذربایجان و ارمنستان با ایجاد آتش‌بس و امضای توافقات میان دو کشور با حضورر روسیه به پایان رسید اما بخش‌هایی از توافق مذکور با عنوان ایجاد کریدور زنگه‌زور نزدیک به مرز ایران با هدف تسهیل در تردد اتباع آذربایجان به جمهوری خودمختار نخجوان، زنگ خطری را برای منافع ایران به صدا درآورد و تهران مخالفت خود را با ایجاد کریدور فوق از سوی آذربایجان اعلام کرد. ایجاد کریدور مذکور سبب برهم‌خوردن ژئوپلیتیک منطقه قفقاز جنوبی و همچنین قطع تماس سرزمینی ایران و ارمنستان و در نتیجه کاهش مبادلات تجاری و بازرگانی تهران_ایروان خواهد شد. بنابراین لازم است موضوع در چارچوب حقوق و قواعد بین‌الملل طرح و منافع ایران در بستر آن مورد ارزیابی قرار گیرد. اگرچه دیدگاه دولت ارمنستان تا امروز در خصوص برقراری کریدور زنگه‌زور نیز موافق نبوده و در برابر تحقق این مهم مقاومت کرده است، اما فشار و حضور بازیگران فرامنطقه چون آمریکا و اروپا ممکن است تغییراتی در رویکرد ایروان ایجاد کنند.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ ایران و ارمنستان؛ سه دهه پس از استقلال
🔸نویسنده: زهره خانمحمدی
سه دهه از فروپاشی شوروی و ظهور ارمنستان با جمعیتی حدود 3 میلیون نفر به‌عنوان کوچک‌ترین کشور در منطقه قفقاز می‌گذرد و این کشور فراز و نشیب‌های زیادی را در روابط خارجی با سایر کشورها تجربه کرده است. ایران، همسایه جنوبی این کشور در این سه دهه تلاش داشته تا روابط پایداری را با ایروان برقرار کند و عمدتاً روابط این دو کشور تا امروز بر مبنای همسایگی و همزیستی تداوم داشته است. محور اصلی روابط ایران_ارمنستان سیاسی_اقتصادی با تاکید بر موضوع انرژی و خطوط راه‌آهن و جاده‌ای به موازات مبادلات تجاری بوده است اما در چند سال اخیر دو موضوع قره‌باغ از منظر سیاسی و ژئوپلیتیک و ایجاد اتحادیه اقتصادی اوراسیا بر اهمیت روابط دو کشور افزوده است.
• قره‌باغ
مناقشه قره‌باغ میان ارمنستان و آذربایجان را می‌توان از مهم‌ترین موضوعات منطقه قفقاز تلقی کرد؛ چراکه علاوه بر حضور بازیگران منطقه‌ای، زمینه ورود سایر بازیگران با منافع مشترک و یا متعارض نیز فراهم شد. ایران به دلیل همجواری و همسایگی با هر دو طرف منازعه و در نظر داشتن منافع امنیتی، سیاست بی‌طرفی را اتخاذ کرد تا روابط خود را با ایروان و باکو حفظ نماید. اما در میانه بحران همواره تلاش کرد تا به میانجی‌گری طرفین بپردازد. بحران قره‌باغ نهایتاً در سال 2020 میان آذربایجان و ارمنستان با ایجاد آتش‌بس و امضای توافقات میان دو کشور با حضورر روسیه به پایان رسید اما بخش‌هایی از توافق مذکور با عنوان ایجاد کریدور زنگه‌زور نزدیک به مرز ایران با هدف تسهیل در تردد اتباع آذربایجان به جمهوری خودمختار نخجوان، زنگ خطری را برای منافع ایران به صدا درآورد و تهران مخالفت خود را با ایجاد کریدور فوق از سوی آذربایجان اعلام کرد. ایجاد کریدور مذکور سبب برهم‌خوردن ژئوپلیتیک منطقه قفقاز جنوبی و همچنین قطع تماس سرزمینی ایران و ارمنستان و در نتیجه کاهش مبادلات تجاری و بازرگانی تهران_ایروان خواهد شد. بنابراین لازم است موضوع در چارچوب حقوق و قواعد بین‌الملل طرح و منافع ایران در بستر آن مورد ارزیابی قرار گیرد. اگرچه دیدگاه دولت ارمنستان تا امروز در خصوص برقراری کریدور زنگه‌زور نیز موافق نبوده و در برابر تحقق این مهم مقاومت کرده است، اما فشار و حضور بازیگران فرامنطقه چون آمریکا و اروپا ممکن است تغییراتی در رویکرد ایروان ایجاد کنند.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ حضور غرفه ابرار معاصر تهران در چهارمین نمایشگاه بینالمللی کتاب صلح و دفاع که به همت دانشگاه فرماندهی و ستاد ارتش جمهوری اسلامی ایران در تاریخ ۲۸ تا ۳۱ شهریور ۱۴۰۱ در حال برگزاری است.
https://tisri.org/pic/post/12473.jpg
✅ تلاش ترکیه برای تحریک قرقیزستان بر ضد تاجیکستان
🔸 نویسنده: احسان موحدیان
در یک هفته اخیر دور جدیدی از درگیری مرزی میان دو کشور قرقیزستان و تاجیکستان روی داده که علیرغم تلاش کشورهای عضو سازمان پیمان امنیت جمعی برای ایجاد صلح، ترکیه نقش مخربی در این زمینه ایفا کرده است.
این نقش مخرب یادآور نقش مخرب ترکیه در منطقه قفقاز و حمایت بی چون و چرای این کشور از باکو بر علیه ارمنستان است که موجب شده علیرغم همه تلاش های انجام شده، روند ناآرامی های این منطقه ادامه یابد و باکو برای اشغال خاک یک کشور مستقل و از بین بردن مرز یک ایران و ارمنستان نقشه های شومی را در سر بپروراند.
در جریان درگیری های مرزی میان تاجیکستان و قرقیزستان، رسانه های وابسته به ترکیه و جمهوری آذربایجان به طور مرتب تصاویری از حملات پهپادهای مونتاژشده در ترکیه موسوم به بیرقدار را به اهدافی در خاک تاجیکستان منتشر می کردند که در برخی از این حملات تجهیزات و استحکامات ارتش تاجیکستان دچار آسیب می شد. ترکیه با این اقدام نقش مخرب خود در تنش های میان ارمنستان و باکو را مجددا تکرار کرده و به قرقیزستان امکان داده تا دامنه درگیری های مرزی خود با تاجیکستان را که قبلا بسیار محدود بود توسعه دهد. حمایت ترکیه از قرقیزستان در راستای دفاع این کشور از یکی از اعضای اتحادیه کشورهای ترک زبان قابل تفسیر است و اردوغان با این اقدام تلاش دارد برای سایر کشورهای عضو نقش پدری و حمایتی ایفا کند و دامنه نفوذ خود را در آنها توسعه دهد تا بتواند به جاده صاف کن ناتو و رژیم صهیونیستی تا آن سوی دریای کاسپین مبدل شده و روند محاصره و تهدید منافع و امنیت کشورهای غیرترک مانند تاجیکستان، افغانستان، روسیه، چین و ایران را تداوم ببخشد.
ایران در سال های اخیر تلاش کرده تا روابط خود با تاجیکستان را پس از یک دوره فترت و مشکلات مختلف توسعه دهد و این کشور همزبان و دوست را در برابر تهدیدات مختلف و مشترک همراه کند. بدیهی است که ایران بر خلاف ترکیه از افزایش درگیری ها در منطقه قفقاز و آسیای میانه و نیز بی ثباتی منطقه که به منافع اقتصادی و سیاسی و امنیت کشورهای مختلف لطمه می زند، استقبال نمی کند. اما جمهوری اسلامی برای دفاع از کشورهای دوست در آسیای میانه در برابر نیروهای متخاصم مصمم است و از همین رو در یک سال اخیر تلاش کرده تا توان نظامی تاجیکستان را با اقداماتی همچون تاسیس کارخانه تولید پهپاد تمام ایرانی ابابیل۲ تقویت کند. بدیهی است روسیه و چین نیز در این زمینه درک مشترکی با ایران دارند و از تحریکات ترکیه در قرقیزستان برای تشدید تنش با تاجیکستان استقبال نمی کنند.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
✅ تلاش ترکیه برای تحریک قرقیزستان بر ضد تاجیکستان
🔸 نویسنده: احسان موحدیان
در یک هفته اخیر دور جدیدی از درگیری مرزی میان دو کشور قرقیزستان و تاجیکستان روی داده که علیرغم تلاش کشورهای عضو سازمان پیمان امنیت جمعی برای ایجاد صلح، ترکیه نقش مخربی در این زمینه ایفا کرده است.
این نقش مخرب یادآور نقش مخرب ترکیه در منطقه قفقاز و حمایت بی چون و چرای این کشور از باکو بر علیه ارمنستان است که موجب شده علیرغم همه تلاش های انجام شده، روند ناآرامی های این منطقه ادامه یابد و باکو برای اشغال خاک یک کشور مستقل و از بین بردن مرز یک ایران و ارمنستان نقشه های شومی را در سر بپروراند.
در جریان درگیری های مرزی میان تاجیکستان و قرقیزستان، رسانه های وابسته به ترکیه و جمهوری آذربایجان به طور مرتب تصاویری از حملات پهپادهای مونتاژشده در ترکیه موسوم به بیرقدار را به اهدافی در خاک تاجیکستان منتشر می کردند که در برخی از این حملات تجهیزات و استحکامات ارتش تاجیکستان دچار آسیب می شد. ترکیه با این اقدام نقش مخرب خود در تنش های میان ارمنستان و باکو را مجددا تکرار کرده و به قرقیزستان امکان داده تا دامنه درگیری های مرزی خود با تاجیکستان را که قبلا بسیار محدود بود توسعه دهد. حمایت ترکیه از قرقیزستان در راستای دفاع این کشور از یکی از اعضای اتحادیه کشورهای ترک زبان قابل تفسیر است و اردوغان با این اقدام تلاش دارد برای سایر کشورهای عضو نقش پدری و حمایتی ایفا کند و دامنه نفوذ خود را در آنها توسعه دهد تا بتواند به جاده صاف کن ناتو و رژیم صهیونیستی تا آن سوی دریای کاسپین مبدل شده و روند محاصره و تهدید منافع و امنیت کشورهای غیرترک مانند تاجیکستان، افغانستان، روسیه، چین و ایران را تداوم ببخشد.
ایران در سال های اخیر تلاش کرده تا روابط خود با تاجیکستان را پس از یک دوره فترت و مشکلات مختلف توسعه دهد و این کشور همزبان و دوست را در برابر تهدیدات مختلف و مشترک همراه کند. بدیهی است که ایران بر خلاف ترکیه از افزایش درگیری ها در منطقه قفقاز و آسیای میانه و نیز بی ثباتی منطقه که به منافع اقتصادی و سیاسی و امنیت کشورهای مختلف لطمه می زند، استقبال نمی کند. اما جمهوری اسلامی برای دفاع از کشورهای دوست در آسیای میانه در برابر نیروهای متخاصم مصمم است و از همین رو در یک سال اخیر تلاش کرده تا توان نظامی تاجیکستان را با اقداماتی همچون تاسیس کارخانه تولید پهپاد تمام ایرانی ابابیل۲ تقویت کند. بدیهی است روسیه و چین نیز در این زمینه درک مشترکی با ایران دارند و از تحریکات ترکیه در قرقیزستان برای تشدید تنش با تاجیکستان استقبال نمی کنند.
🔸 مشاهده مقاله
🔗 tisri.org
@TehranInstitute
پژوهشکده ابرار معاصر تهران
✅ نشست تخصصی واکاوی تحولات جدید در قفقاز 🔸 سخنرانان: دکتر احمد کاظمی دکتر ولی کالجی دکتر محمود شوری 🔸 زمان برگزاری: سه شنبه ۲۹ شهریور ساعت ۱۵ الی ۱۷ 🔸 مکان برگزاری؛ سالن همایش‌های موسسه ابرار معاصر تهران
پخش زنده این نشست از طریق صفحه اینستاگرام موسسه به آدرس ذیل برگزار خواهد شد:
https://instagram.com/tehraninstitute?igshid=ODBkMDk1MTU=
https://instagram.com/tehraninstitute?igshid=ODBkMDk1MTU=