تعدادی دیگر از تصاویر نافرمانی مدنی زنان شجاع میهنمان علیه حجاب اجباری

حجاب اجباری، نماد بارز کنترل و سرکوب جمهوری اسلامی، از همان ابتدای انقلاب به ابزاری برای تثبیت ایدئولوژی حکومت بدل شد. حکومتی که هویت خود را با اجبار بر پوشش زنان تعریف کرد، زنان ایرانی را گروگان گرفت تا تصویری ایدئولوژیک به جهان ارائه دهد. «با روسری، یا توسری» تنها شعاری نبود؛ بلکه آغاز خشونتی بود که شغل‌ها از دست رفت، زنان از فضاهای اجتماعی حذف شدند، و سیطره‌ای اجباری بر زندگی روزمره تحمیل شد.

اما این ابزار سرکوب، امروز به پاشنه آشیل حکومت تبدیل شده است. زنان ایرانی، در برابر این اجبار ایستاده‌اند و با شجاعتی تحسین‌برانگیز، صدای «نه» خود را به جهان رسانده‌اند. مقاومت مدنی آن‌ها نه تنها علیه حجاب اجباری، بلکه علیه تمام نظام سرکوب‌گری است که آزادی را گروگان گرفته است. این مبارزه، نماد انکار دروغی است که جمهوری اسلامی بر پایه آن ایستاده است.

مبارزه با حجاب اجباری، به معنای نفی فقر، بیکاری و فساد نیست. بلکه تجلی اعتراضی است که بنیان‌های رژیم را نشانه می‌رود. حکومت، با استفاده از رسانه‌های سایبری و ایجاد دوگانه‌های جعلی، تلاش می‌کند مبارزات زنان را بی‌اهمیت جلوه دهد، اما حقیقت این است که هر زن بدون حجاب اجباری، نماد مقاومت، شهامت و امید به آزادی است.

شهامت زنان ایرانی، فراتر از هر جنبش اجتماعی، نیرویی است که پایه‌های یک نظام ایدئولوژیک را متزلزل می‌کند. آزادی، بدون شجاعت به دست نمی‌آید و زنان ایران، با عبور از ترس‌ها، پرچم‌داران راهی شده‌اند که به رهایی می‌انجامد.
به امید روزی که ایران آزاد و مردمش، فارغ از هر اجبار، انتخابگر زندگی خود باشند.

۸ عکس دیگر از این مجموعه را در اینستاگرام توانا ببینید:
https://www.instagram.com/p/DD_gfw6xYRF/?igsh=ejMwZGlqeDh2NGNu

#نه_به_جمهورى_اسلامى #نه_به_ححاب_اجباری #نه_به_پوشش_اجباری #مقاومت_مدنی #نافرمانی_مدنی #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

زادروز بهرام بیضایی هنرمند در تبعید
ورق بزنید
امروز ۵ دی‌ماه زادروز بهرام بیضایی ست. بهرام بیضایی کارگردان سینما و تئاتر و نمایش‌نامه‌نویس و فیلمنامه‌نویس و پژوهشگر ایرانی است که ۵ دی‌ماه ۱۳۱۷ در تهران چشم به جهان گشود.
او یکی از پایه‌گذاران و از اعضای اصلی کانون نویسندگان ایران در سال ۱۳۴۷ بود که در سال ۱۳۵۷ از آن کناره‌گیری کرد، اما همچنان به تدریس در دانشگاه ادامه داد تا این‌که در سال ۱۳۶۰ پس از بیست سال کار دولتی از دانشگاه تهران اخراج شد.
بیضایی چه پیش و چه پس از ۵۷ فیلم‌سازی بوده که همواره در مسیر هنری خود با دست‌اندازهای بسیار از جانب حکومت مواجه بوده است. از کارهای ماندگار او می‌توان به رگبار، چریکه‌تارا، باشو غریبه کوچک و مرگ یزدگرد اشاره کرد.
بیضایی در عرصه‌ تئاتر هم جایگاه ویژه و کارنامه درخشانی دارد به طوری که به او لقب «مرد شماره یک تئاتر ایران» را داده‌اند.
بیضایی در سال ۱۳۸۴ نمایش «مجلس شبیه در ذکر مصایب استاد ماکان و همسرش مهندس رخشید فرزین» را در سالن اصلی تاتر شهر به روی صحنه برد که با استقبال عمومی بسیار مواجه شد. این نمایش گوشه‌چشمی هم داشت به قتل‌های زنجیره‌ای در ایران.
بهرام بیضایی سال ۱۳۸۹ به دعوت عباس میلانی و برنامه مطالعات ایران‌شناسی به استنفورد رفت و در دانشگاه استتنفورد مشغول به تدریس شد؛ علاوه‌‌بر‌این، او سه نمایش موفق جانا و بلادور، گزارش ارداویراف و طرب‌نامه را هم روی صحنه برده است.
در روزهای اخیر اخباری مبنی بر بیماری این نویسنده و هنرمند منتشر شده که آرزوی سلامتی و بهروزی برای ایشان داریم و از شما همراهان دعوت می‌کنیم درباره بهرام بیضایی در این لینک بیشتر بخوانید:
https://tavaana.org/bahram-beyzaei/
#یاری_مدنی_توانا
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#بهرام_بیضایی
#تئاتر
@Tavaana_TavaanaTech

پرده‌ای کوتاه از عیسی امیری‌چولاندیم و آثارش در زندان
✍️جمشید عزیزی

در نخستین ورودم به بند میثاق، «عیسی» را در دالان ورودی یکی از اتاقها که درش بسته بود،درحال نقاشی‌کشیدن دیدم(بعدها فهمیدم این مکان که خودش به آن «دخمه» می‌گفت، درواقع خلوتگاهش بود برای مطالعه و خلق اثر).«مهدی میرزایی» ما را به هم معرفی کرد. من که عیسی را از نزدیک نمی‌شناختم و از طریق فضای مجازی با فعالیت‌های هنری و مبارزاتی‌اش آشنا شده بودم و می‌دانستم که در زندان لاکان محبوس است، با برخوردگرم او مورد استقبال قرارگرفتم و دست بر قضا در تخت خالی اتاق ۵، اتاقی که عیسی و یکی از برادران درویش در آن بودند جای گرفتم و این اتفاق شروع دوستی ما بود.

مهم‌ترین چیزی که قبل از صحبت با او در اولین برخورد توجه هرکسی را جلب می‌کند، موی بلند و سبیل نیچه‌ای‌اش است که باعث می‌شود آن چهره خاص تا ابد در ذهن هک شود. بسیار خون‌گرم، مهربان، معاشرتی و به‌قول دوستان «خاکی» است؛ برعکس اکثر هنرمندان تجسمی که با آنها برخورد داشته‌ام و حصاری دور خودشان می‌کشند ـ که البته شاید از بدشانسی من بوده‌است ـ عیسی با کنارزدن حصارها و فاصله‌ها به‌دنبال ارتباط است و از هر ارتباط، به‌دنبال تجربه‌ای برای خلق اثر یا زندگی. او باور دارد که باید به آرای مختلف احترام گذاشت و صدای همگان را شنید.او هنرمندی واقعی است. هنر او تنها در حین خلق اثر شکوفانمی‌شود، او هنرمندانه حرف میزند،نگاه میکند و گوش می‌سپارد.خلاصه،هنرمندانه زندگی می‌کند و به‌راستی که یکی از مهم‌ترین خصوصیت‌های هنرمند موفق همین است. در آثاری که در زندان با همۀ کمبود امکانات خلق می‌کند، تجربیات، مطالعات و احساسات واقعی خود را در پس سمبُل‌ها و ایهامات به نمایش می‌گذارد.گاهی از ایهام هم فراتر می‌رود و خودش را پرت می‌کند وسط خیابان و با مشتی گره کرده خواسته‌هایش را فریاد می‌زند.مهم‌ترین مجموعه‌ای که در حال جمع‌آوری‌اش برای برگزاری نمایشگاه است، آثاری هستند که پشت جعبه‌های خالی سیگار بیستون خلق می‌کند. شاید برای مخاطب عجیب به نظر بیاید،ولی او تصمیم دارد که مجموعه‌اش را با نام «وضعیت: حاضر به خواب» ارائه کند. درواقع این عبارت در برگه تعیین وضعیت هر زندانی‌ای که در زندان حضور دارد قید می‌شود.به چشم من عبارت جالبی می‌آید، از این حیث که فرد بیدار و حاضر برای خوابیدن است،ولی هنوز نخوابیده و این‌که بخوابد یا نه معلوم نیست و به‌نظر من و شاید خیلی‌های دیگر هرگز نخواهد خوابید!

علاوه‌بر آثاری که پشت جعبه‌های خالی سیگار اجرا می‌شوند،طراحی برگه‌های پاسور که در نوع خودش بسیار خلاقانه و جذابند، بخشی دیگر از کارهای زندان عیسی هستند. در طراحی برگه‌های پاسور، ابتدا ۵۲ برگه را با کارت زندان علامت‌گذاری می‌کند تا همه یک اندازه باشند. جنس این کارت‌ها که از مقواست، درواقع بسته‌های خالی پودر لباسشویی هستند که مدت‌ها جمع‌آوری‌شان کرده تا به تعداد مورد نظر برسند. سپس شابلون‌هایی را که به شکل‌های پیک، گشنیز، خشت و دل طراحی کرده، روی کارتها اجرامی‌کند؛ این کار بسیار زمان‌بر و پرزحمت است. برای طراحی شاه و سربازها، پرتره هم‌بندی‌هایش را طراحی می‌کند.
از دیگر آثار او می‌توان به طراحی روی پارچه اشاره کرد. او با طراحی شابلون و استفاده از وایتکس، روی لباس هم‌بندی‌هایش طرح‌هایی خلاقانه ایجاد کرده‌است که از جملۀ آن‌ها می‌توان به طرح «نه به اعدام» اشاره کرد.

عیسی در استفاده از مواد اولیه و ایده‌های آثارش،به‌نوعی فضای زندان را رسم و حس زندگی در زندان را القا می‌کند. او در خلق آثارش از ایده‌ها، شعر و نظرات هم‌بندیانش نیز استفاده می‌کند، از همه در مورد کارهایش نقد و نظر می‌خواهد و به روشی تکاملی کارش را تکمیل می‌کند.در آثارش که اکثراً درون‌مایۀ «آزادی‌خواهی» دارند، از سمبُل‌های مختلفی استفاده می‌شود؛ از «ترکیب زندگی مدرن و سنتی ایرانی» گرفته تا مبارزه برای «حقوق زنان» و مخصوصاً «کودک‌همسری» ـ مسئله‌ای که برایش از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است ـ که در آثارش نمود پیدا می‌کنند. لازم به ذکر است که او به‌دلیل تبلیغ برای جلوگیری از کودک‌همسری از سمت آموزش‌وپرورش به بازنشستگی اجباری محکوم شد!

او دوستدار و حامی محیط زیست است، این را هم در آثار درون زندان و هم در آثار بیرون از زندانش، در استفاده از مواد اولیه و همچنین سوژه‌های محیط زیستی‌اش می‌توان درک کرد. مثال روشن این ادعا، جعبه‌های سیگاری‌اند که درواقع زباله‌هایی بودند که زنده شدند، جانی دوباره گرفتند و به زیبایی به زندگی برگشتند. از سویی دیگر، با جمع‌آوری مجموعه‌ای از ابزار و وسایل مصرفی زندان، در حال ساخت یک پروژۀ بسیار جذاب است که با عنوان «دستاوردهای زندان» رونمایی خواهد شد.

#عیسی_چولاندیم #جمشید_عزیزی #هنر_اعتراض #زندان_لاکان_رشت #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech