نرگس محمدی، فعال حقوق بشر زندانی و برنده جایزه صلح نوبل، در نامه‌ای درباره ظلم بی‌امان به بهائیان از جمله خانم مهوش ثابت نوشته است.

او در بخشی از این نامه چنین گفته است:

«مهوش از حقوق شهروندی بهائیان گفته‌است. همان حقوقی که در سال ۸۷ در بند ۲۰۹ زندان اوین به آنها وعده اش را داده بودند. بازجویان نامه ای از دادستان کل وقت، دری‌نجف‌آبادی را به هفت نفر از رهبران جامعه بهائی در سلول‌های انفرادی ارائه کردند که در آن اعلان شده بود که تشکیلات بهائی تعطیل می شود و در ازای آن حقوق شهروندی بهائیان به رسمیت شناخته خواهد شد. آنهابه وعده حکومت اعتماد کردند ولی علیرغم تعطیل تشکیلات هر گز حقوق شهروندی شان تآمین نشد.
دروغ، نیرنگ و حیله‌گری سیستم اطلاعات ایران تا جایی پیش رفته که نه‌تنها بهائیان از حقوق شهروندی‌شان برخوردار نشدند بلکه طی ماه‌های گذشته شاهد شدیدترین سرکوب‌ها بوده‌اند.
قطع تلفن مهوش ثابت ۷۰ ساله و عدم امکان صحبت او با همسر و دو فرزندش به دلیل انتشار یک دلنوشته، سندی بر طغیان سرکوب و شدت بی‌رحمی حکومت است.
از جامعه جهانی و مردم ایران انتظار می‌رود نسبت به شدت ظلم تاریخیِ بی‌امانِ حکومت به بهائیان سکوت نکنند.

نرگس محمدی
آذر ۱۴۰۲
زندان اوین»
.
- عکس مربوط به دیدار مهوش ثابت با نرگس محمدی قبل از بازداشت در خارج از زندان سال ۱۴۰۰

- متن کامل این نامه را در تصاویر ببینبد
.
#مهوش_شهریاری #نرگس_محمدی #بیانیه #داستان_ما_یکیست #بهاییان_ایران #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

۱۴ زن زندانی بهائی، چپ، فعال حقوق بشر، مشروطه‌خواه و اصلاح‌طلب در نامه‌ای از زندان اوین، رنج و استقامت آفاق خسروی‌زند، شهروند بهائی را در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی روایت کردند. جمهوری اسلامی اجازه دفن آفاق را در آرامگاه بهائیان نداد و خانواده پیکرش را برای تحقیقات پزشکی اهدا کردند:

«در سوگ مادری از جنس رنج و استقامت

چهاردهم فروردین ۱۳۶۳ خبر تیرباران همسرش را بعد از ماه‌ها بی‌خبری به او دادند. از آن روز آفاقِ جوان ناگهان با روی دیگر زندگی مواجه شد. آن روی سرد و سخت زندگی که تا آخرین نفس با او بود. همزمان خانه‌شان با همه وسایل و هر چیز دیگری که متعلق به همسرش بود مصادره شد. او کتاب‌های درسی دو پسر خردسالش را در چمدانی ریخت که اجازه یافته بود از خانه خارج کند و در حالی خانه را ترک کرد که حتی مجالی برای سوگواری نداشت. آفاق، زنی با استقامت که ناملایمات زندگی او را از مدار مدارا خارج نکرد. او با ضعف و زبونی همان‌قدر در ستیز بود که با بی‌عدالتی و خشونت. فرزندش کامران، صاحب نوآوری در گسترش مکتب روانشناسیِ «ارتباط بدون خشونت» در ایران است. قدرت روحی آفاق از عشق بی‌کرانش به حق‌حیات سرچشمه می‌گرفت. زیرا معنای “سلب حق حیات” را خود زندگی کرده و درد آنرا با تمام وجود کشیده بود. بعدها درحالی‌که پسرانش کامران و کیوان و عروسش فاران در زندان بودند، او سرپرستی دو نوه خردسالش ژینا و آرتین را بر عهده گرفت و سال‌ها نوه‌ها را برای دیدن مادر به زندان اوین و برای دیدن پدرانشان به زندان گوهردشت می‌برد. آفاق سرانجام پس از دستگیری مجدد کیوان و بی‌خبری و دوریِ دوباره از او در بستر بیماری افتاد و عصر روز ۲۷ آبان ۱۴۰۲ در کشاکش آخرین نبردش درحالی‌که تصویر زندان اوین دوباره به قاب زندگی‌اش بازگشته بود، درگذشت.
ما جمعی از زنان زندان اوین به کیوان که در همسایگی‌مان محبوس است و به کامران و همسرش فاران که سال‌هایی را در این بند گذرانده بود و به سایر عزیزانی که سوگوار آفاق عزیز هستند تسلیت می‌گوییم. امیدواریم رهایی او از رنج و محنت این زندگی و حیاتِ سراسر استقامت و پربارَش سبب تسلای خاطر شما باشد.

مهوش ثابت
فریبا کمال‌آبادی
نرگس محمدی
گلرخ ایرایی
سپیده کشاورز
مهوش عدالتی
سپیده قلیان
فائزه هاشمی
ناهید تقوی
شکیلا منفرد
محبوبه رضایی
رضوانه خان‌بیگی
زهرا توحیدی
هدا توحیدی

زندان اوین، آذر ۱۴۰۲»

#بهائی #آفاق_خسروی_نیا #بیانیه #یاری_مدنی_توانا