Մի վաղ լուսաբացին, երբ դեռ ցուրտն էր պարուրել ծառերի ճյուղերը, մի վիրավոր արծիվ, ընկած էր անտառի եզրին։ Թևից վնասված էր, հոգնած ու դողացող։

Շուրջը լռություն էր, բայց նա դեռ ապրում էր՝ նայելով վեր, դեպի ճյուղերը, որտեղ մի ժամանակ երգել էր։ Նա իր վերջին ուժերով սահեց, թռավ, փռվեց ու նորից փորձեց, մինչև որ գտավ մի տաք անկյուն՝ արևին մոտ, թփուտի խորքում։ Այնտեղ՝ մի ամուր, կիսաչոր և բուժական ճյուղի վրա, նա հանգստացավ։ Օրերը անցան, նրա վերքը կարծես սկսել էր փակվել, ու թռչունը սկսեց կրկին երազել երկնքի մասին։

Կարծես նոր կյանք էր բացվում, կարծես բուժական ճյուղն իրեն ոչ միյան բուժեց այլ նաև սեր դեպ կյանք նվիրեց:

Բայց մի օր՝ արևոտ ու կեղծ խաղաղ մի օր, հանկարծ հզոր քամի բարձրացավ։ Անտառը շնչեց աղմկոտ ու կոպիտ։ Թռչնի գտած խաղաղությունը փշրվեց. նրա վստահ ճյուղը ճլկաց, ճաքեց ու կոտրվեց։

Արծիվը՝ դեռ անբողջապես չբուժված, ընկավ ներքև՝ ցուրտ հողի վրա։ Այս անգամ ցավն ավելի ուժեղ էր։ Նա ընկած էր, լուռ, մարմինը նորից վիրավոր, բայց աչքերը դեռ վեր էին նայում՝ դեպի ճյուղերը։

Որովհետև նույնիսկ եթե ձգվող ճյուղը կոտրվում է, արծվի սիրտը շարունակում է հավատալ նոր բարձրության։

* t.iss.one/SamvelAslikyan

Այնտեղ, հողի վրա ընկած, ցավից քարացած, Արծիվը աչքերը չկտրեց վերևից՝ դեպի այն վայրն էր նայում, որտեղ մի ժամանակ իր հույսի ճյուղն էր։ Ճյուղը այլևս չկար, բայց նրա հիշողության մեջ այն դեռ կանգուն էր՝ տաք արևի տակ, անվտանգ, ուժ տվող։

Օրերը մութ էին ու դանդաղ անցնում։ Մարմինը ցավում էր, բայց հոգին՝ ոչ։ Արծիվը որոշել էր. նա չի թողնի այդ վայրն անտեր, նա նորից կվերադառնա, ոչ թե հինը փնտրելու, այլ այն վերակառուցելու։ Այդ ճյուղը պիտի ապրի իր մեջ, իր թևերի տակ, իր ուժով։

Եվ նա սկսեց՝ ամեն օր, մի փոքր բարձրանալով, կտուցով, ճանկով վեր հանելով չոր խոտեր, մանր ճյուղեր, փետուրներ։ Ոչ ոք չէր հավատում, որ վիրավոր թռչունը կարող է կառուցել այն, ինչ նույնիսկ քամին չխնայեց։ Բայց նա շարունակում էր, անքուն, համառ։

Ամիսներ անց՝ երբ անտառի վրա նորից գարուն իջավ, մի բարձր ճյուղի վրա՝ հենց այն կոտրված վայրում, մի նոր բույն կար։ Այն ուժեղ էր, լավ հյուսված, սրտով ու համբերությամբ կերտված։ Եվ հենց այդտեղ՝ նոր արեւի տակ, Արծիվը կանգնեց՝ արդեն վերականգնված, թևերը բաց ու աչքերը՝ ազատության խորքերում։

Նա չի մոռացել ցավը։ Բայց նա ընտրեց կառուցել այնտեղ, որտեղ ամեն ինչ փլուզվել էր։ Այլևս քամին չէր կարող կոտրել իրեն։
Որովհետև իսկական ուժը մարմնի մեջ չէ, այլ՝ սրտում։

* t.iss.one/SamvelAslikyan

«Քանզի Աստված մեզ չի տվել վախի հոգի, այլ՝ զորության, սիրո և խոհեմության հոգի»։

Բ Տիմոթեոս 1:7

Կարծում եմ՝ վախը մարդու համար ամենածանր փորձությունն է։ Այն տրված է բոլորին՝ քաջերից մինչև թույլերը։ Չեմ կարծում, թե կա մեկը, որ երբեք չի վախենում։

Վախ՝ ցավից, մահից, սիրելի մարդու կորստից, մենակությունից, բարձրությունից, խորությունից, գալիք վտանգներից, պատերազմներից։ Վախ՝ դավաճանված լինելուց, անտեսված ու քարկոծված լինելուց։ Նյութական կորստի վախեր, գեղեցիկ չլինելու վախեր և այլն, և այլն։

Վախը սխալ, ոչինչ չտվող ճանապարհ է. այն ուղի է, որ հեռացնում է Աստծուց և ինքդ քեզանից։

Վախը կործանում է սթափությունը և խաթարում պատկերներդ՝ աշխարհի, ապագայի և իրականության մասին։

Հիսուսն անվախ գնաց դեպի հավերժություն։

Մի՛ վախեցեք։

Չվախենանք։

* t.iss.one/SamvelAslikyan

Нет, конечно же не нынешняя власть Армении вытесняет РФ из страны, как думают многие пророссийские армяне.

Наивно полагать, что эта власть существует для того, чтобы вытеснить Россию, или что у неё вообще есть самостоятельность в выборе своего геополитического хозяина. Эти люди добровольно и с молчаливым согласием Москвы сдаются туркам, ведь так ни за что не нужно бороться, а турки пообещали сохранить их у власти.

Но мы ведь знаем, как турки умеют лгать.

Проблема в том, что Россия отступает из Армении вне зависимости от воли нас, армян — независимо от того, сколько раз Ара Папян критикует РФ в эфире, и неважно, стоит ли у дяди Гаго с района на заставке телефона фото Путина или герб СССР.

Россия не может справиться даже с бакинским ханом, народ, чего вы радуетесь, мол, «вот-вот русские накажут азербайджанцев»? Даже если и накажут — нам-то что? Всё равно в итоге нас снова сдадут.

Никто не задаётся вопросом: почему Москва рвёт и мечет, когда глава армянского правительства едет на Запад, но молчит, когда этот же человек едет в Турцию, страну-член НАТО?

Никто не спрашивает: почему Москва рвала и метала, когда в Украине отменяли русский язык в школах, а когда Баку собирается закрыть русские школы, то реагирует крайне вяло?

Ответ очень простой: Россия отдает наш регион туркам, сосредоточившись на Украине.

В 2020–2023 годах российская верхушка в очередной раз предала интересы Армении, надеясь заполучить Турцию в союзники. Но турки снова их обманули.

Проблема в том, что дальновидение люди говорили об этом ещё десять лет назад. Они предсказывали отступление России и то, что турки займут её место.

Проблема в том, что эти же люди уже 10 лет повторяют: появится шанс построить национальное и суверенное государство, народ должен стать субъектом с повесткой суверенитета, чтобы привлечь новых союзников, которые поддержат нас в этот переходный момент. Ведь только народу, ставшему субъектом, могут протянуть руку помощи. В противном случае нас ждёт геноцид, мы потеряем Арцахи государственность.

Проблема в том, что этих людей избивали, сажали в тюрьмы, они восставали и снова оказывались за решеткой. На них совершались покушения, их убивали в тюрьмах…

Проблема в том, что видя всё это, вы молчали — и вот к чему мы пришли: потеряли Арцах, тысячи достойных парней и стоим перед угрозой туранизации.
Хорошая новость в том, что у нас всё ещё есть шанс спастись.

Проблема в том, что армянский народ до сих пор не стал субъектом и снова пытается выбрать себе хозяина — между русским и турком.

Мы играем в «Ташир Само», рассуждая:
«Давайте бороться за Самвела Карапетяна, он столько сделал для нашей нации… »

Народ не помнит, кто он такой и что он — слуга автора заявления 9 ноября и одного из архитекторов нового Ераблура — Путина…

* t.iss.one/SamvelAslikyan

Հոգու ցավից՝ մեծ ցավ չկա,
Ժպիտի փայլից՝ վառ լույս չկա։
Հույսի շողքը սրտում միշտ կապրի
Եւ կուղեկցի միշտ՝ ուժը իմ հուշերի։

Ս.Ա.

* t.iss.one/SamvelAslikyan

Միագույն օրեր և հոգիներ բզկտող,
Թևեր և թռիչք՝ դեպի երազ շնորհող,
Կայուն և անկայուն սրտի բաբախում,
Դրախտի և դժոխքի դատավճիռ՝ մի տեղում։

Ի՞նչ է սա — անպատկերացնելի մի հրաշք,
Վառ զգացմունքների անծայրածիր դաշտ,
Աշխարհի ամենագեղեցիկ պատիժ,
Ցնցող և դեպի աստղեր տանող դահիճ։

Հոգում՝ հավերժական ծաղկող գարուն,
Ժամ առ ժամ եռացող արյուն,
Կայուն ներաշխարհներ՝ գլխիվայր շուռ տված,
Մարդ արարածի տառապած բիբերը՝ թաց։

Ո՞վ է քեզ հորինել՝ խորհրդավոր մի երևույթ,
Անշոշափելի, բայց խենթացնող մի նյութ,
Ամենից և բոլորից դու՝ սրբություն վեր,
Բազմալեզու գրքերում և երգերում կոչվող՝ Սեր։

Ս.Ա.

21.02.2025

* t.iss.one/SamvelAslikyan

Ինչպե՞ս կատարելության հասցնել հոգին, պաշտպանել նրան արտաքին ցնցումներից։ Սա, հավանաբար, ամենադժվար հարցերից մեկն է, որի պատասխանը փնտրում են աշխարհի շատ մարդիկ։

Ոմանք ներքին խաղաղություն են գտնում քրիստոնեական հավատքի մեջ, ոմանք՝ իսլամի, իսկ ոմանք նույնիսկ փորձում են թափանցել այսպես կոչված «Սատորիի» վիճակի մեջ (զեն բուդդիզմի տերմին, որը նշանակում է հանկարծակի լուսավորություն կամ լուսավորություն, իրականության իրական բնույթի մի տեսակ ակնթարթային ըմբռնում): Չգիտեմ, թե դա ինչ է, բայց կարդացել եմ, որ սա աշխատող մեթոդ է։

Բայց հնարավո՞ր է մտնել այս վիճակների մեջ և չկորցնել համարժեքությունը և մնալ նույն մարդը քո սիրելիների և ընկերների համար։

Գուցե անկապ բաներ եմ գրում, բայց որոշեցի բարձրաձայն մտածել այս ալիքի բաժանորդների հետ միասին, ովքեր չեն հոգնել իմ տարօրինակ տեքստերից։ 🙂

* t.iss.one/SamvelAslikyan

Трусливые «оппозиционные» политики и аналитики, с пеной у рта, повторяют мысль о том, что «вооружённое восстание — это "фу"», «Никола можно сменить только на выборах 2026 года», «армянин не может поднять оружие против армянина» и другие глупые, манипулятивные тезисы, рассчитанные на запугивание.

Нужно быть, по крайней мере, наивным, чтобы думать, что в Армении возможно изменить ситуацию через выборы. Мы, в конце концов, должны осознать одну очень важную вещь: Армения — полуколония России, которая в результате отступления русских теперь постепенно превращается в турецкую колонию. В полуколониальной системе, где важнейшие государственные институты от правовой и силовой подсистем до внешней политики и дипломатии подчиняются колонизатору, суды, полиция, избирательная система и так далее не могут обеспечить свободные и справедливые выборы. Против колониальной системы возможна только народная освободительная борьба.

Девять лет назад, в этот день, Сасна Црер восстали именно против этой системы. Их мишенью не был Сержик Саргсян. Их целью было свержение колониальной системы. Той самой системы, которая в 2020–2023 годах сдала Арцах. Той системы, которая сегодня, в статусе объекта и роли наблюдателя, смотрит, как через её территорию пытаются пробить коридоры. Той системы, для которой главной ценностью являются деньги, а не Родина.

Варужан Аветисян, Мхитар Аветисян, Павлик Манукян, Смбат Барсегян, Арег Кюрегян, Гагик Егиазарян, Седрак Назарян, Эдвард Григорян и Армен — сегодня в тюрьме именно потому, что мужчины подняли оружие против российской колониальной системы, в которую входят как Сержик, так и три других марионетки, включая нынешнего геноцидника Никола Пашиняна, назначенного для обеспечения плавного перехода Армении от России к Турции.

Режим Никола нелегитимный, преступный и предательский и поэтому любые методы борьбы против него легитимны.

Восстание — это священное право! Уважают народы, которые способны восстать!

Да здравствует народное восстание!
Да здравствуют Сасна Црер!

Свободу Сасна Црер!
Свободу Армении!

* t.iss.one/SamvelAslikyan

Un Homme et une Femme - Main Theme - Francis Lai

🔗 https://youtu.be/M3y8tsDUl0s

* t.iss.one/SamvelAslikyan

ՔՈ ՓՈԽԱՐԵՆ

Երբ քո սրտին թախիծ իջնի,
Գիշերները քո երկարեն,
Արցունքներդ լոկ ինձ զիջիր,
Ես կարտասվեմ քո փոխարեն:
Երբ հալածեն աջ ու ձախից,
Վերջին հույսդ անգամ մարեն,
Դու չդողաս հանկարծ վախից,
Ես կդողամ քո փոխարեն:
Իսկ երբ կյանքիդ մայրամուտին
Արև-սերս փորձեն վանել,
Ես լույս կտամ խավար մթին
Թե՛ իմ և թե՛ քո փոխարեն...
__

Հեղինակ՝ Պետրոս Հոկտանյան
Կարդում է` Դավիթ Հակոբյան

* t.iss.one/SamvelAslikyan

Только теперь я понимаю, почему люди говорили: «Если не будет русских — турки нас съедят».

Дело в том, что эти люди подсознательно не воспринимают Армению как субъект, их представления формируются по стандартам объекта.

То есть когда русские уходят из региона (например, как в 1917–18 годах, частично в 1991 году и как уходят сейчас), по логике этих людей, на их место должен прийти турок (и так и будет, если армяне останутся в роли «объекта»). Третий вариант — стать субъектом и построить независимое государство — в голове этих людей просто не существует. О независимой республике 1918–20 годов они предпочитают молчать, хотя именно после ухода русских у нас появилось государство. А потом когда русские вернулись — мы это государство потеряли. Это «потом» они называют «Второй республикой».

То же самое касается и периода 1991–94 годов: они не говорят о том, что именно благодаря ослаблению России мы смогли освободить Арцах.

То есть фразу «Если не будет русских — турки нас съедят» в основном говорят те, кто обязательно представляет кого-то над своей головой.

Именно по этой причине после российско-турецкой агрессии 2020 года многие подсознательно выбрали ранее непопулярные сержа-кочаряновские силы. Мол, «турецкая угроза возросла, давайте выберем пророссийские силы, чтобы русские сдерживали турок».

Естественно, этим людям нужен был новый враг, чтобы отмыть лицо русских. Ну, англосаксы всегда были и будут, особенно учитывая, что у них действительно есть определённые интересы, совпадающие с турецкими.

Печально, что эти люди думают, будто протурецкий Никол выводит русских из региона, и что, если армяне захотят, русские останутся в Армении и не уступят туркам.

Это самое большое заблуждение армянской реальности. Русские уходят отсюда, не спрашивая нашего мнения. Уходят, потому что есть вопрос Украины, и потому что они имеют ожидания от турок и готовы продать Армению.

Выход — стать субъектом и бороться. Выход — создать государство западного образца, по примеру Израиля, Японии, Южной Кореи.

Это требует политического мышления, национального самосознания, понимания ценности суверенитета, осознания важности новых союзов и состояния «решительного индивида».

* t.iss.one/SamvelAslikyan

...Ու պիտի որ ես, ինքներդ էլ գիտեք,
Շատ հարստանամ իմ առևտըրով
Եվ այնքա'ն պիտի ես հարստանամ,
Որ... համերգի տոմս առնեմ ու...
...գնամ Բեթհովեն լսեմ,
Եվ ինձ էլ թվա,
Թե ես քայլում եմ ծովի վրայով...

Պարույր Սևակ

🔗 https://youtu.be/qIQO1od1bhw

* t.iss.one/SamvelAslikyan

Ինչպե՞ս թողնել այն, ինչը չի թողնվում,
Ինչպե՞ս մոռանալ այն, ինչը չի մոռացվում։
Գլխումդ, իչպես կողպված դուռը՝ պատին,
Հոգումդ, իչպես Քրիստոսը՝ խաչին։

Ինչպե՞ս լռել, երբ ներսումդ աղաղակ է,
Ինչպե՞ս փակել գիրքը, երբ նա անավարտ է,
Երբ կսկիծդ է լռության մեջ բարձր գոչում։
Երբ հոգիդ է պատմվածքի վերջին սպասում:

Ս.Ա.

* t.iss.one/SamvelAslikyan

Այսօր Վարուժանի տարեդարձն է։

Վերջերս մի տեսակ ամոթով եմ գրում Վարուժանի ու տղերքի մասին։ Ամաչում եմ, որ Վարուժանն ու տղաները բանտում են, ու նրանք կյանքի մի մասն անազատության մեջ են անցկացնում։

Սիրում եմ Վարուժանի համեստ տեսակը՝ համեստ, ասպետական և ռազմավարական մտքի տեր։

Մեկ-մեկ պատկերացնում եմ, թե ինչ կլիներ, եթե Վարուժանը լիներ ՀՀ քաղաքական վերնախավի ղեկավարը։

Մի բան հաստատ կարող եմ ասել՝ ես գլուխս վեր կքայլեի։

Չգիտեմ էլ ինչ մաղթեմ, ամեն բան ասված ու գրված է։

Պարզապես առողջ եղիր, քանզի դու մեզ շատ-շատ ես պետք, սիրելի Վարուժան։

Մենք էլ ամեն բան կանենք, որպեսզի ամոթի տակից դուրս գանք և, Հայաստանի ազատվելու հետ զուգահեռ, ձեզ էլ ազատենք։

Կարոտով սպասում ենք, համեստ ռազմավար Վարուժան Ավետիսյան։

Շնորհավո՛ր:

* t.iss.one/SamvelAslikyan

ՏԵՆՉ

Հերիք քեզ ու քեզ տխրես, հառաչես
անտարբերության շապիկը հագիդ,
նայիր աչքերիս, որ քեզ ճանաչես,
որ չլճանա խռովված հոգիդ:

Բախվիր կասկածին ճակատ ճակատի,
կարոտս լուսե՜ դարձրու քեզ վրան,
եղիր հաղթողն այդ ճակատամարտի`
ինքդ քեզ հլու, բայցև ինքիշխա՛ն։

Իսկ երբ ժպիտդ՝ կոպի պես բացված,
ձգի մկանը քո երջանկության,
այդժամ, սիրելի՛ս, ինձանով տարված,
երգիր դու հիմնը ` հավերժ միության:


Հեղինակ՝ Պետրոս Հոկտանյան
Լուսանկարիչ՝ Արվին Քոչարյան
Կարդում է` Վահե Զիրոյան

🔗 https://youtu.be/B8NVPW_aiO4

* t.iss.one/SamvelAslikyan

Ինչպե՞ս տաք հուշերը ջնջել,
պարանով ոտքերիս կապված։
Ինչպե՞ս հոգու ջութակը լարել,
հարվածների փոշուց խլացած։

Ս.Ա.

* t.iss.one/SamvelAslikyan