🍀" یووال نوح هراری "از درسها و عبرتهای یکسال زندگی با ویروس کرونا میگه :
در اعصار گذشته، وقتی آدمیان با بیماری‌های همه‌گیری مثل طاعون مواجه می‌شدند، از علت بروز یا شیوه‌ی درمان آن هیچ اطلاعی نداشتند. وقتی در سال ۱۹۱۸ آنفلوانزا شیوع یافت، بهترین دانشمندان دنیا نتوانستند این ویروس مرگبار را تشخیص دهند، بسیاری از اقدامات پیشگیرانه‌ی آنها بی‌فایده بود و تلاش برای تولید یک واکسن مؤثر بی‌نتیجه ماند.
اما در مورد کووید-۱۹ وضعیت بسیار متفاوت بود. نخستین زنگ خطرها درباره‌ی یک بیماری همه‌گیرِ جدیدِ بالقوه در پایان دسامبر ۲۰۱۹ به صدا درآمد. تا ۱۰ ژانویه‌ی ۲۰۲۰، دانشمندان نه تنها این ویروس را شناسایی کرده بودند بلکه توالیِ ژنومیِ آن را هم تعیین و اطلاعات‌اش را در اینترنت منتشر کرده بودند. فقط چند ماه لازم بود تا معلوم شود که چه اقداماتی می‌تواند آهنگ سرایت ویروس را کاهش دهد یا آن را به کلی متوقف سازد. در کمتر از یک سال، تولید انبوه واکسن‌های مؤثر شروع شده بود. در نبرد میان انسان‌ها و عوامل بیماری‌زا، هرگز آدمیان این‌قدر نیرومند نبوده‌اند.
خودکار کردن، دیجیتالی کردن و انتقال فعالیت‌ها به فضای مجازی، ما را در معرض خطرات جدید قرار می‌دهد. یکی از چشمگیرترین چیزها درباره‌ی این سال کرونایی این است که اینترنت از کار نیفتاد. اگر ناگهان میزان عبور و مرور بر روی یک پل واقعی را افزایش دهیم، ممکن است راه‌بندان به وجود آید و شاید حتی پل فرو بریزد. در سال ۲۰۲۰، مدرسه‌ها، اداره‌ها و کلیساها تقریباً یک‌شبه به فضای مجازی منتقل شدند اما اینترنت دوام آورد و خراب نشد. ما به ندرت به این مسئله فکر می‌کنیم اما باید درنگ کرد و به آن اندیشید. پس از سال ۲۰۲۰ می‌دانیم که حتی وقتی که کل کشور در قرنطینه باشد زندگی می‌تواند ادامه یابد. حالا به این فکر کنید که اگر زیرساخت دیجیتالیِ ما خراب شود چه اتفاقی رخ می‌دهد.
بحث درباره‌ی رویدادهای سال ۲۰۲۰ تا سال‌ها بعد ادامه خواهد داشت. اما هواداران همه‌ی گرایش‌های سیاسی باید دست‌کم بر سرِ سه امر توافق کنند.
اول اینکه باید از زیرساخت دیجیتالیِ خود محافظت کنیم. این زیرساخت مایه‌ی نجات ما در این بحران بوده است اما به زودی می‌تواند منشاء فاجعه‌ی بدتری شود.
دوم اینکه همه‌ی کشورها باید بیش از پیش در نظام سلامت عمومیِ خود سرمایه‌گذاری کنند. این امر بدیهی به نظر می‌رسد اما سیاستمداران و رأی‌دهندگان گاهی بدیهی‌ترین چیز را از یاد می‌برند. سوم اینکه باید نظام جهانیِ قدرتمندی را برای نظارت و پیشگیری از بیماری‌های عالم‌گیر ایجاد کنیم. در نبرد دیرینه میان آدمیان و عوامل بیماری‌زا، بدن تک‌تک انسان‌ها در خط مقدم جبهه قرار دارد.
اگر این خط در هر نقطه‌ای از دنیا درهم بشکند، همه‌ی ما در معرض خطر قرار خواهیم گرفت. حتی ثروتمندترین افراد در توسعه‌یافته‌ترین کشورها هم به نفع‌شان است که از فقیرترین افراد در توسعه‌نیافته‌ترین کشورها محافظت کنند. اگر در دهکده‌ی فقیری در جنگلی دورافتاده ویروس جدیدی از یک خفاش به یک انسان انتقال یابد، تنها چند روز کافی است تا سر و کله‌ی این ویروس در وال استریت پیدا شود.
#یوال_نوح_هراری
#یکسال_با_کرونا
#اندیشه
@Roshanfkrane
در اعصار گذشته، وقتی آدمیان با بیماری‌های همه‌گیری مثل طاعون مواجه می‌شدند، از علت بروز یا شیوه‌ی درمان آن هیچ اطلاعی نداشتند. وقتی در سال ۱۹۱۸ آنفلوانزا شیوع یافت، بهترین دانشمندان دنیا نتوانستند این ویروس مرگبار را تشخیص دهند، بسیاری از اقدامات پیشگیرانه‌ی آنها بی‌فایده بود و تلاش برای تولید یک واکسن مؤثر بی‌نتیجه ماند.
اما در مورد کووید-۱۹ وضعیت بسیار متفاوت بود. نخستین زنگ خطرها درباره‌ی یک بیماری همه‌گیرِ جدیدِ بالقوه در پایان دسامبر ۲۰۱۹ به صدا درآمد. تا ۱۰ ژانویه‌ی ۲۰۲۰، دانشمندان نه تنها این ویروس را شناسایی کرده بودند بلکه توالیِ ژنومیِ آن را هم تعیین و اطلاعات‌اش را در اینترنت منتشر کرده بودند. فقط چند ماه لازم بود تا معلوم شود که چه اقداماتی می‌تواند آهنگ سرایت ویروس را کاهش دهد یا آن را به کلی متوقف سازد. در کمتر از یک سال، تولید انبوه واکسن‌های مؤثر شروع شده بود. در نبرد میان انسان‌ها و عوامل بیماری‌زا، هرگز آدمیان این‌قدر نیرومند نبوده‌اند.
خودکار کردن، دیجیتالی کردن و انتقال فعالیت‌ها به فضای مجازی، ما را در معرض خطرات جدید قرار می‌دهد. یکی از چشمگیرترین چیزها درباره‌ی این سال کرونایی این است که اینترنت از کار نیفتاد. اگر ناگهان میزان عبور و مرور بر روی یک پل واقعی را افزایش دهیم، ممکن است راه‌بندان به وجود آید و شاید حتی پل فرو بریزد. در سال ۲۰۲۰، مدرسه‌ها، اداره‌ها و کلیساها تقریباً یک‌شبه به فضای مجازی منتقل شدند اما اینترنت دوام آورد و خراب نشد. ما به ندرت به این مسئله فکر می‌کنیم اما باید درنگ کرد و به آن اندیشید. پس از سال ۲۰۲۰ می‌دانیم که حتی وقتی که کل کشور در قرنطینه باشد زندگی می‌تواند ادامه یابد. حالا به این فکر کنید که اگر زیرساخت دیجیتالیِ ما خراب شود چه اتفاقی رخ می‌دهد.
بحث درباره‌ی رویدادهای سال ۲۰۲۰ تا سال‌ها بعد ادامه خواهد داشت. اما هواداران همه‌ی گرایش‌های سیاسی باید دست‌کم بر سرِ سه امر توافق کنند.
اول اینکه باید از زیرساخت دیجیتالیِ خود محافظت کنیم. این زیرساخت مایه‌ی نجات ما در این بحران بوده است اما به زودی می‌تواند منشاء فاجعه‌ی بدتری شود.
دوم اینکه همه‌ی کشورها باید بیش از پیش در نظام سلامت عمومیِ خود سرمایه‌گذاری کنند. این امر بدیهی به نظر می‌رسد اما سیاستمداران و رأی‌دهندگان گاهی بدیهی‌ترین چیز را از یاد می‌برند. سوم اینکه باید نظام جهانیِ قدرتمندی را برای نظارت و پیشگیری از بیماری‌های عالم‌گیر ایجاد کنیم. در نبرد دیرینه میان آدمیان و عوامل بیماری‌زا، بدن تک‌تک انسان‌ها در خط مقدم جبهه قرار دارد.
اگر این خط در هر نقطه‌ای از دنیا درهم بشکند، همه‌ی ما در معرض خطر قرار خواهیم گرفت. حتی ثروتمندترین افراد در توسعه‌یافته‌ترین کشورها هم به نفع‌شان است که از فقیرترین افراد در توسعه‌نیافته‌ترین کشورها محافظت کنند. اگر در دهکده‌ی فقیری در جنگلی دورافتاده ویروس جدیدی از یک خفاش به یک انسان انتقال یابد، تنها چند روز کافی است تا سر و کله‌ی این ویروس در وال استریت پیدا شود.
#یوال_نوح_هراری
#یکسال_با_کرونا
#اندیشه
@Roshanfkrane