روشنفکران

رمان
#حس_سیاه

قسمت74
کیارش گناه داشت...
کیارش مرد خوبی بود...
عشق رویاهایم بود...
چگونه می توانستم با زندان رفتنم،بدبختش کنم؟
چگونه می توانستم؟!
چگونه وجدانم اجازه می داد با بالای دار رفتنم و جلوی چشم هایش دست و پا زدنم، این مرد جدی و محکم را بشکنم و خرد کنم؟
به طناب قطور دار فکر کردم،
به آن رد کبودی که از فشارش به گلویم روی پوستم نمادین می شد!
به اشکی که برای آخرین بار صورتم را می شست و به آن نگاه های خیره و هیستیریک کیارشی که جان دادن عشقش را تماشا می کند!
شاید آن موقع عشقش نباشم!
شایداصلا اگر بفهمد،رهایم کند وبرود!
شاید تا بفهمد من قاتل کثافتی هستم مرا رها کندیا طلاق بدهد!
شاید برای اجرای قصاص هم نیاید ومن جلوی چشمان پدر ومادرم جان بدهم!
خدا کند اگر فهمید برایش آشغالی بی ارزش شوم تا حرص نخورد...
اذیت نشود و ضربه نخورد...
حیف بود عشق من، مرد کودکی ها ورویاهای من، بشکند و عذاب بکشد!
کاش تا فهمید من قاتلم از من رو بر گرداند و آب دهان به سمتم پرت کند!
اما...اما...پس قلب ودل من چه می شد؟
اگر رهایم می کرد!
من...من به پوچی می رسیدم!؟
فرقی نداشت...اگر رهایم می کرد
من بالاخره اعدام می شدم...
دیگر به خودکشی نمی رسیدم...
قلب می خواستم چه کار؟!
اگر طلاقم را می گرفت و از من جدا می شد...
موهایم را محکم کشیدم.
کلیپسم باز شد و افتاد.
با کلافگی صورتم را پوشاندم.
من چه کرده بودم؟
با زندگی ام؟
باکیارشم...عشقم!؟
با بهنام...با پدرومادرم!
وای عموها چه می گفتند؟
مهسا...نازنین...سارا ونیاز چه می گفتند؟!
اگر می دانستند دخترآقای اسدی قاتل است و توی زندان منتظر اجرای حکمش مانده است!
مادر بعد من چه می کرد؟
بعد بهنام، امیدش را به من داده بود و من چه کرده بودم؟!
عذاب وجدان با دو دست محکم و قدرتمندش گلویم را گرفته بود و می فشرد...
به کیارش می گفتم...من باید می گفتم...اما اگر خواستگاری را به هم می زد چه!؟
می خواستم آنقدر توی عشقش غرقم کند که فرصت فکرکردن به بهنام و حسناکوچولوی بیگناه را نداشته باشم!
خسته تر از قبل به در کمد تکیه زدم.
چه کنم؟!
روبه آسمان کردم...
خدایی نبود! اگر وجود داشت می توانست درکم کند و آن همه موقعیت برای کشتن آن پسره برایم به وجود نمی آورد!
من چه می دانستم خواهر کوچولویش توی خانه است!؟
من خیلی نشستم تا همه از خانه خارج شدند! دیگر تا چه حد می توانستم صبرکنم تا آن قاتل را به سزای برادر کشی اش برسانم؟!
چشم های ناز و پراز اشک دختر کوچولو جلوی چشمانم پدید آمدند.
چشمانم را بستم.
پلک هایم متورم شده بودند!
ذهنم خالی بود اما صدای گریه و التماس های خواهر خانواده مرندی آن حسنا کوچولوی نازنین و زیباروی،دیوار استخوانی مغزم را می کوبید.
گناهی نداشت...
داشت؟!
داشت التماسم می کرد!
داشت گریه می کرد!
هنوز کامل ودرست نمی توانست کلمات را تلفظ کند!
من که نمی خواستم...می خواستم؟
می خواستم آن دخترک را بکشم؟
نه به خدا...نمی خواستم!
به خدا نمی خواستم!
شاید می ترساندمش تا آرام بگیرد و فرار می کردم.
اما وقتی سینه ام سوخت و بی تاب التماس هایش شدم و پایم را تکان دادم تا رهایم کند،بی هوا پرت شد و گره حیاتش به آن تکه چوب لعنتی گرفت!
نبضش رفت! بدنش شل شد!
خودم خونی که از پشت سر و گوش هایش جاری می شد را با همین انگشت های لرزانم لمس کردم! نکردم؟!
از فکروخیال داشتم جان می دادم!
باز موهایم را بستم و از اتاق خارج شدم.
سه قرص دیگر از خشاب بیرون کشیدم و با یک فنجان قهوه ام قورت دادم.
به آیینه خیره شدم.
مژه های به هم چسبیده ام را ازهم باز کردم.
آبی به صورتم زدم و سعی کردم به نگاه های شماتت بار بهنام توجهی نشان ندهم!
مامان هنوز خواب بود وبابا طبق معمول به مغازه رفته بود تا برای ظهر به شرکت سری بزند!
پشت میز نشستم و به نان تست وشکلات صبحانه ای که رویش مالیده بودم خیره شدم.
آهسته توی دهانم گذاشتم و انگشت هایم را زبان زدم.

ادامه دارد...

@Roshanfkrane

2.0K viewsMasi, 17:45