روشنفکران

🌏 زندگیِ برزخی !

🌑 جعفر بخشی بی نیاز
نویسنده و روزنامه نگار

🌐 سال ۱۴۰۳ به اسفند رسیده و چند روز دیگر به نَحسی و تُخسی اش پایان می دهد. سالی که به اژدها شهره بود تا از دهانش آتش بیرون بریزد و از روزهای تاریک و مه آلودش پرده بردارد. از حال آدمهایش بگوید و از اوضاع بدِ اقتصادی اش رونمایی کند. از معیشت و نان بگوید و از حالِ زارِ اهالی شهر به تلخی و اندوه روایت کند. حالا هم که در اسفندِ سرد ؛ اسفندِ بی برق ؛ بی گاز ؛ بی آب ؛ اسفند بی مهر ؛ و اسفندِ بی پول قرار گرفته ایم ؛ می شود سال بعد را به خوبیِ همین سال با روشنی و وضوح توصیف کنیم و از کُمای اقتصادش و سرطانِ سیاست اش و حتی جسدِ فرهنگی اش با دلهره و تشویش حرف بزنیم و ساعتها که روزها دسته جمعی به حال اش زار زار بگرییم. روایتی جان سوز از ملتی متمدن و ثروتمند که این روزها به فقر و نداری نشسته و چون بیماری محتضر در انتظار معجزه است. شاید دری و پنجره ای باز شود و کسی بیاید نسخه ای بیاورد که کمی مرگ را به تاخیر بیاندازد. در سالِ پیش رو هم که به سال مار معروف است حتما که نیش ها و نوش ها پی در پی به زیستِ مردم زخم خواهد زد و روزگار را از پسِ روزگار دیگری تلخ تر و زهرتر روایت خواهد نمود. وضعیتِ تاریکی که هر چه جلوتر می رویم نقطه های امید و روشنی را کم رنگ تر کرده و حالِ این مردم را بد و بدتر می بینیم. همان ناترازیِ معروف که یک کفه همواره با کفه ی دیگر نمی خواند و تناسبی با هم ندارد. درست همان حکایتِ آشنایی که قیصر امین پور گفت که پرسید فلانی احوالت چطور است؟ و پاسخ شنید عالی ست. درست مثل حالِ گُل. اما حالِ گُل در چنگِ چنگیزِ مغول.

🌐 می شود بی تعارف به زیستی چنین دشوار ؛ بی نور ؛ بدونِ هدف و تاریک نمره ی منفی داد. زیستی در برزخی ترین شکلِ ممکن در جهانی که همه دارند جلو می روند جز ما. شرائطی که نمی گذارد عقل هایمان درست کار کند. راه ها را درست رفته و کارهایمان درست انجام شود. حتی حرف ها را و یا تصمیم ها‌ را بر قاعده و اصل بنشانیم و قدمهایمان را با اطمینان برداریم. گویی در یک موقعیتِ بسته و کاملا قفل شده گیر کرده ایم که نه راه پس داریم و نه راه پیش. این برزخِ لعنتی تمامِ فکر و ذهن ما را به خود درگیر کرده و رخصتِ شکوفایی را از ما گرفته تا خود ویرانگری در شکلی فاجعه بار زندگی ما را نشانه برود. می خواهیم خانه بخریم نمی دانیم. می‌خواهیم ماشین بخریم نمی توانیم. میخواهیم وارد معامله شویم مانده ایم. یک وضعیت بلاتکلیف یا برزخی پیدا کرده ایم که واقعا در کار خود مانده ایم و نمی دانیم چه کاری درست است یا چه کاری غلط. همه ی نگاه ها به جاها و آدمهای دور است. انگار قرار است این قفل لعنتی کلیدش را از جایی دورتر از حوالی ما بگیرد تا آن را باز کند. اقتصادی که به همتِ همتی اش مچاله شد و دلار را هار کرد تا این طور پاچه بگیرد ؛ جوری یقه ی مردم را گرفته که قرار ست همان تکه نان را هم از سفره ها دریغ کند. این اقتصاد یک شعار بیشتر ندارد. هر کس دارد بخورد و هر که ندارد بمیرد.

🌐 در این اقتصادِ فشل و به هم ریخته که هم تحریمیم و از آن طرف نه آب داریم نه برق و نه گاز و مهم تر از همه نه ثبات اقتصادی ؛ واقعا به چه امیدی به این زندگی دل بسته ایم. ما از این زندگی جز اینها که گفتیم چه چیزی می خواستیم. اقتصاد و معیشت در این کشور با سفره ها کاری کرد که مردم کاملا حذف شدند. اصلا دیگر مردمی وجود ندارند. جمعیت یارانه بگیر و فقیر ما در کشور چنان رشدی کرد که از مرز باورها هم فراتر رفت. این حجم از ویرانگری در هیچ کجای جهان سابقه نداشت. حتی در افغانستان. اصحاب کهف هم چنین تحولِ فاجعه باری را ندیده بودند که ما در این چند ماهِ کوتاه از مدعیان خدمت دیدیم. هر کجای اقتصاد را که به تماشا نشستیم ما و بچه هایمان را خجالت زده کرد. تمامی برنامه های توسعه با محوریت رشد اقتصادی در این کشور تقریبا طی دو دهه ی گذشته با شکست مفتضحانه مواجه شد. فساد به طور سیستمی رشد کرد و رانت چون اژدهایی هفت سر زندگی و آمال و آرزوهای این مردم نجیب را بلعید. تا این فسادها و رانت و امتیازها را حذف نکنیم و عاملان فساد را از اریکه ی قدرت پایین نیاوریم ؛ وضعیت همین است که می بینیم. اینجا حتی از سنگ ها هم صدای ناله بیرون می آید ما که دیگر آدمیم.

#اجتماعی #انتقادات

@Roshanfkrane

5.1K viewssoheil, 08:19