😁 15 فروردین؛ سال‌روز عملیات غرورآفرین حمله به H-3

😁در اثر این حمله هوایی که توسط هشت فروند جنگنده F-4E/D انجام شد، مجموعه پایگاه‌های هوایی H-3 واقع در سکتور دوم پدافندهوایی عراق که یک پایگاه اصلی و دو پایگاه پشتیبانی را شامل می‌شد، هدف قرار گرفت.

😁این پایگاه در ابتدا در سال 1935 به‌عنوان ایستگاه پمپاژ خط لوله نفت موصل-حیفا توسط شرکت نفت عراق ساخته و در دهه‌های 60 و 70 میلادی براساس تجربیات حاصل از جنگ اعراب و اسرائیل تحت پروژه Super Base توسط شرکت‌های مهندسی یوگوسلاوی ارتقا یافت. H-3 در دوران جنگ تحمیلی به دلیل موقعیت قرارگیری خود به پایگاهی بدل شد تا از دارایی‌های عراق دربرابر حملات هوایی ایران حفاظت کند.

😁در اثر این حمله 48 فروند هواگرد نیروی هوایی عراق شامل ده فروند Mig-23، پنج فروند Su-17، سه فروند میراژ F-1، هفت فروند Mig-21، دو بمب‌افکن Tu-16، شش فروند An-12 و هفت فروند بالگرد منهدم شد.

😁علاوه‌بر موارد فوق، در اثر این حملات 2 خلبان و 14 پرسنل نیروی هوایی عراق، 3 افسر مصری و 1 افسر از آلمان شرقی کشته و 19 نفر از پرسنل نیروی هوایی عراق، 4 افسر مصری و 2 افسر اردنی نیز دچار جراحت شدند.

😌@Projectmeshkat

😁 حملات آمریکا به یمن؛ با موفقیت محدود

😁خبرگزاری نیویورک‌تایمز در گزارشی درباره حملات هوایی به یمن بیان می‌کند پنتاگون در طی سه هفته عملیات، 200 میلیون دلار مهمات استفاده کرده. مقامات پنتاگون در جلسات توجیهی در کنگره بیان کردند موفقیت محدودی در انهدام زرادخانه گسترده یمن حاصل شده.

😁به گفته سه منبع در کنگره، یمن بسیاری از سایت و تأسیسات خود را تقویت کرده است. در طی سه هفته علاوه‌بر هزینه عملیاتی و پرسنلی استقرار دو ناو هواپیمابر، جنگنده‌های اضافی، سامانه‌های پدافندی تاد و پاتریوت و بمب‌افکن‌های B-2، پنتاگون 200 میلیون دلار مهمات در این مدت استفاده کرده است؛ این هزینه ممکن است تا هفته آینده به 1 میلیارد دلار برسد و پنتاگون ممکن است درخواست بودجه تکمیلی از کنگره را داشته باشد.

😁در این عملیات‌ها به‌طور عمده از تسلیحات هدایت دقیق دورایستا شامل AGM-154 و موشک‌های کروز تاماهاک استفاده شده؛ این تسلیحات دوربردترین تسلیحاتی است که برای نیروی دریایی دردسترس است. این اقدام می‌تواند از پدافندهوایی یمن و موفقیت آنها در سرنگونی پهپادهای آمریکا ناشی شود.

😁پی‌نوشت اول: اگرچه در این گزارش موفقیت حملات آمریکا در یمن محدود ارزیابی می‌شود اما باتوجه به اظهارات مقامات کنگره، به‌نظر می‌رسد آمریکا به هدف اصلی خود در این حملات دست نیافته؛ به‌طوری که ارزیابی شده این حملات می‌تواند تا شش ماه یا بیشتر ادامه پیدا کند.

😁پی‌نوشت دوم: موفقیت محدود آمریکا دربرابر یمن درحالی رقم خورده که هم‌زمان، دونالد ترامپ بارها ایران را به حمله نظامی تهدید کرده و در همین راستا بمب‌افکن‌های B-2 در پایگاه هوایی دیگوگارسیا مستقر شده‌اند. حال نکته مهم اینجاست که با وجود پوشش پدافندی وسیع در کشور، گستردگی اهداف و استفاده وسیع از تأسیسات زیرزمینی مستحکم، آمریکا - که با بمباران اماکن غیرنظامی عملا در حمله به یمن به درب بسته خورده و اکنون موفقیت آن محدود ارزیابی می‌شود - در مقابل ایران کار به مراتب سخت‌تری خواهد داشت.

😌@Projectmeshkat

🌹 20 فروردین سال‌روز شهادت شهدای حمله رژیم صهیونیستی به پایگاه هوایی تیاس (T-4)، شهیدان اکبر زوار جنتی، محمدمهدی لطفی نیاسر، سید عمار موسوی، مرتضی بصیری‌پور، مهدی دهقان، حامد رضایی و حجت الله نوچمنی

😌@Projectmeshkat

🌹 21 فروردین؛ سال‌روز شهادت سپهبد علی صیاد شیرازی

😌@Projectmeshkat

😁 از توان‌مندی لجستیکی تا انتقال پاتریوت به خاورمیانه!

😁روز گذشته دریاسالار ساموئل پاپارو فرمانده فرماندهی اقیانوس هند و آرام آمریکا (USINDOPACOM) با حضور در کمیته نیروهای مسلح مجلس سنا علاوه‌بر پاسخ‌دهی به سوالات نمایندگان، به تشریح وضعیت ناوگان دریایی و هوایی آمریکا پرداخت.

😁پاپارو در بخش اول سخنان خود به اهمیت تجهیزات پشتیبانی و لجستیکی اشاره کرد. وی درباره وضعیت شناورهای پشتیبانی رزمی فرماندهی پشتیبانی نظامی (MSC) با اشاره به اینکه ناوگان موجود تنها 60 درصد نیاز را برطرف می‌کند، بیان کرد که 17 شناور پشتیبانی رزمی نیروی دریایی آمریکا به علت کمبود نیروی انسانی در وضعیت غیرعملیاتی (Laid-Up) به‌سر می‌برند.

😁در ادامه سخنان به وضعیت پرنده‌های ترابری و سوخت‌رسان نیز پرداخته می‌شود که براساس سخنان وی، وضعیت ناوگان ترابری و سوخت‌رسان نیروی هوایی آمریکا نیز در شرایط مشابه قرار دارد و تعداد ناوگان فعال از تعداد موردنیاز عملیاتی آمریکا کمتر است.

😁دریاسالار پاپارو در بخش نهایی سخنان خود و در توضیح اهمیت عملیاتی بودن ناوگان ترابری و کاربرد بالای آنان در جابه‌جایی تجهیزات به انتقال یک گردان از سامانه پدافند هوایی پاتریوت از منطقه تحت فرماندهی USINDOPACOM به خاورمیانه اشاره می‌کند که با انجام 73 پرواز توسط هواپیماهای ترابری C-17 به منطقه تحت فرماندهی سنتکام منتقل شده است.

😁به این ترتیب می‌توان بیان کرد علاوه‌بر ارسال تجهیزات لازم برای بمب‌افکن‌های B-2 مستقر در پایگاه دیگوگارسیا، ارسال یک گردان از سامانه پدافند هوایی پاتریوت یکی دیگر از عوامل افزایش پرواز این پرنده‌های ترابری به خاورمیانه بوده که در این مدت توجهات بسیاری را نیز به خود جلب کرده.

😁به این ترتیب علاوه‌بر انتقال یک آتشبار اضافه دیگر از سامانه پدافندهوایی تاد به سرزمین‌های اشغالی که به‌منظور تقویت توان پدافند ضدبالستیک اسرائیل انجام شد و تعداد آتشبار فعال این سامانه در اسرائیل را اکنون به رقم 2 رساند، اکنون یک گردان اضافی از سامانه پدافندی پاتریوت نیز در منطقه مستقر شده است. هر گردان از این سامانه متشکل از 4 الی 6 آتشبار بوده و هر آتشبار نیز از 6 خودروی لانچر تشکیل می‌شود.

😁اگرچه نوع پاتریوت‌های ارسالی اعلام نشده اما باتوجه به انتقال این سامانه‌ها از منطقه تحت فرماندهی اقیانوس هند و آرام، سامانه‌های مذکور احتمالا از نسخه‌های PAC-2 و PAC-3 باشند و به این ترتیب امکان استفاده از آرایش تسلیحاتی مختلف (حداقل 4 کنیستر برای MIM-104E و حداکثر 16 کنیستر برای MIM-104F به ازای هر لانچر) نیز برای هر آتشبار وجود دارد.

😁به این ترتیب در حداکثر آرایش تسلیحاتی، هر آتشبار با لود 16 موشک MIM-104F (PAC-3/MSE) دارای 96 موشک و در ساختار گردان نیز درنهایت 384 الی 576 تیر موشک MIM-104F موجود خواهد بود (امکان استفاده ترکیبی از موشک‌های PAC-2 و PAC-3 نیز وجود دارد).

😁به‌نظر می‌رسد در شرایطی که کشورهای امارات، عربستان، قطر، کویت و اردن پیش از این به این سامانه مجهز شده‌اند و این امکانات در راستای منافع آمریکا در منطقه نیز به‌کارگیری می‌شود، اکنون آمریکا برای استقرار یک گردان اضافی از سامانه پدافندی پاتریوت احساس نیاز کرده است؛ موضوعی که نشان می‌دهد آمریکا علاوه‌بر تقویت توان تهاجمی خود در منطقه، در تلاش است تا توان تدافعی خود را نیز از نظر کمی و کیفی تقویت کند!

😌@Projectmeshkat

😁 ناو هواپیمابر کارل وینسون در خاورمیانه

😁فرماندهی مرکزی آمریکا با انتشار ویدئویی از فعالیت ناو هواپیمابر کارل وینسون و ناوگان هوایی همراه آن اعلام کرد این ناو هواپیمابر همراه با یگان پروازی همراه خود به منطقه تحت فرماندهی سنتکام رسیده است.

😁ناو هواپیمابر کارل وینسون (CVN-70) در قالب ناوگروه تهاجمی CSG-1 علاوه‌بر حمل یگان پروازی دوم (CVW-2)، شناورهای اسکادران-1 نیروی دریایی آمریکا شامل رزم‌ناو پرینستون (CG-59) از کلاس تیکاندروگا و ناوشکن‌های هاپر (DDG-70)، کید (DDG-100)، استرت (DDG-104) و لارنس (DDG-110) از کلاس آرلی‌بروک که همگی مجهز به سامانه پدافندی ایجس هستند را نیز همراه خود دارد.

😁یگان پروازی CVW-2 با همراهی 9 اسکادران پروازی زیر، در این مأموریت حاضر است:

اسکادران VFA-2: جنگنده F/A-18F
اسکادران VFA-97: جنگنده F-35C
اسکادران VFA-113: جنگنده F/A-18E
اسکادران VFA-192: جنگنده F/A-18E
اسکادران VAQ-136: جنگنده EA-18G
اسکادران هشدار زودهنگام VAW-113: آواکس E-2D
اسکادران رزم دریایی HSC-4: بالگرد MH-60S
اسکادران تهاجم دریایی HSM-78: بالگرد MH-60R
اسکادران لجستیک VRM-30: تیلت‌روتور CMV-22B


😌@Projectmeshkat

😁 به مناسبت درگذشت دکتر اکبر اعتماد بنیان‌گذار و اولین رئیس سازمان انرژی اتمی ایران | گوشه‌ای کوچک از کتاب ایران و اتم (خاطرات دکتر اکبر اعتماد به کوشش حسین دهباشی)

😁با آمریکا معامله‌مان نشد؛ نه مالی نه فنی. برای همکاری‌های اتمی با آمریکا باید از اول قرارداد دوجانبه می‌بستیم. با هر کشوری که می‌خواستیم از آن چیزی اتمی بخریم، باید قراردادی می‌بستیم تا ضوابط سیاسی همکاری را روشن بکنیم. کشورهایی که به تکنولوژی اتمی دست یافته بودند، این سیاست را پیش گرفته بودند که وقتی تجهیزات و مواد و تکنولوژی هسته‌ای را به کشور دیگر منتقل می‌کنند، کشور گیرنده تکنولوژی از آن برای ساختن سلاح‌های اتمی استفاده نکند. برای انجام این هدف هم رسم بود که داد و ستدهای اتمی با هر کشور باید در قالب موافقت‌نامه‌ای که آن را «موافقت‌نامه دوجانبه» می‌نامند عمل شود تا ضوابط کار معلوم باشد. عرض کردم از ویژگی‌های کار اتمی این است که کاملاً سیاسی است؛ شما نمی‌توانید بروید از مملکتی تجهیزات اتمی بخرید بردارید بیاورید بدون این‌که قرارداد همکاری اتمی با آن کشور داشته باشید و آن کشور در قراردادش نیات خودش را به روشنی گنجانده باشد.

😁با فرانسه توانستیم خیلی خوب و زود به نتیجه برسیم، قرارداد خیلی خوبی بستیم. با آلمان هم بستیم، حالا کمی دیرتر ولی باز قرارداد خوبی بود. با آمریکا نتوانستیم قرارداد ببندیم چون آمریکا می‌خواست شرایطی را تحمیل بکند که ما نمی‌پذیرفتیم. هر کشور صنعتی این قرارداد دوجانبه را با یک دید دیگری می‌بیند. آمریکایی‌ها با تسلطی که تا شاید ده سال پیش روی بازار تجهیزات اتمی دنیا داشتند، همیشه قوانین خودشان را تحمیل می‌کردند. کشورهایی که بعد وارد بازار شدند مثل انگلیس و فرانسه و آلمان، نرمش بیشتری در این زمینه داشتند. در آمریکا آن مرجعی که اجازه استفاده از تسهیلات اتمی را در آمریکا می‌دهد، از دولت جداست و استقلال خودش را دارد.

😁به او می‌گویند ان‌آرسی. یعنی طبق قانون باید هر کسی نیروگاه اتمی در آمریکا می‌سازد، از ان‌آرسی اجازه بگیرد و اگر ان‌آرسی اجازه ندهد، این طوری نیست که آن طرف بتواند برود پهلوی رئیس جمهور آمریکا و رئیس جمهور آمریکا دستور بدهد؛ چنین چیزی وجود ندارد. حالا ممکن است با هم لابی کنند، ولی طبق قانون این طوری نیست. اجازه صدور تجهیزات اتمی در آمریکا را هم ان‌آرسی می‌دهد. برای آن اجازه هم لازم است که یک توافقی قبلا بین دولت‌ها شده باشد. پس یک قرارداد مالی دوجانبه می‌خواهد و بعد تازه این قرارداد دوجانبه بین دولت‌ها، ان‌آرسی را متعهد نمی‌کند. یعنی ان‌آرسی هنوز استقلال عملش را در قبال اجازه صادر کردن تجهیزات نگه می‌دارد، ولی خب احترام می‌گذارد به آن قراردادی که دولتش بسته. در کشورهایی مثل فرانسه و آلمان، آن دستگاهی که اجازه می‌دهد، جزو دولت است. بنابراین تفاوت اساسی دارد. یعنی دولت خیلی راحت‌تر می‌تواند با آن دستگاه کنار بیاید تا آمریکا. بگذریم که حالا در آمریکا همه چیز باید برود به کنگره. در کشورهای اروپایی نمی‌رود. در آمریکا مسائل بغرنج افکار عمومی هست که در اروپا به آن مفهوم مطرح نیست.

😁شرایطی که آمریکا تحمیل می‌کرد، بیشتر مربوط به مشکلات داخلی خودش بود. در داخل آمریکا راجع به بازفرآوری سوخت اورانیوم مسائلی پیش آمده بود. بعد از آن که سوخت در رآکتور مصرف شد، می‌توانند آن را بازفرآوری کنند. یعنی پلوتونیوم یا اورانیومی را که در آن هست می‌گیرند، با ضایعات هسته‌ای‌اش هم کار دیگری می‌کنند. این بازفرآوری برای آمریکا مسأله‌ای شده بود و گرفتاری تولید کرده بود.

😁طی سال‌ها سیاست آمریکا هم در داخل و هم در خارج تحول پیدا می‌کرد، ولی در مجموع عوامل زیر را می‌توان به عنوان عوامل تعیین‌کننده در سیاست هسته‌ای آمریکا ذکر کرد:

۱. استفاده از انرژی اتمی در داخل آمریکا به تدریج با موانعی برخورد می‌کرد. این موانع موجب شد که در آمریکا دیگر سفارش تازه‌ای برای نصب نیروگاه‌های اتمی به صنایع اتمی داده نشود (از سال ۱۹۷۷ به بعد) و صنایع اتمی آمریکا دینامیسم و زمینه گسترش و تحول خود را تا حد زیادی از دست داد. این امر و مشکلات بزرگی که در آمریکا برای صنایع اتمی پیش آمد، این احساس را به وجود آورد که اگر استفاده از انرژی اتمی در آمریکا تا این حد مسأله ایجاد می‌کند، پس در سایر نقاط نیز همین‌طور خواهد بود. بنابراین صادر کردن تکنولوژی اتمی آمریکا آینده درخشانی در پیش ندارد که موجب شود دولت آمریکا در ارتباط با کشورهای خارجی نرمش به خرج دهد. در واقع هرچه دورنمای استفاده وسیع از انرژی اتمی در آمریکا تیره‌تر می‌شد، موضع‌گیری سیاست‌مداران آمریکا نسبت به روابطشان با کشورهای دیگر در زمینه اتمی بیشتر به سختی می‌گرایید. اگر بازار جهانی انرژی اتمی آینده خوبی داشت، آمریکا شاید سیاست متفاوتی را در پیش می‌گرفت، ولی وقتی احساس شد که در جهان دیگر بازار شکوفایی برای تکنولوژی اتمی - به طور کلی - و تکنولوژی اتمی آمریکا - به طور اخص - وجود ندارد، وزن بهره‌گیری اقتصادی بسیار پایین آمد و ملاحظات دیگر وزن بیشتری پیدا کردند.

😁1/4
😌@Projectmeshkat

😁در واقع وضع در آمریکا بعد از گذشت دو دهه به کلی دگرگون شد. سرخوردگی‌ها و گرفتاری‌های داخلی آمریکا در زمینه استفاده از انرژی اتمی و مشکلات اقتصادی و سیاسی که در این زمینه بروز کرد و نیز تسلط یافتن بعضی از کشورهای صنعتی - از جمله فرانسه و آلمان - به تکنولوژی انرژی اتمی و راه یافتن این کشورها به بازار جهانی و رقابت شدید آن‌ها با آمریکا در این زمینه، موجب شد که سیاست «اتم برای صلح» آمریکا با ناکامی روبه رو شود و آمریکا به تدریج دست و بال خود را جمع کند. از این به بعد سیاست آمریکا بیشتر معطوف این بود که عرصه را بر کشورهای رقیب خود نیز تنگ کند و آن‌ها را از صدور تکنولوژی هسته‌ای باز دارد.

۲. عامل دیگر، نارضایتی بود که درباره کنترل فعالیت‌های اتمی کشورهای دریافت کننده تکنولوژی اتمی در کنگره آمریکا شروع شد. طبق فرمول معمول موافقت‌نامه‌های دوجانبه و نیز قرارداد منع گسترش سلاح‌های اتمی (ان‌پی‌تی) نظارت بر فعالیت‌های اتمی کشورها به عهده آژانس بین‌المللی انرژی اتمی بود. در کنگره آمریکا ایراد می‌گرفتند که این از لحاظ آمریکا صحیح نیست و حتی با قانون اساسی آمریکا تضاد دارد. چون این در واقع یک نوع انتقال حق حاکمیت می‌باشد، یعنی اگر دولتی طبق موافقت‌نامه دو جانبه در قبال آمریکا تعهدی دارد، باید حق نظارت و کنترل هم با آمریکا باشد، نه با یک منبعی که تحت حاکمیت آمریکا نیست.

۳. انفجار اتمی هندوستان در سال ۱۹۷۴ نشان داد که یک کشور غیرصنعتی نیز می‌تواند با بسیج نیروهای علمی و تکنولوژیک خود به تکنولوژی سلاح‌های اتمی دست یابد. بعد از انفجار اتمی که در هند انجام شد، آمریکا شروع به سخت‌گیری‌های تازه‌ای کرد و در فرمول موافقت‌نامه‌های دوجانبه تغییراتی اساسی ایجاد نمود. معتقدم آمریکا انفجار اتمی هند را بهانه قرار داد که بر سخت‌گیری‌های خود بیفزاید. چون انفجار اتمی هند برای آمریکا غیر مترقبه نبود و به خوبی می‌دانستند که هند دست اندر کار این برنامه است.

😁آمریکایی‌ها به ایران می‌گفتند ما حاضریم با شما همکاری بکنیم، به شرط این‌که اگر برای شما رآکتور ساختیم یا به شما سوخت دادیم، وقتی این سوخت از رآکتور درآمد، هر تصمیمی راجع به آن می‌گیرید و هر کاری با آن می‌خواهید بکنید، باید با موافقت ما باشد. به قول خودشان از ما «حق رضایت قبلی» می‌خواستند. یعنی هر کاری می‌کنید قبلا ما باید قبول کرده باشیم.

😁من می‌گفتم: اصلا با اصل و اساس این قضیه مخالفم. چون با حاکمیت ملی ما تناقض دارد. من نمی‌توانم کاری را که می‌خواهم با چیزی متعلق به ایران انجام دهم، به اجازه دولت آمریکا محول کنم. چنین کاری نمی توانم بکنم. می گفتند: «خب، مگر شما می‌خواهید مثلا این کار را بکنید؟... آن کار را بکنید؟...» می‌گفتم: «من نمی‌دانم چه کار می‌خواهیم بکنیم، نمی‌توانم برای نسل‌های بعد که سی چهل سال دیگر بعد از من می‌آیند تصمیم بگیرم. این حق را به خودم نمی‌دهم که برای آن‌ها تصمیم بگیرم، آن‌ها باید خودشان تصمیم بگیرند. بنابراین نمی‌توانم این حق را قبول بکنم.»

😁من یادم هست یک بار که به هند رفته بودم، با خانم گاندی مذاکره داشتم که بعدش هم یک مصاحبه مطبوعاتی در مقر نخست وزیری ترتیب داده شده بود که من و مسئول انرژی اتمی هند در آن به سوالات خبرنگاران پاسخ دادیم. در این مصاحبه یک روزنامه‌نگار آمریکایی از من پرسید: «نزدیکی ایران به هند هدفش استفاده از تکنولوژی جدا کردن پلوتونیوم از سوخت است؟» چون هندی‌ها این تکنولوژی را داشتند و انفجار اتمی آن‌ها که در سال ۱۹۷۴ به وقوع پیوست، نتیجه استفاده از این تکنولوژی بود. من پاسخ دادم: «این مسأله اصلا مطرح نیست و ما مذاکره‌ای در این زمینه با هندی‌ها نداشته‌ایم.» او سپس گفت: «شما می‌توانید بگویید اصلا هیچ وقت این کار را نخواهید کرد؟» من جواب دادم «ببینید، من امروز مسئول یک دستگاه دولتی هستم و برای امروز می‌توانم صحبت بکنم، من برای ۱۵ سال دیگر ایران نمی‌توانم صحبت بکنم. نه اجازه‌اش را دارم و نه اصلا این حرف مفهومی دارد، چون هرچه من بگویم باز ۱۵ سال دیگر ایران هر کار که صلاحش باشد خواهد کرد. آن چه که من امروز می‌توانم بگویم، این است که ما فعلا این برنامه را نداریم»

😁روز بعد از مراجعت من به تهران، سالیوان، سفیر آمریکا، زنگ زد که من می‌خواهم شما را ببینم. به او وقت دادم. آمد و گفت: «من خبر مصاحبه شما را گرفتم. شنیده‌ام که شما گفته‌اید که ایران بازفرآوری را به کلی حذف نمی‌کند.» به او جواب دادم: «درست است و من این کار را نمی‌توانم بکنم. ما فعلا این برنامه را نداریم، ولی من نمی‌توانم بگویم که برای همیشه از آن صرف نظر خواهیم کرد.» او گفت: «این یک مسأله سیاسی حساس است، ما می‌خواهیم ایران یک جوری روشن بگوید که بازفرآوری لزومی ندارد. برای ما مهم است. برای این که باید کشورهای دیگر را مهار کنیم.

😁2/4
😌@Projectmeshkat

😁برای ما، مسأله ایران نیست، ولی ایران شده نمونه این کار.» من گفتم: «شما مشکلات خودتان را بروید خودتان حل کنید. ما نمی‌توانیم وسیله حل مشکل شما بشویم.»

😁وقتی سوخت داخل راکتور می‌رود، در آن مقداری پلوتونیوم تولید می‌شود که البته خیلی ماده خوبی برای ساختن بمب نیست، ولی کسی اگر باهوش باشد، احیانا ممکن است بتواند از آن بمب بسازد که هیچ کس تا حالا نساخته، ولی به صورت تئوریک می‌شود از آن بمب ساخت. آمریکایی‌ها می‌ترسیدند ما این سوخت را بازفرآوری بکنیم و پلوتونیوم را از آن بگیریم و بمب بسازیم، یا بدهیم کشور دیگری از آن بمب بسازد. بنابراین می‌خواستند روی این کنترل داشته باشند که خیالشان راحت باشد.

😁در جلساتی که در کمیسیون مشترک همکاری‌های اقتصادی با آمریکا داشتیم - که رئیس آمریکایی آن کیسینجر و رئیس ایرانی آن هوشنگ انصاری بود - من یک برخورد شدید با کیسینجر داشتم. کیسینجر آن وقت یک ایده‌ای آورده بود که می‌گفت: «کشورهایی مثل ایران و پاکستان برنامه انرژی اتمی دارند، ولی آن‌ها هر یک نمی‌توانند جداگانه پی مسائل سوخت خود بروند، مخصوصاً اداره سوخت در مرحله بعد از سوخته شدن در رآکتور. چون برنامه‌های شما آن قدر بزرگ نیست که این امر را از لحاظ اقتصادی توجیه کند.» او نظرش این بود که در چند منطقه دنیا مراکز چند دولتی سیکل سوخت ایجاد شود و کشورهای منطقه در آن سهیم باشند. بدین ترتیب او می‌خواست تصمیم‌گیری در مورد سیکل سوخت را از حیطه حاکمیت ملی یک کشور بیرون بیاورد تا مسأله تولید پلوتونیوم و استفاده از آن در حیطه اختیار یک کشور نباشد. آن‌ها به من می گفتند که یک مرکز سوخت می‌تواند در خاورمیانه باشد و یک مرکز هم احیانا در ایران تشکیل بشود.

😁یک دفعه کیسینجر، وزیر خارجه آمریکا آمد تهران. همکارانش را آورده بود. جلسه‌ای داشتیم در دفتر هوشنگ انصاری. ما نشستیم با هم صحبت کردیم و کیسینجر مسأله را مطرح کرد. من گفتم: «آقای کیسینجر، شما یکی از بهترین متخصصین علوم سیاسی و دیپلماسی جهان هستید و من به این عنوان با شما صحبت می‌کنم. من فقط یک سوال دارم، اگر جواب مرا مثبت بدهید، من حرف شما را ممکن است بپذیرم، ولی اگر منفی دادید، آن وقت دیگر این نظر خود را باید پس بگیرید.» گفت: «آن چیست؟» گفتم: «خیلی به زبان ساده می‌گویم، آیا شما تصور یک سازمان منطقه‌ای را می‌توانید بکنید که ایران و پاکستان و هند و عراق و ترکیه و سایر کشورهای عربی در آن عضویت داشته باشند و این سازمان که باید به نیازهای اقتصادی منطقه پاسخ دهد، بدون گرفتاری کار خودش را بکند؟ آیا شما مرا می‌بینید که با این‌ها بنشینم و صبح تا عصر جز نزاع و سر و کول یک‌دیگر پریدن کار دیگری داشته باشیم؟ او اندکی فکر کرد و گفت: « راست می‌گویید، چنین چیزی عملی نیست.» بدین ترتیب موضوع ایجاد مراکز منطقه‌ای سوخت اتمی پرونده‌اش بسته شد و دیگر آمریکایی‌ها در این زمینه صحبت نکردند.

😁در هر صورت ما نمی‌توانستیم حق رضایت قبلی را به آمریکایی‌ها بدهیم. تا آخری هم که من در ایران بودم، این داستان حل نشد. آمریکایی‌ها می‌خواستند این فرمول را به کشورهای دیگر هم بدهند، تنها ایران نبود. کشورهای دیگری هم پشت سر ما صف کشیده بودند که با آمریکا قرارداد دوجانبه ببندند. این قرارداد همکاری دوجانبه در آمریکا اصلا فقط یک فرمول داشت که در پارلمان آمریکا تصویب شده بود و دولت موظف بود آن را رعایت کند، و چون ما قبول نمی‌کردیم، دائم هر ماه در تهران یا آمریکا مذاکره ادامه داشت. ولی ما زیر بار نمی‌رفتیم.

😁چندین بار با آمریکایی‌ها سر این داستان دعوا کردم؛ دعوای واقعاً بد. در هر صورت به مذاکره با آمریکا ادامه می‌دادیم بدون این‌که بخواهیم از آمریکا نیروگاه بخریم. چون نیازهای ما از طریق کشورهای اروپایی تأمین می‌شد و نیز می‌دانستیم متن موافقت‌نامه دوجانبه، هرچه باشد، در غایت امر کار ما با آمریکا به مشکل برخواهد خورد. چون ارگان‌های مختلف آمریکا همیشه در این زمینه یکپارچه نبودند و با هم هم‌خوانی نداشتند و این خود کار را مشکل‌تر می‌کرد.

😁 به خاطر دارم یک بار در واشنگتن با آمریکایی‌ها مذاکره می‌کردیم و نمایندگان چند دستگاه آمریکایی حضور داشتند. طی مذاکرات بارها گفته‌های ضد و نقیض از نمایندگان دستگاه‌های مختلف شنیدم و بالاخره یک دفعه عصبانی شدم کاغذهای خود را جمع کردم بلند شدم و به همکارانم با صدای بلند به انگلیسی گفتم: «بلند شوید برویم و وقتی برگردیم که این‌ها مشق خانگی خود را انجام داده باشند!» همه از جلسه خارج شدیم و فردای آن روز به تهران بازگشتیم. علاوه‌بر این تغییرات، سیاست اتمی آمریکا همیشه ما را در مقابل این خطر قرار می‌داد که آن‌ها تعهدات خود را محترم نشمارند و قواعد بازی را عوض کنند. به همین دلیل حتی در صورت امضای توافق‌نامه دوجانبه، تمایلی به داد و ستد با آمریکا نداشتم.

😁3/4
😌@Projectmeshkat

😁یادم هست یک دفعه سناتور جرالد فورد هیأتی دوازده نفری با یک نامه پیش شاه فرستاد و به شاه نوشته بود: ما با ایران خوبیم، مسأله ما با ایران نیست. مسأله کشورهای دیگر است. ما برای این‌که بتوانیم این فرمول را به کشورهای دیگر تحمیل کنیم، مجبوریم از ایران بخواهیم قبول کند.» شاه فوری من را خواست و آن نامه را داد خواندم. گفت: «جوابش چیست؟» گفتم جوابش "نه" است اگر این‌ها با کشورهای دیگر مسأله دارند بروند مسأله‌شان را با خود آن کشورها حل کنند، به ما چه مربوط است؟ ما مسأله خودمان را داریم. گفت: «خب، پس جوابش را بنویس.» جواب را همان روز همان جا جلوی شاه نوشتم؛ نوشتم: «ما نمی‌توانیم بپذیریم.» حالا البته با تعارفات و در لفافه و با ملاحظات سیاسی لازم، ولى بالاخره جواب رد دادیم و شاه همان جا امضا کرد و نامه را فرستاد.

😁راستش نظر خودم این بود که با آمریکا هم اصلاً معامله نکنیم. یعنی اگر آن موافقت‌نامه به تصویب هم می‌رسید و امضا هم می‌شد، من کسی نبودم که از آمریکا نیروگاه بخرم. چون آمریکا مملکتی است که عادت دارد همیشه تکی تصمیم می‌گیرد و کار ندارد کشورهای دیگر چه می‌کنند. مثلاً یک دفعه تصمیم می‌گیرد چیزی را ندهد! می‌دانستم در یوگسلاوی داشتند نیروگاه می‌ساختند، وسطش آمریکایی‌ها همکاری را قطع کردند، چون سر همین موافقت‌نامه با هم گرفتاری داشتند. یوگسلاوی مقدار زیادی هزینه کرده بود، هیچ چی، کار قطع شد. بنابراین به آمریکایی‌ها اطمینان نداشتم.

😁4/4
😌@Projectmeshkat

⭕️ آخرین وضعیت استقرار شناورهای نیروی دریایی آمریکا - 14 آوریل 2025

⭕️روز 11 آوریل بود که ناوگروه تهاجمی کارل وینسون (CSG-1) وارد منطقه تحت فرماندهی سنتکام شد تا تعداد ناوگروه‌های تهاجمی آمریکا در خاورمیانه پس از سپتامبر 2024 دوباره به 2 ناوگروه تهاجمی برسد. با ورود کارل وینسون به اقیانوس هند و استقرار آن در دریای عرب، آخرین وضعیت استقرار شناورهای آمریکا در منطقه به شرح زیر است:

⭕️ناوگان حاضر در محدوده شرق دریای مدیترانه:

ناوشکن اسکار آستین (DDG-79) - کلاس آرلی‌بروک

شناور فرماندهی و کنترل آبی-خاکی مونت ویتنی (LCC-20)

شناور پشتیبانی رزمی لارامی (T-AO-203)

⭕️ناوگان حاضر در محدوده دریای سرخ:

ناوگروه تهاجمی هری ترومن (CSG-8) که با آغاز حملات هوایی و دریایی به یمن در این محدوده مستقر بود، در آخرین وضعیت در محدوده شمال غرب جده در شمال دریای سرخ مشاهده شده است.

رزم‌ناو گتیسبورگ و ناوشکن‌های استوت (DDG-55)، سولیوان (DDG-68) و جیسون دانهام (DDG-109) در کنار یگان پروازی CVW-1 طی این مدت در حملات هوایی و دریایی به یمن حاضر بودند. شناور پشتیبانی رزمی آرکتیک (T-AOE-8) نیز برای پشتیبانی از این ناوگروه در دریای سرخ حاضر است.

⭕️ناوگان حاضر در محدوده اقیانوس هند-دریای عرب

:
ناوگروه تهاجمی کارل وینسون (CSG-1) پس از ورود به منطقه تحت فرماندهی سنتکام در محدوده دریای عرب مستقر شده. علاوه‌بر رزم‌ناو پرینستون (CG-59) و ناوشکن‌های لارنس (DDG-110) و استرت (DDG-104) که به‌عنوان شناورهای اسکورت در این ناوگروه حاضرند، ناوشکن وین مایر (DDG-108) نیز پیش از ورود این ناوگروه به منطقه، به‌منظور تأمین و تقویت پدافند هوایی پایگاه دیگوگارسیا در فاصله حدود 650 کیلومتری از این جزیره مستقر شده است.

علاوه‌بر موارد فوق، ناوشکن رالف جانسون (DDG-114) که پیش از این در دریای فیلیپین مستقر بود، در اواسط ماه مارس برای انجام تمرین با نیروی دریایی هند به‌همراه شناور آبی-خاکی کامستاک (LSD-45) وارد شمال اقیانوس هند شده است و درصورت نیاز می‌تواند با حرکت به سمت غرب اقیانوس هند، به ناوگان حاضر در دریای عرب بپیوند.

🔴 Projectmeshkat
🔴 Meshkatplus
🔴 Projectmeshkat
🔴 @Projectmeshkat

⭕️ موساد می‌تواند فرمانده هوافضای سپاه را ترور کند؟

⭕️روزنامه جروزالم‌پست در گزارشی با یک تیتر خبری واضح و علنی، به ترور فرمانده نیروی هوافضای سپاه سردار سرتیپ امیرعلی حاجی‌زاده پرداخته است!

⭕️این روزنامه بیان کرده منابع نزدیک به جروزالم‌پست حدس می‌زنند که با نگرانی اسرائیل مبنی بر اینکه دولت ترامپ ممکن است به یک توافق هسته‌ای ضعیف جدید با ایران دست پیدا کند، یکی از راه‌های خروج از چنین سناریویی می‌تواند انجام عملیات تئوریک توسط موساد باشد که در آن مقام کلیدی ایرانی را که در سال گذشته دستور شلیک مجموعا 400 موشک بالستیک به اسرائیل را داده بود، ترور کند.

⭕️هدف از انجام این ترور تحریک ایران به انجام یک حمله جدید به اسرائیل است که می‌تواند به عاملی برای حمله گسترده اسرائیل به تأسیسات هسته‌ای ایران حتی بعد از دستیابی به توافق هسته‌ای جدید با دولت آمریکا تبدیل شود!

⭕️تعدادی از مقامات آمریکا و اسرائیل درباره ترور وی در اکتبر گذشته به‌عنوان پاسخی بالقوه به دومین حمله ایران به اسرائیل بحث کردند که در نهایت اسرائیل به حمله به سایت‌های پدافندی و تأسیسات تولید موشک بالستیک در ایران بسنده کرد.

🔴 Projectmeshkat
🔴 Meshkatplus
🔴 Projectmeshkat
🔴 @Projectmeshkat

🌹 29 فروردین؛ روز ارتش جمهوری اسلامی ایران

🔴 Projectmeshkat
🔴 Meshkatplus
🔴 Projectmeshkat
🔴 @Projectmeshkat

🌹 29 فروردین؛ سال‌روز شهادت سردار سید محمد حسین‌زاده حجازی

🔴 Projectmeshkat
🔴 Meshkatplus
🔴 Projectmeshkat
🔴 @Projectmeshkat