#xotira

Ёди ҳамиша ёдда...

Самарқандда Улуғбек кўз ёшига чўмдим мен,
Лавҳ-ул маҳфузни ўйлаб, Ҳақ амрига кўндим мен.
Ер усти бойликларин тортар экан ер ости,
Ҳизр ёнига нодир хазинамни кўмдим мен.

Яна тонглар отиб кун кулгайми - кулмагайми?
Кимни бой берди дунё, билгайми - билмагайми?
Сайёралар юз йилда ёзаркан бир дастурхон,
Бундай меҳмон минг йилда келгайми-келмагайми?

Регистон майдонида туш кўргандай юрдим мен,
Уйғонай деб юзимга кўз ёшдан сув урдим мен.
Шоҳизинда ёнида фариштадай оқсоқол,
“Етим қолдим, отам”лаб, бўзлаганин кўрдим мен.

Чақмоқдек мусибатга тоғ-у тошдек бардош бор,
Елкангга бошин қўйган қавми инсон, қардош бор,
Отанинг ғоялари қоялардек мангулик,
Шери мардга муносиб арслонпанжа издош бор.

Юракларга қувватдир ёниқ шон-у шукуҳи,
Бирлаштирди ҳаттоки элни қайғу - андуҳи,
Ёди ҳамиша ёдда, исми тилларда дуо
Ҳумо қушга айланиб, ёғду сочади руҳи.

Иқбол Мирзо.