پازشهر

شاید حق با بهار بود

«اواخر موشک باران متوجه شدیم که گل‌های سرخ برگ داده‌اند، برگ های سبز روشن و کوچک. غنچه‌هاشان هم باز شده بودند. بی‌آنکه کسی باشد که نگاهشان کرده باشد. بر ساقه‌های لخت انار هم برگ‌های سرخ و ریز جوشیده بود، انگار آدم‌ها باشند یا نباشند مهم نیست. آن وقت گربه‌ها آن قدر لاغر شده بودند و طوری دور پر و پای آدم می‌لولیدند و با صوت زیر و کشدار میومیو می‌کردند که دلمان مالش می‌رفت که ما در این جشن بهار بیگانه‌ایم. اما حالا فکر می‌کنم که شاید حق با بهار بود، با همان ساقه‌های لخت. بر این پهنهٔ خاک چیزی هست که به رغم ما ادامه می‌دهد، نَفْس بودن به راستی موکول به بودن ما نیست، و این خوب است، خوب است که جلوه‌های بودن را به غم و شادی ما نبسته‌اند، خوب است که غم ما، با استناد به قول شاعر «اگر غم را چو آتش دود بودی» دودی ندارد، تا جهان جاودانه تاریک بماند.»

➖(آینه‌های دردار، هوشنگ گلشیری، ص۱۶، انتشارات نیلوفر)

وقتی در انزوای خود رنج می‌کشیم از اینکه اندوه ما گَردی بر دامن بهار و شکوفه‌های شاداب آن نمی‌اندازد احساس بیگانگی می‌کنیم. درک این فاصله، فاصله‌ای که میانِ درونِ زار و نزار با آن طبیعتِ بیرونیِ تازه‌رو و سبک‌بار به چشم می‌آید، دردناک است. انگار بلاچشیدگان انتظار دارند طبیعت نیز خود را به رنگ احوال آنان درآورد. و چون بی‌اعتنا به راه خود می‌رود با خود می‌گویند: مرا چه نسبت است با بهار؟

اما چه خوب است که طبیعت بسته به احوال ما نیست و سرخوشان و زمزمه‌گر به راه خود می‌رود. چه خوب است وقتی که ما از رفتن بازمی‌مانیم، بهار از آمدن بازنمی‌ایستد. و چه خوب است اگر بتوانیم بی آنکه دیده بر اینهمه بیداد ببندیم، بی‌آنکه رنجِ یاران و هم‌نوعان را از یاد ببریم، با شانه‌های خم شده از بارهای سنگین، و «با همین دیدگان اشک‌آلود»، به پرستو به گل به سبزه، و به بهاری که هنوز از راه نرسیده جنبشی در جانِ شاخه‌ها و ساقه‌ها برانگیخته، سلام کنیم.

«به شكوفه، به صبحدم، به نسیم،
به بهاری كه می‌رسد از راه،
چند روز دگر به ساز و سرود»

@sedigh_63

https://t.iss.one/sedigh_63/6514

عقل آبی | صدیق قطبی

113 views12:25