پازشهر

"به یاد کُنارِ پابُلند"

در محلۀ ما درخت پیری بود معروف به «کُنارِ پابُلند». مردمان محلی می‌گفتند عمر این کُنار بیش از سی‌صدسال است؛ پدرم همیشه برایم از خاطرات خود زیر آن درخت کهنسال می‌گفت؛ از کودکی‌های دور.
کُنار پابُلند، نام ما بود و یاد ما. برای ما پدر بود، برادر بود، همیشه سایه‌اش بر سرِ ما.

تا نوجوانی هیچ دوستی نداشتم، موجودی تنها بودم؛ تنها دوستم همین کُنارِ پابُلند بود؛ درختی بخشنده و بی‌دریغ؛ به او که نگاه می‌کردم آرام می‌شدم. هیچ‌وقت چشم‌های او مرا آزار نداد. نمی‌دانید چقدر خوشحال بودم که خانۀ ما حوالیِ کُنار پابُلند بود؛ یک جورهایی فخر هم می‌کردم؛ انگاری ریشه‌های من با ریشه‌های #درخت درهم آمیخته بود، مرا با خود تا اعماق زمین برده بود.

هربار که می‌خواستیم آدرس خانۀ خود را به کسی بدهیم، فقط چند کلمه کافی بود: «حوالیِ کُنار پابلند».
مشهورتر از آن بود که کسی او را، کنار پابلند را، نشناسد.

تا اینکه یک روز آن خبر هولناک به گوش رسید؛ خبر به بیش از بیست‌سال پیش بازمی‌گردد؛ طوفان و باران تندی آمده بود، شاخه‌های درخت پیر اندکی تیرهای چراغ برق را به زحمت انداخت. آن شهردار نادان، آن شاگرد الکن مکتب تکنوکراسی، تصمیم هولناک را گرفته، تشخیص داده بود کُنارِ پابُلند امنیت سیستم برق رسانی شهر را در مواقع طوفانی به مخاطره می‌افکند؛ باید قطع شود!
«باید قطع شود؟»
ما برق نمی‌خواستیم، ما کُنارِ پابُلند را می‌خواستیم؛ توچه می‌دانی کنار پابلند کیست؟ کُنارِ پابلند، کودکیِ پدرم بود، زخم‌های مادرم بود، کودکی گمشده‌ام بود. کسی حق ندارد به او دست بزند، وگرنه برایش گران تمام خواهد شد.
شهردار نادان پا پس کشید، چون افزون بر نادانی، موجودی بزدل هم بود.
به تازگی سروکلۀ یکی دیگر پیدا شده، می‌خواهد از وسط محلۀ قدیمی ما یک «اتوبان» بکشد؛ اتوبان از روی همۀ ما رد خواهد شد، از روی نعش‌های ما، قطعا کُنارِ پابُلند را به زحمت خواهند انداخت، ما برای همیشه بی‌خانه خواهیم شد، بی‌پدر، بی‌کُنارِ پابُلند.
( به یاد آن استاندار احمق فارس افتادم که می‌خواست بر روی دریاچۀ پریشان بزرگراه بزند، تمام آن زندگی‌ها ، آن زیست_جهان‌ها را نابود کند؛ دریاچه پریشان را خشکاندند؛ به عقیده محلیان آن روستاهای اطراف، نیروگاه برق واقع در مهرنجان یکی از علل خشک‌شدن دریاچه پریشان بود).
حالا به سراغ درخت ما آمده‌اند "آنها".

این اتوبان‌ها/بزرگراه‌ها ، "راه" نیستند، مدفن زندگی‌های گمشده هستند؛ مقتل بچگیِ من و تو، نام پدرم، تنهایی مادرم.

دور باد چشم زخم‌ها از تو، ای درخت!
دورباد جهلِ نامردمان از تو، پدر!
دوستت دارم ای درخت!
جاودان با ما بمان، عزیزم، پدرم، درختم.

#روزشمار_طبیعت
#روز_درختکاری
#درختداری

@Pazshahr◀️
@arefdanyali77

309 viewsedited 05:22