پازشهر

237 viewsedited 14:29

امید امسال هم به ایران بازگشت.

#پرندگان_مهاجر
#انقراض
#پرنده
#شکار

@Pazshahr◀️

234 viewsedited 17:19

🔸تهران ابری است. تهران بارانی است. تهران حالا خودش است. زهد خشک‌اش را کنار گذاشته است، های‌های می‌کند، گریه است یا خنده، بستگی به این دارد که زیر بارانید یا سقف؟ من عاشق هوای ابری‌ام، حتا بیشتر از هوای بارانی دوستش دارم. هوای ابری به من احساس امنیت می‌دهد. احساس یک روز پنج‌شنبه که فردایش تعطیل است و مادرم ، غذایی را سر اجاق دارد که من دوست دارم و چند دقیقه بعد باید بنشینم لب پنجره حیاط و آن را با ولع بخورم. هوای ابری به من احساس انتظاری را می‌دهد که بیهوده نیست. انجام تنها نیست، سرانجام دارد. احساس اعتمادی که در بهترین جای خودش، قرار گرفته است.

من عاشق هوای ابری‌ام و احساس تلخی را که برای دیگران برمی‌انگیزاند را نمی‌فهمم. من عاشق هوای ابری‌ام. هوای ابری از "وقوع "می‌گوید . هوای ابری انگاری در آن ساعت‌های تکراری و روزمرگی‌هایی که رخوت و خمیازه سنت می‌شود، آمده است که در هوای آفتابی عافیت و سکون، کمی عصیان کند.

من هوای ابری را خیلی دوست دارم هوای ابری به رسمیت شناختن تشویش است. فهمیدن آشفتگی. هوای ابری انگار درک غرش دردی است که طی سالیان صبر و حنظل، بار گرفته اما حالاست که جسارت نعره زدن را یافته است.

هوای ابری بغضی است که از ملاحظه خسته شده، کتمانی که به افشاء رسیده و آسمانی که از نفاق، با آن صورت آفتابی و زاهد وش‌اش، روی بر تافته.

روز ابری یعنی روز آن ابری که غریبه است، سرگردان است، بی‌سرزمین است و غمگین و دژم و حالا به جایی رسیده که بی محابا داد می‌زند، برق چشمانش عالمیگر می‌شود و بی هیچ نگرانی می‌گرید. فکر کن: ابر با آن عظمت، راحت می‌گرید. همه را به هیچ می‌گیرد. تف و لعن :« ای داد خیس شدم» یا تحسین‌ِ«آوخ باران!».

روزهای ابری، روزهای آرامش آدم‌های مشوش است. روزهای به رسمیت شناختن تشویش و به حقارت نگرفتن گریستن. الله اکبر اذان مغرب به گوش ذوق‌های روزه‌دار.

روزهای ابری عجیب خوب است. گاهی وحشتناک و شاید روزهای ابری‌اند که باعث شده اند گاهی بگوییم چیزی:"وحشتناک خوب است!" یا"وحشتناک زیباست".

منتظرم . خلسه ابر مرا هم گرفته است. چشم ها را مي‌بندم و دستها را به محاذات شانه ها بالا می‌آورم. پرنده می‌شوم. باران، شتك می‌زند به صورتم. بال ها را تكان تكان مي‌دهم. بوی باران مي‌آيد. شبيه بوی علف است، بوی دشت، بوی پرچین کاه گلی، بوي جايي كه آدم آنقدر چشمش به وسعت خويگر مي‌شود كه هيچ چيز آزارش نمی‌دهد.

پاها را از لاي مشرفه‌ی انزوا رد مي كنم. حالا شده‌ام مثل پسربچه‌ای كه شيطنت وقتی زنگ «بی‌حوصلگی» را زده، گيرش انداخته است. بال ها را تكان تكان مي‌دهم و دستها را. التماس عاجزانه زمين كه دخيل شده است، هيچ ترحمي را در من برنمی‌انگيزاند. اوج می‌گيرم. لابه لاي ابرها گم می‌شوم . گريختن از زمين محشر است. آسمان خالی از انحناست. می‌شود حسابی تاخت. قطره ای بر چین پیشانی‌ام می‌افتد و از همانجا به هروله بر شقیقه‌ام می‌نشیند. چشمانم از آنچه بايد باشد به آنچه هست گشوده می‌شود. هنوز تخت بندِ تن‌ام، هنوز گره خورده‌ام به جاذبه، هنوز بر ايوان نشسته‌ام و پرواز نطفه نبسته، سقط می‌شود.

آسمان ابری است. مُشوش است. خشمگين و من به ناگزيري انسان مي‌انديشم و به حجم متراكم اشتياقي كه زمينگير شده و به تبار منزوي يك بركه یا کیمیای نسیمی که از عصاره خاک و آب و زمین، ساقی بوی گریبان عشقی مکتوم می‌شود و با ابریق باران، سرو تن‌ات را از این همه مرارتِ "بودن" خلاصی می‌دهد.

من به آسمان ابري و آدميانی می‌انديشم كه بر ايوان خانه‌شان، به ابرهای درهم عابر سلام می‌كنند و درون مشوّشان برای تشويش خاكستری مرطوب، دستی عاشقانه و آشنا تكان می‌دهد.

من به همه اينها می‌انديشم، روی زمین نسیان و‌ یاس و‌ زیر سخاوت آسمان، دچار خلسه ابر، دستها به محاذات شانه، مهبط دانه‌های خیس و شتابانی که تو را می‌خوانند و فریاد می‌زنند :"باید شُست"!

✍️سهند ایرانمهر
#باران
@sahandiranmehr

107 views08:03