پازشهر

"ای زمین نیکو به تو پناه می برم"
@Pazshahr
جواد حيدريان: اگر نتوان ايرانيان را اولين مردمان جهان دانست که سفر به اعماق طبيعت و احترام به حيات، جزء آيین‌هاي باستاني آنها بوده، شايد بتوان گفت که آنها طبق سنن ديني و فرهنگي، از گذشته تاکنون جزء پيشروترين فرهنگ‌هايي بوده‌اند که به همزيستي با گونه‌هاي ديگر سفارش شده‌اند اما امروز وضعيت محيط‌زيست و رفتار متمدنانه با طبيعت چگونه است؟ در ايام نوروز بخش‌هاي مهمي از جنوب و جنوب‌غرب ايران را از نزديک براي چندمين‌بار ديدم. از طبيعت سردسير و برفي کاکان در ياسوج تا طبيعت گرمسيري و سرسبز ممسني در نورآباد فارس که هر دو جزء اقليم زاگرس محسوب مي‌شوند، از شيراز تا بندرعباس، جزاير قشم، هرمز، هنگام و... آنچه اين تفاوت شورانگيز اقليمي و زيبايي مسحورکننده را به زشتي به‌هم گره مي‌زند، رفتار ما با طبيعت است. کوه شيشه‌اي يا الهه نمک در شمال جزيره هرمز و در جنوب ايران زيبا، فقط نمونه‌اي است که براي روشن‌شدن اين ناهنجاري مثال مي‌آورم. هرمز، اين مخروط نمکي و افسانه‌اي، زير بار زباله‌هاي گردشگران ايراني درحال غرق‌شدن است. آهوهاي رهاشده در زباله‌دان جزيره مي‌خرامند و کوه‌هاي رنگين‌کماني و زيباي اين جزيره 42 کيلومتري در نبود مديريت صحيح و رفتار غير‌مسئولانه شهروندان درحال تبديل‌شدن به باتلاقي از تعفن است. آش گردشگري بي‌ضابطه آن‌قدر شور است که کوه‌هاي خوراکي و سرخ جزيره جنوب ايران، به‌جاي آنکه حس غرور و ملي‌گرايي را تداعي کند، افسوس و اندوه را بر روح و جان شهروندان مسئوليت‌شناس مي‌ريزد.
طبق سنن باستاني، ايرانيان در طول ايام سال به دامان طبيعت مي‌روند و در روزهاي نوروز و به‌ويژه روز سيزده‌بدر، بيش از هر زماني مي‌روند تا نحسي‌هاي روز و روزگار را دور بريزند و سرنوشت به علفزار طبيعت گره بزنند. نگاهي به پيشينه آييني‌، ديني و فلسفي ايرانيان نشان مي‌دهد که آنها به نيکي با جهان سفارش شده‌اند اما آيا امروزه چنين است؟ آيا در ايام نوروز گذشته و روز سيزدهم فروردين 96 ما با طبيعت خود مهربان بوديم؟
ايران به‌لحاظ تنوع اقليمي و زيگونگي، يکي از نادرترين کشورهاي جهان است؛ شکننده و درعين‌حال متنوع. به تعبير استرابو، پدر علم جغرافيا و در سندي متعلق به پنج سال پيش از ميلاد مسيح (افزون بر دو هزار سال پيش) آلودن آب و خاک در ايران مجازات داشته است. حکايت ديگري به نقل از گزنفون مي‌گويد: «خشايار در هنگام عبور از آناتولي با مشاهده جنگلي زيبا، دستور ساخت يک پاسگاه و استقرار سربازاني براي حفاظت از آن را داد.» آن جنگل به‌همين‌خاطر، نخستين منطقه حفاظت‌شده جهان محسوب مي‌شود. به باور پژوهشگران، جاي‌جاي متون مقدس ايراني، آکنده از احترام و تقديس طبيعت است. در ونديداد، فرگرد 21، بند یکم مي‌خوانيم: «زمين نيکو به تو پناه مي‌برم، ‌اي آباد‌کننده و فراواني‌دهنده! ‌اي بخت‌دهنده به پرهيزگاراني که از دامان تو زاده مي‌شوند، تو را مي‌ستايم.»
@Pazshahr ◀

https://vaghayedaily.ir/fa/News/63047

روزنامه وقایع اتفاقیه

اي زمين نيکو به تو پناه مي‌برم :: روزنامه وقایع اتفاقیه

752 views02:19