Ogahiy ijod maktabi

Kumushning kelgan paytidagi chexrasi quv o‘chib, unda qandaydir horg‘inlik, zerikish hissi paydo bo‘lgandi. Buni sezgan rassom:
- Isming nima? -dedi biroz mayinlik bilan
- Aaa, -necha kundan beri og‘ziga talqon solib olgan qo‘pol odamning birdan savol berib qolganini eshitgan qiz dovdirab javob berdi, -Ku-kumush!
- Ha, durust, -dedi rassom xiyol iljayib, -kumush deb qishga ta’rif berilardi, lekin sen kuzga yarashib turibsan. Qishda tug‘ilganing uchun shunday qo‘yishgan bo‘lsalar kerak-a?
Qiz bosh chayqadi.
- Unda, -mo‘yqalamini qulog‘ining orqasiga qo‘yib o‘yladi chol, -kumushdek pishiq, qimmatbaho bo‘lsin deb qo‘yishgandir.
Qiz yana bosh chayqadi.
- Eeee gapirishinga ruxsat, qani ayt-chi nima uchun?
- Huh, -deya peshonasidagi terni artdi qiz, -Buvimlar “O‘tkan kunlar” asaridagi Kumushga havas qilib, ismimni shunday qo‘ygan ekan.
Rassom uni bilmas ekan, shekilli, uzoq o‘ylanib turdi-da:
- Ha mayli, davom ettiraylik-chi? Rassom kirishib rasmni davom ettira ketti.
Qiz bu kishiga o‘zi o‘qigan ko‘plab kitoblarni aytib berar. Hatto yomg‘ir yog‘gan kunlari ham uyiga ketmay, qariya rassom bilan suhbatlashib o‘tirardi. Bahonada, o‘zi ham shu bir hafta ichida kuzdan bahra olib, boshqa olamga tushib qolgandek bo‘ldi. Shu paytgacha faqat ish deb yurganini o‘ylab, achinarli kechgan umriga o‘zi xafa bo‘lib ketti. Mana bugun kuzning oxirgi haftasi ham tugaydi, ertaga birinchi dekabr va uzoq kutilgan surat o‘z nihoyasiga yetadi. Kumush buni ko‘rishga oshiqib, bog‘ tomon shoshildi. Go‘yo yomg‘ir hozir uning qalbida yog‘ib, unga yoqimli hislar bag‘ishlayotganga o‘xshardi. Va nihoyat u hayotiga tubdan o‘zgarish kiritgan o‘sha bog‘ga yetib keldi va qariya rassom o‘tiradigan daraxt oldiga shoshildi. U yerga yetib borarkan, rassomning oldida…
- Bu nimasi, -tutaqib ketdi Kumush u o‘tiradigan o‘rindiqda boshqa bir ayolni ko‘rib.
U o‘rta yoshlardagi, yuzlari so‘lg‘in holga kelgan bir juvon edi. Rassom esa uning suratini chizayotgandi. Biroq Kumushning gaplarini eshitgach ham rassomning yuzi o‘zgarmadi.
- Amaki bu nima qilganingiz?
- Nima qilibman, -dedi rassom beparvolarcha, -rasm chizayapman. Ha, sen Kumushsan-a? Gap shundaki, men sening suratingni kuzda chizmoqchi edim. Bugun qish kirib keldi-ku, axir. Endi chizib nima qildim?
- Ammo, -dedi Kumush, -men suratimni ko‘rmoqchiman, “Bir kunlik joyi qoldi” degandingiz-ku.
- Sen meni tushunmading, shekilli. Men sen tufayli kuzni emas, kuz uchun sening suratingni chizmoqchi edim. Bizning sohada muhimi orqadagi fon, manzara. Umuman olganda, ko‘zingni kattaroq ochib qarasang hayot shunaqa, hamma narsa orqangda kim yoki nima turganiga bog‘liq. Sen bilan, sening mahorating, chiroying bilan esa hech kimning ishi yo‘q. Xullas, kuz o‘z o‘rnini qishga bo‘shatib berayotgan ekan, nega men yana sening rasmingni chizar ekanman. Yaxshisi, keyingi kuzgacha sabr qil, qizim!
Rassom shunday deya o‘rindiqdagi ayolning suratini chizishda davom etdi. Uning bu gaplari Kumushga qattiq ta’sir etdi. Bugun osmonning dardlari unga ham o‘tgan ko‘rinadi, yo‘l bo‘yi yig‘lab ketdi. Biroq hech kimsa unga qiyo ham boqmas, ahvolini so‘ramas edi, chunki uning ko‘zyoshlarini yomg‘ir tomchilaridan ajratish qiyin edi. Qiz behuda ketgan vaqtiga, rasmga ortiqcha umid bog‘laganiga yig‘lardi. U uyiga borib uxladi va ertasiga ertalab avvalgi “Betashvish”, faqat ishdan iborat bo‘lgan hayotiga qaytdi. Yo‘lida ham hech nimaga qaramay, qora soyabonini tutgancha ketti. Shu tariqa, uning umid bog‘lab kutayotgan surati tugallanmay qoldi.

✍: Nurmamatova Oygul,
Ogahiy ijod maktabining 9- "B" sinf o'quvchisi

Ogahiy ijod maktabi matbuot xizmati

👉Telegram|👉 Facebook|
👉YouTube| 👉 Instagram‌‌

❤5🎉3🥰2🤩2🕊2😢1😍1💯1

538 viewsedited 16:41