#گوشواره_ناسیونالیزم_بر_گوش_خرس_شمال
#قسمت_پایانی
🔸
دوّم: حکومت پیشه وری مولود اشغال بود و مرگش نیز با پایان اشغال. روس ها دو بار راه آمده تا قزوین و تهران را برگشتند. یک با از پل منجیل و یک با از پل جلفا. یک بار در برابر چشمان کوچک جنگلی و یک بار به همراه میرجعفر و غلام یحیی و دیگران.
سوّم: حکومت فرقه، پارادوکسیکال بود. پیشه وری گوشواره ناسیونالیسم را از گوش انترناسیونالیسم خرس شمال آویخته بود. پارادوکسی در حرف و عمل؛ هر دو. بی خبر از معادلات روز جهان. در عکس سه نفره چرچیل و روزولت و استالین در تهران 1943، نه خبری از محمدرضا پهلوی هست و نه میرجعفر پیشه وری. نه در عمق عکس و نه در این سویش به تماشا.
چهارم: پیشه وری بعدها تکرار شد. چیزی شبیه او. یکی از کتابخانه به کاخ حکومت یک جمهوری نونوار راه یافت و یکی از کتابفروشی به عمارت یک فرقه تازه تاسیس. ابوالفضل ایلچی بیگ هم مثل میرجعفر پیشه وری، سطرهای نسخ خطی را بیش از شاهراه ها و بیراهه های گشوده در تاریخ و گسترده بر ژئوپلتیک می شناخت. این خصلت، نزدیک بینی می آورد و خولیا. به قیمت خون انسان های بسیار. و گاه به قیمت خون خود آدمی.
پیشه وری در بادکوبه دیده بود که "اغلب قفقازی ها... ایرانی ها را تحقیر می کردند". و گویی یادش رفته بود که یک ایرانی است و قفقازی ها " منوّرالفکرهای ایرانی را به کارهای مهم راه نمی دادند".
و پایان سخن این چند سطر، یک دریافت سرراست است از گذشته و حال و آن این که شمالی ها چشم دیدن ایران را ندارند؛ چه بادکوبه نشین هایش، چه مسکو نشین هایش، چه داشناکسیون هایش، چه مساواتچی هایش. قل اعوذ برب الفلق. من شر حاسد اذا حسد.[1]
- مستندات این یادداشت و عین مطالبی که بین دو گیومه آمده، دراین دو کتاب( یک: فرقه دموکرات حسنلی/ د و: زندان رضاشاه، محاکمات و دفاعیات و خاطرات زندان میرجعفر پیشه وری) موجود است. یادداشت نویسی اسلوبی دارد که بنا بر همان اسلوب نخواستم با پاورقی های بسیار و گاه مزاحم، خواننده را بیازارم.[1]
🔸
✍ #مهدی_نعلبندی /دارالولایه تبریز/ آذر ۹۱
@mehdinalbandie
✅@Nardaran313
#قسمت_پایانی
🔸
دوّم: حکومت پیشه وری مولود اشغال بود و مرگش نیز با پایان اشغال. روس ها دو بار راه آمده تا قزوین و تهران را برگشتند. یک با از پل منجیل و یک با از پل جلفا. یک بار در برابر چشمان کوچک جنگلی و یک بار به همراه میرجعفر و غلام یحیی و دیگران.
سوّم: حکومت فرقه، پارادوکسیکال بود. پیشه وری گوشواره ناسیونالیسم را از گوش انترناسیونالیسم خرس شمال آویخته بود. پارادوکسی در حرف و عمل؛ هر دو. بی خبر از معادلات روز جهان. در عکس سه نفره چرچیل و روزولت و استالین در تهران 1943، نه خبری از محمدرضا پهلوی هست و نه میرجعفر پیشه وری. نه در عمق عکس و نه در این سویش به تماشا.
چهارم: پیشه وری بعدها تکرار شد. چیزی شبیه او. یکی از کتابخانه به کاخ حکومت یک جمهوری نونوار راه یافت و یکی از کتابفروشی به عمارت یک فرقه تازه تاسیس. ابوالفضل ایلچی بیگ هم مثل میرجعفر پیشه وری، سطرهای نسخ خطی را بیش از شاهراه ها و بیراهه های گشوده در تاریخ و گسترده بر ژئوپلتیک می شناخت. این خصلت، نزدیک بینی می آورد و خولیا. به قیمت خون انسان های بسیار. و گاه به قیمت خون خود آدمی.
پیشه وری در بادکوبه دیده بود که "اغلب قفقازی ها... ایرانی ها را تحقیر می کردند". و گویی یادش رفته بود که یک ایرانی است و قفقازی ها " منوّرالفکرهای ایرانی را به کارهای مهم راه نمی دادند".
و پایان سخن این چند سطر، یک دریافت سرراست است از گذشته و حال و آن این که شمالی ها چشم دیدن ایران را ندارند؛ چه بادکوبه نشین هایش، چه مسکو نشین هایش، چه داشناکسیون هایش، چه مساواتچی هایش. قل اعوذ برب الفلق. من شر حاسد اذا حسد.[1]
- مستندات این یادداشت و عین مطالبی که بین دو گیومه آمده، دراین دو کتاب( یک: فرقه دموکرات حسنلی/ د و: زندان رضاشاه، محاکمات و دفاعیات و خاطرات زندان میرجعفر پیشه وری) موجود است. یادداشت نویسی اسلوبی دارد که بنا بر همان اسلوب نخواستم با پاورقی های بسیار و گاه مزاحم، خواننده را بیازارم.[1]
🔸
✍ #مهدی_نعلبندی /دارالولایه تبریز/ آذر ۹۱
@mehdinalbandie
✅@Nardaran313