🔺بعضی فلش‌ها با تکنولوژی قدیمی‌تر ساخته می‌شن که بهشون مدل بردی (PCB) می‌گن. توی این مدل‌ها، یک برد سبز کوچیک داخل فلشه که چیپ حافظه و کنترلر روش لحیم شده. این مدل‌ها معمولاً ارزون‌ترن و اگه خراب بشن، شانس تعمیرشون بیشتره. مشکلشون اینه که در برابر آب و ضربه خیلی مقاوم نیستن و بدنه‌شون هم معمولاً ضخیم‌تره.

🔺یه نسل پیشرفته‌تر، مدل‌های COB هستن. اینا دیگه شبیه فلش‌های جمع‌وجور و ضدآب واقعی‌ان. تو این روش، چیپ مستقیم روی برد چسبونده می‌شه و روش با یه لایه رزین مشکی پوشونده می‌شه. نتیجش چی می‌شه؟ فلشی که هم سبک‌تره، هم مقاوم‌تره و هم اگه تو آب بیفته شانس زنده موندنش خیلی بالاتره. ولی یه نکته مهم داره: اگر بسوزه یا آسیب جدی ببینه، عملاً غیرقابل تعمیره و داده‌هات هم ممکنه برای همیشه از دست بره.

🔺اما جذاب‌ترین بخش داستان اینجاست: بعضی فلش‌ها اصلاً برد ندارن! اینا با فناوری UDP ساخته می‌شن. تو این مدل، همه قطعات داخل یک چیپ خیلی کوچیک فشرده شده‌ان و مستقیماً داخل بدنه فلزی فلش نصب می‌شن. همین باعث می‌شه این فلش‌ها فوق‌العاده مقاوم، ضدآب واقعی و خیلی باریک باشن. معمولاً تو فلش‌های صنعتی، نظامی و برندهای حرفه‌ای از این روش استفاده می‌کنن. قیمتشون بالاتره، اما از نظر دوام واقعاً یه سروگردن بالاتر از بقیه‌ان.