#فرنگ_نوشت
تبعیضی که در ظاهر پیدا نبود!
تعجبم وقتی بیشتر شد که متین (Metin) که رفیق هاکان بود، همان حرف های هاکان را تکرار کرد.
هاکان نزدیک آپارتمان ما یک سوپرمارکت داشت و با پدر و عمویش آنجا را اداره می کردند. متین هم دوست هاکان بود و ما از طریق هاکان با هم آشنا شدیم.
در یک شرکت کار می کرد اما گاهی با ماشین ون بزرگی که داشت رانندگی هم می کرد. ما برای بردن چمدان ها و کالسکه دخترم به ماشین بزرگی نیاز داشتیم. هاکان هم زحمت کشید و با رفیقش یعنی متین صحبت کرد که ما را به #آمستردام برساند.
برای هماهنگی که پیش هاکان رفته بودم حرف از این پیش آمد که از زندگی در #اروپا راضی است یا نه؟
از وضعیت اقتصادی راضی بود. البته چون رشته نرم افزار خوانده بود، انتظار داشت آنقدر درآمد خوبی از راه رشته‌اش کسب می کرد که لازم نبود یک شیفت هم در سوپرمارکت کار کند.
اما گفت که بعد از ۱۸ سال زندگی در #هلند، هنوز #تبعیض اذیتش می کند.
اینجا بود که من تعجب کردم. چون در ظاهر مردم چنین حسی را ندیده بودم. در #آلمان تا حدودی می شد از نگاه ها تبعیض را حس کرد اما در هلند واقعا ندیده بودم.
به همین خاطر خواستم تا بیشتر توضیح بدهد. چیزهایی که می گفت را درک نمی کردم. می گفت که هر روز به تو لبخند می زنند اما همیشه تو با فاصله از آنها هستی. به پسرعمویش اشاره کرد که اصلا در هلند به دنیا آمده و بزرگ شده اما هیچ وقت درجه یک نمی شود.
موی مشکی روی دست و صورتش را نشان داد و گفت تا اینها مشکی است، ما با هم فرق داریم. گفتم پس این برخوردهای خوب، لبخندهای هر روزه در خیابان و سلام و علیک پیرمردها و پیرزنها با حرف های تو نمی خواند!
گفت: «بین قلب و زبانشون فاصله است. وقتی شرایط عادی نباشه، می تونی به خوبی تبعیض رو حس کنی. البته تو چند ماهی بیشتر نیست که اینجایی، اگر مثل من نزدیک به دو دهه با این مردم زندگی کرده بودی، حرفهام رو با تمام وجود درک می کردی!»
قبلا هم که با چند مراکشی و مصری صحبت کرده بودم، علی رغم رضایت از وضعیت اقتصادی هلند نسبت به اوضاع آشفته کشورهای خودشان، اما آرزو داشتند که روزی برگردند. هرچند الان چنین تصمیمی نداشتند و تصمیم نهایی شان این بود که تبعیضی که می گفتند را بپذیرند اما برنگردند. اما صادقانه دوست داشتند که برگردند و از وضعیتی که الان داشتند لذت نمی بردند، بلکه آن را بر وضعیتی بدتر ترجیح داده بودند.
متین هم از سه سالگی از #ترکیه به #بلژیک آمده بود و بیست سالی هم بود که در هلند زندگی می کرد. پسرش دانشجو شده بود و دخترش هم سال های آخر دبیرستان بود.
محکم به فرمان می کوبید و می گفت: «هر روز به بچه ها و همسرم میگم که اگر هر دو دانشجو بشن من دیگه نمی مونم و برمیگردم. شما هم اون موقع دیگه خودتون می تونید زندگیتون رو اداره کنید، من دیگه نمی مونم»
به ورودی آمستردام رسیدیم، ایست های بازرسی چندلایه در حال گشتن ماشین ها بودند. شب قبل #داعش تهدید به بمب گذاری کرده بود و یگان ویژه با لباس های مشکی با دقت افراد و ماشین ها را بررسی می کردند.
با خودم فکر می کردم که شاید یکی از علتهای اینکه حملات انتحاری در اروپا توسط عناصر دو ملیتی (تونسی فرانسوی- الجزایری بلژیکی و ..) انجام می شود، همین تبعیضی باشد که ما با پوست و گوشت مان درکش نمی کنیم.
ایرانی ها جنس خارج زندگی کردنشان هم متفاوت است. یا خوشحال هستند که از این وضعیت فرار کرده اند یا دلتنگ هستند. خوشحال ها را می شود از نوع پوشش تشخیص داد. چون حدود نود درصد در اروپا عادی و طبیعی لباس می پوشند و بخشی از آن ده درصد که غیرعادی هستند، ایرانیان خوشحال هستند.
اما ماجرای دلتنگ ها متفاوت است. دلتنگی آنها با برگشتن حل نمی شود و اگر برگردند هم از وضعیت راضی نیستند. مشکلشان هم اغلب اقتصادی نیست؛ برعکس دیگر مهاجران ساکن خاورمیانه که برای معاش مهاجرت کرده‌اند.
ظاهرا اغلب ایرانیان خارج از کشور، وضعیت اقتصادی متوسط به بالا دارند پس مساله ما با ترکیه ای ها و مصری ها و مراکشی ها و سوری ها و تونسی ها و ...فرق دارد.
شاید به همین علت هم تبعیضی که آنها حس می کنند را ما نمی توانیم حس کنیم. چون هیچ وقت تلاش نمی کنیم جزئی از اروپایی ها شویم. حتی آن پیرمردی که ۲۵ سال بود در #آیندهوون شرکت تجاری داشت و موقع نماز صبح از ما خواست که مراقب چمدانش باشیم تا برگردد یا آن خانم آبادانی که در در #دوسلدورف آلمان، سی سال بود که رستوران غذاهای ایرانی داشت و هنوز در کمتر از چند دقیقه می توانست برای #ایران آنقدر دلتنگ شود که نتواند بغضش را نگه دارد. حجاب نداشت اما پشت سرش شعر شهریار را قاب کرده بود: علی ای همای رحمت...
ما ایرانی ها واقعا فرق داریم. مساله ما با دیگران فرق دارد.
#modo
—------—
روایت خاطرات و تجربه های جالب و مفید ساکنان خارج از کشور در کانال تلگرام فرنگ نوشت
https://telegram.me/joinchat/Abx14DvCMEWJX5rtprp0Hg
@farang_nevesht
تبعیضی که در ظاهر پیدا نبود!
تعجبم وقتی بیشتر شد که متین (Metin) که رفیق هاکان بود، همان حرف های هاکان را تکرار کرد.
هاکان نزدیک آپارتمان ما یک سوپرمارکت داشت و با پدر و عمویش آنجا را اداره می کردند. متین هم دوست هاکان بود و ما از طریق هاکان با هم آشنا شدیم.
در یک شرکت کار می کرد اما گاهی با ماشین ون بزرگی که داشت رانندگی هم می کرد. ما برای بردن چمدان ها و کالسکه دخترم به ماشین بزرگی نیاز داشتیم. هاکان هم زحمت کشید و با رفیقش یعنی متین صحبت کرد که ما را به #آمستردام برساند.
برای هماهنگی که پیش هاکان رفته بودم حرف از این پیش آمد که از زندگی در #اروپا راضی است یا نه؟
از وضعیت اقتصادی راضی بود. البته چون رشته نرم افزار خوانده بود، انتظار داشت آنقدر درآمد خوبی از راه رشته‌اش کسب می کرد که لازم نبود یک شیفت هم در سوپرمارکت کار کند.
اما گفت که بعد از ۱۸ سال زندگی در #هلند، هنوز #تبعیض اذیتش می کند.
اینجا بود که من تعجب کردم. چون در ظاهر مردم چنین حسی را ندیده بودم. در #آلمان تا حدودی می شد از نگاه ها تبعیض را حس کرد اما در هلند واقعا ندیده بودم.
به همین خاطر خواستم تا بیشتر توضیح بدهد. چیزهایی که می گفت را درک نمی کردم. می گفت که هر روز به تو لبخند می زنند اما همیشه تو با فاصله از آنها هستی. به پسرعمویش اشاره کرد که اصلا در هلند به دنیا آمده و بزرگ شده اما هیچ وقت درجه یک نمی شود.
موی مشکی روی دست و صورتش را نشان داد و گفت تا اینها مشکی است، ما با هم فرق داریم. گفتم پس این برخوردهای خوب، لبخندهای هر روزه در خیابان و سلام و علیک پیرمردها و پیرزنها با حرف های تو نمی خواند!
گفت: «بین قلب و زبانشون فاصله است. وقتی شرایط عادی نباشه، می تونی به خوبی تبعیض رو حس کنی. البته تو چند ماهی بیشتر نیست که اینجایی، اگر مثل من نزدیک به دو دهه با این مردم زندگی کرده بودی، حرفهام رو با تمام وجود درک می کردی!»
قبلا هم که با چند مراکشی و مصری صحبت کرده بودم، علی رغم رضایت از وضعیت اقتصادی هلند نسبت به اوضاع آشفته کشورهای خودشان، اما آرزو داشتند که روزی برگردند. هرچند الان چنین تصمیمی نداشتند و تصمیم نهایی شان این بود که تبعیضی که می گفتند را بپذیرند اما برنگردند. اما صادقانه دوست داشتند که برگردند و از وضعیتی که الان داشتند لذت نمی بردند، بلکه آن را بر وضعیتی بدتر ترجیح داده بودند.
متین هم از سه سالگی از #ترکیه به #بلژیک آمده بود و بیست سالی هم بود که در هلند زندگی می کرد. پسرش دانشجو شده بود و دخترش هم سال های آخر دبیرستان بود.
محکم به فرمان می کوبید و می گفت: «هر روز به بچه ها و همسرم میگم که اگر هر دو دانشجو بشن من دیگه نمی مونم و برمیگردم. شما هم اون موقع دیگه خودتون می تونید زندگیتون رو اداره کنید، من دیگه نمی مونم»
به ورودی آمستردام رسیدیم، ایست های بازرسی چندلایه در حال گشتن ماشین ها بودند. شب قبل #داعش تهدید به بمب گذاری کرده بود و یگان ویژه با لباس های مشکی با دقت افراد و ماشین ها را بررسی می کردند.
با خودم فکر می کردم که شاید یکی از علتهای اینکه حملات انتحاری در اروپا توسط عناصر دو ملیتی (تونسی فرانسوی- الجزایری بلژیکی و ..) انجام می شود، همین تبعیضی باشد که ما با پوست و گوشت مان درکش نمی کنیم.
ایرانی ها جنس خارج زندگی کردنشان هم متفاوت است. یا خوشحال هستند که از این وضعیت فرار کرده اند یا دلتنگ هستند. خوشحال ها را می شود از نوع پوشش تشخیص داد. چون حدود نود درصد در اروپا عادی و طبیعی لباس می پوشند و بخشی از آن ده درصد که غیرعادی هستند، ایرانیان خوشحال هستند.
اما ماجرای دلتنگ ها متفاوت است. دلتنگی آنها با برگشتن حل نمی شود و اگر برگردند هم از وضعیت راضی نیستند. مشکلشان هم اغلب اقتصادی نیست؛ برعکس دیگر مهاجران ساکن خاورمیانه که برای معاش مهاجرت کرده‌اند.
ظاهرا اغلب ایرانیان خارج از کشور، وضعیت اقتصادی متوسط به بالا دارند پس مساله ما با ترکیه ای ها و مصری ها و مراکشی ها و سوری ها و تونسی ها و ...فرق دارد.
شاید به همین علت هم تبعیضی که آنها حس می کنند را ما نمی توانیم حس کنیم. چون هیچ وقت تلاش نمی کنیم جزئی از اروپایی ها شویم. حتی آن پیرمردی که ۲۵ سال بود در #آیندهوون شرکت تجاری داشت و موقع نماز صبح از ما خواست که مراقب چمدانش باشیم تا برگردد یا آن خانم آبادانی که در در #دوسلدورف آلمان، سی سال بود که رستوران غذاهای ایرانی داشت و هنوز در کمتر از چند دقیقه می توانست برای #ایران آنقدر دلتنگ شود که نتواند بغضش را نگه دارد. حجاب نداشت اما پشت سرش شعر شهریار را قاب کرده بود: علی ای همای رحمت...
ما ایرانی ها واقعا فرق داریم. مساله ما با دیگران فرق دارد.
#modo
—------—
روایت خاطرات و تجربه های جالب و مفید ساکنان خارج از کشور در کانال تلگرام فرنگ نوشت
https://telegram.me/joinchat/Abx14DvCMEWJX5rtprp0Hg
@farang_nevesht
#فرنگ_نوشت
در دانشگاه صنعتی #آیندهوون هلند (TU/e) با آنا که دانشجوی دکتری علوم کامپیوتر بود آشنا شدم؛ یک بار درباره تنها فرزندش صحبت کرد؛ گفت که او را در خانه با کمک ماما به دنیا آورده است!
وقتی شگفت زدگی ام را دید جواب داد در #هلند زایمان در خانه رایج است؛ گفت در خانه خودم آرامش بیشتری دارم.
#هلند بیشترین آمار زایمان های خانگی را در کشورهای غربی دارد (حدود 30 درصد زایمان ها در خانه صورت می گیرد) و دولت هم مردم را تشویق می کند که در خانه زایمان کنند و برای این کار تمام امکانات را به صورت رایگان در اختیارشان قرار می دهد. دلیلش را هم فضای آرام خانه و آلودگی کمتر آن از لحاظ بهداشتی از #بیمارستان عنوان می کنند.
خانم های باردار باید با کلینیک های مامایی تماس بگیرند و اصلا لزومی ندارد پیش دکتر خانواده یا دکتر زنان بروند. در طول زمان بارداری تا زمان زایمان تحت مراقبت یک ماما قرار می گیرند. مگر اینکه ماما تشخیص دهد که بارداری در وضعیت عادی نیست و لازم است از دکتر متخصص کمک بگیرند. هزینه این کلینیک ها و تجهیزاتی که استفاده می کنند رایگان است.
اما اگر برای زايمان، بیمارستان را انتخاب کنند هزینه های بیمارستان بر عهده خودشان است.
—------—
روایت خاطرات و تجربه های جالب و مفید ساکنان خارج از کشور در کانال تلگرام فرنگ نوشت
https://telegram.me/joinchat/Abx14DvCMEWJX5rtprp0Hg
@farang_nevesht
در دانشگاه صنعتی #آیندهوون هلند (TU/e) با آنا که دانشجوی دکتری علوم کامپیوتر بود آشنا شدم؛ یک بار درباره تنها فرزندش صحبت کرد؛ گفت که او را در خانه با کمک ماما به دنیا آورده است!
وقتی شگفت زدگی ام را دید جواب داد در #هلند زایمان در خانه رایج است؛ گفت در خانه خودم آرامش بیشتری دارم.
#هلند بیشترین آمار زایمان های خانگی را در کشورهای غربی دارد (حدود 30 درصد زایمان ها در خانه صورت می گیرد) و دولت هم مردم را تشویق می کند که در خانه زایمان کنند و برای این کار تمام امکانات را به صورت رایگان در اختیارشان قرار می دهد. دلیلش را هم فضای آرام خانه و آلودگی کمتر آن از لحاظ بهداشتی از #بیمارستان عنوان می کنند.
خانم های باردار باید با کلینیک های مامایی تماس بگیرند و اصلا لزومی ندارد پیش دکتر خانواده یا دکتر زنان بروند. در طول زمان بارداری تا زمان زایمان تحت مراقبت یک ماما قرار می گیرند. مگر اینکه ماما تشخیص دهد که بارداری در وضعیت عادی نیست و لازم است از دکتر متخصص کمک بگیرند. هزینه این کلینیک ها و تجهیزاتی که استفاده می کنند رایگان است.
اما اگر برای زايمان، بیمارستان را انتخاب کنند هزینه های بیمارستان بر عهده خودشان است.
—------—
روایت خاطرات و تجربه های جالب و مفید ساکنان خارج از کشور در کانال تلگرام فرنگ نوشت
https://telegram.me/joinchat/Abx14DvCMEWJX5rtprp0Hg
@farang_nevesht