روباه گفت:
زندگی من یکنواخت است. من مرغ‌ها را شکار می‌کنم و آدم‌ها هم مرا شکار می‌کنند. همه‌ی مرغ‌ها شبیه هم‌اند و همه‌ی آدم‌ها هم شبیه هم‌اند. این زندگی مرا کسل می‌کند. ولی اگر تو مرا اهلی کنی، زندگی‌ام چنان روشن خواهد شد که انگار نور خورشید بر آن تابیده است. آن وقت من صدای پایی را که با صدای همه‌ی پاهای دیگر فرق دارد خواهم شناخت. صدای پاهای دیگر مرا به سوراخم در زیر زمین می‌راند. ولی صدای پای تو مثل نغمه‌ی موسیقی از لانه بیرونم می‌آورد.
علاوه بر این نگاه کن! آن جا، آن گندمزارها را می‌بینی؟ من نان نمی‌خورم. گندم برای من بی‌فایده است. پس گندمزارها چیزی به یاد من نمی‌آورند و این البته غم‌انگیز است! ولی تو موهای طلایی‌رنگ داری. پس وقتی که اهلی‌ام کنی معجزه می‌شود! گندم که طلایی‌رنگ است یاد تو را برایم زنده می‌کند و من زمزمه‌ی باد را در گندمزارها دوست خواهم داشت.
اگر دوست می‌خواهی، بیا و مرا اهلی کن!